Έχοντας περάσει μόνο ενάμισης χρόνος από την κυκλοφορία του "Anvil Is Anvil", το θρυλικό συγκρότημα αποφάσισε να επιστρέψει. Κλείνοντας φέτος τέσσερις δεκαετίες ζωής, με το νέο τους πόνημα οι Καναδοί βετεράνοι συνεχίζουν να σφυριλατούν τα όργανα τους καινα δηλωνουν "Hard N Heavy".
Με μια μινιμαλίστικη αντίληψη, το εναρκτήριο "Bitch In The Box" βγάζει μια rock ατμόσφαιρα ξεφεύγωοντας από το παρελθόν τους και με φωνητικά να θυμίζουν κάτι από την εποχή του Udo στους Accept. Ο φόρος τιμής στους Γερμανούς classic metallers βγαίνει στην επιφάνεια ξανά με το "Nanook Of The North", το οποίο όμως ακολουθεί την βαρεομεταλλική επαπτημένη. Βέβαια και στα δύο κομμάτια τα riffs είναι αρκετά ευκολοάκουστα και ευκολομνημόνευτα, με τα φωνητικά πέρα από δυναμικά, να είναι και catchy κυρίως στα ρεφρέν.
Το "Ego" ανεβάζοντας τα γκάζια θυμίζει πολύ 80s εποχές, με μια speed/power αυρα, να δείχνει ότι οι βετεράνοι hard rockers δε βαριούνται ακόμα.
Με το "Doing What I Want" να δίνει νέα πνοή στο metal attitude των Anvil, φανερώνει εξ ολοκλήρου τις δυναμικές προθέσεις τους, κάνοντας το να είναι από τα κομμάτια του άλμπουμ που προσωπικά ξεχωρίζω. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με το απειλητικό "Smash Your Face", το οποίο αν και χαμηλώνει τις ταχύτητες του είναι εξίσου βαρύ και ασήκωτο, με τις εφετζίδικες μελωδίες της κιθάρας να συνοδεύουν τα φωνητικά του Kudlow.
Το ομώνυμο, ανάβοντας φωτιές εν ονόματι του rock n roll, είναι το μόνο instrumental του δίσκου, και πραγματικά τα κιθαριστικά solos παρέα με το rhythm section δεν αφήνει κάτι όρθιο στο πέρασμα του.
Δίνοντας λίγο παραπάνω κέφι, το ρυθμικό "Rock That Shit" κάνει ότι λέει ο τίτλος, καθώς και το "Let It Go" βγάζει την ίδια hard rock οπτική θυμίζοντας λίγο τις πιασάρικες, 80s στιγμές των Scorpions. Όποιος ακούσει το "Black Smoke" θα νομίζει πως ο Lemmy αναστήθηκε, καθώς το power trio αποτίει σίγουρα τις πρέπουσες τιμές στον Θεό, και σίγουρα εκεί που είναι το απολαμβάνει.
Λίγο πριν το τέλος έρχεται το "World Of Tomorrow", το οποίο είναι πιο στακάτο, με πολύ όμορφες κιθάρες και ρυθμικά αλλά σολιστικά, ενώ ο επίλογος έρχεται να τα κάνει όλα σκόνη, στο ίσως πιο metal κομμάτι του δίσκου, όπου μας άφησαν για το τέλος, το "Warming Up", το οποίο προσωπικά θα προτιμούσα για να μπει στην αρχή, αλλά ποιος ξέρει ίσως να αμς ζεσταίνει για την επόμενη τους δουλειά.
Βέβαια, στη βινυλιακή έκδοση και το digipack θα υπάρχει και το bonus "Don't Tell Me", το οποίο ρυθμικά αποτελείται τρελαμένες mid κιθάρες, ενώ τα leads έχουν κλασικό rock χρώμα.
Δε με λες κάποιον die hard οπαδό των Anvil, αλλά ακόμα και o πιο άσχετος με το συγκρότημα θα καταλάβαινε πως το "Pounding The Pavement" είναι ένας τρομερός δίσκος με πολύ καλές ιδέες. Αυτό που πραγματικά χαίρομαι είναι ότι έχουν ποικιλία, δεν είναι καθόλου μονόχνωτοι και δεν κυκλοφορούν έναν δίσκο που κουράζει. Τέλος, ένα είναι το σίγουρο, οι Καναδοί παραμένουν ακόμα τίμιοι στις αξίες τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με μια μινιμαλίστικη αντίληψη, το εναρκτήριο "Bitch In The Box" βγάζει μια rock ατμόσφαιρα ξεφεύγωοντας από το παρελθόν τους και με φωνητικά να θυμίζουν κάτι από την εποχή του Udo στους Accept. Ο φόρος τιμής στους Γερμανούς classic metallers βγαίνει στην επιφάνεια ξανά με το "Nanook Of The North", το οποίο όμως ακολουθεί την βαρεομεταλλική επαπτημένη. Βέβαια και στα δύο κομμάτια τα riffs είναι αρκετά ευκολοάκουστα και ευκολομνημόνευτα, με τα φωνητικά πέρα από δυναμικά, να είναι και catchy κυρίως στα ρεφρέν.
Το "Ego" ανεβάζοντας τα γκάζια θυμίζει πολύ 80s εποχές, με μια speed/power αυρα, να δείχνει ότι οι βετεράνοι hard rockers δε βαριούνται ακόμα.
Με το "Doing What I Want" να δίνει νέα πνοή στο metal attitude των Anvil, φανερώνει εξ ολοκλήρου τις δυναμικές προθέσεις τους, κάνοντας το να είναι από τα κομμάτια του άλμπουμ που προσωπικά ξεχωρίζω. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με το απειλητικό "Smash Your Face", το οποίο αν και χαμηλώνει τις ταχύτητες του είναι εξίσου βαρύ και ασήκωτο, με τις εφετζίδικες μελωδίες της κιθάρας να συνοδεύουν τα φωνητικά του Kudlow.
Το ομώνυμο, ανάβοντας φωτιές εν ονόματι του rock n roll, είναι το μόνο instrumental του δίσκου, και πραγματικά τα κιθαριστικά solos παρέα με το rhythm section δεν αφήνει κάτι όρθιο στο πέρασμα του.
Δίνοντας λίγο παραπάνω κέφι, το ρυθμικό "Rock That Shit" κάνει ότι λέει ο τίτλος, καθώς και το "Let It Go" βγάζει την ίδια hard rock οπτική θυμίζοντας λίγο τις πιασάρικες, 80s στιγμές των Scorpions. Όποιος ακούσει το "Black Smoke" θα νομίζει πως ο Lemmy αναστήθηκε, καθώς το power trio αποτίει σίγουρα τις πρέπουσες τιμές στον Θεό, και σίγουρα εκεί που είναι το απολαμβάνει.
Λίγο πριν το τέλος έρχεται το "World Of Tomorrow", το οποίο είναι πιο στακάτο, με πολύ όμορφες κιθάρες και ρυθμικά αλλά σολιστικά, ενώ ο επίλογος έρχεται να τα κάνει όλα σκόνη, στο ίσως πιο metal κομμάτι του δίσκου, όπου μας άφησαν για το τέλος, το "Warming Up", το οποίο προσωπικά θα προτιμούσα για να μπει στην αρχή, αλλά ποιος ξέρει ίσως να αμς ζεσταίνει για την επόμενη τους δουλειά.
Βέβαια, στη βινυλιακή έκδοση και το digipack θα υπάρχει και το bonus "Don't Tell Me", το οποίο ρυθμικά αποτελείται τρελαμένες mid κιθάρες, ενώ τα leads έχουν κλασικό rock χρώμα.
Δε με λες κάποιον die hard οπαδό των Anvil, αλλά ακόμα και o πιο άσχετος με το συγκρότημα θα καταλάβαινε πως το "Pounding The Pavement" είναι ένας τρομερός δίσκος με πολύ καλές ιδέες. Αυτό που πραγματικά χαίρομαι είναι ότι έχουν ποικιλία, δεν είναι καθόλου μονόχνωτοι και δεν κυκλοφορούν έναν δίσκο που κουράζει. Τέλος, ένα είναι το σίγουρο, οι Καναδοί παραμένουν ακόμα τίμιοι στις αξίες τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου