Ο Ihsahn που συνεχώς προσεγγίζει διαφορετικά την extreme progressive μουσική, δύσκολα διχάζει, καθώς κάνει προσεκτικά και σίγουρα βήματα στην τέχνη που αγαπάει πραγματικά. Ο άλλωτε frontman των Emperor, φαίνεται πως επηρρεάζεται από το σκότος τους, φλερτάροντας επικίνδυνα αυτή τη φορά με διάφορα ακόμα είδη.
Μπορεί το "Arktis" πριν δύο χρόνια να μας άφησε σύξυλους με το 70s/80s prog ήχο του, αλλά εδώ, ήδη από την έναρξη του "Lend Me The Eyes Of Millenia", συναντάμε ξανά την ακραία εκδοχή του Νορβηγού, με το σκοτάδι του να θυμίζει στιγμές του "Angl" ή του "After" και ακόμα πιο πίσω, τους Emperor του "Prometheus" στην κιθάρα και τη φωνή, ενώ τα πλήκτρα δημιουργούν νέες μυστηριακές διαστάσεις.
Από την άλλη βέβαια το "Arcana Imperii", πέραν του αποκρυφιστικού του χαρακτήρα, μουσικά ακολουθεί τον δυναμισμό και την ατμόσφαιρα του κλασικού progressive metal, και τις synth στιγμές του πρηγούμενου άλμπουμ, με μερικά διάσπαρτα ακραία περάσματα, ενώ το ρεφρέν και τα solos πριν από αυτό, κάνουν το ήδη γνωστό κομμάτι, ένα από τα πιο catchy του δίσκου.
Επιστρέφοντας στην σκοτεινή πλευρά του άλμπουμ, το "Samr" είναι ένα από τα emotional κομμάτια στο "Amr" κάνοντας το με αυτή τη χαμηλή, αργόσυρτη και ψυχρή αίσθηση, μια όμορφη μπαλάντα, που δεν έχουμε συνηθίσει, ενώ κάπως έτσι και με λίγη περισσότερη, μαύρη μπάσα ένταση, έρχεται το "Where You Are Lost And I Belong''.
Τα 70s synth στοιχεία με την πολυπλοκότητα του progressive αλλά και την ερεβώδη ωμότητα του black metal, μπορεί να φαίνονται παράτερα μεταξύ τους μέχρι να ακούσουμε το μαύρο αλλά εξίσου πολυδιάστατο "One Less Enemy", όπου θα μπορούσε να είναι συμπηκνωμένη όλη η ψυχοσύνθεση του Ihsahn, η οποία θα ταξινομηθεί στην πορεία με το "In Rites Of Passage", αφού η τεχνική πλευρά θα διαχωριστεί από τους άγριους ρυθμούς, σαν ένα διπολικό σοκ τύπου "Ντόκτορ Τζέκιλς και Μίστερ Χάιντ".
Το "Marble Soul" έρχεται πιο δυναμικά, οδηγώντας με το μεγαλείο του τελικού ρεφρέν στο μελωδικό "Twin Angels" και το φινάλε με το "Wake" που κλείνει τον δίσκο ιδιαίτέρως ακραία αλλά και δυναμικά, συνοψίζοντας το μουσικό concept του "Amr".
Η νέα κυκλοφορία του Νορβηγού, καταφέρνει για ακόμα μια φορά να μας ταξιδέψει, χωρίς οι πολυποίκιλες συνθέσεις του να κουράσουν. Εδώ αφήνει την ρετρό φύση της προηγούμενης του δουλειά επικεντρώνοντας στον σκοταδισμό των πρώτων του προσωπικών κυκλοφοριών και την ακρότητα που υπήρχε σε δίσκους όπως το "Eremita", συνδυάζοντας το φυσικά με την αγάπη του για το καλό progressive, το οποίο τα τελευταία χρόνια δύσκολα μπορεί να μιλήσει στη ψυχή.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μπορεί το "Arktis" πριν δύο χρόνια να μας άφησε σύξυλους με το 70s/80s prog ήχο του, αλλά εδώ, ήδη από την έναρξη του "Lend Me The Eyes Of Millenia", συναντάμε ξανά την ακραία εκδοχή του Νορβηγού, με το σκοτάδι του να θυμίζει στιγμές του "Angl" ή του "After" και ακόμα πιο πίσω, τους Emperor του "Prometheus" στην κιθάρα και τη φωνή, ενώ τα πλήκτρα δημιουργούν νέες μυστηριακές διαστάσεις.
Από την άλλη βέβαια το "Arcana Imperii", πέραν του αποκρυφιστικού του χαρακτήρα, μουσικά ακολουθεί τον δυναμισμό και την ατμόσφαιρα του κλασικού progressive metal, και τις synth στιγμές του πρηγούμενου άλμπουμ, με μερικά διάσπαρτα ακραία περάσματα, ενώ το ρεφρέν και τα solos πριν από αυτό, κάνουν το ήδη γνωστό κομμάτι, ένα από τα πιο catchy του δίσκου.
Επιστρέφοντας στην σκοτεινή πλευρά του άλμπουμ, το "Samr" είναι ένα από τα emotional κομμάτια στο "Amr" κάνοντας το με αυτή τη χαμηλή, αργόσυρτη και ψυχρή αίσθηση, μια όμορφη μπαλάντα, που δεν έχουμε συνηθίσει, ενώ κάπως έτσι και με λίγη περισσότερη, μαύρη μπάσα ένταση, έρχεται το "Where You Are Lost And I Belong''.
Τα 70s synth στοιχεία με την πολυπλοκότητα του progressive αλλά και την ερεβώδη ωμότητα του black metal, μπορεί να φαίνονται παράτερα μεταξύ τους μέχρι να ακούσουμε το μαύρο αλλά εξίσου πολυδιάστατο "One Less Enemy", όπου θα μπορούσε να είναι συμπηκνωμένη όλη η ψυχοσύνθεση του Ihsahn, η οποία θα ταξινομηθεί στην πορεία με το "In Rites Of Passage", αφού η τεχνική πλευρά θα διαχωριστεί από τους άγριους ρυθμούς, σαν ένα διπολικό σοκ τύπου "Ντόκτορ Τζέκιλς και Μίστερ Χάιντ".
Το "Marble Soul" έρχεται πιο δυναμικά, οδηγώντας με το μεγαλείο του τελικού ρεφρέν στο μελωδικό "Twin Angels" και το φινάλε με το "Wake" που κλείνει τον δίσκο ιδιαίτέρως ακραία αλλά και δυναμικά, συνοψίζοντας το μουσικό concept του "Amr".
Η νέα κυκλοφορία του Νορβηγού, καταφέρνει για ακόμα μια φορά να μας ταξιδέψει, χωρίς οι πολυποίκιλες συνθέσεις του να κουράσουν. Εδώ αφήνει την ρετρό φύση της προηγούμενης του δουλειά επικεντρώνοντας στον σκοταδισμό των πρώτων του προσωπικών κυκλοφοριών και την ακρότητα που υπήρχε σε δίσκους όπως το "Eremita", συνδυάζοντας το φυσικά με την αγάπη του για το καλό progressive, το οποίο τα τελευταία χρόνια δύσκολα μπορεί να μιλήσει στη ψυχή.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου