Οι In The Woods, είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες και ψαγμένες μπάντες του ακραίου ήχου, στη "μεταλομάνα" Νορβηγία. Μια δεκαετία μετά την επανένωση τους, και βρισκόμενοι σε πολύ καλό φεγγάρι, κυκλοφόρησαν φέτος, το νέο τους άλμπουμ, "Otra". Παρακάτω, ο ντράμερ και ηγέτης τους, καθώς και θρυλικό όνομα γύρω από πολλά συγκροτήματα της χώρας του, Anders Kobro, μιλάει στο Metal View, σε μια εφ'όλης της ύλης συνέντευξη, που παραδόξως κατέληξε σαν μια φιλική "τραπεζοκουβέντα", βάζοντας μας στον δικό του μικρόκοσμο.
-Καταρχάς, είναι το τέταρτο σας άλμπουμ μέσα σε λίγα χρόνια από την επαναδραστηριοποίηση σας. Αυτά τα 10 χρόνια που έχετε γυρίσει, τι σας έκανε να είστε πιο παραγωγικοί σε σχέση με το παρελθόν;
Λοιπόν, αφοσίωση υποθέτω. Στην πραγματικότητα έχεις δίκιο, γιατί το σκεφτόμουν νωρίτερα σήμερα και, γαμώτο, για μένα είναι σαν να μόλις κυκλοφορήσαμε το άλμπουμ Cease The Day, και λέω όχι, αυτό ήταν πριν από δύο άλμπουμ, οπότε όντως ήμασταν πολύ παραγωγικοί, το ξέρω αυτό, κι ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα. Δε θέλουμε να επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας, και, ξέρεις, περάσαμε δύσκολες στιγμές εδώ κι εκεί. Θέλω να πω, υποθέτω ότι ξέρεις την ιστορία από τότε που ξεκίνησα ξανά τη μπάντα. Οπότε υπήρξαν κάποια πισωγυρίσματα, στην αρχή, αλλά αυτά τα πισωγυρίσματα με κάποιον τρόπο μας έσπρωξαν μπροστά, κάπως ξύπνησα κι ο ίδιος, και νιώθω ότι αυτό είναι που μας έδωσε την ώθηση. Γιατί από τον COVID και μετά άλλαξαν πολλά. Πάντα ηχογραφούσα τα ντραμς και τα λοιπά, και με τα Pure, Cease The Day και Diversum το έκανα μόνος μου. Έκανα την παραγωγή μόνος μου, ηχογραφούσα μόνος μου και τέτοια πράγματα. Είχα τον εξοπλισμό γι’ αυτό, οπότε δεν ήμουν σε στούντιο. Οπότε είχα κάποιες προπαραγωγές για να δουλέψω, και μετά, όταν δουλεύαμε το Diversum, χτύπησε ο COVID. Ο James ήταν στο Ηνωμένο Βασίλειο και χωρισμένος από τους υπόλοιπους από εμάς, αλλά ήθελε να ελέγξει το συγκρότημα και δεν του το επέτρεψα, οπότε αποφάσισε να φύγει. Αλλά, εντάξει, είχαμε ήδη ηχογραφήσει ολόκληρο το άλμπουμ — ή μάλλον εγώ το είχα — απλώς τον περιμέναμε και δεν γινόταν τίποτα. Οπότε είδα προς τα πού πήγαινε όλο αυτό. Και τότε σκέφτηκα ότι τελείωσε, κυριολεκτικά. Είπα και στα υπόλοιπα παιδιά, εντάξει, αυτό ήταν, ότι τέλος. Αλλά όχι. Τα βράδια όμως ένιωθα πως δεν είναι το σωστό, πως είναι άδικο να λήξει έτσι. Οπότε σκέφτηκα τον Bernt, στο μικρόφωνο, γιατί είναι παλιός φίλος. Γνωριζόμαστε από παλιά, ηχογραφήσαμε, παίξαμε μαζί με τους Scarier, ακόμα και στα 90s. Σκέφτηκα πως η άλλη του μπάντα, οι Guardians of Time δεν παίζουν πια, οπότε μπορώ να του το ζητήσω. Δεν ήθελα να κάνω ακροάσεις ή τέτοια πράγματα. Σοβαρά σκεφτόμουν ότι αυτό ήταν το τέλος των In The Woods, και δε με έπαιρνε για άλλες προδοσίες. Τότε είδα… πως αυτός είναι ο τύπος. Έκανα τη σωστή επιλογή. Και όταν μπήκε στο συγκρότημα, ξέρεις, μαζί με το νέο αίμα. Λοιπόν, όλα στο άλμπουμ Diversum ήταν βασικά ήδη ηχογραφημένα και τελειωμένα όταν μπήκε στο συγκρότημα. Έπρεπε να προσθέσει φωνητικά. Με το Otra, έχει πολύ, πολύ μεγαλύτερη επίδραση στη σύνθεση και στις ιδέες επίσης. Οπότε σε αυτό μπορείς να ακούσεις και τη δική του συμβολή. Δεν πιστεύω ότι το Diversum είναι χειρότερο από αυτό. Αυτή είναι προσωπική άποψη. Απλώς το τελευταίο άλμπουμ, τώρα, είναι λίγο πιο φωνητοκεντρικό.
-Και νομίζω ότι είναι και πιο προσανατολισμένο στα ντραμς. Nομίζω ότι με το παίξιμό σου καθορίζεις τον ήχο. Όλοι οι άλλοι σε ακολουθούν, ειδικά σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ...
Δουλεύουμε μαζί, ναι. Έχουμε ρίξει πολλή δουλειά παρέα.
-Και είναι κάτι που δεν το βλέπεις πολύ συχνά σε ένα συγκρότημα. Σχεδόν τα πάντα είναι πιο κιθαροκεντρικά, αν μπορώ να το θέσω έτσι. Νομίζω ότι αυτό είναι πιο οργανικό...
Αυτό είναι το σύνολο. Είναι μια μεγάλη ολότητα, μια προσπάθεια προσανατολισμένη στο τραγούδι. Μόλις άκουγα το άλμπουμ τώρα. Το ηχογράφησα ήδη πριν από πάνω από έναν χρόνο. Και μετά υπήρξε όλη η διαδικασία. Οπότε μερικές φορές απλώς πρέπει να το αφήσεις στην άκρη. Πέρασα έξι μήνες χωρίς καν να το σκέφτομαι. Αλλά τώρα που κυκλοφόρησε και κάθομαι και το ακούω πραγματικά… Το συναίσθημα που παίρνω μερικές φορές… Έχω υπάρξει στον χώρο. Ξέρεις τι έχω κάνει πριν, ίσως. Από τους πρώιμους In The Woods μέχρι τους Green Carnation, Carpathian Forest, ό,τι κι αν είναι. Μερικές φορές απλώς μπορείς να καταλάβεις ότι, εντάξει, εδώ έχεις ένα προϊόν, ένα τελικό αποτέλεσμα. Δεν είναι απαραίτητα κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο. Αλλά με τον καιρό, θα είναι κάτι στο οποίο ο κόσμος θα επιστρέφει. Είναι σαν ένα μικρό πετράδι μέσα σε έναν τεράστιο σωρό από σκουπίδια. Αυτό το ένιωσα με το Light of Day. Το ένιωσα με το A Blessing in Disguise των Green Carnation. Το ένιωσα με το Omnio. Το ένιωσα με το Defending the Throne of Evil και το Fuck You All. Ξέρεις, έχεις κάποια ορόσημα κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που δεν αλλάζουν αμέσως το πρόσωπο της μουσικής. Αλλά μετά από μερικά χρόνια, όλοι μπορούν να κοιτάξουν πίσω και να πουν, α, ναι, έχεις αυτά. Και δεν υπάρχουν τόσα πολλά άλμπουμ στον κόσμο που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και που οι άνθρωποι τα κουβαλάνε μαζί τους στο μέλλον. Αυτό είναι ένα από αυτά.
-Mε το Diversum, πριν από τρία χρόνια, ένιωσα ότι μπήκατε σε μια νέα εποχή. Πιο ευθύς, πιο άμεσος ήχος ως μπάντα, πιο ισορροπημένος επίσης. Και νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και τώρα με το Otra. Ακολουθεί την ίδια πορεία. Πιστεύεις λοιπόν ότι το Diversum αρχικά, και τώρα το Otra, ανοίγουν μια νέα εποχή για τους In the Woods;
Ναι, απολύτως. Δεν το πιστεύω απλώς. Όταν κάνουμε πρόβες τώρα και πρέπει να στήσουμε ένα setlist για να παίξουμε ζωντανά. Θέλω να πω, πάμε περιοδεία και έχουμε περίπου μία ώρα να παίξουμε. Οπότε την περασμένη Κυριακή κάναμε πρόβα και μετρούσαμε χρόνο. Είπα: θέλω αυτά τα τρία κομμάτια.
Θέλω να παίξουμε τα Things You Shouldn’t Know, Crimson Crown και Misinterpretation of Life.
Τρία τραγούδια από τον νέο δίσκο. Και πρέπει να έχουμε τουλάχιστον δύο τραγούδια από το Diversum. Και πρέπει να έχουμε κι ένα τραγούδι από το Seize the Day. Μιλάμε δηλαδή για τη νεότερη εποχή. Και ήδη εδώ έχουμε 45 λεπτά. Και μετά πρέπει να κάνουμε κάτι από τα Heart of the Ages και Omnio.
Οπότε παίζουμε επίσης τα Yearning the Seeds, Heart of the Ages και In the Woods από εκείνον τον δίσκο. Και πρέπει να παίξουμε και το 299 796 Km/S από το Omnio. Και αν τα κάνουμε όλα αυτά, ξεπερνάμε κατά πολύ τα 70 λεπτά. Οπότε, εντάξει, αυτό που είπα την περασμένη Κυριακή ήταν: εντάξει, άσε το 299. Πρέπει να το παραλείψουμε. Αλλά αυτό με κάποιον τρόπο χαλάρωσε και το setlist. Είναι φανταστικό κομμάτι. Αλλά το έχω παίξει για σχεδόν 30 χρόνια. Οπότε, απατώντας στην ερώτησή σου, ναι, πρέπει να υπάρχει συνέχεια. Αλλά δεν έχουμε αρχίσει ακόμα να σχεδιάζουμε τι θα κάνουμε μετά. Υπάρχουν όμως πολλές ιδέες ειδικά από τον κιθαρίστα της μπάντας, τον Bernt Sørensen. Είναι o άνθρωπος που σαν συνθέτης, είναι ακόμα χωμένος πολύ μέσα στο old school black metal, οπότε, όσον αφορά τις ιδέες και το υλικό, είναι πάντα υπερχειλισμένα.
Είστε πέντε μέλη, προερχόμενα από άλλες μπάντες, με διαφορετικά υπόβαθρα. Πώς μπορείς να το οργανώσετε όλο αυτό και να δημιουργήσετε έναν τόσο δεμένο, δυναμικό και οργανικό ήχο; Εσύ έχεις υπόβαθρο στο extreme metal από τα 90s μέχρι σήμερα, πχ, άλλοι έχουν περισσότερες επιρροές από heavy metal ή hard rock, άλλοι είναι πιο μέσα στο black metal. Πώς όλα αυτά μπορούν να γίνουν ένα στους In the Woods;
Είναι απλό. Όλοι καταλαβαίνουν το vibe, το συναίσθημα που φέρνει το όνομα In the Woods. Ξέρουν επίσης τι ήταν αυτό που δημιούργησε τη μπάντα εξαρχής. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να διαταραχθεί κάτι από αυτά. Ακόμα κι αν φέρνουμε νέα στοιχεία και νέες ιδέες σε ό,τι κάνουμε. Υπάρχει όμως και μια κληρονομιά που πρέπει να κατανοούμε και να σεβόμαστε. Για μένα, μάλλον εγώ είμαι αυτός που πιο συχνά λέει «στο διάολο όλα αυτά, πάμε κάτι παραπέρα». Οι άλλοι είναι περισσότερο οι προστάτες της. Έτσι είναι τα πράγματα. Και είμαι εντάξει με αυτό. Υπάρχουν, φυσικά, κάποια όρια που δεν τα περνάς. Δεν μπορούμε να ξεπουληθούμε με κακό τρόπο. Αλλά αυτό που κάνουμε τώρα αρέσει πολύ σε πολύ κόσμο. Και εξακολουθεί να έχει το συναίσθημα των In the Woods. Και αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα, πιστεύω.
-Επίσης, εκτός από τον τραγουδιστή, το υπόλοιπο line-up είναι μαζί εδώ και πέντε-έξι χρόνια. Πιστεύεις ότι αυτή η χημεία συνέβαλε στο τελικό αποτέλεσμα ώστε να είναι πιο οργανικό και πιο δεμένο;
Ναι, ναι. Αυτό που είμαστε τώρα, απολαμβάνουμε ο ένας την παρέα του άλλου. Δεν έχουμε προβλήματα. Υπάρχει πολύ καλή ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Και αυτό είναι κρίσιμο, ειδικά αν ταξιδεύεις μαζί. Έχω δει κι ασχοληθεί με τόσες μπάντες και τόσα projects με αρνητικότητα και μικροπρέπειες που διαλύουν τη ροή. Είναι το ίδιο και στην καθημερινή ζωή. Για να ανθίσεις, δεν χρειάζεσαι αρνητικούς και διαταρακτικούς ανθρώπους γύρω σου. Δεν χρειάζεται να σε κρατάνε πίσω. Εδώ έχουμε μια ομάδα ανθρώπων που θέλουν να είναι θετικοί μεταξύ τους. Φυσικά, όλοι έχουμε τις στιγμές μας. Παίζω με τον Kare και τον Bernt εδώ και καιρό. Ο Bernt, είναι ο πιο ήρεμος άνθρωπος που υπάρχει. Δεν μπορείς να τσακωθείς μαζί του. Απλώς δεν γίνεται. Εγώ και ο Kare καμιά φορά είμαστε λίγο πιο έντονοι. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ξέρει ποιος είναι το αφεντικό.
-Ο νέος σας δίσκος λέγεται Otra. Είναι το ποτάμι στην περιοχή σας, σωστά;
Ναι, ακριβώς. Είναι αυτό που κατεβαίνει από την κορυφή του Setesdal. Είναι πολύ μεγάλο ποτάμι, περνάει κοντά από τα σπίτια μας.
-Πώς αποφασίσατε να το έχετε ως τον τίτλο του νέου δίσκου;
Βασικά ήταν για να βάλουμε τα πράγματα σε ένα τοπικό πλαίσιο. Γιατί και το όνομα In the Woods προέρχεται από το γεγονός ότι είμαστε περιτριγυρισμένοι από δάση. Και είναι ένα απλό όνομα τεσσάρων γραμμάτων. Είναι απλώς ένα ποτάμι. Και είναι κάτι ευχάριστο οπτικά. Στις φωτογραφίες στεκόμαστε δίπλα του. Είμαστε δίπλα στη φύση, μας εμπνέει, μας κάνει να ξεφεύγουμε, και είναι το σπίτι μας, από εκεί που παράγουμε τέχνη.
-Από την αρχή μέχρι σήμερα, πάντα αναφέρεστε στη φύση , όσο και στα ανθρώπινα συναισθήματα και στους προσωπικούς αγώνες. Στη μουσική σας υπάρχει μια ισορροπία, ειδικά στον νέο δίσκο. Έχει πολύ καθαρά και αιθέρια σημεία, αλλά και πολλά ακραία στοιχεία. Όχι όμως τόσο πολλά όσο στους δύο προηγούμενους δίσκους. Είναι πιο ισορροπημένος. Πιστεύεις ότι αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο ακραίο και το αιθέριο αντικατοπτρίζει και την ισορροπία στη φύση και στη ζωή;
Ναι, όλα είναι yin και yang. Το κακό και το καλό. Αυτό είναι το κρίσιμο. Όσο μεγαλώνεις, τόσο περισσότερο το συνειδητοποιείς. Όταν συμβούν τρία πολύ άσχημα πράγματα στη σειρά, συνήθως ακολουθούν τρία καλά. Μπορεί να είναι οικονομικά, συναισθηματικά, σχέσεις, οτιδήποτε. Όλοι περνάμε δύσκολες περιόδους. Κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να τα παρατήσουν. Αλλά αν αντέξεις… συνήθως έρχεται η ισορροπία. Όχι απαραίτητα με τη σειρά. Το έχω δει πολλές φορές. Έχω περάσει πολύ χαμηλά και πολύ ψηλά. Η μουσική είναι ένας τρόπος να βιώνω τα ψηλά. Να σκαρφαλώσεις. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι. Έχω ζήσει, έχω παντρευτεί, έχω παιδιά, έχω χωρίσει, τα έχασα όλα. Και μετά επιλέγεις τι θα κάνεις. Τώρα είμαι σε καλύτερο μέρος. Τα χρήματα δεν είναι τα πάντα. Δεν το κάνω αυτό για τα χρήματα. Και αυτό είναι τρομερό, μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους.
-Πιστεύεις ότι τα διαλείμματα που κάνατε ως μπάντα σας έκαναν λιγότερο διάσημους από άλλες μπάντες της χώρας σας;
Δεν με απασχολεί αυτό. Ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα. Η δημοσιότητα, οι διαμάχες, όλα αυτά παίζουν ρόλο. Αλλά μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτό για ώρες. Ήμασταν εξίσου καλοί με τους Enslaved, Emperor, Satyricon. Και ακόμα είμαστε. Απλώς υπάρχουν συγκυρίες. Σήμερα είναι όλα αλγόριθμοι. Θα μπορούσαμε να πληρώσουμε κάποιο YouTube κανάλι και να έχουμε 250.000 views αντί για 15.000. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτά δεν έχουν σημασία. Υπάρχουν χιλιάδες κυκλοφορίες εκεί έξω. Και πάντα υπάρχει ένα διαμάντι μέσα σε έναν σωρό σκουπίδια. Γι’ αυτό δεν ανησυχώ. Έχουμε 20.000 προβολές. Οι Ghost έχουν ένα εκατομμύριο σε μία μέρα. Ανταγωνιζόμαστε; Όχι. Τα καλά πράγματα πάντα ξεχωρίζουν. Και ταυτόχρονα δεν ακούγεται τόσο «καλό» με την κλασική έννοια στο κεφάλι μας, αν βγάζαμε κάτι συχνά που στο τέλος να μην είχε ποιότητα
-Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ο ακραίος ήχος θα φύγει κάποια μέρα από εσάς ή θα είναι πάντα κομμάτι σας;
Όχι, δεν νομίζω… όχι.
-Εντάξει...
Δεν ξέρω. Ό,τι μας φαίνεται σωστό τη δεδομένη στιγμή, αυτό είναι και το σωστό να κάνουμε. Ακραίο ή όχι, ίσως… Δεν λέω κάτι συγκεκριμένο, απλώς δεν έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω σε νέο υλικό ακόμα. Αλλά όπως είπα, δεν είμαι μόνο εγώ· το συγκρότημα έχει περισσότερα μυαλά. Οπότε ναι, ένας φέρνει το black metal στοιχείο και κάποιος άλλος έχει μια πιο mainstream προσέγγιση. Δεν ξέρω. Ξέρεις, αυτό μόλις κυκλοφόρησε, είναι φρέσκο και δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμα. Πρέπει πρώτα να δουλέψουμε με αυτόν τον δίσκο και μετά θα ανησυχήσουμε για τον επόμενο, όταν έρθει η ώρα, αλλά νιώθω πως αυτό το στοιχείο είναι κομμάτι μας.
-Ναι, καταλαβαίνω...
-Και υποθέτω ότι εξαρτάται από τα συναισθήματά σου, από την περίοδο, από τη μουσική την ίδια. Αλλά κάτι που μου αρέσει πολύ στους In the Woods είναι ότι ανέκαθεν πειράζατε τη μουσική σας, ανέκαθεν ήσασταν αλλά και δεν ήσασταν μια τυπικά ακραία μπάντα, σε σχέση με τους Mayhem ή τους Emperor, αν και εσύ έχει ασχοληθεί ενεργά με τον extreme ήχο πάρα πολύ...
Φυσικά, αλλά δεν είμαστε πια 25 χρονών. Θέλω να πω, στο HΕart of the Ages ή στο Strange Old Brew των Carpathian Forest, είχα τα μισά χρόνια από τώρα. Αυτό το ηχογράφησα το 2001. Ήμουν 26. Τώρα είμαι 50. Είμαι ένας μεσήλικας. Αλλά φυσικά… ναι. Ποιο είναι το κοινό στοιχείο; Είμαστε στην ίδια ηλικία με όλες αυτές τις μπάντες που αναφέρεις. Είμαστε από την ίδια εποχή, με τις ίδιες καταβολές και συνεχίζουμε ακόμα. Ναι, είναι ώριμο. Δεν είναι επιτηδευμένο. Αυτό το ακούς. Δεν είναι σαν να προσπαθούμε. Είναι πολύ φυσικό. Και επίσης… Δεν πρόκειται να ανταγωνιστώ τους YouTube drummers που τρέχουν πέρα δώθε και τέτοια. Γιατί έχουν χάσει κάτι. Το θέμα είναι η μουσική κατανόηση. Το συναίσθημα, αυτά τα πράγματα. Το έχεις δει τα τελευταία 20 χρόνια; Είναι πάντα το ίδιο: «Πώς μπορώ να το παίξω πιο γρήγορα;» Δηλαδή… σοβαρά; Εντάξει, στους Carpathian Forest παίζω αρκετά γρήγορα και τέτοια. Είναι επιθετικό όσο δεν πάει άλλο. Γι’ αυτό είναι αυτό που είναι και επηρέασε πολλούς να κάνουν αυτό που κάνουν σήμερα. Δεν χρειάζεται να… Θέλω να πω, είμαι 50 χρονών. Δεν χρειάζεται πια να είμαι ο πιο γρήγορος, εντάξει; Ειδικά μετά από έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό. Ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι για χρόνια, από το 2010 μέχρι το 2014. Μπορούσα να περπατάω με πατερίτσες, αλλά έκανα συναυλίες με τους Carpathian εκείνη την περίοδο, όμως έπρεπε να κάνω αντικατάσταση ισχίων. Οπότε έχω προθέσεις στα ισχία και έπρεπε να κόψουν πολλούς μύες από τα πόδια μου και τέτοια πράγματα. Έτσι, το kick drum χάθηκε σε αυτό. Αλλά πριν από το 2010–2011 ήμουν σαν ντράμερ πολυβόλο. Μπορούσα να κάθομαι έτσι για τρεις ώρες, χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό πια.
-Επειδή δεν το ήξερα, πιστεύεις ότι μετά από όλο αυτό, τώρα ο ήχος σου και το παίξιμό σου είναι πιο ουσιαστικά, πιο τεχνικά, πιο groovy; Νομίζω ότι έχεις αλλάξει πολύ το παίξιμό σου και τώρα είναι, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, πιο τεχνικό, πιο επιδραστικό. Ειδικά για το extreme metal, χωρίς blast beats, χωρίς διπλό μπάσο και τέτοια. Είναι πιο εστιασμένο στην ατμόσφαιρα της μουσικής σας, ε;
Και αυτό είναι ένα κομμάτι που φέρνει όλο το σύνολο στο κέντρο. Αντί να βάζεις ένα κομμάτι και να λες «ουάου, άκου τον ντράμερ». Γιατί έχει δοθεί υπερβολική έμφαση στο τεχνικό κομμάτι των πάντων. Και αυτό απομακρύνει την προσοχή από την ίδια τη μουσική, κατά τη γνώμη μου. Μπορώ κι εγώ να κάτσω και να απολαύσω ακούγοντας όλα αυτά. Έχω περιοδεύσει με μπάντες. Υπάρχουν πολλά κομπιούτερ, triggers και τέτοια πράγματα. Δεν χρησιμοποίησα ποτέ αυτά τα πράγματα.
-Είναι πιο φυσικό παίξιμο, υποθέτω. Πιο old school, δίνει αίσθηση αυτό στο αποτέλεσμα...
Ακριβώς...Είμαι ένας από τους τελευταίους δεινόσαυρους. Ο Frost είναι τρομερός.
Και αυτός είναι ένας από τους λίγους. Και ο τύπος στους Enslaved και τα λοιπά.
Ξέρεις, είμαστε όλοι τύποι της ίδιας φάσης. Ο Frost είναι όπως ήμουν κι εγώ, οπότε εξακολουθεί να είναι πιο γρήγορος από μένα, είναι πολυβόλο. Από την άλλη στο black metal εδώ, όπως είμαι κι εγώ πλέον πιο groovy, είναι κι ο Fenriz, που απλώς είναι ειλικρινά ο βασιλιάς του groove και του old school. Μουσικά όσον αφορά τη φιλοσοφία και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, είμαι πιο κοντά στον Fenriz. Τον λατρεύω απόλυτα, νιώθω να είμαι καλύτερος ντράμερ από αυτόν.
και προτιμώ να έχω καλή παραγωγή στα τύμπανα, παρόλα αυτά πάντα έπαιζα δυναμικά, χωρίς triggers, χωρίς τίποτα. Αυτή η φυσικότητα μεταφράζεται, ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνει, στο αυτί του ακροατή. Αυτό το "μπαμ", κατευθείαν. Ειδικά με τους Carpathian Forest ήθελα να το κάνω αυτό. Στους In The Woods θέλω να είμαι πιο μελετημένος, στο "Strange Old Brew" όμως, που το θεωρώ ένα αγαπημένο μου άλμπουμ, χάρηκα το άμεσο παίξιμο, και το τελείωσα όλο, ηχογραφώντας το σε μια μέρα.
-Όσον αφορά το παρόν, πιστεύεις ότι οι In the Woods βρίσκονται τώρα στην καλύτερή τους φάση ως μπάντα;Ναι, σίγουρα. Χωρίς καμία αμφιβολία.
-Τέλος, μπορείς να ξεχωρίσεις τις καλύτερες περιόδους, ως το μοναδικό ιδρυτικό μέλος των In the Woods; Ποιες είναι οι τρεις κορυφαίες εποχές για σένα;
Θα έλεγα αυτήν εδώ, φυσικά. Απολύτως. Σίγουρα στο top 3, αν όχι η πιο αγαπημένη μου φάση.
-Η εποχή του HΕart of the Ages;
Όχι, όχι. Είμαι σε πολύ, πολύ καλή φάση σε ό,τι αφορά τη μπάντα και το μοίρασμα των ευθυνών. Τώρα είναι πιο εύκολο για μένα. Όταν ξεκίνησα ξανά το 2014, έπρεπε να κάνω τα πάντα μόνος μου. Ήταν πολλή δουλειά. Στα 90s ήταν επίσης πολλή δουλειά, αλλά τότε οι ευθύνες δεν ήταν μόνο δικές μου. Μια μπάντα πάντα χρειάζεται έναν ηγέτη. Έναν άνθρωπο που να μπορεί να καθοδηγήσει. Αλλά δεν χρειάζεται να είσαι αυστηρός ή ένας φασίστας ηγέτης, γιατί αυτό κάποια στιγμή συνέβη εντός του γκρουπ. Πλέον θέλω να κρατώ τις βάσεις. Ακόμα κι αν δεν φαίνεται έτσι. Είμαι η κόλλα που τα κρατάει όλα μαζί. Υπήρξαν διάφορα προβλήματα στο μεσοδιάστημα, οπότε κρατάω την πρώτη εποχή, απλώς για την ιστορία. Νομίζω η καλυτερη φάση μας, είναι οι τελευταίοι μας δίσκοι. Μας πήρε πολύ χρόνο να φτάσουμε εδώ, αλλά ναι. Τις ευθύνες πάντα θα τις μοιραζόμαστε, και οι τους ρόλους μας το ίδιο. Παρόλα αυτά, αν αποφασίσω να τα παρατήσω αύριο, τότε τελειώνει. Έτσι είναι.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου