Όσοι είναι πιστοί στον σκληρό ήχο, και δη στις ακραίες μέρες των 80s, δύσκολα δε θα έχoυν πολύ ψηλά τους Possessed. To συγκρότημα που μέσω ενός κομματιού του, έδωσε όνομα στην death metal σκηνή, έχοντας σιωπήσει δισκογραφικά εδώ και 32 χρόνια, επέστρεψε μέσω της Nuclear Blast. Έτσι, το 2019, μια χρονιά γεμάτη, ήδη από την αρχή της, με δυνατες κυκλοφορίες, φέρνει και το "Revelations Of Oblivion".
Μετά τη στοιχειωμένη, μυστηριακή ατμόσφαιρα του εισαγωγικού "Chants Of Oblivion", και τις πένθιμες του καμπάνες, υποδεχόμαστε ευθύς αμέσως το "No More Room In Hell", ένα κομμάτι γεμάτο δύναμη, ενέργεια και στιγμές που θυμίζουν τις παλιές καλές ημέρες της μπάντας, ως ένα ταιριαστό comeback.
Με τα "Dominion" και "Damned" να ακολουθούν πιο thrash μονοπάτια, βασισμένα στους Slayer, πατούν τέρμα τα γκάζια, φέρνοντας στο μυαλό εποχές του "Beyond The Gates", ενώ τo "Demon", με τις μελωδικές γραμμές στην κάφρικη φωνή του Jeff, είναι από τα κομμάτια που θα στριφογυρίζουν στο κεφάλι, καθώς πέρα από ένταση έχει και φοβερά ακραία solos, που τιμούν επάξια το είδος το οποίο η εν λόγω μπάντα "βάπτισε".
Εν συνεχεία, το "Abandoned" μας βρίσκει αλύπητα στην καρδιά, χωρίς οι Αμερικάνοι να σκέφτονται τον βομβαρδισμό riffs που έχουμε υποστεί, με ένα κομμάτι πολύ κοντά στο μνημειώδες ντεμπούτο τους, και με κιθάρες κολλητικές στον εγκέφαλο, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το "The Word", το οποίο είναι σκοτεινό και βάναυσο ειδικά στην αρχή του.
Φυσικά δε θα μπορούσα να μην αναφέρω ως ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια το "Shadowcult" το οποίο δίνει απλόχερα όλη τη σατανίλα που αρμόζει στους Possessed, αποτελώντας ένα από τα βασικά live-άδικα thrash/death κομμάτια τους, με τον Jeff για ακόμα μια φορά φωνητικά να δείχνει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όσο προχωράμε, το "Omen" μας βυθίζει λίγο ακόμα στην άβυσσο και όντας πλάι στο "Ritual", παρατηρούμε τις επιρροές του παρελθόντος πάνω σε φρέσκες ιδέες από όλα τα νέα μέλη, καταλαβαίνοντας πως όντως πίσω στα 80s, ήταν πιονέροι του μουσικού ύφους που πρέσβευαν.
Λίγο πριν το τέλος, και έχοντας δει πως οι Καλιφορνέζοι είναι στο απόγειο της έμπνευσης τους, με το "Graven" βλέπουμε ένα πιο catchy στους στίχους κομμάτι, με χαοτικούς ρυθμούς, οδηγώντας μας στο Θηρίο, και στον ακουστικό, ανατριχιαστικό επίλογο του ''Temple Of Samael".
Με το "Revelations Of Oblivion", oι νονοί του death metal, μας πιάνουν από το κεφάλι και δε μας αφήνουν σε ησυχία. Με έναν φυσικό ακραίο και σκοτεινό ήχο, το τρίτο πόνημα τους μας απορροφάει, ενώ πέρα από μερικές παλιομοδίτικες πινελιές, είναι φρέσκο και ανανεωμένο δίχως ίχνος ρετρολαγνείας, κάτι το οποίο θα αποτελούσε και την εύκολη δίοδο. Τα μονοπάτια τους ακολουθούν στην ίδια την Κόλαση, ενώ το ηρωικό σκυλί του πολέμου, Jeff Becerra, αποτελεί δείγμα δύναμης για ότι συνεχίζει και κάνει, παρέα με μέλη από μπάντες που έχουν υπηρετήσει πιστά τον ακραίο ήχο. Τέλος, έχοντας ακούσει πολλάκις με την ίδια πώρωση αυτό το άλμπουμ, φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα στο στρατόπεδο τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά τη στοιχειωμένη, μυστηριακή ατμόσφαιρα του εισαγωγικού "Chants Of Oblivion", και τις πένθιμες του καμπάνες, υποδεχόμαστε ευθύς αμέσως το "No More Room In Hell", ένα κομμάτι γεμάτο δύναμη, ενέργεια και στιγμές που θυμίζουν τις παλιές καλές ημέρες της μπάντας, ως ένα ταιριαστό comeback.
Με τα "Dominion" και "Damned" να ακολουθούν πιο thrash μονοπάτια, βασισμένα στους Slayer, πατούν τέρμα τα γκάζια, φέρνοντας στο μυαλό εποχές του "Beyond The Gates", ενώ τo "Demon", με τις μελωδικές γραμμές στην κάφρικη φωνή του Jeff, είναι από τα κομμάτια που θα στριφογυρίζουν στο κεφάλι, καθώς πέρα από ένταση έχει και φοβερά ακραία solos, που τιμούν επάξια το είδος το οποίο η εν λόγω μπάντα "βάπτισε".
Εν συνεχεία, το "Abandoned" μας βρίσκει αλύπητα στην καρδιά, χωρίς οι Αμερικάνοι να σκέφτονται τον βομβαρδισμό riffs που έχουμε υποστεί, με ένα κομμάτι πολύ κοντά στο μνημειώδες ντεμπούτο τους, και με κιθάρες κολλητικές στον εγκέφαλο, κάτι το οποίο συμβαίνει και με το "The Word", το οποίο είναι σκοτεινό και βάναυσο ειδικά στην αρχή του.
Φυσικά δε θα μπορούσα να μην αναφέρω ως ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια το "Shadowcult" το οποίο δίνει απλόχερα όλη τη σατανίλα που αρμόζει στους Possessed, αποτελώντας ένα από τα βασικά live-άδικα thrash/death κομμάτια τους, με τον Jeff για ακόμα μια φορά φωνητικά να δείχνει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όσο προχωράμε, το "Omen" μας βυθίζει λίγο ακόμα στην άβυσσο και όντας πλάι στο "Ritual", παρατηρούμε τις επιρροές του παρελθόντος πάνω σε φρέσκες ιδέες από όλα τα νέα μέλη, καταλαβαίνοντας πως όντως πίσω στα 80s, ήταν πιονέροι του μουσικού ύφους που πρέσβευαν.
Λίγο πριν το τέλος, και έχοντας δει πως οι Καλιφορνέζοι είναι στο απόγειο της έμπνευσης τους, με το "Graven" βλέπουμε ένα πιο catchy στους στίχους κομμάτι, με χαοτικούς ρυθμούς, οδηγώντας μας στο Θηρίο, και στον ακουστικό, ανατριχιαστικό επίλογο του ''Temple Of Samael".
Με το "Revelations Of Oblivion", oι νονοί του death metal, μας πιάνουν από το κεφάλι και δε μας αφήνουν σε ησυχία. Με έναν φυσικό ακραίο και σκοτεινό ήχο, το τρίτο πόνημα τους μας απορροφάει, ενώ πέρα από μερικές παλιομοδίτικες πινελιές, είναι φρέσκο και ανανεωμένο δίχως ίχνος ρετρολαγνείας, κάτι το οποίο θα αποτελούσε και την εύκολη δίοδο. Τα μονοπάτια τους ακολουθούν στην ίδια την Κόλαση, ενώ το ηρωικό σκυλί του πολέμου, Jeff Becerra, αποτελεί δείγμα δύναμης για ότι συνεχίζει και κάνει, παρέα με μέλη από μπάντες που έχουν υπηρετήσει πιστά τον ακραίο ήχο. Τέλος, έχοντας ακούσει πολλάκις με την ίδια πώρωση αυτό το άλμπουμ, φαίνεται σαν να μην πέρασε μια μέρα στο στρατόπεδο τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου