Οι Αμερικανοί βετεράνοι Corrosion Of Conformity, επέστρεψαν ξανά μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια δισκογραφικής σιωπής. Η δυνατή δήλωση με το "No Cross No Crown" έρχεται να φέρει στους κυρίους από τη Βόρεια Καρολίνα ξανά τη λάμψη! Τα ιδρυτικά μέλη μαζί με τον Pepper Keenan δίνουν πνοή στο παλιομοδίτικο hard rock και heavy metal, θυμίζοντας αρκετά πράγματα από την ενέργεια των πιο παλιών χρόνων.
Με την αρχή να δίνεται υπό Sabbath-ικά tempos, το "A Quest To Believe", είναι ιδιαίτερα βαρύ και σκοτεινό, έχοντας πολλές επιρροές από την έταιρη παρέα του Pepper, τους Down.
Oι ψιλοsludge/doom ήχοι με διάφορα σπαρμένα κιθαριστικά leaks, δίνουν την πάσα στο ομώνυμο "No Cross No Crown". Η μυστικιστική του ατμόσφαιρα, με τις απαλές και ψυχρές κιθαρωδίες, δεν αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας καθώς όσο περνάει η ώρα τα ακούσματα πιάνουν blues εδάφη, θυμίζοντας κάτι από τη heavy σκοτεινιά των Candlemass και την spacey αύρα του "Planet Caravan", κάτι που συμβαίνει με μια περισσότερο γκαζιάρικη δόση και στο "Nothing Left To Say" ενώ λίγο πριν μας έχει προϊδεάσει για τι μέλλει γεννέσθαι το "Sacred Isolation". Το "No Cross" πιο μετά όμως κοντά σε αυτό το ύφος θα έρθει με κάποια τρομακτικά και απόκοσμα εφέ.
Aπό εκεί και πέρα θα ζήσουμε περισσότερες στιγμές με Αμερικάνικο άρωμα, και στα κάπως southern περάσματα των "Wolf Named Crow"και "Old Disaster" που θυμίζει τους BLS, αλλά και στο heavy "Forgive Me", που προσωπικά αποτελεί και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο, χωρίς όμως να ξεχνάω και το "Little Man" που έρχεται να μας συνεπάρει με τις δυνατές ροκαμπιλάδικες φόρμες και τα πεντατονικά του solos.
Ένα από τα κομμάτια του δίσκου που προσωπικά μου άρεσε με την φευγατη, κλασική metal κατεύθυνση του είναι το "ELM". Μια σύνθεση με δυναμισμό και σθένος που θυμίζει λίγο Metallica, σίγουρα θα θεωρείται παράτερη για αυτό το άλμπουμ αν και κατ'εμέ αλλά και για πολλούς άλλους εκεί έξω, θα μπορούσε να αποτελέσει και "φόρο τιμής" στο heavy/thrash παρελθόν της μπάντας.
Ο επίλογος θα γραφτεί με τα ίδια sludge περάσματα της έναρξης, αρχικά με το "The Luddite" και εν κατακλείδι με το "Novus Deus" και το σκοτεινό mid σόλο του.
Το "No Cross No Crown" σίγουρα ένα αξιόλογο άλμπουμ, ειδικά μετά από διάφορα σκαμπανεβάσματα στους Corrosion of Conformity. H εν λόγω δουλειά παίζει μεταξύ δυναμισμού και ατμόσφαιρας με διάφορες σκοτεινές πινελιές αλλά και πολλά παλιομοδίτικα metal αλλά και vintage rock στοιχεία. Ο κύριος Πιππεριάς μπορεί ακόμα και γράφει, άσχετα από τις τόσες αλλαγές που έχουν γίνει στο μουσικό ύφος του συγκροτήματος όλον αυτόν τον καιρό.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με την αρχή να δίνεται υπό Sabbath-ικά tempos, το "A Quest To Believe", είναι ιδιαίτερα βαρύ και σκοτεινό, έχοντας πολλές επιρροές από την έταιρη παρέα του Pepper, τους Down.
Oι ψιλοsludge/doom ήχοι με διάφορα σπαρμένα κιθαριστικά leaks, δίνουν την πάσα στο ομώνυμο "No Cross No Crown". Η μυστικιστική του ατμόσφαιρα, με τις απαλές και ψυχρές κιθαρωδίες, δεν αφήνουν περιθώρια αδιαφορίας καθώς όσο περνάει η ώρα τα ακούσματα πιάνουν blues εδάφη, θυμίζοντας κάτι από τη heavy σκοτεινιά των Candlemass και την spacey αύρα του "Planet Caravan", κάτι που συμβαίνει με μια περισσότερο γκαζιάρικη δόση και στο "Nothing Left To Say" ενώ λίγο πριν μας έχει προϊδεάσει για τι μέλλει γεννέσθαι το "Sacred Isolation". Το "No Cross" πιο μετά όμως κοντά σε αυτό το ύφος θα έρθει με κάποια τρομακτικά και απόκοσμα εφέ.
Aπό εκεί και πέρα θα ζήσουμε περισσότερες στιγμές με Αμερικάνικο άρωμα, και στα κάπως southern περάσματα των "Wolf Named Crow"και "Old Disaster" που θυμίζει τους BLS, αλλά και στο heavy "Forgive Me", που προσωπικά αποτελεί και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο, χωρίς όμως να ξεχνάω και το "Little Man" που έρχεται να μας συνεπάρει με τις δυνατές ροκαμπιλάδικες φόρμες και τα πεντατονικά του solos.
Ένα από τα κομμάτια του δίσκου που προσωπικά μου άρεσε με την φευγατη, κλασική metal κατεύθυνση του είναι το "ELM". Μια σύνθεση με δυναμισμό και σθένος που θυμίζει λίγο Metallica, σίγουρα θα θεωρείται παράτερη για αυτό το άλμπουμ αν και κατ'εμέ αλλά και για πολλούς άλλους εκεί έξω, θα μπορούσε να αποτελέσει και "φόρο τιμής" στο heavy/thrash παρελθόν της μπάντας.
Ο επίλογος θα γραφτεί με τα ίδια sludge περάσματα της έναρξης, αρχικά με το "The Luddite" και εν κατακλείδι με το "Novus Deus" και το σκοτεινό mid σόλο του.
Το "No Cross No Crown" σίγουρα ένα αξιόλογο άλμπουμ, ειδικά μετά από διάφορα σκαμπανεβάσματα στους Corrosion of Conformity. H εν λόγω δουλειά παίζει μεταξύ δυναμισμού και ατμόσφαιρας με διάφορες σκοτεινές πινελιές αλλά και πολλά παλιομοδίτικα metal αλλά και vintage rock στοιχεία. Ο κύριος Πιππεριάς μπορεί ακόμα και γράφει, άσχετα από τις τόσες αλλαγές που έχουν γίνει στο μουσικό ύφος του συγκροτήματος όλον αυτόν τον καιρό.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου