Για όσους δε ξέρουν βλέποντας εκ πρώτης το όνομα, ο Herman Frank αποτελεί βετεράνο στο μεταλλικό ιδίωμα, αφού μετράει σχεδόν σαράντα χρόνια πάνω στο σανίδι. Κάνοντας πολλά και κυρίως γνωστά πράγματα στους Accept των 80s και μετέπειτα των 10s, αλλά και με τους "δικούς" του Victory που όπως φαίνεται επιστρέφει φαίνεται το ποιόν του. Κάπου στο μεταίχμιο όμως βρίσκεται και το προσωπικό του σχήμα που φέτος σημαδεύει ξανά ψηλά μετά από μόλις μια διετία, φέρνοντας το "Two For A Lie".
Με μια Accept-ική αύρα και ένα ύφος πολύ ταιριαστό σε αυτά που ζητάει η AFM, το εναρκτήριο "Teutonic Order" ενώνει δύο εποχές μαζί πίσω από ένα στακάτο heavy metal κάλυμμα και ιστορικές αναφορές που ξεφυλλίζονται σε κιθάρες. Στο ίδιο ύφος το "Venom" συνεχίζει σταθερά, προσθέτοντας μελωδίες και μια μίξη των 70s Scorpions με τους Judas Priest, σαν ο Rick των Masterplan να μπήκε στα παπούτσια του Klaus Meine κι ο Γερμανός κιθαρίστας σε αυτά του Glenn Tipton. Βέβαια από την άλλη το "Hate" αφήνει κατά μέρος το παρελθόν με μια φρέσκια κλασικομεταλική αντίληψη και ανάλογες σκοτεινές, ποικίλες δυναμικές, ενώ πιο μεγαλοπρεπές και γκρουβάτο έρχεται το "Eye Of The Storm" για να "ανακατέψει" τα πράγματα του συνόλου στη συνέχεια.
Το "Liar" απειλητικό και αρκετά παλιομοδίτικο, δημιουργεί ένα μεγάλο πισωγύρισμα με τους αργούς του και βαρείς τόνους, οι οποίοι και το κάνουν τόσο πορωτικό στα μισά του άλμπουμ σε ακριβώς αντίθετη ρότα από αυτή του "Hail The New Kings" που βάζει μια σοβαρή και στιβαρή europower πινελιά, αναδεικνύοντας κάτι νέο και ιδιαίτερο από την πλευρά του βασικού μυαλού του εν λόγω project. Προχωρώντας, στην κλασική συνταγή και ροή του δίσκου, πάλι με mid tempos ζωηρές εξάχορδες και σολιστικά περάσματα γύρω από δυνατούς ρυθμούς, κάπως ουδέτερο έρχεται το "Just A Second To Lose" για να γεμίσει το 40λεπτο, δίχως το "Danger" να πηγαίνει πίσω, προσθέτοντας όμως μια παιχνιδιάρικη rock n roll διάθεση.
Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, το "Stand Up And Fight" μας εξιλεώνει, τόσο με τον τίτλο του όσο και με την επική του υπόσταση, ξαναζωντανεύοντας μας πάλι μετά την προηγούμενη μικρή κοιλιά, ανακτώντας το ενδιαφέρον με σιγουριά σε κάθε σφυρηλάτημα και riff. Τέλος, πάλι σε ένα στυλ που ενώνει τα 80s με το 2021, όπως συνέβη και στην είσοδο του δίσκου, το "Open Your Mind" μας αφήνει μια μια πολύ ωραία δήλωση σε ένα ευθύ, Γερμανοπρεπές, όπως αρμόζει, κομμάτι, που μας καταλύει με ένα μακρύ χαλί σολιδιών έπειτα από το "πολλά βαρύ" σύρσιμο του και την ανάλογη γενική ατμόσφαιρα.
Με τη heavy metal εσάνς να μη φεύγει ούτε δευτερόλεπτο μέσα από το σύνολο, το "Two For A Lie" χωρίς απαλότητες και σπασίματα, προχωρά ακάθεκτο και τρελά ηλεκτρισμένο. Τίμιο, ειλικρινές και αγνό μέταλλο πηγάζει μέσα από κάθε σύνθεση, που αφενός δεν ανακαλύπτει τον τροχό για τον ήχο, αλλά αφετέρου δείχνει νέες πτυχές και πρόσωπα από έναν άνθρωπο που συμμετείχε στις απαρχές της μουσικής μας πριν τέσσερις σχεδόν δεκαετίες. Τέλος, επειδή τα πολλά λόγια κάποιες φορές είναι φτώχεια, όλα όσα θέλει να δείξει ο δίσκος φανερώνονται κατά πρόσωπον χωρίς στολισμούς και γαρνιτούρες, με την αμεσότητα να χτυπά στο ψαχνό σχεδόν σε κάθε δείγμα, με μια παρέα που δείχνει έναν γερόλυκο να δίνει ταυτόχρονα τόπο στα νιάτα .Αυτός είναι λοιπόν ο Herman Frank, αυτό και το πέμπτο του προσωπικό πόνημα.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου