Η ίσως πιο δίασημη Νορβηγική, καθαρόαιμη black metal μπάντα, επιστρέφει και αναγεννιέται από τις στάχτες της, εκεί στον παγωμένο Βορρά. Οι Immortal, μετά από σχεδόν μια δεκαετία και με πολλά σκαμπανεβάσματα και δικαστικά τρεχάματα, από τον πρώην frontman τους, Abbath, επιστρέφουν με το χαοτικό, όπως λέει και ο τίτλο, "Northern Chaos Gods", έχοντας στις δυνάμεις του, τον Demonaz και τον Horgh ως μόνα εναπομείναντα μέλη, αλλά και τον Peter Tägtgren από τους Hypocrisy στο μπάσο.
Όταν πήραμε την πρώτη γεύση από το εναρκτήριο και ομώνυμο του δίσκου, οι αντιδράσεις των περισσοτέρων ήταν θετικές, δίνοντας έτσι την ορθή, όπως φαίνεται, εντύπωση πως όλος ο δίσκος θα αποτελέσει ένα flashback στις πρώτες εποχές των Νορβηγών.
Έτσι, έχοντας ξεφύγει αρκετά από το μελωδικό και σχετικά επικό ύφος του προηγούμενου δίσκου, καθώς και του solo project, του ιθύνωντος νου, Demonaz, το "Into Battle Ride", με τον αλά Manowar τίτλο, που συνεχίζει το άλμπουμ, έχει πιο thrashy στοιχεία και τρομερή επιθετικότητα, ενώ τα τύμπανα ακούγονται σαν σφυριά που καρφώνουν ανελέητα καθ'όλη τη διάρκεια του κομματιού.
Το "Gates To Blashyrkh", μας ταξιδεύει στο σκοτεινό και φανταστικό σύμπαν των Immortal, αλλά εκτός αυτού, μαζί με το "Grim And Dark" και τους ήχους του, γυρνάμε στις εποχές του "At The Heart Of Winter" και του "Damned In Black".
Το "Called To Ice", εν συνεχεία, επιστρέφει στην επιθετικότητα, με πιο heavy φόρμες αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την άγρια και ωμή riffολογία του "Blacker Of Worlds", ενώ το "Where Mountains Rise" θυμίζει με την ακουστική του αρχή και τα mid tempos κάτι από το "Βlood Fire Death" των Bathory.
Τέλος, το εννιάλεπτο "Mighty Ravendark", κάνει ένα μικρό πέρασμα από τη ψυχρή και επική διάθεση της ύστερης εποχής της μπάντας, θυμίζοντας λίγο και το "All Blackened Sky", αν και εδώ βγαίνει διάχυτα το μίσος και το χάος, με τις υποβόσκουσες κιθαριστικές μελωδίες να σπάνε τον πάγο κυρίως προς το τέλος.
Οι Immortal, δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με τον νέο τους δίσκο, αλλά επ ουδενί, δεν αποτελεί αντιγραφή στη μουσική τους πορεία. Οι επιρροές και τα πισωγυρίσματα είναι πολλά, αλλά ταυτόχρονα, φαίνεται πως η σκληρή μαυρίλα του Νορβηγικού ήχου, θα αποτελέσει ξανά κινητήριο δύναμη για τη μουσική τους κατεύθυνση, ενώ η επικότητα τους, χρωματίζει λίγο την πορεία του άλμπουμ, δείχνοντας ποιος υπογράφει τις συνθέσεις.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Όταν πήραμε την πρώτη γεύση από το εναρκτήριο και ομώνυμο του δίσκου, οι αντιδράσεις των περισσοτέρων ήταν θετικές, δίνοντας έτσι την ορθή, όπως φαίνεται, εντύπωση πως όλος ο δίσκος θα αποτελέσει ένα flashback στις πρώτες εποχές των Νορβηγών.
Έτσι, έχοντας ξεφύγει αρκετά από το μελωδικό και σχετικά επικό ύφος του προηγούμενου δίσκου, καθώς και του solo project, του ιθύνωντος νου, Demonaz, το "Into Battle Ride", με τον αλά Manowar τίτλο, που συνεχίζει το άλμπουμ, έχει πιο thrashy στοιχεία και τρομερή επιθετικότητα, ενώ τα τύμπανα ακούγονται σαν σφυριά που καρφώνουν ανελέητα καθ'όλη τη διάρκεια του κομματιού.
Το "Gates To Blashyrkh", μας ταξιδεύει στο σκοτεινό και φανταστικό σύμπαν των Immortal, αλλά εκτός αυτού, μαζί με το "Grim And Dark" και τους ήχους του, γυρνάμε στις εποχές του "At The Heart Of Winter" και του "Damned In Black".
Το "Called To Ice", εν συνεχεία, επιστρέφει στην επιθετικότητα, με πιο heavy φόρμες αυτή τη φορά, σε αντίθεση με την άγρια και ωμή riffολογία του "Blacker Of Worlds", ενώ το "Where Mountains Rise" θυμίζει με την ακουστική του αρχή και τα mid tempos κάτι από το "Βlood Fire Death" των Bathory.
Τέλος, το εννιάλεπτο "Mighty Ravendark", κάνει ένα μικρό πέρασμα από τη ψυχρή και επική διάθεση της ύστερης εποχής της μπάντας, θυμίζοντας λίγο και το "All Blackened Sky", αν και εδώ βγαίνει διάχυτα το μίσος και το χάος, με τις υποβόσκουσες κιθαριστικές μελωδίες να σπάνε τον πάγο κυρίως προς το τέλος.
Οι Immortal, δεν ανακαλύπτουν τον τροχό με τον νέο τους δίσκο, αλλά επ ουδενί, δεν αποτελεί αντιγραφή στη μουσική τους πορεία. Οι επιρροές και τα πισωγυρίσματα είναι πολλά, αλλά ταυτόχρονα, φαίνεται πως η σκληρή μαυρίλα του Νορβηγικού ήχου, θα αποτελέσει ξανά κινητήριο δύναμη για τη μουσική τους κατεύθυνση, ενώ η επικότητα τους, χρωματίζει λίγο την πορεία του άλμπουμ, δείχνοντας ποιος υπογράφει τις συνθέσεις.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου