Μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια αποχής και με τις γλυκόπικρες αντιδράσεις για το "Abrahadabra" οι αστέρες του symphonic black metal επέστρεψαν. Οι Dimmu Borgir που καταφέρνουν με τον καλύτερο τρόπo να διχάζουν τους οπαδούς του ακραίου και όχι μόνο metal, επιστρέφουν εν έτει 2018, με το "Eonian", που σίγουρα θα καταφέρει να προξενήσει ποικίλους σχολιασμούς.
Ας ξεκαθαρίσω πως από τότε που άκουσα το "Interdimensional Summit" και το "Council Of Wolves And Snakes" απογοητεύτηκα περισσότερο και από τις αλλαγές που έγιναν με το "Abrahadabra", καθώς εδώ θα δούμε στοιχεία που δε συνάδουν ούτε ταιριάζουν απόλυτα με τον ήχο των Dimmu Borgir, όπως τις Therion meets Nightwish επιρροές του πρώτου, και το ανατολίτικο doom ύφος του δεύτερου.
Παρόλα αυτά μιλάμε για τα χειρότερα και πλέον μη αντιπροσωπευτικά κομμάτια του δίσκου, καθώς αν δούμε από την αρχή το "Eonian" θα νιώσουμε το ψυχρό αεράκι που μας ανατριχιάζει στο σκοτάδι.
Αυτό γίνεται ήδη με την αρχή του "The Unveiling", όπου μετά την industrial και ψυχεδελική εισαγωγή του, οι αργόσυρτες παγώμενες κιθάρες και οι στοιχειωμένες μελωδίες, πλαί στη χορωδία, ενώνει λίγο τη μεσαία περίοδο των Νορβηγών με το τώρα. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και το μεγαλοπρεπές "The Empyrean Phoenix", που τα drums με τις κιθάρες έρχονται με τον αέρα του "Puritanical Euphoric Misanthropia" και του "Death Cult Armageddon", κρυμμένα πίσω από την απόκρυφη αύρα που πρωταγωνιστεί στο νέο άλμπουμ, ενώ το solo προς το τέλος αποτελεί highlight.
Φυσικά, ένα από τα καλύερα κομμάτια του άλμπουμ είναι το "Aetheric", το οποίο ήδη από τον τίτλο μου έβγαλε κάτι ατμοσφαιρικό, συνδυάζοντας το symphonic extreme ύφος με το αντίστοιχο black n roll των Satyricon.
Το εωσφορικό "Lightbringer" έρχεται με ένα σκοτεινό catchy heavy riff που δίνει πάσα σε μελωδικά solos και κάποια χορωδιακά ξεσπάσματα, πατώντας σε αυτά που μας έμαθαν οι Dimmu Borgir, ενώ το "Ι Αm Sovereign" έρχεται ακόμα πιο μαύρο και τελετουργικό.
Το "Archaic Correspondence" μαλακώνει και κάνει πιο απόκοσμη την ατμόσφαιρα του με τα πλήκτρα του που πέφτουν σαν ψιχάλες πάνω στα riffs, ενώ το "Alpha Aeon Omega" λίγο πριν το τέλος, αποτελεί ένα όμορφο symphonic black κομμάτι παλιάς κοπής από το μακρυνό παρελθόν.
Ο επίλογος θα γραφτεί με το instrumental "Rite Of Passage", που κλείνει το "Eonian" με έναν στοιχειωμένο και συναισθηματικό τρόπο σε ένα παιχνίδι ατμόσφαιρας, συμφωνικής μουσικής και κινηματογραφικών στοιχείων.
Ειλιρινά, πριν ακούσω εξ ολοκλήρου το νέο άλμπουμ τους, είχα απογοητευτεί, και άκουσα πολλάκις το σύνολο του "Eonian" από την αρχή εώς το τέλος, για να βεβαιωθώ πως μου αρέσει. Πλέον έχω σιγουρευτεί πως όχι μόνο μου άρεσε αλλά ταυτόχρονα, κυρίως με τα black σημεία και τι μαγευτικές ατμοσφαιρικές στιγμές, με άγγιξε. Τέλος, θεωρώ πως οι Dimmu Borgir, έπραξαν σωστά κάνοντας ένα τόσο εμγάλο διαλειμμα γιατί φαίνεται πως όντως τους βγήκε σε καλό.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Ας ξεκαθαρίσω πως από τότε που άκουσα το "Interdimensional Summit" και το "Council Of Wolves And Snakes" απογοητεύτηκα περισσότερο και από τις αλλαγές που έγιναν με το "Abrahadabra", καθώς εδώ θα δούμε στοιχεία που δε συνάδουν ούτε ταιριάζουν απόλυτα με τον ήχο των Dimmu Borgir, όπως τις Therion meets Nightwish επιρροές του πρώτου, και το ανατολίτικο doom ύφος του δεύτερου.
Παρόλα αυτά μιλάμε για τα χειρότερα και πλέον μη αντιπροσωπευτικά κομμάτια του δίσκου, καθώς αν δούμε από την αρχή το "Eonian" θα νιώσουμε το ψυχρό αεράκι που μας ανατριχιάζει στο σκοτάδι.
Αυτό γίνεται ήδη με την αρχή του "The Unveiling", όπου μετά την industrial και ψυχεδελική εισαγωγή του, οι αργόσυρτες παγώμενες κιθάρες και οι στοιχειωμένες μελωδίες, πλαί στη χορωδία, ενώνει λίγο τη μεσαία περίοδο των Νορβηγών με το τώρα. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και το μεγαλοπρεπές "The Empyrean Phoenix", που τα drums με τις κιθάρες έρχονται με τον αέρα του "Puritanical Euphoric Misanthropia" και του "Death Cult Armageddon", κρυμμένα πίσω από την απόκρυφη αύρα που πρωταγωνιστεί στο νέο άλμπουμ, ενώ το solo προς το τέλος αποτελεί highlight.
Φυσικά, ένα από τα καλύερα κομμάτια του άλμπουμ είναι το "Aetheric", το οποίο ήδη από τον τίτλο μου έβγαλε κάτι ατμοσφαιρικό, συνδυάζοντας το symphonic extreme ύφος με το αντίστοιχο black n roll των Satyricon.
Το εωσφορικό "Lightbringer" έρχεται με ένα σκοτεινό catchy heavy riff που δίνει πάσα σε μελωδικά solos και κάποια χορωδιακά ξεσπάσματα, πατώντας σε αυτά που μας έμαθαν οι Dimmu Borgir, ενώ το "Ι Αm Sovereign" έρχεται ακόμα πιο μαύρο και τελετουργικό.
Το "Archaic Correspondence" μαλακώνει και κάνει πιο απόκοσμη την ατμόσφαιρα του με τα πλήκτρα του που πέφτουν σαν ψιχάλες πάνω στα riffs, ενώ το "Alpha Aeon Omega" λίγο πριν το τέλος, αποτελεί ένα όμορφο symphonic black κομμάτι παλιάς κοπής από το μακρυνό παρελθόν.
Ο επίλογος θα γραφτεί με το instrumental "Rite Of Passage", που κλείνει το "Eonian" με έναν στοιχειωμένο και συναισθηματικό τρόπο σε ένα παιχνίδι ατμόσφαιρας, συμφωνικής μουσικής και κινηματογραφικών στοιχείων.
Ειλιρινά, πριν ακούσω εξ ολοκλήρου το νέο άλμπουμ τους, είχα απογοητευτεί, και άκουσα πολλάκις το σύνολο του "Eonian" από την αρχή εώς το τέλος, για να βεβαιωθώ πως μου αρέσει. Πλέον έχω σιγουρευτεί πως όχι μόνο μου άρεσε αλλά ταυτόχρονα, κυρίως με τα black σημεία και τι μαγευτικές ατμοσφαιρικές στιγμές, με άγγιξε. Τέλος, θεωρώ πως οι Dimmu Borgir, έπραξαν σωστά κάνοντας ένα τόσο εμγάλο διαλειμμα γιατί φαίνεται πως όντως τους βγήκε σε καλό.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου