Το "A Grand Declaration Of War" ήταν ανέκαθεν το πιο περίεργο και ποικίλο άλμπουμ των Νορβηγών θρύλων του black metal, Mayhem. Αν αναλογιστούμε πως αυτός ο δίσκος αποτέλεσε τον διάδοχο του "De Mysteriis Dom Sathanas", καταλαβαίνουμε πόσα άλλαξαν στο στρατόπεδο της μπάντας με την πολυετή επιστροφή του Maniac και τον ερχομό του βασικού συνθέτη Blasphemer, οι οποίοι έβγαλαν όλη την πολεμική τους διάθεση, το μίσος και τους χειρότερους κρυφούς τους χαρακτήρες μέσα από το ψυχολογικό τους σύμπαν. Δεκαοχτω χρόνια μετά, η επανακυκλοφορία του, έρχεται για να ζουμάρει σε λεπτομέρειες με την ανανεωμένη μίξη και mastering, και εγώ ακούγοντας το, απορώ ακόμα αν πραγματικά μου αρέσει, η με γοητεύει η διαφορετικότητα του.
Το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα για τη μετα-Euronymous εποχή των Mayhem, είναι το ομώνυμο A Grand Declaration Of War", που μάλιστα ανοίγει και το άλμπουμ. Στην προκειμένη περίπτωση βλέπω τις κιθάρες πιο γυαλισμένες, τα καθαρά φωνητικά πιο έντονα ενώ ακόμα και τα drums έχουν πάει πιο μπροστά δίνοντας αρκετό όγκο στο κομμάτι.
Με τα καθαρά φωνητικά του Maniac που παίζουν ειδικα΄εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο, φαίνεται ο καθαρός πειραματικός χαρακτήρας του εν λόγω δίσκου, αν και η σύνθεση παρόλο που αποτελούσε ένα avant garde στοιχείο για τη μουσική των Mayhem, πλέον, μαζί με το "Α Τime To Die", δείχνουν την υποβόσκουσα ωμή πλευρά του δίσκου.
Βέβαια αυτή η ατμοσφαιρική και ψυχρή πλευρά, όπως στο πρωτότυπο, αλλά και εδώ, φαίνεται στα δύο μέρη του "View From The Nihil" χωρίς πολλές διαφορές μεταξύ τους, με τον Blasphemer να βάζει ως συνθέτης το προσωπικό του, πολυδιάστατο στοιχείο, ενώ δεν παραλείπονται κάποια βαρετά σημεία και ανούσιες γέφυρες μεταξύ των δυναμικών χαρακτηριστικών των τραγουδιών, στο πιο "electro", "A Bloodsword And A Colder Sun". Από την άλλη παρατηρώ στο "Crystalized Pain In Deconstruction" τα μπερδεμένα στοιχεία, και τις τεχνικέ ςπλευρές που ποτέ δεν είχαμε συνηθίσει από τους Νορβηγούς, παίζοντας έτσι για πρώτη και τελευταία φορά στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Στην παρούσα εκδοχή του πρώτου μέρους από το "Completition In Science Of Agony", αναφέρομαι αιρετικά και λεω, πως ακούγονται στοιχεία που θα μπορούσαν να ενωνουν αυτό το άλμπουμ με το απόκρυφο και σκοτεινό μοτίβο του "De Mysteriis Dom Sathanas", σε αντίθεση με το δεύτερο μέρος που είναι πιο grooveάτο, με τον "ρόμποκοπ", να τραγουδάει.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το "To Daimonion" να βγάζει την άσχημη πλευρά των αρχών της χιλιετίας που πολλές ακραίες μπάντες το τερμάτισαν με τη τεχνολογία. Τέλος, μέσα σε όλο αυτό το χάος του δίσκου, υπάρχουν και τα τόσο εμπνευσμένα (όχι), "Untitled I" και "Untitled II"στα οποία δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα.
Όταν ξεκίνησα να γράφω την κριτική μου για την συγκεκριμένη επανακυκλοφορία, σκεφτόμουν να μη γράψω πολλά, εν τέλει, έχοντας ακούσει πολλάκις τον εν λόγω δίσκο, τα πράγματα που άκουσα μετά το remix και το remastering στόχευσαν συγκεκριμένα πράγματα, με το γενικό σύνολο να μην έχει τρομερές διαφορές. Το μικροσκόπιο φαινεται ήθελε να στοχεύδει τη φωνή του Maniac, ο οποίος τόσο αρρωστημένα, έκανε με τον Rune Eriksen ένα δίδυμο περίεργο και πολυδιάστατο, με το "A Grand Declaration Of War" να φανερώνει την ιδιοτροπία των Mayhem.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα για τη μετα-Euronymous εποχή των Mayhem, είναι το ομώνυμο A Grand Declaration Of War", που μάλιστα ανοίγει και το άλμπουμ. Στην προκειμένη περίπτωση βλέπω τις κιθάρες πιο γυαλισμένες, τα καθαρά φωνητικά πιο έντονα ενώ ακόμα και τα drums έχουν πάει πιο μπροστά δίνοντας αρκετό όγκο στο κομμάτι.
Με τα καθαρά φωνητικά του Maniac που παίζουν ειδικα΄εδώ πρωταγωνιστικό ρόλο, φαίνεται ο καθαρός πειραματικός χαρακτήρας του εν λόγω δίσκου, αν και η σύνθεση παρόλο που αποτελούσε ένα avant garde στοιχείο για τη μουσική των Mayhem, πλέον, μαζί με το "Α Τime To Die", δείχνουν την υποβόσκουσα ωμή πλευρά του δίσκου.
Βέβαια αυτή η ατμοσφαιρική και ψυχρή πλευρά, όπως στο πρωτότυπο, αλλά και εδώ, φαίνεται στα δύο μέρη του "View From The Nihil" χωρίς πολλές διαφορές μεταξύ τους, με τον Blasphemer να βάζει ως συνθέτης το προσωπικό του, πολυδιάστατο στοιχείο, ενώ δεν παραλείπονται κάποια βαρετά σημεία και ανούσιες γέφυρες μεταξύ των δυναμικών χαρακτηριστικών των τραγουδιών, στο πιο "electro", "A Bloodsword And A Colder Sun". Από την άλλη παρατηρώ στο "Crystalized Pain In Deconstruction" τα μπερδεμένα στοιχεία, και τις τεχνικέ ςπλευρές που ποτέ δεν είχαμε συνηθίσει από τους Νορβηγούς, παίζοντας έτσι για πρώτη και τελευταία φορά στο συγκεκριμένο κομμάτι.
Στην παρούσα εκδοχή του πρώτου μέρους από το "Completition In Science Of Agony", αναφέρομαι αιρετικά και λεω, πως ακούγονται στοιχεία που θα μπορούσαν να ενωνουν αυτό το άλμπουμ με το απόκρυφο και σκοτεινό μοτίβο του "De Mysteriis Dom Sathanas", σε αντίθεση με το δεύτερο μέρος που είναι πιο grooveάτο, με τον "ρόμποκοπ", να τραγουδάει.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το "To Daimonion" να βγάζει την άσχημη πλευρά των αρχών της χιλιετίας που πολλές ακραίες μπάντες το τερμάτισαν με τη τεχνολογία. Τέλος, μέσα σε όλο αυτό το χάος του δίσκου, υπάρχουν και τα τόσο εμπνευσμένα (όχι), "Untitled I" και "Untitled II"στα οποία δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα.
Όταν ξεκίνησα να γράφω την κριτική μου για την συγκεκριμένη επανακυκλοφορία, σκεφτόμουν να μη γράψω πολλά, εν τέλει, έχοντας ακούσει πολλάκις τον εν λόγω δίσκο, τα πράγματα που άκουσα μετά το remix και το remastering στόχευσαν συγκεκριμένα πράγματα, με το γενικό σύνολο να μην έχει τρομερές διαφορές. Το μικροσκόπιο φαινεται ήθελε να στοχεύδει τη φωνή του Maniac, ο οποίος τόσο αρρωστημένα, έκανε με τον Rune Eriksen ένα δίδυμο περίεργο και πολυδιάστατο, με το "A Grand Declaration Of War" να φανερώνει την ιδιοτροπία των Mayhem.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου