O Phil Anselmo είναι από τους ανθρώπους που δε μπορούν για κανένα λόγο να κάτσουν ήσυχοι σε μια γωνιά. Ο ιστορικός frontman των Down και των πάλαι ποτέ Pantera, επιστρέφει δισκογραφικά έπειτα από πέντε χρόνια, σε ένα από τα διάφορα projects του, τους PHILIP H. ANSLEMO & THE ILLEGALS, με το δεύτερο επιθετικό και διεστραμμένο άλμπουμ "Choosing Mental Illness As A Virtue".
Ο δίσκος αποκαλύπτει εξ αρχής τα φύλλα του, καθώς ήδη με το "Little Fucking Heroes" οι αγριεμένες, ωμές του διαθέσεις είναι εμφανείς. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν αφήνουν κάποιο μυστήριο να πλανάται, συνδυάζουν το brutal ύφος με κάποιες death metal επιρροές αλλά και έναν βαθύ sludge χαρακτήρα. Χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτρη διαφορά το ίδιο συμβαίνει και στο "The Ignorant Point" που συνδυάζει την βαρβαρότητα των Napalm Death με τη φωνητική τεχνική του θρυλικού μπροστάρη των Illegals, ενώ τα "Individual" και "Finger Me" έρχονται πιο χαοτικά και τεχνικά στις κιθάρες με μερικές thrashy επιρροές.
Το "Utopian" από την άλλη ξεκινάει με αργά κλασικά doom riffs, τα οποία σιγά σιγά βγάζουν την hardcore-ίλα που κρυβόταν, σε ένα από τα πιο αργά κομμάτια του δίσκου. Το ομώνυμο του δίσκου, χωρίς να ξεφεύγει από το βασικό στυλ του, είναι πιο doom/sludge, κρατώντας αυτή την αμερικανίλα στις κιθάρες, ενώ φωνητικά φαίνεται πως ο Anselmo θέλει να γίνει ιδιαίτερα εμφατικός στους στίχους του.
Προφανώς αυτός ο δίσκος, όπως έχει γίνει αντιληπτό, δε βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο ύφος, και έτσι επηρρεασμένος από όλο το American extreme metal, ο Anselmo συνδυάζει το κλασικό hardcore με κάποια classic metal και groove-άτα σημεία στα "Delinquent" και "Ιnvalid Colubrine Frauds". Το "Photographic Taunts" θα μπορούσε να είναι ένα πεταμένο κομμμάτι από κάποιους ντεθάδες της Ακτής, και τέλος το εφτάλεπτο "Mixed Lunatic Results", συνεχίζοντας τους θορυβώδεις ρυθμούς παίζει μεταξύ ατμοσφαιρικών creepy στιγμών, φρενόδων και τρελαμένων ρυθμών αλλά και κάποιων ανατριχιαστικών και σκοτεινών μελωδιών.
Σίγουρα το "Choosing Mental Illness As A Virtue" δεν είναι από τους δίσκους που θα άκουγα ξανά με ευκολία, καθώς μπερδεύει πολλά διαφορετικά ύφη μεταξύ τους, κάνοντας το πολλές φορές ανούσιο και χωρίς ταυτότητα. Φωνητικά ο Phil Anselmo φαίνεται ότι μπορεί να κάνει τα πάντα κυριολεκτικά, χωρίς φραγμούς. Το σύνολο βέβαια θέλει ακόμα δουλειά, αν και σίγουρα είναι καλύτερο από το ντεμπούτο του εν λόγω project.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ο δίσκος αποκαλύπτει εξ αρχής τα φύλλα του, καθώς ήδη με το "Little Fucking Heroes" οι αγριεμένες, ωμές του διαθέσεις είναι εμφανείς. Γρήγοροι ρυθμοί που δεν αφήνουν κάποιο μυστήριο να πλανάται, συνδυάζουν το brutal ύφος με κάποιες death metal επιρροές αλλά και έναν βαθύ sludge χαρακτήρα. Χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτρη διαφορά το ίδιο συμβαίνει και στο "The Ignorant Point" που συνδυάζει την βαρβαρότητα των Napalm Death με τη φωνητική τεχνική του θρυλικού μπροστάρη των Illegals, ενώ τα "Individual" και "Finger Me" έρχονται πιο χαοτικά και τεχνικά στις κιθάρες με μερικές thrashy επιρροές.
Το "Utopian" από την άλλη ξεκινάει με αργά κλασικά doom riffs, τα οποία σιγά σιγά βγάζουν την hardcore-ίλα που κρυβόταν, σε ένα από τα πιο αργά κομμάτια του δίσκου. Το ομώνυμο του δίσκου, χωρίς να ξεφεύγει από το βασικό στυλ του, είναι πιο doom/sludge, κρατώντας αυτή την αμερικανίλα στις κιθάρες, ενώ φωνητικά φαίνεται πως ο Anselmo θέλει να γίνει ιδιαίτερα εμφατικός στους στίχους του.
Προφανώς αυτός ο δίσκος, όπως έχει γίνει αντιληπτό, δε βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο ύφος, και έτσι επηρρεασμένος από όλο το American extreme metal, ο Anselmo συνδυάζει το κλασικό hardcore με κάποια classic metal και groove-άτα σημεία στα "Delinquent" και "Ιnvalid Colubrine Frauds". Το "Photographic Taunts" θα μπορούσε να είναι ένα πεταμένο κομμμάτι από κάποιους ντεθάδες της Ακτής, και τέλος το εφτάλεπτο "Mixed Lunatic Results", συνεχίζοντας τους θορυβώδεις ρυθμούς παίζει μεταξύ ατμοσφαιρικών creepy στιγμών, φρενόδων και τρελαμένων ρυθμών αλλά και κάποιων ανατριχιαστικών και σκοτεινών μελωδιών.
Σίγουρα το "Choosing Mental Illness As A Virtue" δεν είναι από τους δίσκους που θα άκουγα ξανά με ευκολία, καθώς μπερδεύει πολλά διαφορετικά ύφη μεταξύ τους, κάνοντας το πολλές φορές ανούσιο και χωρίς ταυτότητα. Φωνητικά ο Phil Anselmo φαίνεται ότι μπορεί να κάνει τα πάντα κυριολεκτικά, χωρίς φραγμούς. Το σύνολο βέβαια θέλει ακόμα δουλειά, αν και σίγουρα είναι καλύτερο από το ντεμπούτο του εν λόγω project.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου