Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα black metal συγκρότημα από τον μακρινό βορρά. Οι Νορβηγοί Ulver, αφού κυκλοφόρησαν μερικά μνημεία του ακραίου ήχου, σταδιακά είπαν να αλλάξουν και να κατευθυνθούν σε άλλους μουσικούς δρόμους. Έτσι φέτος, τρία χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, επιστρέφουν με το 16o τους πόνημα, Flowers Of Evil.
Το εναρκτήριο "One Last Dance" με ένα συννεφιασμένο ύφος, κοντά σε αυτό που μας άφησε το προηγούμενο "Assasination Of Julius Ceasar" έρχεται να μας χορέψει με τις αναμνήσεις και τον πόνο, βάζοντας εδώ και εκεί στοιχεία των συμπατριωτών τους Green Carnation και Madrugada.
Aπό την άλλη το ήδη γνωστό-εδώ και καιρό-"Russian Doll" έρχεται να δώσει ένα κύμα αντιθέσεων καθώς από τη μία, η κοπέλα του βίντεο κλιπ φοράει μπλούζα του εμβληματικού "Bergtatt" ενώ χορεύει μυστηριακά στους σύνθετους, μοντέρνους ρυθμούς των Νορβηγών, με διάφορα μελαγχολικά ξεσπάσματα και synth-pop εκφάνσεις βγαλμένες από τα 80s. Στο ίδιο σκοτεινό και ρετρό μοτίβο και με τη χαρακτηριστική χροιά του Rygg, το "Machine Guns and Peacock Feathers" μπορεί να κάνει τη μουσική των Λύκων τόσο γνώριμη και τόσο πρωτότυπη την ίδια ακριβώς στιγμή.
Συνδυάζοντας την μινιμαλιστική απαλότητα του προηγούμενου δίσκου με τους black/jazz πειραματισμούς του "Blood Inside", θα βρεθεί στο διάβα μας το "Hour Of The Wolf" χωρίς βαριά τέμπο όπως βλέπουμε στο υπόλοιπο σύνολο. Κάνοντας πιο ζωηρή όλη αυτή τη χορευτική διάθεση του εν λόγω δίσκου, το "Apocalypse 1993" θα φέρει κι άλλα disco/pop στοιχεία της αγαπημένης μας δεκαετίας, κάνοντας μας από "ροκάδες" "κρυφοκαρεκλάδες", αλλά πάντα με τα αρμόζοντα μινόρε.
Το "Little Boy" μαζί με το "Nostalgia" κάνουν ένα ψυχοσυνθετικό ταξίδι στο παρελθόν που μαζί με τους ήχους τους μας ταξιδεύουν στην αθωότητα του μικρού Kristoffer και στα βουνά της Νορβηγίας, όσο μάλιστα οι κιθάρες και τα τύμπανα σιγοντάρουν αρμονικά και φλερτάρουν με πιο rock περάσματα. Τέλος, εξελίσσοντας λίγο ακόμα το ίδιο το εσωτερικό του δίσκου, μέσα από τις όλες pop/rock αναφορές που έγιναν, το "A Thousand Cuts" έρχεται μας βυθίζει στην μαυρίλα με τις ατμοσφαιρικές του μελωδίες και τις πινελιές που όλως παραδόξως θυμίζουν Katatonia, αφού η θλίψη παντρεύεται με την τεχνική στο παρά πέντε.
Ραδιοφωνικό και πιασάρικο, το νέο άλμπουμ των Ulver φανερώνει πως η μπάντα ενώ έχει κατασταλλάξει εδώ και καιρό στον ήχο της, γουστάρει να τον εξελίσσει και να τον διαφοροποιεί στις λεπτομέρειες. Τα Άνθη του Κακού μοσχοβολάνε μέσα στη νύχτα και αυτό φαίνεται περίτρανα σε κάθε ένα από τα οχτώ κομμάτια της παρούσας δουλειάς, με το συγκρότημα να βάζει πλώρη για την επόμενη ηχητική εξερεύνηση.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το εναρκτήριο "One Last Dance" με ένα συννεφιασμένο ύφος, κοντά σε αυτό που μας άφησε το προηγούμενο "Assasination Of Julius Ceasar" έρχεται να μας χορέψει με τις αναμνήσεις και τον πόνο, βάζοντας εδώ και εκεί στοιχεία των συμπατριωτών τους Green Carnation και Madrugada.
Aπό την άλλη το ήδη γνωστό-εδώ και καιρό-"Russian Doll" έρχεται να δώσει ένα κύμα αντιθέσεων καθώς από τη μία, η κοπέλα του βίντεο κλιπ φοράει μπλούζα του εμβληματικού "Bergtatt" ενώ χορεύει μυστηριακά στους σύνθετους, μοντέρνους ρυθμούς των Νορβηγών, με διάφορα μελαγχολικά ξεσπάσματα και synth-pop εκφάνσεις βγαλμένες από τα 80s. Στο ίδιο σκοτεινό και ρετρό μοτίβο και με τη χαρακτηριστική χροιά του Rygg, το "Machine Guns and Peacock Feathers" μπορεί να κάνει τη μουσική των Λύκων τόσο γνώριμη και τόσο πρωτότυπη την ίδια ακριβώς στιγμή.
Συνδυάζοντας την μινιμαλιστική απαλότητα του προηγούμενου δίσκου με τους black/jazz πειραματισμούς του "Blood Inside", θα βρεθεί στο διάβα μας το "Hour Of The Wolf" χωρίς βαριά τέμπο όπως βλέπουμε στο υπόλοιπο σύνολο. Κάνοντας πιο ζωηρή όλη αυτή τη χορευτική διάθεση του εν λόγω δίσκου, το "Apocalypse 1993" θα φέρει κι άλλα disco/pop στοιχεία της αγαπημένης μας δεκαετίας, κάνοντας μας από "ροκάδες" "κρυφοκαρεκλάδες", αλλά πάντα με τα αρμόζοντα μινόρε.
Το "Little Boy" μαζί με το "Nostalgia" κάνουν ένα ψυχοσυνθετικό ταξίδι στο παρελθόν που μαζί με τους ήχους τους μας ταξιδεύουν στην αθωότητα του μικρού Kristoffer και στα βουνά της Νορβηγίας, όσο μάλιστα οι κιθάρες και τα τύμπανα σιγοντάρουν αρμονικά και φλερτάρουν με πιο rock περάσματα. Τέλος, εξελίσσοντας λίγο ακόμα το ίδιο το εσωτερικό του δίσκου, μέσα από τις όλες pop/rock αναφορές που έγιναν, το "A Thousand Cuts" έρχεται μας βυθίζει στην μαυρίλα με τις ατμοσφαιρικές του μελωδίες και τις πινελιές που όλως παραδόξως θυμίζουν Katatonia, αφού η θλίψη παντρεύεται με την τεχνική στο παρά πέντε.
Ραδιοφωνικό και πιασάρικο, το νέο άλμπουμ των Ulver φανερώνει πως η μπάντα ενώ έχει κατασταλλάξει εδώ και καιρό στον ήχο της, γουστάρει να τον εξελίσσει και να τον διαφοροποιεί στις λεπτομέρειες. Τα Άνθη του Κακού μοσχοβολάνε μέσα στη νύχτα και αυτό φαίνεται περίτρανα σε κάθε ένα από τα οχτώ κομμάτια της παρούσας δουλειάς, με το συγκρότημα να βάζει πλώρη για την επόμενη ηχητική εξερεύνηση.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου