Η επανασύνδεση των At The Gates, αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια της νεότερης death metal ιστορίας, και έτσι μετά το "At War With Reality" του 2014, οι Σουηδοί θρύλοι ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο του. Ο έκτος τους δίσκος, "To Drink From The Night Itself", θα θυμήσει πως είναι o death ήχος "Made In Gothenburg" αφού σέβεται την ιστορία και το παρελθόν των δημιουργών του!
Η σκοτεινή, πιάνο εισαγωγή του δίσκου, με το "Der Widerstand", προσκαλεί τις ψυχές και κάθε είδους στοιχειό, σε ένα τσιμπούσι, στη μέση της νύχτας, με την επική και μαύρη του ατμόσφαιρα, να δίνει την πάσα στο ομώνυμο, το οποίο γκαζώνει και γοητεύει με το βασικό του riff, και θυμίζει τις παλιές, καλές και ορθόδοξες μέρες του Σουηδικού, μελωδικού death metal.
Συνεχίζοντας, με το "A Stare Bound In Stone" και χωρίς η οργή να φεύγει από το πνεύμα των Σουηδών, το μπάσο που ακούγεται σαν βροντή πίσω από τα μανιώδη riffs, καλυπτει τις ήδη λίγες μελωδίες του, βάζοντας στην ίδια λογική και το "Palace Of Leppers" και αργότερα το "Colours Of The Beast", ενώ από την άλλη το ήδη γνωστό, "Daggers Of Black Haze", με το πιάνο του να είναι σαν soundtrack κάποιας πολεμικής ταινίας, έρχεται πιο επικό και up-tempo, στα μονοπάτια της σχολής που οι ίδιοι ίδρυσαν.
Το "The Chasm" που εμφανίζεται στην πορεία, είναι χαοτικό, σκληρό και ένα από τα πιο παλιομοδίτικα τραγούδια του άλμπουμ, καταλαβαίνοντας έτσι πως ο νέος lead κιθαρίστας τους, Jonas Stalhammar, έχει εντρυφήσει στο ύφος των At The Gates, κάτι που φαίνεται επίσης και στις αρμονικές που στολίζουν το "In Nameless Sleep".
Επιστρέφοντας στο απόλυτα μελωδικό ύφος του δίσκου, το "A Labyrinth Of Tombs" και το "In Death They Shall Burn" συνεχίζουν στα catchy και σινάμα δυναμικά, γρήγορα κιθαριστικά μοτίβα της αρχής, όπως επίσης και το "Seas Of Starvation", το οποίο έχει δομηθεί κάνοντας ένα μικρό πισωγύρισμα στο "Slaughter Of The Soul", ενώ το κλείσιμο έρχεται μεγαλειώδες και επίσης στοιχειωμένο με το "Mirror Black".
Aφού η επιστροφή τους στη δισκογραφία, με το "At War With Reality" κάποιους ενθουσίασε και κάποιους άλλους έβαλε σε σκέψη, το "To Drink From The Night Itself", έρχεται τέσσερα χρόνια μετά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι, η σπιρτάδα της νοσταλγίας όσο και η τεχνική προσέγγιση της μπάντας, δίνει ποικιλία στην ακρότητα του ήχου, κάνοντας το νέο άλμπουμ των At The Gates, ένα λαμπρό κεφάλαιο στην καριέρα τους.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η σκοτεινή, πιάνο εισαγωγή του δίσκου, με το "Der Widerstand", προσκαλεί τις ψυχές και κάθε είδους στοιχειό, σε ένα τσιμπούσι, στη μέση της νύχτας, με την επική και μαύρη του ατμόσφαιρα, να δίνει την πάσα στο ομώνυμο, το οποίο γκαζώνει και γοητεύει με το βασικό του riff, και θυμίζει τις παλιές, καλές και ορθόδοξες μέρες του Σουηδικού, μελωδικού death metal.
Συνεχίζοντας, με το "A Stare Bound In Stone" και χωρίς η οργή να φεύγει από το πνεύμα των Σουηδών, το μπάσο που ακούγεται σαν βροντή πίσω από τα μανιώδη riffs, καλυπτει τις ήδη λίγες μελωδίες του, βάζοντας στην ίδια λογική και το "Palace Of Leppers" και αργότερα το "Colours Of The Beast", ενώ από την άλλη το ήδη γνωστό, "Daggers Of Black Haze", με το πιάνο του να είναι σαν soundtrack κάποιας πολεμικής ταινίας, έρχεται πιο επικό και up-tempo, στα μονοπάτια της σχολής που οι ίδιοι ίδρυσαν.
Το "The Chasm" που εμφανίζεται στην πορεία, είναι χαοτικό, σκληρό και ένα από τα πιο παλιομοδίτικα τραγούδια του άλμπουμ, καταλαβαίνοντας έτσι πως ο νέος lead κιθαρίστας τους, Jonas Stalhammar, έχει εντρυφήσει στο ύφος των At The Gates, κάτι που φαίνεται επίσης και στις αρμονικές που στολίζουν το "In Nameless Sleep".
Επιστρέφοντας στο απόλυτα μελωδικό ύφος του δίσκου, το "A Labyrinth Of Tombs" και το "In Death They Shall Burn" συνεχίζουν στα catchy και σινάμα δυναμικά, γρήγορα κιθαριστικά μοτίβα της αρχής, όπως επίσης και το "Seas Of Starvation", το οποίο έχει δομηθεί κάνοντας ένα μικρό πισωγύρισμα στο "Slaughter Of The Soul", ενώ το κλείσιμο έρχεται μεγαλειώδες και επίσης στοιχειωμένο με το "Mirror Black".
Aφού η επιστροφή τους στη δισκογραφία, με το "At War With Reality" κάποιους ενθουσίασε και κάποιους άλλους έβαλε σε σκέψη, το "To Drink From The Night Itself", έρχεται τέσσερα χρόνια μετά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι, η σπιρτάδα της νοσταλγίας όσο και η τεχνική προσέγγιση της μπάντας, δίνει ποικιλία στην ακρότητα του ήχου, κάνοντας το νέο άλμπουμ των At The Gates, ένα λαμπρό κεφάλαιο στην καριέρα τους.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου