Με διάθεση να αναστηθεί η δεκαετία του 1970, οι Lucifer, τρία χρόνια μετά το αργό και μαύρο ντεμπούτο τους, επιστρέφουν με τον διάδοχο του "Lucifer I". Η αιθέρια και μυστιστική παρουσία της Johanna Sadonis, μαζί με τον Robin Tidebrink και τον Νicke Andersson, εξελίσσουν τον ήχο της μπάντας, σε μια ρετρομανία που ακούει στο όνομα "Lucifer II".
Με το ενρακτήριο "California Son", βλέπουμε τις δραστικές αλλαγές στο εσωτερικό της μπάντας, και τον rock αέρα που εκπέμπει ο Εωσφόρος μέσω των πιστών του ακολούθων, θυμίζοντας έντονα μάλιστα τις εποχές που οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το "Burn", δίνοντας δύναμη και ζωντάνια στον ήχο, ενώ το "Dreamer" που θα ακολουθήσει, θυμίζει με τις αργές και ακουστικές του μελωδίες, στιγμές από το αποκρυφιστικό παρελθόν των Coven.
Γνωρίζοντας πως οι Kiss και οι Beatles είναι από τα αγαπημένα ονόματα του Nicke Andersson, το "Phoenix" που θα ακολουθήσει, έχει την αύρα του εμπορικού σκληρού ήχου με τα catchy riffs του, αλλά και επιρροές από το hard rock πέρασμα του "Helter Skelter". Η παρελθοντολαγνεία βέβαια συνεχίζεται και με την διασκευή τους, στο "Dancing with Mr D." των Rolling Stones, ακολουθώντας όμως πιο αμερικάνικα μονοπάτια.
Εν συνεχεία, το "Before The Sun" σκοτεινιάζει λίγο τον ήχο του Γερμανοσοηδικού συγκροτήματος, με τον πιο αργό και groove ρυθμό των τυμπάνων, ενώ τα σολιστικά και η χροιά της Johanna, θυμίζουν λίγο άλλη μια αγάπη της μπάντας, τους Blue Oyster Cult. H μαγεμένη και μαγευτική φωνή της ξανθιάς frontwoman, αλλάζει πάλι μορφή στο "Aton" ακολουθώντας τους στρόβιλους που δημιουργούν οι κιθάρες και το rhythm section, αφού πατούν πάλι στα εδάφη του πρωτόγονου hard rock.
Η αλλαγή που έχει γίνει στους Lucifer, είναι παραπάνω από εμφανής, αλλά δε θα μπορούσαν να λείπουν μετά από ένα τόσο δυναμικό ντεμπούτο, τα doom στοιχεία, κυρίως στα πιο Sabbath-ικά "Reaper On Your Heels" και "Eyes In The Sky", όπως επίσης στην κατακλείδα "Faux Pharaoh", που έχει στοιχεία από τον προκάτοχο του "Lucifer II".
Η επιστροφή στα 70s, όπως φαίνεται δεν είναι μόνο τάση στη μόδα, αλλά και στη μουσική. Παρόλο που αυτή η δεκαετία δεν δίνει τόσα στις νέες metal μπάντες, oι Lucifer, με βάση τις επιρροές τους και την πίστη στον "Εξαποδώ" εξελίσσουν τον ήχο, όχι μόνο εκείνων των παλιών εποχών, αλλά και του ίδιου τους του εαυτού. Η διαφορετική κατεύθυνση που πήρε το "Lucifer II", όπως είπαν και στη συνέντευξη τους ο Nicke και η Johanna, έχει πιο πολλά κοινά με τους The Oath, παρά με την doom metal πορεία του πρώτου τους άλμπουμ, ενώ τέλος, εγώ έχω να πω πως ο πειραματισμός τους, τους βοηθάει πολύ ώστε να μη βαλτώνουν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με το ενρακτήριο "California Son", βλέπουμε τις δραστικές αλλαγές στο εσωτερικό της μπάντας, και τον rock αέρα που εκπέμπει ο Εωσφόρος μέσω των πιστών του ακολούθων, θυμίζοντας έντονα μάλιστα τις εποχές που οι Deep Purple κυκλοφόρησαν το "Burn", δίνοντας δύναμη και ζωντάνια στον ήχο, ενώ το "Dreamer" που θα ακολουθήσει, θυμίζει με τις αργές και ακουστικές του μελωδίες, στιγμές από το αποκρυφιστικό παρελθόν των Coven.
Γνωρίζοντας πως οι Kiss και οι Beatles είναι από τα αγαπημένα ονόματα του Nicke Andersson, το "Phoenix" που θα ακολουθήσει, έχει την αύρα του εμπορικού σκληρού ήχου με τα catchy riffs του, αλλά και επιρροές από το hard rock πέρασμα του "Helter Skelter". Η παρελθοντολαγνεία βέβαια συνεχίζεται και με την διασκευή τους, στο "Dancing with Mr D." των Rolling Stones, ακολουθώντας όμως πιο αμερικάνικα μονοπάτια.
Εν συνεχεία, το "Before The Sun" σκοτεινιάζει λίγο τον ήχο του Γερμανοσοηδικού συγκροτήματος, με τον πιο αργό και groove ρυθμό των τυμπάνων, ενώ τα σολιστικά και η χροιά της Johanna, θυμίζουν λίγο άλλη μια αγάπη της μπάντας, τους Blue Oyster Cult. H μαγεμένη και μαγευτική φωνή της ξανθιάς frontwoman, αλλάζει πάλι μορφή στο "Aton" ακολουθώντας τους στρόβιλους που δημιουργούν οι κιθάρες και το rhythm section, αφού πατούν πάλι στα εδάφη του πρωτόγονου hard rock.
Η αλλαγή που έχει γίνει στους Lucifer, είναι παραπάνω από εμφανής, αλλά δε θα μπορούσαν να λείπουν μετά από ένα τόσο δυναμικό ντεμπούτο, τα doom στοιχεία, κυρίως στα πιο Sabbath-ικά "Reaper On Your Heels" και "Eyes In The Sky", όπως επίσης στην κατακλείδα "Faux Pharaoh", που έχει στοιχεία από τον προκάτοχο του "Lucifer II".
Η επιστροφή στα 70s, όπως φαίνεται δεν είναι μόνο τάση στη μόδα, αλλά και στη μουσική. Παρόλο που αυτή η δεκαετία δεν δίνει τόσα στις νέες metal μπάντες, oι Lucifer, με βάση τις επιρροές τους και την πίστη στον "Εξαποδώ" εξελίσσουν τον ήχο, όχι μόνο εκείνων των παλιών εποχών, αλλά και του ίδιου τους του εαυτού. Η διαφορετική κατεύθυνση που πήρε το "Lucifer II", όπως είπαν και στη συνέντευξη τους ο Nicke και η Johanna, έχει πιο πολλά κοινά με τους The Oath, παρά με την doom metal πορεία του πρώτου τους άλμπουμ, ενώ τέλος, εγώ έχω να πω πως ο πειραματισμός τους, τους βοηθάει πολύ ώστε να μη βαλτώνουν.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου