Oι δημιουργημένοι από τις στάχτες των Vallenfyre, Βρετανοί Strigoi, είναι μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις για τη δύση του 2019. Το σχήμα του Greg Mackintosh και του Chris Caskett, μαζί με τον Waltteri των Paradise Lost πίσω από τα drums, καταφέρνουν φέτος να κυκλοφορήσουν κάτι μεγαλειώδες, βαμπιρικό και ογκώδες που ακούει στο όνομα "Abandon All Faith", ώστε να μας συστήσουν τον πιο μίζερο εαυτό τους.
Μετά τη βαρβάτη, χαοτική, βαριά και στοιχειωμένη εισαγωγή του δίσκου, έρχεται το "Phantoms" που συνεχίζει στο μοτίβο που μας άφησαν πριν λίγα χρόνια οι Vallenfyre με μια μελωδική προσθήκη που θυμίζει τους πρώιμους Paradise Lost. Από εκεί και πέρα, εκτός του σκοταδιού που ήδη έχει δημιουργηθεί, η πραγματική ακρότητα θα αρχίσει μέσω του "Nocturnal Vermin" που μετά από μια doom εισαγωγή μας βγάζει μια αμεσότητα μέσω του grindcore περιβλήματος του μέσα στον γενικό death metal θόρυβο, όπως ακριβώς θα συμβεί και με το "Throne Of Disgrace" λίγο μετά.
Κατραμιασμένο με δυνατά μπάσα θα συναντήσουμε το "Seven Crowns" που φαίνεται και ως ένα από τα highlights του δίσκου, καθώς μαζί με τους ρυθμούς του, εξίσου απειλητικά φαίνονται και τα leads που το στολίζουν, ενώ το "Carved Into The Skin" χωρίς να ξεφεύγει από το στυλ, θα χαμηλώσει τις ταχύτητες και θα φέρει στο προσκήνιο κάποια μονολιθικά black metal στοιχεία κοντά στο ύφος των Celtic Frost.
Mε οργή, αγριάδα και περίσσια μαυρίλα συνεχίζει το "Parasite" σε ένα δυστοπικό σκηνικό με riffs και rhythm section που σπάνε τοίχους. Πιο γρήγορο επιστρέφοντας προς το κλασικό νεκρομεταλλικό ύφος βρίσκεται το "Inquitous Rage", ενώ λίγο πιο catchy και groovy θα έρθει το "Plague Nation" το οποίο μάλιστα σηκώνει κάποιες μικροαναφορές στο τελευταίο πόνημα των Vallenfyre.
To "Εnemies Of God" προχωρά ακάθεκτο στο ωμό και βαρύ ύφος του υπόλοιπου συνόλου. Έτσι, και το "Scorn Of The Father" βγάζει και άλλο μίσος, το οποίος είναι διάχυτο και χωρίς τέλος, ενώ ο επίλογος με το μακροσκελές, ομώνυμο του άλμπουμ, μας επιφυλάσσει το πιο ερεβώδες και σκατόψυχο κομμάτι των Strigoi γεμάτο δυσαρμονίες και εκρήξεις.
Το ντεμπούτο των Strigoi, δε ξέρω αν έχει αυτό το αποτέλεσμα λόγω των φτασμένων και έμπειρων μουσικών που βρίσκονται στις δυνάμεις του, αλλά θα μπορούσε να αποτελεί άλμπουμ ανταξιο σεμιναρίου για το πως πρέπει να είναι αυτά τα μαύρα διαμάντια εν έτει 2019 από κάθε κάφρικη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της. Ο συνδυασμός μελωδίας και ωμότητας είναι κάτι που παίζει με τα συναισθήματα του ακροατή, ενώ πολλούς επιπλέον βαθμούς δίνει αυτή η ακατέργαστη ομορφιά του. Κλείνοντας, το μίσος, ο πόνος και η επιθετικότητα που βγαίνει μέσα από το "Abandon All Faith" είναι κάτι που και την πιο ευτυχισμένη στιγμή κάποιου μπορεί να την κάνει θλιβερότατη με αυτό που πηγάζει, βάζοντας το στη λίστα των καλύτερων δίσκων της χρονιάς στο 90'.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά τη βαρβάτη, χαοτική, βαριά και στοιχειωμένη εισαγωγή του δίσκου, έρχεται το "Phantoms" που συνεχίζει στο μοτίβο που μας άφησαν πριν λίγα χρόνια οι Vallenfyre με μια μελωδική προσθήκη που θυμίζει τους πρώιμους Paradise Lost. Από εκεί και πέρα, εκτός του σκοταδιού που ήδη έχει δημιουργηθεί, η πραγματική ακρότητα θα αρχίσει μέσω του "Nocturnal Vermin" που μετά από μια doom εισαγωγή μας βγάζει μια αμεσότητα μέσω του grindcore περιβλήματος του μέσα στον γενικό death metal θόρυβο, όπως ακριβώς θα συμβεί και με το "Throne Of Disgrace" λίγο μετά.
Κατραμιασμένο με δυνατά μπάσα θα συναντήσουμε το "Seven Crowns" που φαίνεται και ως ένα από τα highlights του δίσκου, καθώς μαζί με τους ρυθμούς του, εξίσου απειλητικά φαίνονται και τα leads που το στολίζουν, ενώ το "Carved Into The Skin" χωρίς να ξεφεύγει από το στυλ, θα χαμηλώσει τις ταχύτητες και θα φέρει στο προσκήνιο κάποια μονολιθικά black metal στοιχεία κοντά στο ύφος των Celtic Frost.
Mε οργή, αγριάδα και περίσσια μαυρίλα συνεχίζει το "Parasite" σε ένα δυστοπικό σκηνικό με riffs και rhythm section που σπάνε τοίχους. Πιο γρήγορο επιστρέφοντας προς το κλασικό νεκρομεταλλικό ύφος βρίσκεται το "Inquitous Rage", ενώ λίγο πιο catchy και groovy θα έρθει το "Plague Nation" το οποίο μάλιστα σηκώνει κάποιες μικροαναφορές στο τελευταίο πόνημα των Vallenfyre.
To "Εnemies Of God" προχωρά ακάθεκτο στο ωμό και βαρύ ύφος του υπόλοιπου συνόλου. Έτσι, και το "Scorn Of The Father" βγάζει και άλλο μίσος, το οποίος είναι διάχυτο και χωρίς τέλος, ενώ ο επίλογος με το μακροσκελές, ομώνυμο του άλμπουμ, μας επιφυλάσσει το πιο ερεβώδες και σκατόψυχο κομμάτι των Strigoi γεμάτο δυσαρμονίες και εκρήξεις.
Το ντεμπούτο των Strigoi, δε ξέρω αν έχει αυτό το αποτέλεσμα λόγω των φτασμένων και έμπειρων μουσικών που βρίσκονται στις δυνάμεις του, αλλά θα μπορούσε να αποτελεί άλμπουμ ανταξιο σεμιναρίου για το πως πρέπει να είναι αυτά τα μαύρα διαμάντια εν έτει 2019 από κάθε κάφρικη μπάντα που σέβεται τον εαυτό της. Ο συνδυασμός μελωδίας και ωμότητας είναι κάτι που παίζει με τα συναισθήματα του ακροατή, ενώ πολλούς επιπλέον βαθμούς δίνει αυτή η ακατέργαστη ομορφιά του. Κλείνοντας, το μίσος, ο πόνος και η επιθετικότητα που βγαίνει μέσα από το "Abandon All Faith" είναι κάτι που και την πιο ευτυχισμένη στιγμή κάποιου μπορεί να την κάνει θλιβερότατη με αυτό που πηγάζει, βάζοντας το στη λίστα των καλύτερων δίσκων της χρονιάς στο 90'.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου