Στοιχεία όπως το κρύο, η φύση και ο Βορράς, είναι μερικά από τα οποία αποτελούνται οι Βorknagar. Το γνωστό σχήμα από τη Νορβηγία, μετά από διάφορες αλλαγές στις δυνάμεις του, επιστρέφει δριμύτερο και πιστό στο έργο του, κυκλοφορώντας φέτος, λίγο πριν συμπληρώσουν 25 χρόνια ύπαρξης, το 11ο άλμπουμ τους με τον χαρακτηριστικό τίτλο "True North".
Άμεσα και με τα φωνητικά στην πρώτη γραμμή, γίνεται το έναυσμα του δίσκου μέσω του "Thunderous" σε μια αρμονία μεταξύ του Vortex και του Nedland, ενώ η βαριά κι αγριεμένη χροιά του πρώτου, δημιουργεί τυφώνες στο πέρασμα της, σπάζοντας σαν παγοθραυστικό την ατμοσφαιρική αίσθηση του κομματιού. Το "Up North" από την άλλη, έχει μια κλασική heavy metal εικόνα, αλλά μέσω ενός blackened χαρακτήρα που αρκείται στη μουσική πλευρά μόνο, χωρίς οι κάφρικες φωνές να παίρνουν θέση εδώ.
Ήδη με το εναρκτήριο δίδυμο ο πάγος του Βορρά είναι πλάι μας, που δε θα τον λιώσει ούτε το γνωστό "Fire That Burns", το οποίο έχει μια επική αλλά αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα, και κορυφώσεις που ανατριχιάζουν τον ακροατή, δείχνοντας ότι είναι αντιπροσωπευτικό πρώτο δείγμα του άλμπουμ και με τη μπάντα να μένει πιστή στο προσωπικό της στυλ. Βέβαια με έναν προοδευτικό και avant garde χαρακτήρα θα συναντήσουμε στην πορεία το "Wild Father's Heart" του οποίου τα riffs σε συνδυασμό με τα απαλά πλήκτρα, βγάζουν προς τα έξω ένα αίσθημα μυστηρίου μέσα στον Σκανδιναβικό χιονιά.
Από την άλλη το "Mount Rapture" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τεχνικού black metal, από τους εναρκτήριους ρυθμούς μέχρι τη συνέχεια του και τον Vortex που "ματώνει" πίσω από το μικρόφωνο πριν ο Lars βάλει την απαλή πινελιά του. Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με περισσότερη μεγαλοπρέπεια θα έρθει το "Into The White", όπου η συνύπαρξη των δύο τραγουδιστών θα αναδείξει το progressive με το extreme στοιχείο στο οποίο οι Borknagar είναι άσσοι.
Το "Tidal", όπως και το "Lights" πιο πριν, θα βγάλουν προς τα έξω διάφορα κλασικά στοιχεία των Νορβηγών ενώ τα πιο ήπια μέρη θα μου θυμίσουν λίγο Arcturus όσο τα άγρια και τεχνικά φέρνουν αμυδρά στο μυαλό, τους συμπατριώτες τους, Enslaved. Ο επίλογος με το "Voices" δημιουργεί το κατάλληλο ατμοσφαιρικό και τελετουργικό σκηνικό για το τέλος, με διάφορα pagan και folk στοιχεία, και τις κιθάρες των Brun και Thomassen να συνοδεύουν.
Το "True North" εκφράζει στην ολότητα του, αυτό που αναφέρεται στον τίτλο και μάλιστα χωρίς τετριμμένα ή κλισέ στοιχεία. Το κλασικό black metal, εδώ και χρόνια για αυτούς είναι λίγο και κάθε τι προσθέτουν δίπλα σε αυτό το στυλ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά κομμάτι βελτίωσης. Ομολογώ πως στην αρχή δεν ήξερα τι να περιμένω μετά από τις αλλαγές στα μέλη του συγκροτήματος, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε, και σίγουρα τους φίλους του είδους, αλλά κυρίως τους φίλους του Χειμώνα θα τους κερδίσει με το πρώτο άκουσμα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Άμεσα και με τα φωνητικά στην πρώτη γραμμή, γίνεται το έναυσμα του δίσκου μέσω του "Thunderous" σε μια αρμονία μεταξύ του Vortex και του Nedland, ενώ η βαριά κι αγριεμένη χροιά του πρώτου, δημιουργεί τυφώνες στο πέρασμα της, σπάζοντας σαν παγοθραυστικό την ατμοσφαιρική αίσθηση του κομματιού. Το "Up North" από την άλλη, έχει μια κλασική heavy metal εικόνα, αλλά μέσω ενός blackened χαρακτήρα που αρκείται στη μουσική πλευρά μόνο, χωρίς οι κάφρικες φωνές να παίρνουν θέση εδώ.
Ήδη με το εναρκτήριο δίδυμο ο πάγος του Βορρά είναι πλάι μας, που δε θα τον λιώσει ούτε το γνωστό "Fire That Burns", το οποίο έχει μια επική αλλά αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα, και κορυφώσεις που ανατριχιάζουν τον ακροατή, δείχνοντας ότι είναι αντιπροσωπευτικό πρώτο δείγμα του άλμπουμ και με τη μπάντα να μένει πιστή στο προσωπικό της στυλ. Βέβαια με έναν προοδευτικό και avant garde χαρακτήρα θα συναντήσουμε στην πορεία το "Wild Father's Heart" του οποίου τα riffs σε συνδυασμό με τα απαλά πλήκτρα, βγάζουν προς τα έξω ένα αίσθημα μυστηρίου μέσα στον Σκανδιναβικό χιονιά.
Από την άλλη το "Mount Rapture" είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τεχνικού black metal, από τους εναρκτήριους ρυθμούς μέχρι τη συνέχεια του και τον Vortex που "ματώνει" πίσω από το μικρόφωνο πριν ο Lars βάλει την απαλή πινελιά του. Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με περισσότερη μεγαλοπρέπεια θα έρθει το "Into The White", όπου η συνύπαρξη των δύο τραγουδιστών θα αναδείξει το progressive με το extreme στοιχείο στο οποίο οι Borknagar είναι άσσοι.
Το "Tidal", όπως και το "Lights" πιο πριν, θα βγάλουν προς τα έξω διάφορα κλασικά στοιχεία των Νορβηγών ενώ τα πιο ήπια μέρη θα μου θυμίσουν λίγο Arcturus όσο τα άγρια και τεχνικά φέρνουν αμυδρά στο μυαλό, τους συμπατριώτες τους, Enslaved. Ο επίλογος με το "Voices" δημιουργεί το κατάλληλο ατμοσφαιρικό και τελετουργικό σκηνικό για το τέλος, με διάφορα pagan και folk στοιχεία, και τις κιθάρες των Brun και Thomassen να συνοδεύουν.
Το "True North" εκφράζει στην ολότητα του, αυτό που αναφέρεται στον τίτλο και μάλιστα χωρίς τετριμμένα ή κλισέ στοιχεία. Το κλασικό black metal, εδώ και χρόνια για αυτούς είναι λίγο και κάθε τι προσθέτουν δίπλα σε αυτό το στυλ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά κομμάτι βελτίωσης. Ομολογώ πως στην αρχή δεν ήξερα τι να περιμένω μετά από τις αλλαγές στα μέλη του συγκροτήματος, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε, και σίγουρα τους φίλους του είδους, αλλά κυρίως τους φίλους του Χειμώνα θα τους κερδίσει με το πρώτο άκουσμα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου