Τόσα έχουν ακουστεί για τους Sepultura, και όλων οι γνώμες λίγο-πολύ ποικίλουν. Για τον γράφοντα, φυσικά οι Βραζιλιάνοι δεν τελείωσαν με τις αποχωρήσεις των αδερφών Cavalera, και πολλές από τις δουλειές έχουν στιγμές όμορφες και βαρβάτες. Ας τα αφήσουμε στην άκρη αυτά όμως, γιατί όντως το "Quadra" έρχεται να μας συνεπάρει σε μία από τις πιο έξυπνες και δυνατές στιγμές στην καριέρα της μπάντας.
To εναρκτήριο "Isolation", μετά τη μεγαλειώδη, κινηματογραφική εισαγωγή του, μας βάζει στο ακραίο και φρενηρό ύφος του δίσκου, κάνοντας μας να θυμηθούμε με τα riffs και τα τύμπανα του, στιγμές του "Arise", ενώ ο Derrick Green βγάζει κραυγές βγαλμένες από τους σιχαμερούς βόθρους του Ρίο. Εν συνεχεία, το δίδυμο "Means To An End" και "Last Time" συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο, βάζοντας και πιο τεχνικές πινελιές, με την κιθάρα του Kisser, αλλά και drums του Casagrande, βλέποντας έτσι το μεγαλείο του, έπειτα από μια πλειάδα ταλαντούχων που πέρασαν μετά τον Igor.
Στα "Capital Enslavement", που αφορά πολύ την Βραζιλία, όσο και την ίδια μας τη χώρα, όπως και στο "Guardians Of Earth", θα δούμε διάφορα ethnic και tribal στοιχεία ανάλογα του "Roots" σε ένα groove-άτο όμως στυλ που μετουσιώνει στιγμές από το "Chaos AD" και το ιδιαίτερο "Kairos". Από εκεί και πέρα, το "Ali" έχει ένα πιο ωμό και σταθερό ύφος με κλασικές heavy φόρμες και εκφραστικές μπασογραμμές, σε αντίθεση με το "Raging Voice" που γίνεται πιο σκοτεινό και με technical thrash στιγμές.
Έχοντας φτάσει ήδη στη μέση, μας υποδέχεται ένα τρελαμένο και catchy instrumental, το "Pentagram", στο οποίο αν χωρούσαν και στίχοι, θα μιλούσαμε για μια κορυφαία στιγμή των Seps. Eυθύς αμέσως προχωράμε στο "Autem" που ακούγεται συνάμα τόσο γνώριμο αλλά και τόσο φρέσκο με αυτόν τον ζωηρό αέρα που έχει. Το ομώνυμο "Quadra" λειτουργεί σαν ένα ανεβαστικό, λυρικό και κλασικό πρελούδιο για το ''Agony Of Defeat" το οποίο είναι ότι πιο σύγχρονο υπάρχει στο άλμπουμ με μια μακάβρια επική διάθεση, οδηγώντας μας στον επίλογο του "Fear;Pain;Chaos;Suffering", το οποίο κλείνει τον δίσκο κάπως ανάλογα, και με ένα κρυμμένο παραδοσιακό "κλάμα".
Επειδή όλα αυτά τα χρόνια ο οπαδικός κόσμος των Βραζιλιάνων διχάζεται, ίσως το "Quadra" επιτέλους καταφέρει να τους μονιάσει, αφού οι παλιομοδίτικες επιρροές, με το μοντέρνο πρίσμα, είναι κάτι που κατά βάση περικλείει το άλμπουμ. Αν αυτοί που λατρεύουν τους Cavalera bros, και σιχαίνονται κάθε άλλο μετά από αυτούς, δεν συγκινηθούν από τον δίσκο, τότε δε σημαίνει επ ουδενί, ότι το 15ο πόνημα των Sepultura είναι κακό, απλώς τα μυαλά τους είναι κολλημένα. Από εκεί και πέρα, το ποδαρικό των Νοτιοαμερικάνων θρύλων στη νέα δεκαετία, είναι κάτι παραπάνω από γουρλίδικο όπως φαίνεται, και μακάρι αυτά τα στιβαρά βήματα να συνεχίσουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
To εναρκτήριο "Isolation", μετά τη μεγαλειώδη, κινηματογραφική εισαγωγή του, μας βάζει στο ακραίο και φρενηρό ύφος του δίσκου, κάνοντας μας να θυμηθούμε με τα riffs και τα τύμπανα του, στιγμές του "Arise", ενώ ο Derrick Green βγάζει κραυγές βγαλμένες από τους σιχαμερούς βόθρους του Ρίο. Εν συνεχεία, το δίδυμο "Means To An End" και "Last Time" συνεχίζει σε αυτό το μοτίβο, βάζοντας και πιο τεχνικές πινελιές, με την κιθάρα του Kisser, αλλά και drums του Casagrande, βλέποντας έτσι το μεγαλείο του, έπειτα από μια πλειάδα ταλαντούχων που πέρασαν μετά τον Igor.
Στα "Capital Enslavement", που αφορά πολύ την Βραζιλία, όσο και την ίδια μας τη χώρα, όπως και στο "Guardians Of Earth", θα δούμε διάφορα ethnic και tribal στοιχεία ανάλογα του "Roots" σε ένα groove-άτο όμως στυλ που μετουσιώνει στιγμές από το "Chaos AD" και το ιδιαίτερο "Kairos". Από εκεί και πέρα, το "Ali" έχει ένα πιο ωμό και σταθερό ύφος με κλασικές heavy φόρμες και εκφραστικές μπασογραμμές, σε αντίθεση με το "Raging Voice" που γίνεται πιο σκοτεινό και με technical thrash στιγμές.
Έχοντας φτάσει ήδη στη μέση, μας υποδέχεται ένα τρελαμένο και catchy instrumental, το "Pentagram", στο οποίο αν χωρούσαν και στίχοι, θα μιλούσαμε για μια κορυφαία στιγμή των Seps. Eυθύς αμέσως προχωράμε στο "Autem" που ακούγεται συνάμα τόσο γνώριμο αλλά και τόσο φρέσκο με αυτόν τον ζωηρό αέρα που έχει. Το ομώνυμο "Quadra" λειτουργεί σαν ένα ανεβαστικό, λυρικό και κλασικό πρελούδιο για το ''Agony Of Defeat" το οποίο είναι ότι πιο σύγχρονο υπάρχει στο άλμπουμ με μια μακάβρια επική διάθεση, οδηγώντας μας στον επίλογο του "Fear;Pain;Chaos;Suffering", το οποίο κλείνει τον δίσκο κάπως ανάλογα, και με ένα κρυμμένο παραδοσιακό "κλάμα".
Επειδή όλα αυτά τα χρόνια ο οπαδικός κόσμος των Βραζιλιάνων διχάζεται, ίσως το "Quadra" επιτέλους καταφέρει να τους μονιάσει, αφού οι παλιομοδίτικες επιρροές, με το μοντέρνο πρίσμα, είναι κάτι που κατά βάση περικλείει το άλμπουμ. Αν αυτοί που λατρεύουν τους Cavalera bros, και σιχαίνονται κάθε άλλο μετά από αυτούς, δεν συγκινηθούν από τον δίσκο, τότε δε σημαίνει επ ουδενί, ότι το 15ο πόνημα των Sepultura είναι κακό, απλώς τα μυαλά τους είναι κολλημένα. Από εκεί και πέρα, το ποδαρικό των Νοτιοαμερικάνων θρύλων στη νέα δεκαετία, είναι κάτι παραπάνω από γουρλίδικο όπως φαίνεται, και μακάρι αυτά τα στιβαρά βήματα να συνεχίσουν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου