Λίγο σκοτάδι, λίγο αλκοόλ και η μουσική του "Of Love And Pain" να παίζει στο πικάπ. Σε αυτό το ατμοσφαιρικό σκηνικό, και στο μέλας των σκέψεων που σε απορροφούν εκεί που πας να χαλαρώσεις, οι Absinthe Green που κάνουν την εμφάνισή τους, σου μεταφράζουν το συναίσθημα με νότες και ποικίλους ρυθμούς. Το ελληνικό alternative metal σχήμα της Ειρήνης Παπαδοπούλου παίζει με πολλά ύφη, ηχοτόπια και διασκεδάζει το τραύμα που όλοι κρύβουμε. Σχετικά με όλα αυτά, και την επικείμενη εμφάνιση τους στο Piraeus Club Aacademy στις 12 Δεκεμβρίου, η μπροστάρισσά τους, ανοίγεται στο Metal View.
-Καταρχάς, κι από το βήμα της συνέντευξης, να ευχηθώ συγχαρητήρια για αυτή τη δουλειά. Ποιά η ανταπόκριση στο Of Love And Pain;
Η ανταπόκριση ήταν πραγματικά συγκινητική. Ήξερα ότι είναι ένας δίσκος βαθιά προσωπικός, ωμός και σε σημεία σχεδόν εξομολογητικός, αλλά δεν περίμενα ότι θα αγγίξει τόσο άμεσα τόσο πολλούς ανθρώπους. Μου στέλνουν μηνύματα άνθρωποι που αναγνωρίζουν δικά τους τραύματα, δικές τους εσωτερικές μάχες μέσα στα τραγούδια, και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να πάρει ένας δημιουργός. Είναι σαν να συναντιόμαστε όλοι κάπου στη μέση… εκεί όπου ο πόνος και η αγάπη γίνονται κοινή γλώσσα.
- Σχετικά με τον τίτλο… δείχνει πως μεταξύ πόνου κι αγάπης υπάρχει μια αλληλένδετη σχέση;
Αναμφίβολα. Ο τίτλος υπαινίσσεται το πόσο αλληλένδετα είναι ο πόνος και η αγάπη, σχεδόν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δεν τα βλέπω ποτέ ως αντίθετα, συνυπάρχουν, αλληλοσυμπληρώνονται και μαζί διαμορφώνουν αυτό που σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Και, τελικά, δεν είναι η ίδια η ζωή γεμάτη αντιφάσεις; Αυτό που κάνω είναι να αγκαλιάζω αυτή τη δυαδικότητα, το φως και το σκοτάδι, την τρυφερότητα και τον πόνο, τις αντίρροπες δυνάμεις που μας τραβούν συνεχώς. Δεν θα έλεγα ότι ανέπτυξα συνειδητά αυτή την οπτική, περισσότερο κατανόησα με τον χρόνο πως οι αντιφάσεις είναι εγγενές κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Είναι αυτές που μας κάνουν σύνθετους, ενδιαφέροντες και, στην πραγματικότητα, ζωντανούς. Έτσι, το Of Love And Pain 
-Τα τραγούδια γράφτηκαν σε διαφορετικές εποχές αλλά έχουν έναν ενιαίο χαρακτήρα. Αυτό είναι μέρος της προσωπικότητάς σου;
Ναι, απολύτως. Το υλικό προέρχεται από διαφορετικές φάσεις της ζωής μου, αλλά εγώ είμαι ο κοινός παρονομαστής. Με τον Hiili καταλάβαμε ότι η “κόλλα” του άλμπουμ είναι η δική μου φωνή η αισθητική, το βίωμα, το συναίσθημα. Γι’ αυτό και, όσο διαφορετικά κι αν είναι τα τραγούδια, νιώθουν σαν κομμάτια του ίδιου οργανισμού.
-Τα μέλη προέρχονται από διαφορετικά στυλ, αλλά ο ήχος είναι οργανικός. Πού αποδίδεις την ομοιογένεια;
Παρόλο που ο καθένας μας κουβαλά εντελώς διαφορετικές μουσικές καταβολές, η ομοιογένεια προκύπτει επειδή η καλλιτεχνική κατεύθυνση και η αισθητική έχουν έναν κοινό πυρήνα: τη δική μου προσωπική οπτική. Οι συνεργάτες μου, -με τους οποίους πραγματικά θεωρώ τιμή να δουλεύω μαζι- με εμπιστεύονται απόλυτα. Νιώθουν το όραμά μου, το ασπάζονται, και κουβαλούν κι εκείνοι την ίδια δημιουργική «τρέλα» που κουβαλώ κι εγώ. Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια κοινή βάση.Παράλληλα, αποδίδω την ομοιογένεια και στην αφοσίωση και στον σεβασμό που έχουμε μεταξύ μας. Όλοι κουβαλάμε διαφορετικές μουσικές ρίζες, αλλά όταν παίζουμε, συναντιόμαστε σε ένα κοινό σημείο: την αλήθεια του τραγουδιού. Δεν προσπαθούμε να επιβάλουμε στυλ, αλλά να υπηρετήσουμε το συναίσθημα. Κι αυτό δημιουργεί μια συνοχή που δεν είναι επιτηδευμένη, είναι ζωντανή.
-Κάθε τραγούδι έχει το δικό του video. Θέλατε μια μικρού μήκους ταινία ως σύνολο;
Ήθελα ο ακροατής να “μπει” στον κόσμο του δίσκου όχι μόνο ακούγοντάς τον, αλλά και βλέποντας πώς αυτός ο κόσμος αναπνέει, κινείται, σκοτεινιάζει και φωτίζεται. Δεν το προσέγγισα, όμως, ως μια ενιαία μικρού μήκους ταινία, γιατί τα κομμάτια και οι ιδέες τους διαφέρουν αρκετά μεταξύ τους. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα χρειαζόταν μια απόλυτα κοινή αισθητική στην υφή της, κάτι που δεν αποκλείω για το μέλλον. Με τα ξεχωριστά βιντεοκλίπ, όμως, ο θεατής μπορεί να καταλάβει την πολυπλευρότητα κάθε τραγουδιού χωρίς να περιορίζεται σε ένα μόνο concept. Δεν ήθελα έναν “πλανήτη”, αλλά μια σπίθα μέσα στο σύμπαν των Absinthe Green που ενεργοποιεί κάθε τραγούδι με τον δικό του τρόπο.
-Ποιο το σύνολο των επιρροών στο μυαλό της Absinthe Green;
Είναι δύσκολο να μιλήσω για επιρροές, γιατί αγαπώ πάρα πολλά και συχνά εντελώς αντίθετα πράγματα. Στο μυαλό μου υπάρχει ένα χαρμάνι αντιθέσεων: από classical μέχρι black metal, από από new wave και gothic rock μέχρι pop που έμαθα να εκτιμώ μέσα από τις σπουδές μου· αλλά και από ethnic και throat singing μέχρι jazz και οτι αλλο μπορει να εχω ακουσει και οτιδηποτε ενδιαμεσα, και εκτος αυτων.
-Το Of Love And Pain είναι ένα ημερολόγιο εμπειριών;
Ναι, χωρίς αμφιβολία. Είναι σαν να άνοιξα παλιά σημειωματάρια, σκόρπιες σελίδες και φωνητικά memos και να τα μετέτρεψα σε ένα συνεκτικό αφήγημα. Κάθε τραγούδι πατάει σε μια αληθινή στιγμή, μια πληγή, μια μάχη, μια ανάσα.
-Ως κατάθεση ψυχής… νιώθεις ότι η τέχνη εξιλέωσε το τραύμα;
Δεν ξέρω αν το εξιλέωσε, αλλά σίγουρα το φώτισε. Η μουσική με βοηθάει πάντα να δω τον πόνο κατάματα και να τον μετατρέψω σε κάτι που αναπνέει. Είναι σαν να λες: “Βλέπω όσα έχω περάσει, δεν φοβάμαι πια, το κάνω πανοπλία μου και το μετατρέπω σε τέχνη. Κι εκεί ίσως αρχίζει η αργή, δύσκολη αλλά υπαρκτή θεραπεία.
-Στις 12 Δεκεμβρίου παίζετε στην Αθήνα. Τι να περιμένει ο κόσμος;
Να περιμένει ένταση, τρυφερότητα, σκοτάδι, φως και πολλή αλήθεια. Τα live μας δεν είναι είναι πάντα μια τελετουργία. Θέλουμε να δημιουργούμε έναν χώρο όπου όλοι μπορούν να είναι ο εαυτός τους, να νιώσουν ασφαλείς, να αφήσουν κάτι πίσω και να πάρουν κάτι μαζί τους.
-Έχετε ήδη παίξει πολλά live. Ποιες οι προσδοκίες σου για την Αθηναϊκή εμφάνιση;
Η Αθήνα έχει μια ενέργεια που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Είναι η πόλη όπου γεννήθηκε αυτό το πρότζεκτ και κάθε εμφάνιση εδώ κουβαλά ένα ιδιαίτερο βάρος. Ελπίζω σε μια βραδιά που θα μας ενώσει όλους, μπάντα και κοινό, σε μια κοινή ανάσα. Αυτές είναι οι στιγμές που μένουν.
-Να περιμένουμε σύντομα το δεύτερο άλμπουμ;
Ήδη έχω γράψει πολλά από τα τραγούδια για το επόμενο άλμπουμ, ενώ ταυτόχρονα τρέχουν και άλλα πρότζεκτς, μουσικά και μη. Το Of Love And Pain ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ συγκεκριμένης εσωτερικής πορείας, και τώρα νιώθω πως ένα καινούριο κεφάλαιο ανοίγει. Το θέλω πολύ και ανυπομονώ να το ολοκληρώσω, αλλά δεν βιάζομαι. Όταν έρθει η στιγμή, θα έρθει φυσικά, όπως πρέπει.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου