Οι Σουηδοί Avatar, έχουν έναν σκοτεινά αλέγκρο χαρακτήρα, που το performance τους μένει στη μνήμη όσων τους δουν. Από εκεί και πέρα μουσικά όλα είναι αμφιλεγόμενα με πληθώρα οπαδών αλλά και αντιπάλων. Φέτος, επιστρέφουν με το όγδοο τους πόνημα, που ακούει στον τίτλο "Hunter Gatherer".
Με μια νοσταλγική θύμηση στο death metal παρελθόν του Gothenburg, έρχεται να μας καλωσορίσει το εναρκτήριο "Silence In The Age Of Apes", ενώ το "Colossus" που ακολουθεί μας μουδιάζει τον εγκέφαλο με την υπνωτική, industrial εισαγωγή του, όσο μας μπερδεύει και στη συνέχεια με τα διαδοχικά και εναλασσόμενα heavy/power/death στοιχεία σε ένα πολιτισμικό σοκ.
Σε εναλλάξ μοτίβα με αυτά της αρχής έρχεται πρώτα το πιο απαλό και ατμοσφαιρικό "A Secret Door" και έπειτα το πιο επιθετικό κι αγριεμένο "God Of Sick Dreams". Πιο θεατράλε και μπριόζικο θα ακολουθήσει το "Scream Until You Wake", με μια σύγχρονη σχεδόν metalcore διάθεση γεμάτη από cheesy γηπεδικά ρεφρέν.
Ένα από τα πραγματικά σωστά highlights του δίσκου ειναι το "Child" με τις βαριές του κιθάρες, την τεχνική που χαρακτηρίζει την πόλη καταγωγής των Avatar, αλλά και τις σκοτεινά παραμυθένιες εκφράσεις που δίνει μια όμορφη ποικιλία στο υπόλοιπο, κατά τα άλλα ρηχό σύνολο, αν και το "Justice" που παίρνει την σκυτάλη προσπαθεί επίσης με τον τρόπο του να σώσει την παρτίδα με μια ακραία και παιχνιδιάρικη ζωντάνια γεμάτη αμεσότητα.
To "Gun" μπορεί να έχει ψαρωτικό τίτλο, αλλά είναι το κομμάτι που θα ρίξει τους τόνους με το απαλό του πιάνο, τη μπαλαντοειδή του ατμόσφαιρα και την αλά Eurovision pop/rock αισθητική του, μέχρι δηλαδή το "When All But Force Has Failed" που με τον εξωφρενικό του χαρακτήρα κι όλα τα στροβιλισμένα στοιχεία έρχεται να σπάσει κατά κάποιον τρόπο ότι έμεινε όρθιο. Τέλος, το "Wormhole" μας αφήνει με ένα σύμπλεγμα που ενώνει τον ακραίο ήχο, με την πρώιμη doom-ίλα των Sabbath και τους avant-garde ήχους, oι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στο "αντίο".
Είναι τρομερό πως τόσο δυνατοί, κοφτεροί σαν ξυράφια και ποικιλόμορφοι στην πλειοψηφία τους ήχοι, μπορούν να φαντάζουν τόσο ανιαροί. Σίγουρα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στην εν λόγω δουλειά, όπως τα solos και τα breakdowns που παίρνουν κεφάλια, ή οι καφρικές στιγμές τους, αλλά όλα τα άλλα δείχνουν παντελώς αδιάφορα στην πλειοψηφία τους. Δε ξέρω αν ο γράφων έγινε ξαφνικά κλειστόμυαλος, ή όντως το hype της εν λόγω μπάντας γίνεται από άτομα που δε ξέρουν τι εστί πραγματικά Σουηδικό metal, αλλά όσο κι αν δε χαρίζεται σε ένα απλό άκουσμα, τα πρώτα δείγματα φαίνονται μονομιάς. Άραγε αυτό είναι το metal του μέλλοντος, ή μια απλή εξαίρεση που θα χαθεί στο τέλος σαν πυροτέχνημα αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά;
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μια νοσταλγική θύμηση στο death metal παρελθόν του Gothenburg, έρχεται να μας καλωσορίσει το εναρκτήριο "Silence In The Age Of Apes", ενώ το "Colossus" που ακολουθεί μας μουδιάζει τον εγκέφαλο με την υπνωτική, industrial εισαγωγή του, όσο μας μπερδεύει και στη συνέχεια με τα διαδοχικά και εναλασσόμενα heavy/power/death στοιχεία σε ένα πολιτισμικό σοκ.
Σε εναλλάξ μοτίβα με αυτά της αρχής έρχεται πρώτα το πιο απαλό και ατμοσφαιρικό "A Secret Door" και έπειτα το πιο επιθετικό κι αγριεμένο "God Of Sick Dreams". Πιο θεατράλε και μπριόζικο θα ακολουθήσει το "Scream Until You Wake", με μια σύγχρονη σχεδόν metalcore διάθεση γεμάτη από cheesy γηπεδικά ρεφρέν.
Ένα από τα πραγματικά σωστά highlights του δίσκου ειναι το "Child" με τις βαριές του κιθάρες, την τεχνική που χαρακτηρίζει την πόλη καταγωγής των Avatar, αλλά και τις σκοτεινά παραμυθένιες εκφράσεις που δίνει μια όμορφη ποικιλία στο υπόλοιπο, κατά τα άλλα ρηχό σύνολο, αν και το "Justice" που παίρνει την σκυτάλη προσπαθεί επίσης με τον τρόπο του να σώσει την παρτίδα με μια ακραία και παιχνιδιάρικη ζωντάνια γεμάτη αμεσότητα.
To "Gun" μπορεί να έχει ψαρωτικό τίτλο, αλλά είναι το κομμάτι που θα ρίξει τους τόνους με το απαλό του πιάνο, τη μπαλαντοειδή του ατμόσφαιρα και την αλά Eurovision pop/rock αισθητική του, μέχρι δηλαδή το "When All But Force Has Failed" που με τον εξωφρενικό του χαρακτήρα κι όλα τα στροβιλισμένα στοιχεία έρχεται να σπάσει κατά κάποιον τρόπο ότι έμεινε όρθιο. Τέλος, το "Wormhole" μας αφήνει με ένα σύμπλεγμα που ενώνει τον ακραίο ήχο, με την πρώιμη doom-ίλα των Sabbath και τους avant-garde ήχους, oι οποίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά στο "αντίο".
Είναι τρομερό πως τόσο δυνατοί, κοφτεροί σαν ξυράφια και ποικιλόμορφοι στην πλειοψηφία τους ήχοι, μπορούν να φαντάζουν τόσο ανιαροί. Σίγουρα υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία στην εν λόγω δουλειά, όπως τα solos και τα breakdowns που παίρνουν κεφάλια, ή οι καφρικές στιγμές τους, αλλά όλα τα άλλα δείχνουν παντελώς αδιάφορα στην πλειοψηφία τους. Δε ξέρω αν ο γράφων έγινε ξαφνικά κλειστόμυαλος, ή όντως το hype της εν λόγω μπάντας γίνεται από άτομα που δε ξέρουν τι εστί πραγματικά Σουηδικό metal, αλλά όσο κι αν δε χαρίζεται σε ένα απλό άκουσμα, τα πρώτα δείγματα φαίνονται μονομιάς. Άραγε αυτό είναι το metal του μέλλοντος, ή μια απλή εξαίρεση που θα χαθεί στο τέλος σαν πυροτέχνημα αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά;
(6,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου