Οι Minneriket, ερχόμενοι από τα παγωμένα εδάφη της Νορβηγίας κάνουν αυτό που ξέρει καλύτερα στον ακραίο ήχο η χώρα τους. "Γεννημένοι" εδώ και μόλις 4 χρόνια, κατάφεραν να βγάλουν και τέσερα άλμπουμ. Το νέο τους πόνημα "Anima Sola" έρχεται πιο προσωπικό και μελαγχολικό, προσπαθώντας να ξεφυγει λίγο από τον εσωτερισμό και τη σατανική διάθεση της σκηνής.
Χωρίς πολλά πομπώδη "στολίδια", η αρχή του νέου δίσκου των Νορβηγών, με το "Tro, håp og kjærlighet" θυμίζει τις θεοσκότεινες στιγμές της μεγάλης εγχώριας τους σχολής προκαλώντας μια ατμόσφαιρα σαν αυτή που δημιούργησαν με τα πλήκτρα τους οι Dimmu Borgir, ή οι Satyricon στο "Shadowthrone".
Προχωρόντας, και καθώς περνάμε στα μαύρα έγκατα του δίσκου, η ωμότητα είναι εντονότερη, με τα φωνητικά να βγάζουν όλο τον πόνο και τη θλίψη, κυρίως στο "When Life Gets Sick, The Dead Grow Strong". Βέβαια αυτή η σκληρή αποκάλυψη των φωνητικων σε κομμάτια όπως τα "An All Too Human Heart" και "Between Infinity And Melancholy" κάνουν το σύνολο των οργάνων να χάνονται δημιουργώντας μια χαοτική βαβούρα.
Από την άλλη πλευρά, μια από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου είναι το σκληρό "I Am The Serpent Son" και το ψυχρό με μερικές punk rock επιρροές "Det Lysset Jeg Ikke Kan Se" στο οποίο οι μουσικές φράσεις φτιάχνονται από το υποχθόνιο μπάσο.
Χωρίς να χάνεται η ποικιλία, θα βρεθούν στιγμές στο " Sorger er tyngst i solskinn" που θα θυμίσουν τους πρωτόγονους πειραματισμούς των Thorns, ενώ τα γλυκόπικρα " Alle hjerter banker ei" και "Smerte, skjønnhet og Satan" έχουν μια gothic αύρα.
Το τέλος γράφεται σαν μια απόκρυφη, στερνή απαγελία με το "Time For Suicide" που παρόλη τη δυναμική του αρχή, ξανασυναντάμε αυτό το μπέρδεμα κάνοντας τα drums να ακούγονται σαν τενεκέδες.
Το "Anima Sola" σίγουρα δεν αποτελεί δίσκο ο οποίος με συγκίνησε, αλλά σίγουρα μέσα συνάντησα κομμάτια που με το ψύχος και τον πόνο που διακατέχονταν με άγγιξαν. Το αισθησιακό εξώφυλλο σίγουρα αποτελεί ένα συν για τους Minneriket, αλλά δε μπορούμε να κρίνουμε δυστυχώς όλο το άλμπουμ από μια ωραία ζωγραφική σύνθεση.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Χωρίς πολλά πομπώδη "στολίδια", η αρχή του νέου δίσκου των Νορβηγών, με το "Tro, håp og kjærlighet" θυμίζει τις θεοσκότεινες στιγμές της μεγάλης εγχώριας τους σχολής προκαλώντας μια ατμόσφαιρα σαν αυτή που δημιούργησαν με τα πλήκτρα τους οι Dimmu Borgir, ή οι Satyricon στο "Shadowthrone".
Προχωρόντας, και καθώς περνάμε στα μαύρα έγκατα του δίσκου, η ωμότητα είναι εντονότερη, με τα φωνητικά να βγάζουν όλο τον πόνο και τη θλίψη, κυρίως στο "When Life Gets Sick, The Dead Grow Strong". Βέβαια αυτή η σκληρή αποκάλυψη των φωνητικων σε κομμάτια όπως τα "An All Too Human Heart" και "Between Infinity And Melancholy" κάνουν το σύνολο των οργάνων να χάνονται δημιουργώντας μια χαοτική βαβούρα.
Από την άλλη πλευρά, μια από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου είναι το σκληρό "I Am The Serpent Son" και το ψυχρό με μερικές punk rock επιρροές "Det Lysset Jeg Ikke Kan Se" στο οποίο οι μουσικές φράσεις φτιάχνονται από το υποχθόνιο μπάσο.
Χωρίς να χάνεται η ποικιλία, θα βρεθούν στιγμές στο " Sorger er tyngst i solskinn" που θα θυμίσουν τους πρωτόγονους πειραματισμούς των Thorns, ενώ τα γλυκόπικρα " Alle hjerter banker ei" και "Smerte, skjønnhet og Satan" έχουν μια gothic αύρα.
Το τέλος γράφεται σαν μια απόκρυφη, στερνή απαγελία με το "Time For Suicide" που παρόλη τη δυναμική του αρχή, ξανασυναντάμε αυτό το μπέρδεμα κάνοντας τα drums να ακούγονται σαν τενεκέδες.
Το "Anima Sola" σίγουρα δεν αποτελεί δίσκο ο οποίος με συγκίνησε, αλλά σίγουρα μέσα συνάντησα κομμάτια που με το ψύχος και τον πόνο που διακατέχονταν με άγγιξαν. Το αισθησιακό εξώφυλλο σίγουρα αποτελεί ένα συν για τους Minneriket, αλλά δε μπορούμε να κρίνουμε δυστυχώς όλο το άλμπουμ από μια ωραία ζωγραφική σύνθεση.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου