Οι Όχεντρα είναι ένα εγχώριο-όπως φαίνεται και από το όνομα-thrash metal συγκρότημα, με προσέγγιση στον ελληνικό στίχο. Δημιουργημένοι το 2012 από τον Χρήστο Τρίκο (κιθάρα/φωνή) και Στάθη Νικητόπουλο (κιθάρα), περνώντας από σαράντα κύματα, κατάφεραν μετά από ένα επίσημο ΕΡ, φέτος να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, με τον Λευτέρη και τον Στέλιο σε μπάσο και τύμπανα, να ολοκληρώνουν τις δυνάμεις της μπάντας. Το "Πένθος" με όλα τα μέλη αλλά τον πολυπράγμωνα Νίκο Σάμιο πίσω από το drumkit, όπως θα φανεί και στην πορεία, είναι ένας δίσκος που στους μύστες του ήχου δε θα περάσει απαρατήρητος.
Με την ομότιτλη εισαγωγή σε ακουστικές κατευθύνσεις, οι συμπατριώτες μας, συστήνουν το ντεμπούτο τους δημιουργώντας εντυπώσεις αντάξιες του ονόματος του δίσκου. Ευθύς αμέσως το "Αναμνήσεις Στάχτες" που έχει γίνει και video clip, μας ξεσηκώνει με το Γερμανικής κοπής thrash metal, τα πιο σπιντάτα περάσματα του και την έντονη, πιασάρικη riff-ολογία του.
Έτσι κατευθυνόμαστε στο μακροσκελές "Πέφτω" που χωρίς να διαφέρει πολύ συνεχίζει σε αυτό το παλιομοδίτικο thrash στυλ έχοντας στα φωνητικά μία punk διάθεση, η οποία μάλιστα θα γίνει πιο έντονη, πλάι στην hardcore αύρα του "To Kομμάτι Που Λείπει" όπου σε συνδυασμό με το βάρος των στίχων του δημιουργεί ανατριχίλα. Εκείνη "Τη Στιγμή Που όλα Τελειώνουν" μας υποδέχεται ένα μαύρο ατμοσφαιρικό πρελούδιο και μια πιο heavy κιθαριστική εισαγωγή, όσο οι ταχύτητες πέφτουν και η groove-άτη πλευρά της μπάντας αναδεικνύεται σε ένα δυσοίωνο σκηνικό, όπου μουσικά έρχονται αμυδρές αναλαμπές από στοιχεία των Machine Head και ύστερων Metallica.
To "Kόντρα Στη Θλίψη" από την άλλη μας επιστρέφει στους γρήγορους ρυθμούς το οποίο με διαφορετική σύνθεση υπάρχει και στο demo του 2017, δίνοντας μίσος και οργή, σπάζοντας την κάπως το σόλο καταμεσής του κομματιού. Κάπως έτσι φτάνουμε στο "Σκιά Δίχως Φως" που δίνει ένα απειλητικό και εξίσου βαρύ τέλος με ταχύτατες στιγμές, κάποια μελωδικά περάσματα καταλήγοντας σε οπαδικές ιαχές αντί για ρεφρέν και ένα καταληκτικό σόλο.
Το "Πένθος" αποτελεί πρόκληση της μπάντας προς το εγχώριο thrash metal, καθώς δείχνει πως η Ελληνική γλώσσα έχει μπόλικο συναίσθημα, εκφράζει τον πόνο και φυσικά δημιουργεί βάρος και ένταση σε ένα κατασκότεινο σκηνικό, αν και ξέρουμε ότι η εκπροσώπηση της και όχι άδικα είναι μηδαμινή. Βέβαια συν τοις άλλοις δείχνει πως δεν είναι περισσότερο μάγκες από εμάς οι Γερμανοί και οι Νορβηγοί που τιμούν τη γλώσσα τους. Εκτός αυτού, μουσικά είναι άρτια δουλεμένο με μια καλογυαλισμένη παραγωγή, περίσσια αλητεία και τσαμπουκά, ενώ κλείνοντας, το πάθος για αγνό metal σε έναν κόσμο γεμάτο απόγνωση φαίνεται σε κάθε νότα και στίχο.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου