Η σκοτεινιά της Παρασκευής ήταν ίσως ο καταλληλότερος προάγγελος για την ατμοσφαρική, μελωδική μαυρίλα των Lüüp και τις εκλεκτές συμμετοχές του θρυλικού frontman των Mayhem και Tormentor, Attila Csihar, αλλά και του γνωστού εικονογράφου Costin Chioreanu. Oι δυνάμεις της 13μελούς ορχήστρας, θα έδιναν κάτι συμβολικό αλλά και ιδιαίτερα ανατριχιαστικό.
Με τις πόρτες να ανοίγουν λίγα λεπτά μετά τις 21:00, τρία τέταρτα αργότερα ο Στέλιος Ρωμαλιάδης, ιθύνων νους της μπάντας, έδωσε το έναυσμα πίσω από τα πλήκτρα του, με μια αιθέρια γυναικεία φωνή στην πρώτη πράξη του "Canticles Of The Holy Scythe", ενώ ο Ρουμάνος καλλιτέχνης καθ'όλη τη διάρκεια του live, ζωγράφισε όλα του τα συναισθήματα με γκρι, καφέ και μαύρο χρώμα.
Πότε με μαέστρο, με έγχορδα, κρουστά, παραδοσιακά και μη όργανα, η ορχήστρα των Lüüp μας συνεπήρε με το ελληνικό "Γιατί είναι μαύρα τα βουνά", αλλά και το αποκρυφιστικό "Koγξ Ομ Παξ", δείχνοντας το φάσμα της μουσικής της, και το πάντρεμα μεταξύ του ambient, του κλασικού, του δημοτικού ήχου, αλλά ακόμα και του "ακουστικού" heavy metal, κύριως σε κομμάτια όπως το "Black", αλλά και του "The Greater Holy Assembly", που μας έφερε κατά μέτωπο με το φωνητικό ταλέντο του Attila, τον οποίον δεν έχουμε συνηθίσει σε καθαρά φωνητικά, και σε ψιλές τσιρίδες που φτάνουν στο όρια του κλάματος.
Όλα αυτά μας έφεραν μέχρι ένα στοιχειωμένο, μακάβριο και σκοτεινά ρομαντικό improvisation, σχεδόν με όλα τα μέλη της ορχήστρας, των γυναικείων φωνητικών αλλά και του δαιμονισμένου Ούγγρου black metaller, ντυμένος με ένα κόκκινο άμφιο, ενώ το τέλος ήρθε με την πιο ιδιαίτερη διασκευή στο "Freezing Moon" των Mayhem, με έναν μαέστρο πορωμένο, τους παίκτες κολλημένους στη μαύρη άβυσσο και τον Attila στη δική του μεταφυσική έκσταση.
To εγχείρημα των Lüüp, και το όραμα του Στέλιου Ρωμαλιάδη φάνηκε πως απέδωσε καρπούς, ο ίδιος ο Attila, μακριά από το σκυθρωπό βλέμμα που ξέρουμε, πέταξε ένα μεγάλο χαμόγελο, ενώ το Αθηναϊκό underground έδωσε από κάτω το πιο θερμό και δυνατό χειροκρότημα που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με τις πόρτες να ανοίγουν λίγα λεπτά μετά τις 21:00, τρία τέταρτα αργότερα ο Στέλιος Ρωμαλιάδης, ιθύνων νους της μπάντας, έδωσε το έναυσμα πίσω από τα πλήκτρα του, με μια αιθέρια γυναικεία φωνή στην πρώτη πράξη του "Canticles Of The Holy Scythe", ενώ ο Ρουμάνος καλλιτέχνης καθ'όλη τη διάρκεια του live, ζωγράφισε όλα του τα συναισθήματα με γκρι, καφέ και μαύρο χρώμα.
Πότε με μαέστρο, με έγχορδα, κρουστά, παραδοσιακά και μη όργανα, η ορχήστρα των Lüüp μας συνεπήρε με το ελληνικό "Γιατί είναι μαύρα τα βουνά", αλλά και το αποκρυφιστικό "Koγξ Ομ Παξ", δείχνοντας το φάσμα της μουσικής της, και το πάντρεμα μεταξύ του ambient, του κλασικού, του δημοτικού ήχου, αλλά ακόμα και του "ακουστικού" heavy metal, κύριως σε κομμάτια όπως το "Black", αλλά και του "The Greater Holy Assembly", που μας έφερε κατά μέτωπο με το φωνητικό ταλέντο του Attila, τον οποίον δεν έχουμε συνηθίσει σε καθαρά φωνητικά, και σε ψιλές τσιρίδες που φτάνουν στο όρια του κλάματος.
Όλα αυτά μας έφεραν μέχρι ένα στοιχειωμένο, μακάβριο και σκοτεινά ρομαντικό improvisation, σχεδόν με όλα τα μέλη της ορχήστρας, των γυναικείων φωνητικών αλλά και του δαιμονισμένου Ούγγρου black metaller, ντυμένος με ένα κόκκινο άμφιο, ενώ το τέλος ήρθε με την πιο ιδιαίτερη διασκευή στο "Freezing Moon" των Mayhem, με έναν μαέστρο πορωμένο, τους παίκτες κολλημένους στη μαύρη άβυσσο και τον Attila στη δική του μεταφυσική έκσταση.
To εγχείρημα των Lüüp, και το όραμα του Στέλιου Ρωμαλιάδη φάνηκε πως απέδωσε καρπούς, ο ίδιος ο Attila, μακριά από το σκυθρωπό βλέμμα που ξέρουμε, πέταξε ένα μεγάλο χαμόγελο, ενώ το Αθηναϊκό underground έδωσε από κάτω το πιο θερμό και δυνατό χειροκρότημα που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου