Ο καιρός περνάει, οι μπάντες αλλάζουν τον ήχο τους και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μεγαλώνουν. Όλα αυτά τα έχουν αποδείξει καλώς ή κακώς έμπρακτά οι Φιλανδοί Amorphis, αλλά σίγουρα ο ήχος που έχουν φτιάξει αν μη τι άλλο είναι σαν ταυτότητα για τους ίδιους. Κάποια πράγματα βέβαια διαφοροποιήθηκαν με την κυκλοφορία του "Under The Red Cloud" πριν τρία χρόνια, και αυτό θέλει να μας δείξει τώρα και ο διάδοχος του, το "Queen Of Time".
Το "The Bee" δίνει ένα επιθετικό έναυσμα στον δίσκο μετά την τελετουργική και αμτοσφαιιρκή του αρχή, πολύ κοντά στον προκάτοχο του, ενώ το "Message In The Amber" ακολουθεί έναν μελωδικό, folklore δρόμο κρατώντας τις δυνάμεις του για το ρεφρέν.
΄Ηδη βλέπουμε, τις εναλλαγές μεταξύ των growls και των καθαρών φωνητικών να συνεχίζονται όπως και στο "Under...", αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι πιο πολλά και σε κομμάτια όπως το απόκρυφο και ατμοσφαιρικό "The Golden Elk" ή στο σκοτεινό παραμύθι του "We Accursed", είναι πιο μαζεμένα και με μεγαλύτερη διάρκεια, ενώ η 90s διάθεση εμπλέκεται με το σήμερα, κυρίως στο ήδη γνωστό "Wrong Direction".
Από την άλλη, πέρα του μελωδικού death metal γυρισμού που αγάπησα, υπάρχουν και ανατολίτικες μυστηριακές μελωδίες στο "Heart Of The Giant", και στο "Grain Of Sand", θυμίζοντας αμιδρά τους Orphaned Land, κάτι που δυστυχώς δε με άγγιξε ιδιαίτερα. Βέβαια αν και αρκετά κλισέ και cheesy, με κέρδισαν τα πιασάρικα κλασικά riffs του "Daughter Of Hate", που αν και αποτελεί ένα κομμάτι αποκλειστηκά για τους fans, οι heavy κιθάρες του με μάγεψαν, κάνοντας το, θαρρώ, ένα από τα πιο live-άδικα κομμάτια της επερχόμενης περιοδείας τους.
Άλλο ένα αρκετά πιασάρικο τραγούδι έρχεται προς το τέλος με τη συμμετοχή της υπέροχης Anneke Van Giersbergen, και ονομάζεται "Amongst Stars". Η ζωντάνια του πλάι στα μελωδικά του παραδοσιακά περάσματα θυμίζει και λίγο Nightwish, σπάζοντας την, το growl/clean ντουέτο του ρεφρέν, ενώ το κλείσιμο έρχεται με το "Pyres On The Coast" που φέρνει την επική σκοτεινιά του παρελθόντος, και συγκεκριμένα του "Tales from The Thousand Lakes".
Το "Queen of Time", δίνοντας και άλλα πράγματα στη μουσική των Φιλανδών και κάνοντας μια βουτιά στον βυθό της νοσταλγίας, σίγουρα αποτελεί δίσκο άξιο προσοχής και φυσικά πολύ ανώτερο από τις περισσότερες κυκλοφορίες του πρόσφατου παρελθόντος. Το επιθετικό του μπάσιμο σε σχέση με το "Under The Red Cloud" του δίνει ένα συν και με πολλά ακούσματα θα φανεί πως αν δεν είναι τουλάχιστον αντάξιο του, τότε είναι μια καλή δομή ώστε να επιστρέψουν οι Amorphis στις μουσικές που οι οπαδοί αγάπησαν. Τέλος, θέλω να δηλώσω τη χαρά μου για τα death στοιχεία που όσο πάνε και αυξάνονται, ενώ η επιστροφή του Olli Pekka Laine στο μπάσο και τη σύνθεση, σημαίνει και την επιστροφή του ακραίου στοιχείου στην μπάντα...ελπίζω!
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Το "The Bee" δίνει ένα επιθετικό έναυσμα στον δίσκο μετά την τελετουργική και αμτοσφαιιρκή του αρχή, πολύ κοντά στον προκάτοχο του, ενώ το "Message In The Amber" ακολουθεί έναν μελωδικό, folklore δρόμο κρατώντας τις δυνάμεις του για το ρεφρέν.
΄Ηδη βλέπουμε, τις εναλλαγές μεταξύ των growls και των καθαρών φωνητικών να συνεχίζονται όπως και στο "Under...", αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι πιο πολλά και σε κομμάτια όπως το απόκρυφο και ατμοσφαιρικό "The Golden Elk" ή στο σκοτεινό παραμύθι του "We Accursed", είναι πιο μαζεμένα και με μεγαλύτερη διάρκεια, ενώ η 90s διάθεση εμπλέκεται με το σήμερα, κυρίως στο ήδη γνωστό "Wrong Direction".
Από την άλλη, πέρα του μελωδικού death metal γυρισμού που αγάπησα, υπάρχουν και ανατολίτικες μυστηριακές μελωδίες στο "Heart Of The Giant", και στο "Grain Of Sand", θυμίζοντας αμιδρά τους Orphaned Land, κάτι που δυστυχώς δε με άγγιξε ιδιαίτερα. Βέβαια αν και αρκετά κλισέ και cheesy, με κέρδισαν τα πιασάρικα κλασικά riffs του "Daughter Of Hate", που αν και αποτελεί ένα κομμάτι αποκλειστηκά για τους fans, οι heavy κιθάρες του με μάγεψαν, κάνοντας το, θαρρώ, ένα από τα πιο live-άδικα κομμάτια της επερχόμενης περιοδείας τους.
Άλλο ένα αρκετά πιασάρικο τραγούδι έρχεται προς το τέλος με τη συμμετοχή της υπέροχης Anneke Van Giersbergen, και ονομάζεται "Amongst Stars". Η ζωντάνια του πλάι στα μελωδικά του παραδοσιακά περάσματα θυμίζει και λίγο Nightwish, σπάζοντας την, το growl/clean ντουέτο του ρεφρέν, ενώ το κλείσιμο έρχεται με το "Pyres On The Coast" που φέρνει την επική σκοτεινιά του παρελθόντος, και συγκεκριμένα του "Tales from The Thousand Lakes".
Το "Queen of Time", δίνοντας και άλλα πράγματα στη μουσική των Φιλανδών και κάνοντας μια βουτιά στον βυθό της νοσταλγίας, σίγουρα αποτελεί δίσκο άξιο προσοχής και φυσικά πολύ ανώτερο από τις περισσότερες κυκλοφορίες του πρόσφατου παρελθόντος. Το επιθετικό του μπάσιμο σε σχέση με το "Under The Red Cloud" του δίνει ένα συν και με πολλά ακούσματα θα φανεί πως αν δεν είναι τουλάχιστον αντάξιο του, τότε είναι μια καλή δομή ώστε να επιστρέψουν οι Amorphis στις μουσικές που οι οπαδοί αγάπησαν. Τέλος, θέλω να δηλώσω τη χαρά μου για τα death στοιχεία που όσο πάνε και αυξάνονται, ενώ η επιστροφή του Olli Pekka Laine στο μπάσο και τη σύνθεση, σημαίνει και την επιστροφή του ακραίου στοιχείου στην μπάντα...ελπίζω!
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου