Δέκα χρόνια περίπου ακούω τη μουσική των Enslaved, και όλον αυτόν τον καιρό περίμενα να τους δω ζωντανά και να νιώσω τον παλμό των κομματιών τους. Σίγουρα κανείς δε λέει λίγο αυτόν τον καιρό αναμονής, αλλά και κάποιοι άλλοι το είχαν σαν συναυλιακό όνειρο ζωής. Εν τέλει, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες το ντρακάρ τους κατέφθασε στις ζεστές ακτές της χώρας μας, με πρώτη επέλαση αυτή στην Αθήνα, πλάι σε ένα από τα πιο υποσχόμενα και ιδιαίτερα ακραία σχήματα της εποχής μας, Lucifer's Child.
Με μόλις λίγα λεπτά καθυστέρηση, στο σανίδι του Fuzz, με βήματα γερά και τρανταχτά, πατούν, για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα, οι "δικοί" μας black metallers, Lucifer's Child. Η μπάντα του Γιώργου Εμμανουήλ (ex-Rotting Christ), μαζί με τον Στάθη από τους Nightfall, Μάριο από Karma Violens, και Nίκο από Chaostar, κατάφερε, μέσα στη σχετικά χλιαρή προσέλευση του κόσμου, να δώσει το ηχηρό μήνυμα του Διαβόλου και να πέσουν τα πρώτα κοπανήματα, κυρίως στις μπροστινές σειρές, αλλά και κάποια moshpits, με αποκορύφωμα αυτό του "Viva Morte". Δίνοντας κυρίως βάση στο δεύτερο πόνημα τους, "The Order", το ύφος τους, γεμάτο τσαμπουκά, αλητεία μα και τεχνική, ζέστανε όλους εμάς με την ανίερη φλόγα, ενώ αυτό το πάντρεμα του παλιομοδίτικου με το μοντέρνο, και του ακραίου με το κλασικό έδωσε στην όλη ατμόσφαιρα αυτό που έπρεπε για τη συνέχεια. Τέλος, τα 45 λεπτά της εμφάνισής τους κύλησαν σαν νερό, παρόλο που στην αρχή ο ήχος δε βοηθούσε ιδιαίτερα.
Σε λιγότερο από μισή ώρα, υπό απαλούς, ατμοσφαιρικούς ήχους, εμφανίζονται για την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας, οι θρύλοι της Νορβηγίας, Enslaved. Χωρίς πολλά-πολλά, μπαίνοντας στο νόημα, ξεκινούν με το "Ethica Odini", ενώ συνεχίζουν λιτά με τα "Roots Of The Moutain" και "Ruun". Καταλαβαίνοντας μέσα από τα λόγια του Grutle τον ενθουσιασμό του, που βρίσκεται στην Ελλάδα, το κοινό, που είχε ήδη αρχίζει να αυξάνεται, ανταπέδωσε με αμοιβαίο σεβασμό αλλά και έντονο πάθος αυτή την 28χρονη αναμονή-προσμονή. Παίζοντας ένα γεμάτο δίωρο, εκτός από κλασικά και αναμενόμενα κομμάτια, ακούσαμε και υλικό από το πολύ μακρινό τους παρελθόν, με ιδιαίτερη μνεία στο εμβληματικό "Frost", αλλά και τα "Storm Son" και "Sacred Horse" από το τελευταίο τους πόνημα. Φυσικά υπήρχαν και κάποιες μικροεκπλήξεις για όλους μας, όπως τα "Ground", "As Fire Swept Clean The Earth" και "Heavenless", στα οποία έγινε χαμός. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το υπόλοιπο σύνολο αφού moshpits και crowd surfings είχαν την τιμητική τους, ενώ πάνω στη σκηνή η πεντάδα των Vikings, έβλεπε με ενθουσθασμό το ελληνικό μεταλλικό πάθος, έχοντας μάλιστα τον ήχο σύμμαχο.
Δισκογραφικά ξέρουμε πως η μουσική των Enslaved δεν έχει όρια, και οι ταμπέλες είναι πολύ φτωχές για αυτό το οποίο αναδεικνύουν από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, αλλά live, και μάλιστα ερχόμενοι με πολύ βαρύ βιογραφικό, το αισθάνθηκε ο καθένας μας προσωπικά στο πετσί του.
Αυτή η βραδιά γεμάτη ιδρώτα, κραυγές και δάκρυα συγκίνησης, έκλεισε μετά από ένα drum solo, και με τα "τουριστικά" ελληνικά των μελών μαζί με μικρές πλακίτσες τις οποίες διαδέχθηκαν σαν κατακλείδα το "Isa" και το "Allfadr Odinn". Προσωπικά, όσο και αν περίμενα αυτή τη συναυλία, δε θα μπορούσα να φανταστώ το πόσο τέλεια πέρασα, και πόσο ήδη μου λείπει η όλη ενέργεια της Παρασκευής. Αν άκουγα, κλείνοντας, τα "Daylight" και "793" θα μιλούσα σίγουρα για το τέλειο setlist, ενώ ελπίζω να επιστρέψουν και χωρίς τέτοια αναμονή ξανά!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μόλις λίγα λεπτά καθυστέρηση, στο σανίδι του Fuzz, με βήματα γερά και τρανταχτά, πατούν, για πρώτη φορά στην πρωτεύουσα, οι "δικοί" μας black metallers, Lucifer's Child. Η μπάντα του Γιώργου Εμμανουήλ (ex-Rotting Christ), μαζί με τον Στάθη από τους Nightfall, Μάριο από Karma Violens, και Nίκο από Chaostar, κατάφερε, μέσα στη σχετικά χλιαρή προσέλευση του κόσμου, να δώσει το ηχηρό μήνυμα του Διαβόλου και να πέσουν τα πρώτα κοπανήματα, κυρίως στις μπροστινές σειρές, αλλά και κάποια moshpits, με αποκορύφωμα αυτό του "Viva Morte". Δίνοντας κυρίως βάση στο δεύτερο πόνημα τους, "The Order", το ύφος τους, γεμάτο τσαμπουκά, αλητεία μα και τεχνική, ζέστανε όλους εμάς με την ανίερη φλόγα, ενώ αυτό το πάντρεμα του παλιομοδίτικου με το μοντέρνο, και του ακραίου με το κλασικό έδωσε στην όλη ατμόσφαιρα αυτό που έπρεπε για τη συνέχεια. Τέλος, τα 45 λεπτά της εμφάνισής τους κύλησαν σαν νερό, παρόλο που στην αρχή ο ήχος δε βοηθούσε ιδιαίτερα.
Σε λιγότερο από μισή ώρα, υπό απαλούς, ατμοσφαιρικούς ήχους, εμφανίζονται για την παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας, οι θρύλοι της Νορβηγίας, Enslaved. Χωρίς πολλά-πολλά, μπαίνοντας στο νόημα, ξεκινούν με το "Ethica Odini", ενώ συνεχίζουν λιτά με τα "Roots Of The Moutain" και "Ruun". Καταλαβαίνοντας μέσα από τα λόγια του Grutle τον ενθουσιασμό του, που βρίσκεται στην Ελλάδα, το κοινό, που είχε ήδη αρχίζει να αυξάνεται, ανταπέδωσε με αμοιβαίο σεβασμό αλλά και έντονο πάθος αυτή την 28χρονη αναμονή-προσμονή. Παίζοντας ένα γεμάτο δίωρο, εκτός από κλασικά και αναμενόμενα κομμάτια, ακούσαμε και υλικό από το πολύ μακρινό τους παρελθόν, με ιδιαίτερη μνεία στο εμβληματικό "Frost", αλλά και τα "Storm Son" και "Sacred Horse" από το τελευταίο τους πόνημα. Φυσικά υπήρχαν και κάποιες μικροεκπλήξεις για όλους μας, όπως τα "Ground", "As Fire Swept Clean The Earth" και "Heavenless", στα οποία έγινε χαμός. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το υπόλοιπο σύνολο αφού moshpits και crowd surfings είχαν την τιμητική τους, ενώ πάνω στη σκηνή η πεντάδα των Vikings, έβλεπε με ενθουσθασμό το ελληνικό μεταλλικό πάθος, έχοντας μάλιστα τον ήχο σύμμαχο.
Δισκογραφικά ξέρουμε πως η μουσική των Enslaved δεν έχει όρια, και οι ταμπέλες είναι πολύ φτωχές για αυτό το οποίο αναδεικνύουν από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, αλλά live, και μάλιστα ερχόμενοι με πολύ βαρύ βιογραφικό, το αισθάνθηκε ο καθένας μας προσωπικά στο πετσί του.
Αυτή η βραδιά γεμάτη ιδρώτα, κραυγές και δάκρυα συγκίνησης, έκλεισε μετά από ένα drum solo, και με τα "τουριστικά" ελληνικά των μελών μαζί με μικρές πλακίτσες τις οποίες διαδέχθηκαν σαν κατακλείδα το "Isa" και το "Allfadr Odinn". Προσωπικά, όσο και αν περίμενα αυτή τη συναυλία, δε θα μπορούσα να φανταστώ το πόσο τέλεια πέρασα, και πόσο ήδη μου λείπει η όλη ενέργεια της Παρασκευής. Αν άκουγα, κλείνοντας, τα "Daylight" και "793" θα μιλούσα σίγουρα για το τέλειο setlist, ενώ ελπίζω να επιστρέψουν και χωρίς τέτοια αναμονή ξανά!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου