Οι μαχητές του ουκρανικού στρατού προελαύνουν σε διάσπαρτα μέρη σε όλη την Ευρώπη, κι ο Μεγάλος Πόλεμος βρίσκεται στα απόλυτα ντουζένια του. Η οργή ξεχειλίζει και η κούραση καλύπτει τόσο το σώμα όσο και το πνεύμα. Η βρωμιά και η λάσπη, στα χαρακώματα του ανατολικού και του δυτικού μετώπου, μεταφράζονται σε μουσική και το απόσταγμα της ανθρώπινης δυστυχίας γίνεται death, black και doom ήχος, καθώς οι 1914 για άλλη μια φορά σηκώνουν το λάβαρο του πολεμικού σκότους και το καρφώνουν βαθιά μέσα στον ακροατή, μέσα από τη νέα τους δουλειά, "Viribus Unitis".
Οι μαχητές του Λβιβ, έχουν στήσει με ακρίβεια ένα άλμπουμ που λειτουργεί σαν ένα οργανωμένο ημερολόγιο, ένα οδοιπορικό που περνά από τη φρίκη στη λύτρωση και πίσω πάλι, πάντα κόντρα στα δόντια του πολέμου. Η μουσική λειτουργεί σαν αφηγητής: οι ριγμένες στα μαντριά κραυγές, η λάσπη που γίνεται ένα με τις μπότες, οι κρατήρες που ανοίγουν σαν πληγές στον κόσμο — όλα μεταφέρονται ηχητικά μέσα από ένα εκκωφαντικό, βομβώδες μίγμα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ, η μπάντα αποδεικνύει ξανά την ικανότητά της να μπλέκει διαφορετικές υφές χωρίς να χάνεται η ταυτότητα. Ακούμε από τα κλασικά tremolo picking ριφαρίσματα που θυμίζουν το πάγωμα μιας νύχτας στο Verdun, μέχρι sludge λεπτομέρειες που βαραίνουν ακόμη περισσότερο την ήδη πνιγηρή ατμόσφαιρα. Παράλληλα, μικρές μουσικές πινελιές εποχής — στρατιωτικά εμβατήρια, παράσιτα από ασυρμάτους, φωνές στρατιωτών — χτίζουν ένα σύμπαν σχεδόν κινηματογραφικό. Από το επιβλητικό "1914 (The Siege of Przemyśl)" μέχρι το «ματωμένο» “1918, Pt. 1: WIA (Wounded in Action)”, και τα καταρρακτώδη χτυπήματα του "1916 (The Südtirol Offensive)", κάθε κομμάτι λειτουργεί σαν κεφάλαιο ενός πολεμικού βιβλίου που γράφεται με σφαίρες. Οι συνεργασίες στα τρία τελευταία κομμάτια σφραγίζουν το κλείσιμο με τρόπο σχεδόν θεατρικό: ο Aaron Stainthorpe, η αιώνια φωνή των My Dying Bride, προσθέτει το δικό του πένθος στο χάος· ο Christopher Scott των My Precious Death ρίχνει μια ξερή, ωμή ενέργεια· και ο Jerome Reuter των Rome δίνει την ένταση και τη δραματικότητα που μόνο η φωνή του μπορεί να μεταφέρει. Το αποτέλεσμα είναι μια τριλογία φωνητικής απόγνωσης που ακουμπά βαθιά στην ανθρώπινη πλευρά του πολέμου.
Αυτή, η τέταρτη δουλειά των Ουκρανών δεν είναι απλώς μια ακόμη κυκλοφορία. Είναι ένα ταξίδι σε απόκρυφες γωνιές της ιστορίας, ένα μνημείο στον παραλογισμό και την επιμονή, ένα soundtrack που μας τραβάει στα χαρακώματα, αλλά και ένας μικρός συσχετισμός με όσα επαναλαμβάνει σαν φάρσα ή σαν τραγωδία ο ρους, έναν αιώνα μετά. Το "Virbus Unitis" δεν είναι μόνο ένας τίτλος αυτού του δίσκου, αλλά ένα ολόκληρο statement, στην πιο προσωπική κατάθεση ψυχής του ίδιου του γκρουπ.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου