Οι Lacuna Coil δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, μια και είναι πλέον star στον δικό μας ήχο, με προσωπικότητα, ταυτότητα και μια μεγάλη καριέρα. Τρία χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο "Delirium", επιστρέφουν με το νέο τους άλμπουμ, "Black Anima", εξελίσσοντας ότι μας είχαν δώσει την προηγούμενη φορά.
Το "Anima Nera" προλογίζει το άλμπουμ ατμοσφαιρικά και μυστηριακά με τη συνοδεία πλήκτρων και τη φωνή της Christina να περνάει σαν αερικό, δίνοντας κατευθείαν πάσα στο "Sword Of Anger" που όπως δείχνει και ο τίτλος, έρχεται με νεύρο και τσαγανό, ενώ τα growls προσθέτουν περισσότερη αγριάδα σε ένα heavy ραδιοφωνικό κομμάτι.
Με έναν περίεργο, απόκοσμο ήχο στην εισαγωγή, το "Reckless" έχει εκρηκτικά και μελωδικά ξεσπάσματα με τα φωνητικά πάλι να κλέβουν την παράσταση, ενώ η υπόλοιπη μπάντα δίνει έναν hardcore/thrash τόνο στο εναλλακτικό τους ύφος, θυμίζοντας λίγο Sepultura στο "Chaos AD". To "Layers Of Time", που ήταν και το πρώτο single για το άλμπουμ, θα έρθει επίσης αγριεμένο αποτελώντας και ιδανικό πρώτο δείγμα για τους ακροατές.
Από την άλλη, το "Apocalypse" έχει μια κλασική μοντέρνα metal προσέγγιση, με αρκετές εκρηκτικές εναλλαγές στα φωνητικά, φέρνοντας στο μυαλό το παρελθόν τους. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το "Now Or Never" που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τωρινής τους φάσης, με μια μελαγχολική, σινεματική αρχή και επιθετικούς ρυθμούς που σπάνε με έναν αιθέριο τρόπο στα ρεφρέν, ενώ το "Under The Surface" στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθει πιο γρήγορο με power στιγμές.
Το "Veneficium" και το "Save Me" λίγο αργότερα, αφήνουν τις ακρότητες κατά μέρος, δίνοντας περισσότερο χώρο στο σκοτάδι, όπως και το "The End Is All I Can See" με τους ηλεκτρονικούς του ήχους, σπάζοντας προς το τέλος τη διάθεση του υπόλοιπου συνόλου, ενώ το ομότιτλο και καταληκτικό του δίσκου, "Black Anima" βγάζει προς το τέλος όλη την οργή, αν και γενικότερα συνεχίζει σε αυτό το στοιχειωμένο ύφος των τριών προηγούμενων κομματιών.
Το "Black Anima", μετά από πολλά χρόνια, ίσως είναι το πρώτο άλμπουμ που σχεδόν όλα τα gothic στοιχεία τους είναι ανύπαρκτα, με μεγάλη έμφαση σε κάθε δυνατότητα των φωνητικών χορδών των δύο τραγουδιστών, με τη Scabbia από τη μία να δείχνει την μεγαλειότητα μιας θρυλικής πλέον frontwoman, ενώ ο Αndrea κατακτά περισσότερο την καφρίλα σε σχέση με το "Delirium". Ο δίσκος δεν έχει ιδιαίτερα fillers, αποδεικνύοντας πως δεν ψάχνουν την εύκολη λύση, αλλά όμορφους πειραματισμούς. Tέλος τα μοντέρνα hard rock στοιχεία γίνονται πιο ποικίλα με ακόμα περισσότερους metal τόνους που ίσως κάποιους να ξενίσουν, αλλά φαίνεται πως πλέον εξερευνούν νέα μονοπάτια και γίνονται κάθε φορά όλο και πιο heavy, ελπίζοντας σύντομα να μας ξαναεπισκεφθούν.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "Anima Nera" προλογίζει το άλμπουμ ατμοσφαιρικά και μυστηριακά με τη συνοδεία πλήκτρων και τη φωνή της Christina να περνάει σαν αερικό, δίνοντας κατευθείαν πάσα στο "Sword Of Anger" που όπως δείχνει και ο τίτλος, έρχεται με νεύρο και τσαγανό, ενώ τα growls προσθέτουν περισσότερη αγριάδα σε ένα heavy ραδιοφωνικό κομμάτι.
Με έναν περίεργο, απόκοσμο ήχο στην εισαγωγή, το "Reckless" έχει εκρηκτικά και μελωδικά ξεσπάσματα με τα φωνητικά πάλι να κλέβουν την παράσταση, ενώ η υπόλοιπη μπάντα δίνει έναν hardcore/thrash τόνο στο εναλλακτικό τους ύφος, θυμίζοντας λίγο Sepultura στο "Chaos AD". To "Layers Of Time", που ήταν και το πρώτο single για το άλμπουμ, θα έρθει επίσης αγριεμένο αποτελώντας και ιδανικό πρώτο δείγμα για τους ακροατές.
Από την άλλη, το "Apocalypse" έχει μια κλασική μοντέρνα metal προσέγγιση, με αρκετές εκρηκτικές εναλλαγές στα φωνητικά, φέρνοντας στο μυαλό το παρελθόν τους. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για το "Now Or Never" που είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τωρινής τους φάσης, με μια μελαγχολική, σινεματική αρχή και επιθετικούς ρυθμούς που σπάνε με έναν αιθέριο τρόπο στα ρεφρέν, ενώ το "Under The Surface" στο ίδιο μήκος κύματος θα έρθει πιο γρήγορο με power στιγμές.
Το "Veneficium" και το "Save Me" λίγο αργότερα, αφήνουν τις ακρότητες κατά μέρος, δίνοντας περισσότερο χώρο στο σκοτάδι, όπως και το "The End Is All I Can See" με τους ηλεκτρονικούς του ήχους, σπάζοντας προς το τέλος τη διάθεση του υπόλοιπου συνόλου, ενώ το ομότιτλο και καταληκτικό του δίσκου, "Black Anima" βγάζει προς το τέλος όλη την οργή, αν και γενικότερα συνεχίζει σε αυτό το στοιχειωμένο ύφος των τριών προηγούμενων κομματιών.
Το "Black Anima", μετά από πολλά χρόνια, ίσως είναι το πρώτο άλμπουμ που σχεδόν όλα τα gothic στοιχεία τους είναι ανύπαρκτα, με μεγάλη έμφαση σε κάθε δυνατότητα των φωνητικών χορδών των δύο τραγουδιστών, με τη Scabbia από τη μία να δείχνει την μεγαλειότητα μιας θρυλικής πλέον frontwoman, ενώ ο Αndrea κατακτά περισσότερο την καφρίλα σε σχέση με το "Delirium". Ο δίσκος δεν έχει ιδιαίτερα fillers, αποδεικνύοντας πως δεν ψάχνουν την εύκολη λύση, αλλά όμορφους πειραματισμούς. Tέλος τα μοντέρνα hard rock στοιχεία γίνονται πιο ποικίλα με ακόμα περισσότερους metal τόνους που ίσως κάποιους να ξενίσουν, αλλά φαίνεται πως πλέον εξερευνούν νέα μονοπάτια και γίνονται κάθε φορά όλο και πιο heavy, ελπίζοντας σύντομα να μας ξαναεπισκεφθούν.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου