-Καταρχάς, πίσω στο 2015, πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία των Alkaloid; Γιατί χρειαστήκατε τρία χρόνια για μια νέα κυκλοφορία;
Morean: Το 2012, ο Hannes μου τηλεφώνησε λέγοντας μου το σχέδιο για ένα νέο συγκρότημα και φυσικά αμέσως δέχτηκα. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε και το line-up και έτσι φτιάξαμε τα πρώτα κομμάτια. Στα τέλη του 2014 δημιουργήσαμε το πρώτο άλμπουμ, και το νέο τελείωσε ολοκληρωτικά στα τελη του 2017. Στην ουσία δεν είναι τόσος πολύς ο χρόνος μεταξύ των άλμπουμ αν σκεφτεί κανείς την παραγωγή που χρειάζεται, αφού είσαι απασχολημένος για μήνες κάθε φορά με το να γράφεις, έπειτα να ηχογραφείς στη συνέχεια να μιξάρεις και μετά να ασχολείσαι με το artwork και όλα όσα χρειαζονται πριν δωθει ο δίσκος στην εταιρία. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε κερδίσει ούτε ένα cent από αυτό το συγκρότημα, οπότε αναγκαστικά "κλέβουμε" χρόνο και ενέργεια από τις κανονικές δουλειές μας, τις μπάντες, τη διδασκαλία και οτιδήποτε μας κάνει να επιβιώνουμε. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εργαστούμε πειρσσότερο, ούτως ώστε να αναπληρώσουμε όλους τους μήνες που δουλεύαμε σε ένα άλμπουμ σαν αυτό. Αν αυτή ήταν μια αμειβόμενη δουλειά, τότε θα ξεκινούσαμε το επόμενο άλμπουμ από αύριο...χωρίς έλλειψη ιδεών και έμπνευσης! Βέβαια αυτό δεν είναι τόσο κακό μάλλον, εάν ορισμένες από τις πιο περίπλοκες ιδέες μπορούν να μεγαλώσουν και να ζυμωθούν στο κεφάλι μας όσο ασχολούμαστε με κάτι άλλο.
- Στον νέο σας δίσκο βλέπω αρκετά κοινά με τον προκάτοχο του. Το "Liquid Anatomy" είναι σαν μια φυσική συνέχεια του "The Malkuth Grimoire;
Μ: Απόλυτα! Αυτό ακριβώς πιστεύω και εγώ. Εξετάσαμε κάποια πράγματα που δεν υπήρχαν στο πρώτο άλμπουμ και τα προσθέσαμε στο "Liquid Anatomy'', αλλά γενικότερα συνεχίσαμε από εκεί που είχαμε μείνει. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως αντιγράψαμε την προηγούμενη μας δουλειά, και όποιος έχει ακούσει τα νέα τραγούδια, το καταλαβαίνει. Μοιάζει περισσότερο με κάποια νέα κεφάλαια σε συνεχείς ιστορίες, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, κι εμείς οι ίδιοι δε ξέρουμε τι όρια υπάρχουν μέχρι αν τελειώσουν...αν γίνει αυτό ποτέ. Αυτό είναι που κάνει το έργο της μπάντας τόσο συναρπαστικό.
Hannes: Συμφωνώ απόλυτα σε αυτο. Θέλουμε να κάνουμε κάτι νέο και φρέσκο με κάθε κυκλοφορία, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να βγάζουμε τίποτα προς τα έξω.
-Το προηγούμενο σας άλμπουμ είχε πολλές επιρροές από τον μυστικισμό και τη λογοτεχνια του HP Lovecraft. Εδώ βλέπω ένα κομμάτι που λέγεται "Azagthoth", και ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει η ίδια γραμμή στους στίχους...
Μ: Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στο έπος του Dyson (από την προηγοούμενη δουλειά), οι στίχοι και τα κομμάτια έχουν μια κοινή γραμμή. Η δουλειά του Lovecraft είναι ένα από τα πολλά συστατικά μας, αφού κατάφερε να φτιάξει λέξεις με απερίγραπτους τρόπους και να δημιουργήσει έτσι διάφορα πράγματα, ιδέες ακόμα και βασίλεια, όπως για παράδειγμα το "Nyarlahotep" και "Ghatanothoa". Bλέπω παραλληλισμούς μέσω των θεμάτων του και κάποια ερωτήματα της σύγχρονης επιστήμης που ταιριάζουν με τις σκέψεις της μπάντας. Η γέφυρα μεταξύ του Cthulu και της εξέλιξης των μαλάκιων στο απώτερο μέλλον για παράδειγμα, καθώς επίσης και στο "Azagthoth" αναφέρομαι στη θεότητα του Lovecraft, που τρώει το σύμπαν, μιλώντας αλληγορικά για το φαινόμενο της μαύρης τρύπας. Επιφανειακά αυτά τα πράγματα μπορεί να φαίνονται μεταξύ τους άσχετα, αλλά συχνά βλέπω τη μυθολογία ως μια πιθανή μεταφορά της πραγματικότητας. Την ίδια στιγμή πιστεύω πως μπορεί κανείς να διοχετεύσει τις ενέργειες και τις αρχές όλων αυτών των θεοτήτων στο μυαλό, αν και ακόμα είναι απρόσιτο στα εργαλεία της επιστήμης. Φανταστικό ή όχι, μπορεί να έχετε και εσείς κάποια περίεργη επειρία που να ερέθισε τις αστρικές σας αισθήσεις σε τέτοια συχνότητα. Βέβαια, ίσως όλα αυτά να είναι στο μυαλό, αλλά έχω συναντήσει μερικά πράγματα σε εκείνα τα εσωτερικά μονοπάτια, που είναι τόσο ακραία, ώστε θα σήμαινε πως είμαι μια τρελή ιδιοφυΐα αν όλα αυτά ήταν μόνο επινοήματα της φαντασίας μου, και είναι δύσκολο να το πιστέψω. Αν κάποιος που λέει πως μπορεί να μιλάει με τον Ιησού και να μένει σοβαρός, γιατί να μη μπορεί και με τον Azagthoth;! Ο βαθμός της "αλήθειας" σε τέτοια οράματα είναι ακριβώς ο ίδιος. Ως δημιουργικοί καλλιτέχνες, δουλεύουμε πολύ με τη φαντασία μας, οπότε η ερώτηση αν κάτι είναι φανταστικο ή πραγματικό, δεν έχει σημασία. Η δουλειά μας είναι να αναπληρώσουμε πράγματα, να φέρουμε στην πραγματικότητα ότι πια δεν υπάρχει, χωρίς να μας νοιάζει από που θα επηρρεαστούμε.
-Πόσο δύσκολο είναι να ενώσετε το prog rock με το ακραίο metal; Tι σας ώθησε να το κάνετε αυτό;
Μ: Θα έλεγα ότι είναι αρκετά δύσκολο, γιατί κανονικά, τα δύο είδη δεν έχουν τίποτα κοινό παρά μόνο ίσως τους Opeth. Το Death Metal είναι από μόνο του πολύ ακραίo, βρώμικο και άσχημο , και μουσικά συνδέεται με αυτή την αισθητική, ενώ η πλειοψηφία του prog rock είναι άκακη , περιποιημένη ακόμη και χαρωπή αν τα συγκρίνουμε . Κάτω όμως από την επιφάνεια, μπορεί να βρει κανείς ένα αρκετά δίκαιο ποσό μικρών συνδετικών σημείων. Φαντάσου το κύριο riff του "Heart of the Sunrise" των Yes, δύο οκτάβες χαμηλότερα με blastbeat, έχοντας έτσι ένα μικρό κομματάκι πρώιμου, 70 's Death Metal. Το "Careful With That Axe Eugene" των Pink Floyd θα έλεγα ότι πλησιάζει κάποια εκφραστικά και αισθητικά "βασίλεια" τα οποία ήρθαν στο προσκήνιο στο Death Metal, οπότε υπάρχει μεγαλύτερη σύνδεση σε επίπεδο καλλιτεχνικής πρόθεσης. To "Insurgentes" του Steven Wilson μπορεί να απέχουν από το Metal, αλλά εμπεριέχουν πολλές απροσδόκητες στιγμές μέγιστου ηχητικού κακού που θα ντρόπιαζε πολλές extreme metal μπάντες. Γενικά , το Metal είναι ένα πολύ "άκαμπτο" είδος μουσικής, είναι δύσκολο να το ενώσεις οργανικά με άλλα είδη μουσικής όταν η κάθε νότα θα πρέπει να είναι η πιο δυνατή,πιο brutal και πιο άμεση από την πρώτη έως την τελευταία του δίσκου. Δεν είναι ακριβώς και πολύ εύκαμπτο με αυτή την έννοια, ενώ με το prog , μπορείς να ξεφύγεις με ο,τι θελεις, από "άμυαλο" Folk μέχρι απόλυτα αφαιρετικό είδος σύνθεσης με κομμάτια υπερβολικής διάρκειας κ.τ.λ. Είναι και αναμενόμενο από μια καθαρά prog μπάντα να είναι έστω και λιγάκι περίεργη και ιδιοτροπη, αν όχι εντελώς ριζοσπαστική και -εκει που είναι δυνατόν- ακραία. Εκεί λοιπόν είναι το σημείο όπου συναντώνται και τα δύο είδη, στην ακρότητα τους κι εκεί είναι όπου βλέπουμε τη δυνατότητα. Γράφοντας, πέρασα ,τον περισσότερο χρόνο μου δημιουργώντας ένα context το οποίο απαιτούσε και τα δύο στοιχεία σε ενα κομμάτι. Διότι τότε, το υποκείμενο και το θέμα ή το κομμάτι διηγείται το πώς πρέπει να ακούγεται και που. Οπότε, η συνδετική ιδέα είναι το πραγματικό θέμα, και από εκεί πηγαζουν οι νότες μου. Ο Hannes από την άλλη προσπάθησε να δοκιμάσει την φαινομενικά εύκολη αντιπαράθεση Α-Β στο Kernel Panic και είμαι ακόμη έκθαμβος με το πόσο καλά δούλεψε. Αλλά στο “Rise of the Cephalopods”, το πήγε εντελώς συμφωνικά.
-Το τραγούδι σας "Kernel Panic", μου θύμισε σε μερικά σημεία το "Owner Of A Lonely Heart" των Yes, έχετε επιρροές από αυτές τις κλασικές μπάντες;
Μ: Θεωρώ πως το κλασικό prog rock, γίνεται αναπόφευκτα κομμάτι μάθησης και μελέτης για τους rock μουσικούς στο θέμα των συνθέσεων.Ως μουσικός εκτιμώ εκείνες τις μπάντες για την δεξιοτεχνία και την πολυπλοκότητα τους καθώς ο καθένας μπορεί να μάθει ένα σωρό πράγματα από αυτές. Το "Owner Of A Lonely Heart" ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω μουσική, και οι Yes η πρώτη μου αγαπημένη μπάντα. Στην πορεία ήρθαν και οι ELP, οι Pink Floyd και οι Queen και αργότερα οι Voivod, Mekong Delta, Watchtower, Marillion, Fates Warning και Celtic Frost...όλοι αυτοί έπαιξαν ρόλο στη μουσική που άκουγα μικρός, και είμαι σίγουρος πως το ίδιο ισχύει και για τον Hannes και τον Danny. Kαι οι τρεις μας αγαπάμε αυτό το υλικό, και θεωρώ πως χρειαζόταν περισσότερος χώρος για τέτοια πράγματα στη μπάντα. Είμαι χαρούμενος που το κάναμε και υπερβολικά ενθουσιασμένος για κάθε τι νέο φέρνουν οι bandmates μου.
Η: Εγώ έγραψα το "Kernel Panic", και το "Owner Of A Lonely Heart" με το κιθαριστικό riff του έπαιξε σημαντικο ρόλο. Βέβαια δεν υπήρχε σαν ιδέα να μοιάζει αποκλειστηκα σε αυτό το κομμάτι, απλώς χρειάστηκα ένα κλασικό hard rock riff για να εμφανίζεται στο τραγούδι, και το "Owner..." των Yes ήταν ένα τέλειο πρότυπο. Θα μπορούσες επίσης να πάρεις και το "Pinball Wizard" των The Who ως τέλειο παράδειγμα για ένα hard rock riff, που πάει με το κομμάτι. Στο "Kernel Panic" η σύνδεση του κλασικού prog rock με το death metal λειτουργεί λόγω του βασικού riff. Είναι ένας ισχυρός τρόπος επικοινωνίας για όσους ακούν hard rock, και αυτό το κομμάτι, λίγο πολύ το εισητήριο τους για τον ακραίο ήχο.
-Πώς αποφασίσατε για ένα κομμάτι 20 λεπτών; Πόσο δύσκολο ήταν;
-Επηρρεαστήκατε καθόλου από τις άλλες μπάντες που παίζετε/παίζατε;
Μ: Στην περίπτωση μου οι Νοneuclid, oι οποίοι δεν είναι και πρόσφατοι, ήταν μια τέλεια επαναγορά μου στο extreme metal μετά το ωδείο.Ήμουν εξίσου ελεύθερος και αποτελούσε ένα κατάλληλο ανοιχτό πεδίο για να κάνω ότι θέλω με το metal. Από εκεί έμαθα πάρα πολλά, από τα λάθη μου στη σύνθεση κτλ, και στη συνέχεια ήρθαν οι Dark Fortress όπου έμαθα για το φωνητικό κομμάτι, κάτι που βοήθησε και στους Alkaloid, και για να πω την αλήθεια, οφείλω πολλά στην εμπειρία του V Santura.
H: Για εμένα η μεγαλύτερη έμπνευση, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους παίζω. Αυτός είναι ακριβώς και ο λόγος που ήθελα να ξεκινήσω τους Alkaloid με αυτά τα παιδιά. Έχω επηρρεαστεί και από τους Necrophagist και τους Blotted Science μόνο και μόνο επειδή έπαιζα μαζί τους για χρόνια, και όταν υπάρχει μια συνεργασία με κάποιον πάντα θα παρεις κάτι από αυτό. Αυτό συνεχίστηκε και όσο ήμουν με τους Obscura, αφού ήμουν ο βασικός συνθέτης, αλλά αυτή τη στιγμή με τον νέο δίσκο των Alkaloid, αίσθανομαι πως κατέληξα να παίζω τη μουσική που πάντα ήθελα.
-Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Να περιμένουμε κάποια περιοδεία;
Μ: Ας ελπίσουμε! Σίγουρα θέλουμε και ψάχνουμε κάποια πράγματα τώρα. Το να έρθουμε με τους Alkaloid και να παίξουμε σε ένα τρελό κοινό σαν αυτό της Αθήνας για παράδειγμα, θα ήταν απίστευτο!
-Σας ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σας...
Κι εμείς ευχαριστούμε για τη συνέντευξη, και ελπίζουμε να σας δούμε σύντομα σε αυτό το όμορφο μέρος του κόσμου! Η Ελλάδα είναι ένα τέλειο metal μέρος με καλές μπάντες, εκπληκτικό κοινό και γερή την υποκουλτούρα...Stay brutal brothers and sisters!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
ENGLISH VERSION
-Firstly, back in 2015, how became the idea about Alkaloid founding? Why you needed 3 years for a new album release?
Morean: In 2012, Hannes called me with a plan for this new band, and
of course I said yes. Shortly after, we had the line-up set up, and
the first songs started coming in. In late 2014, we produced the
first album. The new one was then finished in late 2017. It’s not
actually that much time between albums if you consider how much time
goes into such a production - you’re busy for months at a time,
first writing, then recording, then mixing, then the artwork and all
the bullshit you need to do before handing in the record to the
label. So far, we haven’t really earned a cent with this band, so
you have to “steal” all this time and energy from your normal
working time in other bands and projects, teaching, or whatever else
you sell your time to to survive. Which in turn means you have to
work extra for quite some time to gain those months for working on an
album like this. If this was a paid job, we could start the next
album tomorrow… no shortage of ideas or inspiration! But maybe it’s
actually not too bad if some of the more complex ideas get time to
grow and ferment in your head for a while, while you do other things.
-On your new album I see many same elements with your previous one.
"Liquid Anatomy" is like a natural continue of "The
Malkuth Grimoire”?
M:
Absolutely! This is exactly how I feel. We do explore some things we
didn’t on the first album on “Liquid Anatomy”, but in general,
we just continued exactly where we left off. It’s by no means a
repeat of what worked before, and anyone listening to the new songs
hears that immediately. No, it’s more that we wrote new chapters to
ongoing stories, both musically and lyrically, and we ourselves still
have no clue where all these threads are going to end - if they ever
do. This is part of what makes the work for this band so exciting.
Hannes:
I
absolutely agree on this. We wanna make something new and fresh with
every release, otherwise there's no point releasing anything.
-Your previous album, has many influences by mysticism and HP
Lovecraft Literature. On this album I see a song called "Azagthoth",
and I would like to ask you, if "Liquid Anatomy" follows
the same line in lyrics…
M: Yes, and in some cases like the Dyson saga, the lyrics and songs
actually continue the story in a linear way. HP Lovecraft’s work is
just one of many ingredients, and also just because he managed to
assign words to indescribable things, ideas and principles, even if
those are words like “Nyarlathotep” and “Ghatanothoa”. I see
parallels between his subjects and some questions in modern science,
which is why they’re relevant for the concepts of this band. The
bridge from Cthulhu to the projected evolution of octopuses in the
far future is quickly laid, for example, and in the case of
Azagthoth, I relate the principle of HPL’s outer deity that eats
the universe to the black hole phenomenon. On the surface, these
things may seem totally unrelated, but often I see the mythology as a
potential metaphor for the extremes of physical reality - a way to
wrap your tiny human head around concepts way too far away from our
daily life to comprehend. At the same time, I believe one can channel
the energies and principles of those deities in the mind, which is an
area still quite inaccessible to the tools of science. Fictional or
not, you can have mind-blowing experiences tuning your astral senses
to those frequencies, as anyone who has done so will confirm. Sure,
maybe it’s all “in the head”, but I’ve encountered some
things on those inner paths that were so extreme that it would mean
I’m an absolutely amazing genius if they are truly just figments of
my imagination, and I have a hard time believing that! If a person
can say they talk to Jesus and keep a straight face, why not call
Azagthoth instead? The principle, and the degree of “truth” to
those visions, is exactly the same. As creative artists, we work from
our imagination, so the question if something is real or fiction is
irrelevant. Our work is to make up things, to make things real that
didn’t exist yet, and inspiration doesn’t care where it springs
from.
-How difficult is it to combine prog rock with death metal? What
motivated you to write like that?
M:
I’d say pretty difficult, because traditionally, the two genres
have nothing in common except maybe Opeth. Death metal is by
definition extreme, dirty and ugly, and musically tied to this
esthetic, while most prog rock is pretty harmless, neat and even
happy in comparison. But digging under the surface, you can find a
fair bit of small possible connection points. Imagine the main riff
of Yes’ “Heart of the Sunrise” played two octaves lower with a
blast beat underneath, and you have a brief piece of early 70’s
death metal. Pink Floyd’s “Careful With That Axe Eugene” I
would say touches certain expressive and esthetic realms that got put
in full spotlight in death metal, so more a connection on a level of
artistic intention. Steven Wilson’s “Insurgentes” is far away
from any metal, but contains unexpected moments of great looming
sonic evil that put many an extreme metal band to shame.
In
general, metal is a very rigid genre; it’s hard to mix organically
with other music if every note has to be the most loud, brutal,
direct ever from the first to the last note of the album. It’s not
exactly flexible in that sense, whereas in “prog”, you can get
away with pretty much anything you want, from brainless folk noodling
to complete abstraction, ridiculously long songs etc. It’s even
expected from proper prog to be at least quirky and off-center, if
not radical and where possible, extreme. And that’s where the two
meet, in their extremity, and where we saw potential.
Writing,
I spent the most time creating a context that requires both to be
there in a song. Because then the subject or story of the song tells
you where it has to sound how. So the connecting idea is what it’s
really about, and it’s where my notes come from. Hannes on the
other hand tried seemingly simple A-B-juxtaposition in Kernel Panic,
and I’m still amazed it works. But in “Rise of the Cephalopods”,
he went full symphonic with his material also.
- Your song "Kernel Panic" reminds me in some parts "Owner
Of A Lonely Heart" by Yes, have you influences from those
classical bands?
M:
I guess classic prog rock to some extent becomes inevitable for
studying rock musicians and developing composers. As a musician, one
must appreciate these bands already for their mere virtuosity and
complexity, and you learn a ton from that. For me, “Owner of a
Lonely Heart” was the reason I started playing music, and Yes was
my first favorite band; later ELP, Pink Floyd, Queen, then Voivod,
Mekong Delta, Watchtower, Marillion, Fates Warning, Celtic Frost…
they all played huge roles in my musical youth. I’m sure the same
is true for Hannes and Danny. All three of us love that stuff, so I
guess it was just bound to get more space in our new band. I’m
delighted it did. I get super excited about new stuff from my band
mates.
H:
I wrote the music for Kernel Panic, and „Owner of a lonely heart“
did play a role here when shaping the stand-alone guitar riff. But it
wasn't the idea to just sound like that song, actually not at all. I
needed to have a classic Hard Rock riff to be featured in the song.
And „Owner...“ by YES is just a perfect role model. You could
also take a song like „Pinball Wizzard“ by The Who as a perfect
example for the idea of a classic Hard Rock guitar riff and what it
does to the song. In Kernel Panic the connection of classic/prog rock
and death metal works only because of the main riff. It's a strong
communicator, because it's something many people know from these
classic Rock songs. That's more or less the ticket to enter the more
extreme sound world in this song.
-Have you inspired from the other bands that you play/played?
M:
In my case, Noneuclid, which has not been doing much lately, was a
perfect re-entry into extreme metal after the conservatory. I was
equally free there always, and it was a perfect laboratory and
playground to do whatever I want with metal. I learned a lot there,
also from mistakes in composing etc. Then in Dark Fortress I learned
about the vocal thing, which carries through to Alkaloid of course;
what I can croak out, I owe to V Santura’s training.
H: For me the biggest inspiration are the people I play with. That's
exactly why I wanted to start Alkaloid with exatly these guys. I was
influenced a lot by Necrophagist and Blotted Science, simply because
I played in these bands for years and you surely take something with
you. That influence I worked into Obscura, where I was the main
songriter. Right now with this new Alkaloid album I feel like I
finally arrived playing the music I always wanted to play.
-What are your plans for the future? Can we expect for a tour?
M:
Hopefully! We certainly want to, and we’re looking into some things
right now. Taking Alkaloid to play to that crazy Athens audience for
example would be incredible!
-Thank you for this interview, the last lines are yours...
Thanks
for the interview, and hope to see you soon down there in that
beautiful part of the world! And Greece is such a metal place, good
bands, amazing fans, a big subculture… stay brutal, brothers and
sisters! \m/ ;;; \m/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου