Την Nita Strauss τη γνωρίσαμε πριν μερικά χρόνια ως κιθαρίστρια των Iron Maidens, αλλά γρήγορα πήρε μεταγραφή για τον θρυλικό Alice Cooper, όπου είναι το δεξί του χέρι. Πλέον, μια τετραετία μετά, η ξανθιά μουσικός αποφάσισε να κυκλοφορήσει το πρώτο της σόλο άλμπουμ, που φέρει τον τίτλο "Controlled Chaos".
Ανοίγοντας με το "Prepare For War", η κιθαρίστρια του Alice Cooper βγάζει προς τα έξω ένα power metal vibe, χωρίς σ(τ)ολίδια και φιοριτούρες. Το "Algeria" που ακολουθεί, δίνει βάση στα arpeggios, και το σολιστικό ύφος του Marty Friedman, ενώ σε ένα "πάντρεμα" σολιστικής ικανότητας και μελωδίας, με τρομερά τύμπανα στο background, θα έρθει το "Our Most Desperate Hour".
Με το άλμπουμ να συνεχίζει σε διάφορα μονοπάτια και τεχνικές, όπως στo Αμερικάνικo hardcore ύφος του "Mariana Trench", τα κλασικά heavy στοιχεία του "Stillness" αλλά και σε μελωδικά κομμάτια με πιάνο σαν αυτά στα "Quest" και "Hope Grows", αντιλαμβανόμαστε πως το μυαλό της γοητευτικής κιθαρίστριας είναι πολυδιάστατο χωρίς να αφήνει τίποτα να γίνει μονότονο.
Η μόνη εξαίρεση σε όλο αυτό είναι το "Here" που παρά την απαλότητα στις κιθάρες, δεν αποκτά τρομερή εξέλιξη στην πορεία του, σε αντίθεση βέβαια με το άκρως επιθετικό "Lion Among Wolves" με τα ανατολίτικα στοιχεία του και την ακραία σκοτεινή του ατμόσφαιρα.
Λίγο πριν γραφτεί ο επίλογος θα έρθει το "Pandemonium 2.0" που αποτελεί μια εξέλιξη στο ομώνυμο κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει πριν ενάμιση χρόνο, ενώ το κερασάκι θα μπει με μια απόλυτη κιθαριστική και shredding διασκευή στο "The Show Must Go On" των Queen.
Σε ένα χάος από νότες και ήχους η Nita Strauss όπως φαίνεται από το ντεμπούτο τους μπορεί να βάλει τάξη και πραγματικά, χωρίς να αφήσει τίποτα στην τύχη. Μπορεί ανά σημεία η κιθάρα να βρίσκεται πιο μπροστά χωρίς να χάνεται, αλλά το μεγαλείο της Nita Strauss, λάμπει σαν διαμάντι, καθώς ο κόσμος έχει γεμίσει με ανέμπνευστους μουσικούς, και αυτή δεν είναι μέσα σε αυτούς.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ανοίγοντας με το "Prepare For War", η κιθαρίστρια του Alice Cooper βγάζει προς τα έξω ένα power metal vibe, χωρίς σ(τ)ολίδια και φιοριτούρες. Το "Algeria" που ακολουθεί, δίνει βάση στα arpeggios, και το σολιστικό ύφος του Marty Friedman, ενώ σε ένα "πάντρεμα" σολιστικής ικανότητας και μελωδίας, με τρομερά τύμπανα στο background, θα έρθει το "Our Most Desperate Hour".
Με το άλμπουμ να συνεχίζει σε διάφορα μονοπάτια και τεχνικές, όπως στo Αμερικάνικo hardcore ύφος του "Mariana Trench", τα κλασικά heavy στοιχεία του "Stillness" αλλά και σε μελωδικά κομμάτια με πιάνο σαν αυτά στα "Quest" και "Hope Grows", αντιλαμβανόμαστε πως το μυαλό της γοητευτικής κιθαρίστριας είναι πολυδιάστατο χωρίς να αφήνει τίποτα να γίνει μονότονο.
Η μόνη εξαίρεση σε όλο αυτό είναι το "Here" που παρά την απαλότητα στις κιθάρες, δεν αποκτά τρομερή εξέλιξη στην πορεία του, σε αντίθεση βέβαια με το άκρως επιθετικό "Lion Among Wolves" με τα ανατολίτικα στοιχεία του και την ακραία σκοτεινή του ατμόσφαιρα.
Λίγο πριν γραφτεί ο επίλογος θα έρθει το "Pandemonium 2.0" που αποτελεί μια εξέλιξη στο ομώνυμο κομμάτι που είχε κυκλοφορήσει πριν ενάμιση χρόνο, ενώ το κερασάκι θα μπει με μια απόλυτη κιθαριστική και shredding διασκευή στο "The Show Must Go On" των Queen.
Σε ένα χάος από νότες και ήχους η Nita Strauss όπως φαίνεται από το ντεμπούτο τους μπορεί να βάλει τάξη και πραγματικά, χωρίς να αφήσει τίποτα στην τύχη. Μπορεί ανά σημεία η κιθάρα να βρίσκεται πιο μπροστά χωρίς να χάνεται, αλλά το μεγαλείο της Nita Strauss, λάμπει σαν διαμάντι, καθώς ο κόσμος έχει γεμίσει με ανέμπνευστους μουσικούς, και αυτή δεν είναι μέσα σε αυτούς.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου