Η Αμερική έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το thrash metal, κι φυσικά κομμάτι αυτής αποτελούν και οι Flotsam And Jetsam. Το συγκρότημα από το Φοίνιξ, δεν αποτελεί κλασικό δείγμα thrash μπάντας καθώς πάει κόντρα στο ρεύμα και ο καθένας θα παρατηρήσει power και κλασικές επιρροές, κάτι που συμβαίνει και στο νέο τους άλμπουμ, "The End Of Chaos". Ο μπασίστας των θρυλικών metallers, Michael Spencer μας μιλάει για τον διάδοχο του προηγούμενου, ομώνυμου δίσκου τους, τα νέα στοιχεία που ήρθαν μέσω του επίσης νέου ντράμερ και φυσικά για τις τριάμιση δεκαετίες ύπαρξης της μπάντας.
-Μόλις δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου σας δίσκου, επιστρέψατε με το 'The End Of Chaos". Όλον αυτόν τον καιρό ήσασταν γεμάτοι από έμπνευση;
Πάντα έχουμε ιδέες και προοπτικές για τα νέα κομμάτια, αλλά εδώ αλλάξαμε πολλά σαν ομάδα. Με τον ερχομό του Ken Mary στα τύμπανα, βάλαμε το rhtyhm section πιο μπροστά και οι κιθαρίστες ασχολήθηκαν περισσότερο με το μελωδικό στοιχείο. Η μουσική βγήκε πιο μαζική και ο Eric όπως πάντα γράφει τους στίχους, που στην προκειμένη περίπτωση ασχολείται με τους ανθρώπους που αγωνίζονται είτε στην ζωή τους είτε πολιτικά εναντίον κάθε κακού. Επίσης είναι ένα πιο προσωπικό άλμπουμ, με την θεματολογία να ασχολείται με το πως βλέπει ο καλλιτέχνης τον κόσμο, αφού όσο είμαστε στον δρομο βλέπουμε τόσες διαφορετικές χώρες, διαφορετικούς τρόπους ζωής σε κάθε γωνιά της Γης, και μπαίνουμε και εμείς σε αυτές τις συνθήκες. Επηρεαζόμαστε από τη ζωή γύρω μας!
-Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι καινούρια;
Ναι, όλα.
-Σε ρωτάω γιατί αυτό το άλμπουμ μου βγάζει μια NWOBHM αισθητική μέσα σε όλα τα άλλα. Γενικά θέλατε περισσότερη μελωδία με αυτή τη δουλειά;
Όλα αυτά τα στοιχεία που λες τα έβαλε ο Steve, ο οποίος ασχολήθηκε πολύ ενεργά με τη σύνθεση του δίσκου, και αποτελεί τρομερό δίδυμο με τον thrasher της παρέας, τον Michael ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια λατρεύει την ταχύτητα στα riffs του. O Steve είναι μεγάλος θαυμαστής των Iron Maiden, και ο powerας μας, και θέλει μέσα σε όλο αυτο το thrash metal ύφος να βάζει την πινελιά του. Βέβαια αυτό που αναφέρεις δεν ήρθε εσκεμμένα, αλλά ταίριαζε ωραία με τις φωνητικές γραμμές του Eric και έτσι όπως ήθελε να αναδειχθούν τα κομμάτια μας. Ο Eric από τα 19 του και σίγουρα μέχρι τα 89 του θα έχει στο μυαλό του όλες αυτές τις κλασικές δομές συγκροτημάτων, όπως των Maiden με τη φωνή του Bruce Dickinson, γιατί πριν το thrash μπει στη ζωή μας πλάι στους Metallica, τους Slayer και τους Anthrax, ήμασταν και εμείς φίλοι του κλασικού, των ανθρώπων που έφεραν το heavy metal στη ζωή μας, όπως οι Priest και οι Saxon. Πάντα σε εμάς θα δεις στοιχεία που δεν ταιριάζουν αποκλειστικά με το thrash, γιατί κυρίως μας ενδιαφέρει να βγάζουμε δυνατή και βαριά μουσική. Όπως και ο Ken δεν είναι φύσει thrasher, καθώς έχει παίξει σε πιο κλασικές μπάντες, και είναι ένας τεχνικός drummer που αγαπάει το heavy metal, όπως όλοι μας.
-Επίσης κομμάτια σαν το "Recover", "Αrchitects Of Hate" και "Demolition Man" συνδυάζουν το thrash με το power στυλ της μπάντας, αλλά με πιο φρέσκο αέρα. Θεωρείς ότι οι Flotsam and Jetsam βρίσκονται στην καλύτερη τους περίοδο;
Θα πω ναι, χαχα. Και οι πέντε μας είμαστε σε ένα ωραίο περιβάλλον, λειτουργούμε πάντα σαν ομάδα, και είμαστε σαν αδέρφια. Παρτάρουμε σαν αδέρφια, μαχόμαστε σαν αδέρφια και ζει ο καθένας τις συνήθειες του άλλου. Θα μπορούσε όλα αυτά να τα βλέπω μόνο εγώ, αλλά ακόμα και ο Eric που έχει ζήσει κάθε σπιθαμή της μπάντας και ο Michael που είναι από την αρχή σε αυτή, συμφωνούν πως είναι στην καλύτερη τους φάση οι Flotsam, με τη χημεία και την επικοινωνία που έχουμε και αυτή την υπέροχη σχέση φυσικά που μας δένει. Αυτό εννοείται θέλουμε να το βγάζουμε και στο studio αλλά και όποτε ανεβαίνουμε στη σκηνή. Χαίρομαι πραγματικά που αποτελώ μέρος αυτού και παράγουμε όλοι μαζί ποιοτική μουσική!
-Θεωρείς πως ο κόσμος μας βρίσκεται σε χάος;
Φυσικά, εννοείται ναι!
-Πώς θα μπορούσε να έρθει το τέλος σε αυτό το χάος;
Όλα θα μπορούσαν να πάψουν αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι στρατηγικές μεταξύ των χωρών. Βλέπεις την Ελλάδα με την οικονομική κρίση και τα πολεμικά θέματα που έχει με τις γύρω χώρες, ή τον θρησκευτικό φανατισμό σε τόσα μέρη του κόσμου. Επίσης στην Αμερική υπάρχει το φαινόμενο της ξενοφοβίας μέσω του μεγάλου κύματος μεταναστών και προσφύγων, και απορώ τόσα λεφτά από φόρους που στον διαόλο μπορούν να πηγαίνουν παρά για το καλό των πολιτών και του κράτους, αλλά μόνο στα όπλα και τα τείχη. Βλέπεις τώρα που στη Γαλλία τα κίτρινα γιλέκα μάχονται εναντίον της καταπίεσης του κράτους εναντίον τους, που η συγκεκριμένη χώρα μάλιστα δεν έχει και πολλά προβλήματα, ή στη Νότια Αμερική που το σοσιαλιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας ανατρέπεται και ο κόσμος προσπαθει να πολεμήσει για το συμφέρον του. Όλα αυτά ξαφνικά γίνονται, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή, αν δεις και πίσω στην ιστορία, θα παρατηρήσεις πως οι κόποι και ο αγώνας βάζουν τέλος σε έναν κόσμο χαοτικό. Σημασία έχει να αντιστέκεσαι στους πολιτικούς, που όλα τα κάνουν για να βάλουν χρήμα στη τσέπη τους.
-Η μουσική σας πάντα έχει έναν κριτικό χαρακτήρα στην πολιτική και την κοινωνία. Θεωρείς πως το heavy metal είναι μια επαναστατική μουσική ακόμα και στις μέρες μας;
Χαχα ναι! Όχι όπως το ακραίο πολιτικό ύφος του punk, που πάντα ασχολούταν με τέτοια θεματολογία, και είναι πιο κοντά σε αυτό που λες, αλλά σίγουρα μουσικοί όπως ο Dave Mustaine βάζουν αυτον τον χαρακτήρα στη μουσική τους. Νομίζω πως στο heavy metal μάχεσαι με ευφυΐα εναντίον όλων αυτών που σε χαλάνε και δεν διαπραγματεύεσαι. Εμείς λέμε μια ιστορία που παρομοιάζεται με τη ζωή και την πραγματικότητα μας. Αφήνεις τον ακροατή να αποφασίσει, εσύ απλώς του δίνεις το μήνυμα. Από εκεί και πέρα όποιον τον ενδιαφέρει ή είναι περίεργος θα ψαχτεί, δεν είμαστε πολιτικοί, είμαστε καλλιτέχνες με ανησυχίες σε μια κοινωνία με πολλές και ποικίλες απόψεις.
-Ο Jason, ο προηγούμενος drummer σας, μόλις έφυγε από την μπάντα πήγε στους Overkill, με τους οποίους ετοιμάζετε περιοδεία στην Ευρώπη. Οι σχέσεις σας παραμένουν καλές; Πώς σου φάνηκαν τα νέα κομμάτια των Overkill;
Ναι αμέ, ειδικά το "Last Man Standing". Είχαν πραγματικά φοβερή παραγωγή, και ο Jason έχει κάνει τρομερή δουλειά πίσω από τα drums, δίνοντας ένα αγριεμένο ύφος, αρκετά διαφορετικό από όσα ξέραμε για τους Overkill. Το ίδιο είχε κάνει φυσικά και στο "Flotsam and Jetsam", καθώς είναι ένας φοβερός παίκτης με τεχνική κατάρτηση και ταλέντο. Φυσικά η φιλία μας δεν έληξε μαζί με τη δουλειά του σε εμάς, καθώς είμαστε φίλοι πολύ πριν μπει στην μπάντα και φυσικά αυτή η υπέροχη σχέση συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Είναι τέλειο καθώς εκτός του Jason, θα συναντηθούμε και με τους φίλους μας από τους Destruction και φυσικά με τα υπόλοιπα μέλη των Overkill, που η τελευταία φορά που βγήκαμε μαζί στον δρόμο ήταν το 2013 στην Βορειοαμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους Testament.
-Eπίσης ο Ken Mary, έχει μια πολύ καλή καριέρα ήδη από τα 80s και ακόμα το παίξιμο του είναι φρέσκο και εμπνευσμένο. Πώς είναι η συνεργασία σας μαζί του μέχρι στιγμής;
Είναι υπέροχο να δουλεύουμε μαζί με έναν άνθρωπο σαν τον Ken. Eίναι φανταστικός ντράμερ με μεγάλη γκάμα στο heavy metal, έχοντας παίξει πλάι σε είδωλα μας και μουσικούς που μας αρέσουν, όπως ο Alice Cooper και oι Accept. Επίσης είναι φοβερός παραγωγός και engineer, και χρησιμοποιήσαμε το studio του για τα φωνητικά και τα τύμπανα αυτού του δίσκου, αλλά και τις ηχογραφήσεις του Jason στον προηγούμενο δίσκο. Εκεί είναι μάλιστα που ενώ ξέραμε την εμπειρία του, τον άκουσα να παίζει διπέταλο και να κάνει blasts και έμεινα έκπληκτος, λέγοντας "Ω Θέε μου σοβαρά παίζει έτσι;", γιατί δεν ήξερα το χάρισμα του και σε αυτό το ύφος παιξίματος, χαχα. Είναι εκπληκτικό που ο Ken επέστρεψε ενεργά στη σκηνή και παίζει τέλεια πράγματα που ο κόσμος δεν εχει συνηθίσει, με thrash χαρακτήρα και δείχνει πως είναι ακόμα δημιουργικός, και είναι τιμή μας που έχουμε στις δυνάμεις μας έναν μουσικό με τέτοια ιστορία.
-Φέτος συμπληρώνετε 35 χρόνια ύπαρξης. Υπάρχουν σχέδια για κάτι εορταστικό;
Όχι, μέχρι στιγμής δεν έχουμε ολοκληρωμένα σχέδια για κάτι επετειακό. Πέρσι στο Keep It True παίξαμε για πρώτη φορά το "Doomsday for the Deceiver", αν και το setlist μας γενικά πάντα έχει κάποια κομμάτια από αυτό το άλμπουμ. Κάνοντας μια ανασκόπηση πλέον, βλέπω πως τα τελευταία χρόνια βρισκόαστε σε μια πολύ δημιουργική περίοδο και είναι υπέροχο που επί 35 χρόνια οι Flotsam and Jetsam παίζουν heavy metal.
-Πώς ήταν να είσαι ένας thrasher εκείνες τις ημέρες;
Στα 80s ήταν πολύ ωραίο να είσαι thrasher και να ξεκινάς με μπάντες θρύλους όπως Metallica, Slayer ή Megadeth. Ξέρεις είναι οι μπάντες που μετά έγιναν πιο mainstream, ειδικά στην δεκαετία του 2000. Πιο δύσκολα έγιναν τα πράγματα στην δεκαετία του 90' που μπάντες όπως οι Faith No More και οι Audioslave άλλαξαν λίγο τα πράγματα για το πως ξέραμε το metal πιο πριν. Επίσης όσο περνούσαν τα χρόνια το metal έγινε πιο ραδιοφωνικό και βγήκαν και μπάντες που έφερναν το δικό τους στυλ σαν τους Pantera. Φυσικά οι παλιές εποχές ήταν πιο ενδιαφέρουσες καθώς έβλεπες σε χώρες, όπως αυτές της Λατινικής Αμερικής να υποδέχονται μεγάλες μπάντες σαν βασιλιάδες. Πλέον, τα πράγματα σε θέμα εμπορικότητας είναι δύσκολα αφού ο καθένας μπορεί να κατεβάζει δίσκους χωρίς να τους αγοράζει. Βέβαια ο οπαδός δε θα φανεί από αυτό, αλλά όποιος θέλει να υποστηρίζει τα συγκροτήματα θα αγοράσει δίσκους ή merch, ή θα πάει σε κάποια συναυλία. Βέβαια αν δε μπορεί κάποιος να υποστηρίξει έτσι, έχει την δυνατότητα να stream-άρει και να δει βίντεο από όποια μπάντα θέλει, κάτι που δεν ήταν εφικτό στα 80s. Να προσθέσω κιόλας ότι είναι ωραίο που βλέπεις ακόμα μουσικούς που παίζουν και κυνηγούν να βγουν στο δρόμο για το όνειρο τους, ενώ παράλληλα έχουν τις κανονικές τους δουλειές.
-Θα ήθελες να μας πεις κάτι για την επιστροφή του Flotzilla στο νέο σας άλμπουμ;
Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούμε τον Flotzilla μετά από την κυκλοφορία του "Doomsday For The Deceiver", και έτσι θέλαμε να βάλουμε κάτι από τα παλιά μας στοιχεία στο σήμερα. Ο Michael Gilbert είναι φίλος των παλιομοδίτικων στοιχείων και ήταν δική του ιδέα να επαναφέρουμε και το παλιό λογότυπο σε αυτον τον δίσκο. Θέλαμε να έχουμε και μπλουζάκια με αυτό το λογότυπο και να βάλουμε και τον Flotzilla ως φόρο τιμής για τα 35 μας χρόνια, και συν τοις άλλοις η μασκότ αυτή συμβολίζει το χαοτικό ύφος του δίσκου αλλά αντιπροσωπεύει επάξια και την πρώτη μας δουλειά. Κατά βάθος ο Flotzilla είναι καλό παιδί αν και δεν του φαίνεται εμφανισιακά, αλλά αποτελεί σήμα κατατεθέν της διάλυσης του χάους μαζί με τον κόσμο που θέλει να βρεθεί εναντίον των άσχημων συνηθηκών. Αυτός είναι λόγος που καταστρέφει και το Άγαλμα της Ελευθερίας, που πλέον στο σημερινό κόσμο δεν είναι σύμβολο και δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Ο Flotzilla σηματοδοτεί έναν νέο κόσμο και συμβολίζει την νέα αρχή της μπάντας μας που είμαστε πιο ζωντανοί από ποτέ και είναι υπέορχο που όλη την πάροδο των χρόνων βλέπουμε τόσα νέα μέρη με αρχιτεκτονικές και στοιχεία μακριά από την Αμερικάνικη σκέψη, όπως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη που θα δεις νεοκλασικά και κτίρια με ιστορία.
-Michael σε ευχαριστώ πολυ΄για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Θέλω να πω πως είμαι πολυ΄ενθουσιασμένος με το νέο μας δίσκο, και το ίδιο βλέπω και από τον Τύπο με το εύρος των κριτικών που μας έρχονται. Σε ευχαριστώ και εγώ για το ενδιαφέρον την κριτική σου και τη συνέντευξη και λογικά θα επισκεφθούμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο του 2020!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
-Μόλις δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου σας δίσκου, επιστρέψατε με το 'The End Of Chaos". Όλον αυτόν τον καιρό ήσασταν γεμάτοι από έμπνευση;
Πάντα έχουμε ιδέες και προοπτικές για τα νέα κομμάτια, αλλά εδώ αλλάξαμε πολλά σαν ομάδα. Με τον ερχομό του Ken Mary στα τύμπανα, βάλαμε το rhtyhm section πιο μπροστά και οι κιθαρίστες ασχολήθηκαν περισσότερο με το μελωδικό στοιχείο. Η μουσική βγήκε πιο μαζική και ο Eric όπως πάντα γράφει τους στίχους, που στην προκειμένη περίπτωση ασχολείται με τους ανθρώπους που αγωνίζονται είτε στην ζωή τους είτε πολιτικά εναντίον κάθε κακού. Επίσης είναι ένα πιο προσωπικό άλμπουμ, με την θεματολογία να ασχολείται με το πως βλέπει ο καλλιτέχνης τον κόσμο, αφού όσο είμαστε στον δρομο βλέπουμε τόσες διαφορετικές χώρες, διαφορετικούς τρόπους ζωής σε κάθε γωνιά της Γης, και μπαίνουμε και εμείς σε αυτές τις συνθήκες. Επηρεαζόμαστε από τη ζωή γύρω μας!
-Όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι καινούρια;
Ναι, όλα.
-Σε ρωτάω γιατί αυτό το άλμπουμ μου βγάζει μια NWOBHM αισθητική μέσα σε όλα τα άλλα. Γενικά θέλατε περισσότερη μελωδία με αυτή τη δουλειά;
Όλα αυτά τα στοιχεία που λες τα έβαλε ο Steve, ο οποίος ασχολήθηκε πολύ ενεργά με τη σύνθεση του δίσκου, και αποτελεί τρομερό δίδυμο με τον thrasher της παρέας, τον Michael ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια λατρεύει την ταχύτητα στα riffs του. O Steve είναι μεγάλος θαυμαστής των Iron Maiden, και ο powerας μας, και θέλει μέσα σε όλο αυτο το thrash metal ύφος να βάζει την πινελιά του. Βέβαια αυτό που αναφέρεις δεν ήρθε εσκεμμένα, αλλά ταίριαζε ωραία με τις φωνητικές γραμμές του Eric και έτσι όπως ήθελε να αναδειχθούν τα κομμάτια μας. Ο Eric από τα 19 του και σίγουρα μέχρι τα 89 του θα έχει στο μυαλό του όλες αυτές τις κλασικές δομές συγκροτημάτων, όπως των Maiden με τη φωνή του Bruce Dickinson, γιατί πριν το thrash μπει στη ζωή μας πλάι στους Metallica, τους Slayer και τους Anthrax, ήμασταν και εμείς φίλοι του κλασικού, των ανθρώπων που έφεραν το heavy metal στη ζωή μας, όπως οι Priest και οι Saxon. Πάντα σε εμάς θα δεις στοιχεία που δεν ταιριάζουν αποκλειστικά με το thrash, γιατί κυρίως μας ενδιαφέρει να βγάζουμε δυνατή και βαριά μουσική. Όπως και ο Ken δεν είναι φύσει thrasher, καθώς έχει παίξει σε πιο κλασικές μπάντες, και είναι ένας τεχνικός drummer που αγαπάει το heavy metal, όπως όλοι μας.
Θα πω ναι, χαχα. Και οι πέντε μας είμαστε σε ένα ωραίο περιβάλλον, λειτουργούμε πάντα σαν ομάδα, και είμαστε σαν αδέρφια. Παρτάρουμε σαν αδέρφια, μαχόμαστε σαν αδέρφια και ζει ο καθένας τις συνήθειες του άλλου. Θα μπορούσε όλα αυτά να τα βλέπω μόνο εγώ, αλλά ακόμα και ο Eric που έχει ζήσει κάθε σπιθαμή της μπάντας και ο Michael που είναι από την αρχή σε αυτή, συμφωνούν πως είναι στην καλύτερη τους φάση οι Flotsam, με τη χημεία και την επικοινωνία που έχουμε και αυτή την υπέροχη σχέση φυσικά που μας δένει. Αυτό εννοείται θέλουμε να το βγάζουμε και στο studio αλλά και όποτε ανεβαίνουμε στη σκηνή. Χαίρομαι πραγματικά που αποτελώ μέρος αυτού και παράγουμε όλοι μαζί ποιοτική μουσική!
-Θεωρείς πως ο κόσμος μας βρίσκεται σε χάος;
Φυσικά, εννοείται ναι!
-Πώς θα μπορούσε να έρθει το τέλος σε αυτό το χάος;
Όλα θα μπορούσαν να πάψουν αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι στρατηγικές μεταξύ των χωρών. Βλέπεις την Ελλάδα με την οικονομική κρίση και τα πολεμικά θέματα που έχει με τις γύρω χώρες, ή τον θρησκευτικό φανατισμό σε τόσα μέρη του κόσμου. Επίσης στην Αμερική υπάρχει το φαινόμενο της ξενοφοβίας μέσω του μεγάλου κύματος μεταναστών και προσφύγων, και απορώ τόσα λεφτά από φόρους που στον διαόλο μπορούν να πηγαίνουν παρά για το καλό των πολιτών και του κράτους, αλλά μόνο στα όπλα και τα τείχη. Βλέπεις τώρα που στη Γαλλία τα κίτρινα γιλέκα μάχονται εναντίον της καταπίεσης του κράτους εναντίον τους, που η συγκεκριμένη χώρα μάλιστα δεν έχει και πολλά προβλήματα, ή στη Νότια Αμερική που το σοσιαλιστικό καθεστώς της Βενεζουέλας ανατρέπεται και ο κόσμος προσπαθει να πολεμήσει για το συμφέρον του. Όλα αυτά ξαφνικά γίνονται, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή, αν δεις και πίσω στην ιστορία, θα παρατηρήσεις πως οι κόποι και ο αγώνας βάζουν τέλος σε έναν κόσμο χαοτικό. Σημασία έχει να αντιστέκεσαι στους πολιτικούς, που όλα τα κάνουν για να βάλουν χρήμα στη τσέπη τους.
-Η μουσική σας πάντα έχει έναν κριτικό χαρακτήρα στην πολιτική και την κοινωνία. Θεωρείς πως το heavy metal είναι μια επαναστατική μουσική ακόμα και στις μέρες μας;
Χαχα ναι! Όχι όπως το ακραίο πολιτικό ύφος του punk, που πάντα ασχολούταν με τέτοια θεματολογία, και είναι πιο κοντά σε αυτό που λες, αλλά σίγουρα μουσικοί όπως ο Dave Mustaine βάζουν αυτον τον χαρακτήρα στη μουσική τους. Νομίζω πως στο heavy metal μάχεσαι με ευφυΐα εναντίον όλων αυτών που σε χαλάνε και δεν διαπραγματεύεσαι. Εμείς λέμε μια ιστορία που παρομοιάζεται με τη ζωή και την πραγματικότητα μας. Αφήνεις τον ακροατή να αποφασίσει, εσύ απλώς του δίνεις το μήνυμα. Από εκεί και πέρα όποιον τον ενδιαφέρει ή είναι περίεργος θα ψαχτεί, δεν είμαστε πολιτικοί, είμαστε καλλιτέχνες με ανησυχίες σε μια κοινωνία με πολλές και ποικίλες απόψεις.
-Ο Jason, ο προηγούμενος drummer σας, μόλις έφυγε από την μπάντα πήγε στους Overkill, με τους οποίους ετοιμάζετε περιοδεία στην Ευρώπη. Οι σχέσεις σας παραμένουν καλές; Πώς σου φάνηκαν τα νέα κομμάτια των Overkill;
Ναι αμέ, ειδικά το "Last Man Standing". Είχαν πραγματικά φοβερή παραγωγή, και ο Jason έχει κάνει τρομερή δουλειά πίσω από τα drums, δίνοντας ένα αγριεμένο ύφος, αρκετά διαφορετικό από όσα ξέραμε για τους Overkill. Το ίδιο είχε κάνει φυσικά και στο "Flotsam and Jetsam", καθώς είναι ένας φοβερός παίκτης με τεχνική κατάρτηση και ταλέντο. Φυσικά η φιλία μας δεν έληξε μαζί με τη δουλειά του σε εμάς, καθώς είμαστε φίλοι πολύ πριν μπει στην μπάντα και φυσικά αυτή η υπέροχη σχέση συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Είναι τέλειο καθώς εκτός του Jason, θα συναντηθούμε και με τους φίλους μας από τους Destruction και φυσικά με τα υπόλοιπα μέλη των Overkill, που η τελευταία φορά που βγήκαμε μαζί στον δρόμο ήταν το 2013 στην Βορειοαμερικάνικη περιοδεία μαζί με τους Testament.
-Eπίσης ο Ken Mary, έχει μια πολύ καλή καριέρα ήδη από τα 80s και ακόμα το παίξιμο του είναι φρέσκο και εμπνευσμένο. Πώς είναι η συνεργασία σας μαζί του μέχρι στιγμής;Είναι υπέροχο να δουλεύουμε μαζί με έναν άνθρωπο σαν τον Ken. Eίναι φανταστικός ντράμερ με μεγάλη γκάμα στο heavy metal, έχοντας παίξει πλάι σε είδωλα μας και μουσικούς που μας αρέσουν, όπως ο Alice Cooper και oι Accept. Επίσης είναι φοβερός παραγωγός και engineer, και χρησιμοποιήσαμε το studio του για τα φωνητικά και τα τύμπανα αυτού του δίσκου, αλλά και τις ηχογραφήσεις του Jason στον προηγούμενο δίσκο. Εκεί είναι μάλιστα που ενώ ξέραμε την εμπειρία του, τον άκουσα να παίζει διπέταλο και να κάνει blasts και έμεινα έκπληκτος, λέγοντας "Ω Θέε μου σοβαρά παίζει έτσι;", γιατί δεν ήξερα το χάρισμα του και σε αυτό το ύφος παιξίματος, χαχα. Είναι εκπληκτικό που ο Ken επέστρεψε ενεργά στη σκηνή και παίζει τέλεια πράγματα που ο κόσμος δεν εχει συνηθίσει, με thrash χαρακτήρα και δείχνει πως είναι ακόμα δημιουργικός, και είναι τιμή μας που έχουμε στις δυνάμεις μας έναν μουσικό με τέτοια ιστορία.
-Φέτος συμπληρώνετε 35 χρόνια ύπαρξης. Υπάρχουν σχέδια για κάτι εορταστικό;
Όχι, μέχρι στιγμής δεν έχουμε ολοκληρωμένα σχέδια για κάτι επετειακό. Πέρσι στο Keep It True παίξαμε για πρώτη φορά το "Doomsday for the Deceiver", αν και το setlist μας γενικά πάντα έχει κάποια κομμάτια από αυτό το άλμπουμ. Κάνοντας μια ανασκόπηση πλέον, βλέπω πως τα τελευταία χρόνια βρισκόαστε σε μια πολύ δημιουργική περίοδο και είναι υπέροχο που επί 35 χρόνια οι Flotsam and Jetsam παίζουν heavy metal.
-Πώς ήταν να είσαι ένας thrasher εκείνες τις ημέρες;
Στα 80s ήταν πολύ ωραίο να είσαι thrasher και να ξεκινάς με μπάντες θρύλους όπως Metallica, Slayer ή Megadeth. Ξέρεις είναι οι μπάντες που μετά έγιναν πιο mainstream, ειδικά στην δεκαετία του 2000. Πιο δύσκολα έγιναν τα πράγματα στην δεκαετία του 90' που μπάντες όπως οι Faith No More και οι Audioslave άλλαξαν λίγο τα πράγματα για το πως ξέραμε το metal πιο πριν. Επίσης όσο περνούσαν τα χρόνια το metal έγινε πιο ραδιοφωνικό και βγήκαν και μπάντες που έφερναν το δικό τους στυλ σαν τους Pantera. Φυσικά οι παλιές εποχές ήταν πιο ενδιαφέρουσες καθώς έβλεπες σε χώρες, όπως αυτές της Λατινικής Αμερικής να υποδέχονται μεγάλες μπάντες σαν βασιλιάδες. Πλέον, τα πράγματα σε θέμα εμπορικότητας είναι δύσκολα αφού ο καθένας μπορεί να κατεβάζει δίσκους χωρίς να τους αγοράζει. Βέβαια ο οπαδός δε θα φανεί από αυτό, αλλά όποιος θέλει να υποστηρίζει τα συγκροτήματα θα αγοράσει δίσκους ή merch, ή θα πάει σε κάποια συναυλία. Βέβαια αν δε μπορεί κάποιος να υποστηρίξει έτσι, έχει την δυνατότητα να stream-άρει και να δει βίντεο από όποια μπάντα θέλει, κάτι που δεν ήταν εφικτό στα 80s. Να προσθέσω κιόλας ότι είναι ωραίο που βλέπεις ακόμα μουσικούς που παίζουν και κυνηγούν να βγουν στο δρόμο για το όνειρο τους, ενώ παράλληλα έχουν τις κανονικές τους δουλειές.
-Θα ήθελες να μας πεις κάτι για την επιστροφή του Flotzilla στο νέο σας άλμπουμ;
Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιούμε τον Flotzilla μετά από την κυκλοφορία του "Doomsday For The Deceiver", και έτσι θέλαμε να βάλουμε κάτι από τα παλιά μας στοιχεία στο σήμερα. Ο Michael Gilbert είναι φίλος των παλιομοδίτικων στοιχείων και ήταν δική του ιδέα να επαναφέρουμε και το παλιό λογότυπο σε αυτον τον δίσκο. Θέλαμε να έχουμε και μπλουζάκια με αυτό το λογότυπο και να βάλουμε και τον Flotzilla ως φόρο τιμής για τα 35 μας χρόνια, και συν τοις άλλοις η μασκότ αυτή συμβολίζει το χαοτικό ύφος του δίσκου αλλά αντιπροσωπεύει επάξια και την πρώτη μας δουλειά. Κατά βάθος ο Flotzilla είναι καλό παιδί αν και δεν του φαίνεται εμφανισιακά, αλλά αποτελεί σήμα κατατεθέν της διάλυσης του χάους μαζί με τον κόσμο που θέλει να βρεθεί εναντίον των άσχημων συνηθηκών. Αυτός είναι λόγος που καταστρέφει και το Άγαλμα της Ελευθερίας, που πλέον στο σημερινό κόσμο δεν είναι σύμβολο και δεν αντιπροσωπεύει τίποτα. Ο Flotzilla σηματοδοτεί έναν νέο κόσμο και συμβολίζει την νέα αρχή της μπάντας μας που είμαστε πιο ζωντανοί από ποτέ και είναι υπέορχο που όλη την πάροδο των χρόνων βλέπουμε τόσα νέα μέρη με αρχιτεκτονικές και στοιχεία μακριά από την Αμερικάνικη σκέψη, όπως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη που θα δεις νεοκλασικά και κτίρια με ιστορία.
-Michael σε ευχαριστώ πολυ΄για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Θέλω να πω πως είμαι πολυ΄ενθουσιασμένος με το νέο μας δίσκο, και το ίδιο βλέπω και από τον Τύπο με το εύρος των κριτικών που μας έρχονται. Σε ευχαριστώ και εγώ για το ενδιαφέρον την κριτική σου και τη συνέντευξη και λογικά θα επισκεφθούμε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο του 2020!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου