Ήδη από τα μέσα του Μάη περιμέναμε την εμφάνιση των Varathron στην πρωτεύουσα, η οποία μεταφέρθηκε για το τέλος Οκτωβρίου, ενώ λίγες εβδομάδες πριν, μας έπεσε η "κεραμίδα" για το old school set των Kawir. Όλα αυτά σίγουρα εντυπωσίασαν τους φίλους του ακραίου ήχου, που όπως φάνηκε έδωσαν ηχηρό παρόν στο περασμένο διήμερο.
(25/10/2018)
Στο κολασμένο διήμερο του Temple, την έναρξη των τελετουργιών ανέλαβαν οι νεοσύστατοι Έλληνες black metallers, ArkhangelsK, οι οποίοι από τις 21:45 που ανέβηκαν στο σανίδι, με τον πολύ καλό τους ήχο και το άρτιο τους παίξιμο, μάγεψαν και συνεπήραν όσους είχαν έρθει από νωρίς στο venue για να απολαύσουν. Οι μουσικές τους κατευθύνσεις ένωναν το χαοτικό και ακραίο ύφος των Mgla και των Aosoth, με τα μαγευτικά και τεχνικά στοιχεία των Emperor, και τα κλασσικά heavy παντρέματα που έκανε μιάμιση δεκαετία πριν, το Reinkaos από τους Dissection. Χωρίς φιοριτούρες, και με μόνο σύμμαχο το ταλέντο τους, το μυστηριακό τους black metal με άφησε παραπάνω από ικανοποιημένο καθότι, πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με τα εν λόγω παιδιά, και ενθουσιάστηκα με τον προσανατολισμό τους και την έμπνευση που διακατείχαν, καθώς και την άρτια σκηνική τους παρουσία, ενώ ελπίζω σύντομα να ακούσω και κάτι νέο μετά το ομώνυμο EP τους.
Λίγο παραπάνω από μία ώρα μετά την αρχή του show, ήρθε η ώρα για τους μεγάλους πρωταγωνιστές της πρώτης βραδιάς, τους Kawir, που κάθε φορά ανεβάζουν και άλλο τον πήχη στην καριέρα τους. Έχοντας τους δει, ήδη δύο φορές πριν, η τελευταία τους εμφάνιση με ενθουσίασε περισσότερο απ'όλες, καθώς έπαιξαν κομμάτια από το πολύ πρώιμο παρελθόν τους, με κάποια κομμάτια μάλιστα να ακούγονται και για πρώτη φορά, δίνοντας βέβαια ιδιαίτερη μνεία στο ντεμπούτο τους, "Προς Κάβειρους", ενώ βέβαια είχαμε την τιμή να ακούσουμε και το "Sinn'' από το split της μπάντας με τους Ιάπωνες Sigh. Με αυτούς τους παλιομοδίτικους ύμνους, έλαβε το βάπτισμα του πυρός και ο νέος κιθαρίστας των "Κάβειρων", Protogonous, έχοντας ήδη μεγάλη άνεση και ροή στο παίξιμο του. Χωρίς να ασχοληθούν οι Έλληνες pagan black metallers με το τελευταίο τους άλμπουμ, "Εξιλασμός", συνέχισαν σε ένα καθ'όλα old school selist, γιορτάζοντας έτσι και τα 25 χρόνια από τη δημιουργία τους, ενώ υπήρξε και ένα πέρασμα σε κάτι νεότερο με το "Διόνυσος" και με το καταληκτικό "Χαίρε Βάκχε", από το μνημειώδες όπως πάει να γίνει, "Ισόθεος", όπου συμμετείχε και ο Aphazel από τους Νορβηγούς Ancient, στα φωνητικά, αφού λίγο πριν βγήκε με τους ήχους του "Lilith's Embrace".
(26/10/2018)
Το έναυσμα για τη δεύερη μέρα έχουν οι επίσης "δικοί" μας Synteleia. Όντας η δεύτερη φορά που τους βλέπω ζωντανά, το πρωτόγονο black metal τους με τα πολλά μονολιθικά και ελληνοπρεπή στοιχεία, έχει γίνει πιο ώριμο και μεστό σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είδα, ενώ και ο ήχος τους ήταν τάξεων ανώτερος. O Nyctelios στη φωνή ένωνε πολλά black και death στοιχεία αν και πολλές φορές χανόταν πίσω από τις κιθάρες. Ο ωμός τους ήχος, έδειξε πως η προσπάθεια τους να θυμησουν στη σύγχρονη σκηνή, το παλιό ελληνικό black δείχνει πως σιγά σιγά θα αποδώσει καρπούς, μέσω του επερχόμενου δίσκου τους, όπου ακούσαμε και αρκετά κομμάτια.
Την σκυτάλη έλαβαν με τους απόκοσμους, ατμοσφαιρικούς τους ήχους οι Dishamrony, όπου ενώ τους ακούω πολλά χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω live, και μάλιστα με ικανοποίησαν στο μέγιστο. Αν εξαιρέσουμε κάποια προβλήματα στον ήχο, ο ιερέας του Εωσφόρου, με το κεράτινο πέπλο, πάνω από τις φλογίτσες των κεριών, εξαπέλυε τα ξόρκια του, με την υπόκρουση δυνατών μπάσων, και ορθόδοξων, black metal riffs. Η ζωντανή, ακρως μυστηριακή τελετουργία τους, βοήθησε την ώρα να κυλησει γρήγορα, ενώ κάθε κομμάτι αποτελούσε άλλον έναν σκοτεινό ύμνο, βοηθώντας έτσι να φτάσουμε στην κορύφωση της βραδιάς.
Μόλις λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, υπό τους ήχους του "Ouroboros Dweller", οι Varathron πατούν πάνω στο σανίδι του Temple, βάζοντας του κυριολεκτικά φωτιά, ενώ τα πρώτα moshpit ήδη είχan ξεκινήσει να δημιουργούνται. Μετά από ένα πρόβλημα στην κιθάρα του Αχιλλέα,που λύθηκε, δανειζόμενος μια άλλη, τα πράγματα φαίνονταν πως θα συνέχιζαν ομαλά για τρία ακόμα κομμάτια, όπου υπήρξε άλλη μια μικροατυχία στο όργανο. Ευτυχώς, χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι θρύλοι του ελληνικού black metal, έχοντας δύο γιορτές, μία για τα 30 χρόνια της μπάντας και μία για την κυκλοφορία του νέου τους πονήματος, μας έδωσαν τη χαρά να ακούσουμε πράγματα από σχεδόν όλο το φάσμα της καριέρας τους, με τα πολύ πρώιμα "La Reine Noir", "Tressrsing of Nyarlahotep" και "Genesis of Apocryphal Desire", ενώ επίσης ιδιαίτερη μνεία είχε και το ντεμπούτο τους "His Majesty At The Swamp" με τα "Unholy Funeral", "Flowers Of My Youth", "Nightly Kingdom's " και "Son Of The Moon", ενώ θα ήθελα και κάτι παραπάνω από το προσωπικό μου αγαπημένο Walpurgisnacht", εκτός του όντως μνημειώδους "Cassiopeia's Ode". Φυσικά δε θα μπορούσε η μπάντα να παραμελήσει το εκπληκτικό τους "Patriarchs Of Evil", αφου ακόμα στα αυτιά μου παίζει η επική μελωδία του "Tenebrous", ενώ ακούσαμε και το "Aclo Savaoth Soth" από το "Stygian Forces Of Scorn". Τέλος, αν εξαιρέσουμε που δεν ακούσαμε το "Into The Absurd" και πως το μπάσο, κυρίως στην αρχή ήταν αρκετά έντονο, κλείνω πως πέρα από τα μικρά προβληματάκια τους, το ζουμί έδειξε πως οι Varathron είναι ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ακραίου ήχου, και μακάρι να τους βλέπαμε πιο συχνά στα μέρη μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
(25/10/2018)
Στο κολασμένο διήμερο του Temple, την έναρξη των τελετουργιών ανέλαβαν οι νεοσύστατοι Έλληνες black metallers, ArkhangelsK, οι οποίοι από τις 21:45 που ανέβηκαν στο σανίδι, με τον πολύ καλό τους ήχο και το άρτιο τους παίξιμο, μάγεψαν και συνεπήραν όσους είχαν έρθει από νωρίς στο venue για να απολαύσουν. Οι μουσικές τους κατευθύνσεις ένωναν το χαοτικό και ακραίο ύφος των Mgla και των Aosoth, με τα μαγευτικά και τεχνικά στοιχεία των Emperor, και τα κλασσικά heavy παντρέματα που έκανε μιάμιση δεκαετία πριν, το Reinkaos από τους Dissection. Χωρίς φιοριτούρες, και με μόνο σύμμαχο το ταλέντο τους, το μυστηριακό τους black metal με άφησε παραπάνω από ικανοποιημένο καθότι, πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με τα εν λόγω παιδιά, και ενθουσιάστηκα με τον προσανατολισμό τους και την έμπνευση που διακατείχαν, καθώς και την άρτια σκηνική τους παρουσία, ενώ ελπίζω σύντομα να ακούσω και κάτι νέο μετά το ομώνυμο EP τους.
Λίγο παραπάνω από μία ώρα μετά την αρχή του show, ήρθε η ώρα για τους μεγάλους πρωταγωνιστές της πρώτης βραδιάς, τους Kawir, που κάθε φορά ανεβάζουν και άλλο τον πήχη στην καριέρα τους. Έχοντας τους δει, ήδη δύο φορές πριν, η τελευταία τους εμφάνιση με ενθουσίασε περισσότερο απ'όλες, καθώς έπαιξαν κομμάτια από το πολύ πρώιμο παρελθόν τους, με κάποια κομμάτια μάλιστα να ακούγονται και για πρώτη φορά, δίνοντας βέβαια ιδιαίτερη μνεία στο ντεμπούτο τους, "Προς Κάβειρους", ενώ βέβαια είχαμε την τιμή να ακούσουμε και το "Sinn'' από το split της μπάντας με τους Ιάπωνες Sigh. Με αυτούς τους παλιομοδίτικους ύμνους, έλαβε το βάπτισμα του πυρός και ο νέος κιθαρίστας των "Κάβειρων", Protogonous, έχοντας ήδη μεγάλη άνεση και ροή στο παίξιμο του. Χωρίς να ασχοληθούν οι Έλληνες pagan black metallers με το τελευταίο τους άλμπουμ, "Εξιλασμός", συνέχισαν σε ένα καθ'όλα old school selist, γιορτάζοντας έτσι και τα 25 χρόνια από τη δημιουργία τους, ενώ υπήρξε και ένα πέρασμα σε κάτι νεότερο με το "Διόνυσος" και με το καταληκτικό "Χαίρε Βάκχε", από το μνημειώδες όπως πάει να γίνει, "Ισόθεος", όπου συμμετείχε και ο Aphazel από τους Νορβηγούς Ancient, στα φωνητικά, αφού λίγο πριν βγήκε με τους ήχους του "Lilith's Embrace".
(26/10/2018)
Το έναυσμα για τη δεύερη μέρα έχουν οι επίσης "δικοί" μας Synteleia. Όντας η δεύτερη φορά που τους βλέπω ζωντανά, το πρωτόγονο black metal τους με τα πολλά μονολιθικά και ελληνοπρεπή στοιχεία, έχει γίνει πιο ώριμο και μεστό σε σχέση με την προηγούμενη φορά που τους είδα, ενώ και ο ήχος τους ήταν τάξεων ανώτερος. O Nyctelios στη φωνή ένωνε πολλά black και death στοιχεία αν και πολλές φορές χανόταν πίσω από τις κιθάρες. Ο ωμός τους ήχος, έδειξε πως η προσπάθεια τους να θυμησουν στη σύγχρονη σκηνή, το παλιό ελληνικό black δείχνει πως σιγά σιγά θα αποδώσει καρπούς, μέσω του επερχόμενου δίσκου τους, όπου ακούσαμε και αρκετά κομμάτια.
Την σκυτάλη έλαβαν με τους απόκοσμους, ατμοσφαιρικούς τους ήχους οι Dishamrony, όπου ενώ τους ακούω πολλά χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που τους βλέπω live, και μάλιστα με ικανοποίησαν στο μέγιστο. Αν εξαιρέσουμε κάποια προβλήματα στον ήχο, ο ιερέας του Εωσφόρου, με το κεράτινο πέπλο, πάνω από τις φλογίτσες των κεριών, εξαπέλυε τα ξόρκια του, με την υπόκρουση δυνατών μπάσων, και ορθόδοξων, black metal riffs. Η ζωντανή, ακρως μυστηριακή τελετουργία τους, βοήθησε την ώρα να κυλησει γρήγορα, ενώ κάθε κομμάτι αποτελούσε άλλον έναν σκοτεινό ύμνο, βοηθώντας έτσι να φτάσουμε στην κορύφωση της βραδιάς.
Μόλις λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, υπό τους ήχους του "Ouroboros Dweller", οι Varathron πατούν πάνω στο σανίδι του Temple, βάζοντας του κυριολεκτικά φωτιά, ενώ τα πρώτα moshpit ήδη είχan ξεκινήσει να δημιουργούνται. Μετά από ένα πρόβλημα στην κιθάρα του Αχιλλέα,που λύθηκε, δανειζόμενος μια άλλη, τα πράγματα φαίνονταν πως θα συνέχιζαν ομαλά για τρία ακόμα κομμάτια, όπου υπήρξε άλλη μια μικροατυχία στο όργανο. Ευτυχώς, χωρίς πολλές καθυστερήσεις, οι θρύλοι του ελληνικού black metal, έχοντας δύο γιορτές, μία για τα 30 χρόνια της μπάντας και μία για την κυκλοφορία του νέου τους πονήματος, μας έδωσαν τη χαρά να ακούσουμε πράγματα από σχεδόν όλο το φάσμα της καριέρας τους, με τα πολύ πρώιμα "La Reine Noir", "Tressrsing of Nyarlahotep" και "Genesis of Apocryphal Desire", ενώ επίσης ιδιαίτερη μνεία είχε και το ντεμπούτο τους "His Majesty At The Swamp" με τα "Unholy Funeral", "Flowers Of My Youth", "Nightly Kingdom's " και "Son Of The Moon", ενώ θα ήθελα και κάτι παραπάνω από το προσωπικό μου αγαπημένο Walpurgisnacht", εκτός του όντως μνημειώδους "Cassiopeia's Ode". Φυσικά δε θα μπορούσε η μπάντα να παραμελήσει το εκπληκτικό τους "Patriarchs Of Evil", αφου ακόμα στα αυτιά μου παίζει η επική μελωδία του "Tenebrous", ενώ ακούσαμε και το "Aclo Savaoth Soth" από το "Stygian Forces Of Scorn". Τέλος, αν εξαιρέσουμε που δεν ακούσαμε το "Into The Absurd" και πως το μπάσο, κυρίως στην αρχή ήταν αρκετά έντονο, κλείνω πως πέρα από τα μικρά προβληματάκια τους, το ζουμί έδειξε πως οι Varathron είναι ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του ακραίου ήχου, και μακάρι να τους βλέπαμε πιο συχνά στα μέρη μας.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου