Την τελευταία φορά που αναφέρθηκα σε live δίσκο εν καιρώ πανδημίας, ένιωσα σαν να είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Πλέον νιώθω ό,τι κάποιος μας δουλεύει και μας κάνει να στεναχωριόμαστε όλο και περισσότερο για κάθε show που χάνουμε το 2020. Αυτή τη φορά, νέα ζωντανή δουλειά φέρνουν οι θρυλικοί και τεράστιοι Kamelot, δύο δεκαετίες μετά την πρώτη τους, ανάλογη δουλειά, δείχνοντας μέσα σε ένα δίωρο πόσα άλλαξαν από τότε μέχρι τώρα, στο φιλόξενο περιβάλλον του 013 στο Τίλμπουργκ της Ολλανδίας.
Με τις ιαχές του κοινού και τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει, η εισαγωγή μας βάζει αμέσως στην επική ατμόσφαιρα του ύφους τους, δίνοντας πάσα στο εναρκτήριο "Phantom Divine" όπου fans και καλλιτέχνες γίνονται ένα τραγουδώντας μαζί και χορεύοντας στους μυστηριώδεις ρυθμούς του με παρέα την πρώτη καλεσμένη, τη Lauren Hart από τους Once Human.
Η συνέχεια φυσικά, έχοντας ήδη ανάψει τα αίματα, δεν περιμένουμε να έχει κάποια μέτρια στιγμή και αυτό όντως ισχύει αφού εκτός του δυναμισμού που πηγάζει μέσω του set τους, βλέπουμε πως ο-ήδη μπαρουτοκαπνισμένος στη μπάντα-Tommy Karevik, κάνει κυριολεκτικά δικά του κομμάτια σαν τα "Rule The World", "The Great Pandemonium" και "When The Lights Are Down" δίχως να έχει να ζηλέψει κάτι από το εναλλακτικό μπρίο του πρώτου τραγουδιστή των Kamelot.
Προφανώς, δε θα μπορούσαν να λάμψουν δια της απουσίας τους σημαντικές στιγμές στο πρόσφατο παρελθόν των Αμερικάνων, αφού δίσκοι σαν το "Haven" και "Silverthorn" βρίσκουν χώρο μεταξύ του νεοφερμένου για την εποχή "The Shadow Theory" ενώ για πρώτη φορά παίχτηκε ζωντανά και το "Under Grey Skies" προκαλώντας ρίγη συγκίνησης με τη μαγευτική χροιά της Charlote Wessels των Delain.
Στην εναλλαγή των κομματιών όλα φαίνονται τόσο καλοκουρδισμένα, σαν μια αυτοματοποιημένη μηχανή. Μπορεί μάλιστα το συναίσθημα να μας κάνει να νιώθουμε πως παρακολουθούμε ένα υπερβολικά καλά στημένο show χωρίς ίχνος αυθορμητισμού, αλλά από την άλλη, όπως φαίνεται τόσο παραπάνω, όσο και παρακάτω, κάθε βλέμμα ήταν μαγνητισμένο στα φώτα, τα εφέ και τις φιγούρες της σκηνής.
Ευχάριστες εκπλήξεις πλάι σε όλα αυτά χάρισε και η παρουσία της γνωστής από τους Arch Enemy, Alissa White-Gluz, με το υπερκλασικό "March Of Mpehisto" και τις μαγευτικές, αιθέριες στιγμές στα "Sacrimony" και το καταλυτικό "Liar Liar", μέχρι το "Ministrium" να υπογράψει τις τελειωτικές, επικές πινελιές αυτής της μοναδικής συναυλίας μετά από τον ατέλειωτο καταιγισμό χιτς.
Προσωπικά νομίζω πως το μοναδικό πρόβλημα σε αυτό το live album είναι η ζήλια όσων fans του συγκροτήματος δεν κατάφεραν να το δουν ζωντανά. Από εκεί και πέρα, η συγκεκριμένη κυκλοφορία ήρθε για να φέρει έναν άλλον αέρα, ακόμα πιο επαγγελματικό, δείχνοντας πόσο μεγάλοι συνεχίζουν να γίνονται οι Kamelot με το πέρασμα του χρόνου. Πολλοί ίσως να ήθελαν ακόμα περισσότερα κλασικά κομμάτια, αλλά η αλήθεια είναι πως λίγο-πολύ καλύπτουν την πλειοψηφία της καριέρας τους, αφήνοντας πίσω νοσταλγικές καταστάσεις που ενδεχομένως μπορούμε να ακούσουμε στις άλλες live δουλειές, "The Expedition" και "One Cold Winter's Night". Τέλος, ο εν λόγω δίσκος δεν έρχεται μόνο να μας κάνει να αναπολήσουμε τις συναυλίες που πλέον δεν έχουμε, αλλά κυρίως να δούμε την ειδοποιό διαφορά και εξέλιξη του γκρουπ από δίσκο σε δίσκο στα 25 χρόνια της καριέρας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με τις ιαχές του κοινού και τη μεγαλοπρέπεια που τους αρμόζει, η εισαγωγή μας βάζει αμέσως στην επική ατμόσφαιρα του ύφους τους, δίνοντας πάσα στο εναρκτήριο "Phantom Divine" όπου fans και καλλιτέχνες γίνονται ένα τραγουδώντας μαζί και χορεύοντας στους μυστηριώδεις ρυθμούς του με παρέα την πρώτη καλεσμένη, τη Lauren Hart από τους Once Human.
Η συνέχεια φυσικά, έχοντας ήδη ανάψει τα αίματα, δεν περιμένουμε να έχει κάποια μέτρια στιγμή και αυτό όντως ισχύει αφού εκτός του δυναμισμού που πηγάζει μέσω του set τους, βλέπουμε πως ο-ήδη μπαρουτοκαπνισμένος στη μπάντα-Tommy Karevik, κάνει κυριολεκτικά δικά του κομμάτια σαν τα "Rule The World", "The Great Pandemonium" και "When The Lights Are Down" δίχως να έχει να ζηλέψει κάτι από το εναλλακτικό μπρίο του πρώτου τραγουδιστή των Kamelot.
Προφανώς, δε θα μπορούσαν να λάμψουν δια της απουσίας τους σημαντικές στιγμές στο πρόσφατο παρελθόν των Αμερικάνων, αφού δίσκοι σαν το "Haven" και "Silverthorn" βρίσκουν χώρο μεταξύ του νεοφερμένου για την εποχή "The Shadow Theory" ενώ για πρώτη φορά παίχτηκε ζωντανά και το "Under Grey Skies" προκαλώντας ρίγη συγκίνησης με τη μαγευτική χροιά της Charlote Wessels των Delain.
Στην εναλλαγή των κομματιών όλα φαίνονται τόσο καλοκουρδισμένα, σαν μια αυτοματοποιημένη μηχανή. Μπορεί μάλιστα το συναίσθημα να μας κάνει να νιώθουμε πως παρακολουθούμε ένα υπερβολικά καλά στημένο show χωρίς ίχνος αυθορμητισμού, αλλά από την άλλη, όπως φαίνεται τόσο παραπάνω, όσο και παρακάτω, κάθε βλέμμα ήταν μαγνητισμένο στα φώτα, τα εφέ και τις φιγούρες της σκηνής.
Ευχάριστες εκπλήξεις πλάι σε όλα αυτά χάρισε και η παρουσία της γνωστής από τους Arch Enemy, Alissa White-Gluz, με το υπερκλασικό "March Of Mpehisto" και τις μαγευτικές, αιθέριες στιγμές στα "Sacrimony" και το καταλυτικό "Liar Liar", μέχρι το "Ministrium" να υπογράψει τις τελειωτικές, επικές πινελιές αυτής της μοναδικής συναυλίας μετά από τον ατέλειωτο καταιγισμό χιτς.
Προσωπικά νομίζω πως το μοναδικό πρόβλημα σε αυτό το live album είναι η ζήλια όσων fans του συγκροτήματος δεν κατάφεραν να το δουν ζωντανά. Από εκεί και πέρα, η συγκεκριμένη κυκλοφορία ήρθε για να φέρει έναν άλλον αέρα, ακόμα πιο επαγγελματικό, δείχνοντας πόσο μεγάλοι συνεχίζουν να γίνονται οι Kamelot με το πέρασμα του χρόνου. Πολλοί ίσως να ήθελαν ακόμα περισσότερα κλασικά κομμάτια, αλλά η αλήθεια είναι πως λίγο-πολύ καλύπτουν την πλειοψηφία της καριέρας τους, αφήνοντας πίσω νοσταλγικές καταστάσεις που ενδεχομένως μπορούμε να ακούσουμε στις άλλες live δουλειές, "The Expedition" και "One Cold Winter's Night". Τέλος, ο εν λόγω δίσκος δεν έρχεται μόνο να μας κάνει να αναπολήσουμε τις συναυλίες που πλέον δεν έχουμε, αλλά κυρίως να δούμε την ειδοποιό διαφορά και εξέλιξη του γκρουπ από δίσκο σε δίσκο στα 25 χρόνια της καριέρας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου