Οι Lucifer's Child, αργά και σταθερά, δημιουργούν τον δικό τους θρύλο, στη σύγχρονη black metal σκηνή, ο οποίος επέστρεψε. Μία μπάντα με πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία, και φρεσκάδα, στο τρίτο τους άλμπουμ τώρα, "The Illuminant", ανέβασαν τον πήχη, δείχνοντας πως η παράδοση στον ελληνικό ακραίο ήχο, κρατάει ακόμα. Το σκοτάδι είναι ένα διαρκές ταξίδι μέχρι να βρούμε το φως της Γνώσης, και με αφορμή αυτό, το Metal View μίλησε με τον κιθαρίστα, Γιώργο Εμμανουήλ, σε μια άκρως ενδιαφέρουσα μεταμεσονύχτια συνέντευξη, την τελευταία της φετινής χρονιάς.
-Καταρχάς, πόσα πράγματα υπήρξαν στο παρασκήνιο των Lucifer’s Child αυτά τα περίπου 7 χρόνια που κάνατε να βγάλετε καινούριο δίσκο;
Ήταν μια περίοδος με πολλά πράγματα που κάναμε σαν συγκρότημα. Ακόμα και στην περίοδο του κορονοϊού, αυτά τα δύο χαμένα χρόνια, καταφέραμε να συγκεντρώσουμε όλο αυτό το συναίσθημα που είχαμε και να φτιάξουμε καινούριο υλικό. Βγάλαμε ένα EP και, με το καλό, αφού τελείωσε αυτή η περίοδος, ξαναβγήκαμε στον δρόμο. Κάναμε κάποια βήματα που δεν είχαμε ξανακάνει σαν συγκρότημα. Περιοδεύσαμε στη Λατινική Αμερική δύο φορές. Κάναμε μια ευρωπαϊκή περιοδεία, παίξαμε σε φεστιβάλ. Γενικότερα, είχαμε πιο έντονη συναυλιακή δραστηριότητα σε σχέση με τις άλλες χρονιές που ήμασταν πιο νεοσύστατοι και χτίζαμε ουσιαστικά αυτό που θέλαμε να κάνουμε και να καταφέρουμε. Τα επτά χρόνια που μεσολάβησαν για τη δημιουργία του καινούριου δίσκου ήταν πολύ ιδιαίτερα, από την άποψη ότι τη μουσική –που την έχω αναλάβει στο κομμάτι του concept, στο συνθετικό κομμάτι και στο πώς θα εξελιχθεί η ταυτότητα της μπάντας– ήταν κάτι που με προβλημάτισε αρκετά μετά τον προηγούμενο δίσκο μας, για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα. Ούτως ώστε να πλησιάσουμε λίγο περισσότερο την ταυτότητα που έχουμε. Και πιστεύω ότι το σωστότερο και το πιο αληθινό είναι να πάρεις τον χρόνο σου για να φτιάξεις αυτό που πραγματικά πιστεύεις.
-Σε αυτό το μεσοδιάστημα, αυτά τα χρόνια όπως είπες, υπήρξε το split EP με τους Mystifier. Θεωρείς ότι βγάλατε από μέσα σας κάποια απωθημένα, κάποια πράγματα που ταίριαζαν και με το The Order αντίστοιχα μουσικά, ούτως ώστε τώρα να μπούμε πιο καθαρά στο πνεύμα του Illuminant;
Πιστεύω ότι αυτά τα πράγματα που μόλις είπες βγαίνουν μέσα στο Illuminant. Ο δίσκος, μουσικά και ό,τι γίνεται στη μουσική των Lucifer’s Child, είναι μια περιγραφή, μια περίληψη των συναισθημάτων μας και των εμπειριών μας, με έναν μεταφορικό τρόπο. Στιχουργικά και σαν concept, πάντα βασισμένο στον Σατανά, στον σατανισμό, στο Left Hand Path. Ούτως ώστε να ξεφύγουμε από την αληθινή και τετράγωνη ζωή και να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι στο οποίο κάποιος μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του. Παρ’ όλα αυτά, όλα είναι πραγματικά παρμένα από αληθινά συναισθήματα. Τα συναισθήματα του κάθε κομματιού και αυτό που εκφράζει είναι αληθινά συναισθήματα. Και η πλήρης ελευθερία, μεταξύ άλλων.
-Ακριβώς. Αυτό το κενό τόσων χρόνων, τόσο μεταξύ των δύο ολοκληρωμένων άλμπουμ όσο και ανάμεσα στο split και στο καινούριο άλμπουμ, θεωρείς ότι βοήθησε εσένα προσωπικά ως συνθέτη και γενικότερα τη μπάντα να φτιάξετε αυτό το πιο σύνθετο και πιο «ολοκληρωμένο» άλμπουμ τώρα; Πήρατε τον χρόνο σας δηλαδή.
Βοήθησε ο χρόνος και βοήθησε το ότι περιοδεύσαμε περισσότερο και καταλάβαμε τι μας αρέσει περισσότερο να κάνουμε όταν είμαστε πάνω στο σανίδι και πώς μας αρέσει να εκφραζόμαστε. Οπότε, όταν ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τη νέα μουσική και να την ολοκληρώσουμε μπαίνοντας στο στούντιο, είχαμε ήδη κατεύθυνση και γνώμονα όλη αυτή την εμπειρία. Όταν κάθεσαι και γράφεις μουσική στο σπίτι σου, στο κομπιούτερ –που πλέον είναι πολύ εύκολο– βρίσκεσαι σε έναν ασφαλή χώρο, στο στούντιο ή στο προβάδικο, και λειτουργείς λίγο πιο συντηρητικά. Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος, αλλά όταν αρχίζεις να ταξιδεύεις, να κάνεις πράγματα στον δρόμο, βιώνεις καλύτερα και αναγνωρίζεις περισσότερο τι θέλεις να κάνεις. Οπότε το Illuminant είναι το πιο ολοκληρωμένο άλμπουμ που έχουμε φτιάξει και το πιο κοντινό στην ταυτότητα της μπάντας.
-Όσον αφορά τη φήμη της μπάντας, νιώθεις ότι όλο αυτό το διάστημα –γιατί το The Order ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο για εσάς πριν ανοίξει το καινούριο με το Illuminant– όσο ήσασταν στον δρόμο, μεγάλωσε το όνομά σας;
Το μεγάλωσε;! δεν ξέρω. Απλώς έχουμε την τύχη, μετά το The Order και με το Illuminant, να παίζουμε σε συναυλίες που δεν φανταζόμασταν ότι θα μπορέσουμε να παίξουμε. Σε φεστιβάλ, στα δικά μας live, και βλέπουμε τον κόσμο που έρχεται. Βλέπω ότι ο κόσμος έχει πληθύνει, ο κόσμος που στηρίζει το συγκρότημα, και αυτό με κάνει ευτυχισμένο.
-Όλο αυτό το διάστημα, σίγουρα οι βάσεις ήταν ίδιες μέσα στην μπάντα. Παρ’ όλα αυτά, τα ακούσματα, οι εμπειρίες, οι επιρροές, ό,τι βιώσατε καλλιτεχνικά, θεωρείς ότι διευρύνθηκαν για να φτάσουμε τώρα σε αυτό το σημείο;
Σίγουρα. Δεν νομίζω ότι επεκτάθηκε κάτι, απλώς ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή αλλάζει, όπως σε όλους τους ανθρώπους. Όταν περνάνε κάποια χρόνια, αλλάζει η αντίληψή σου για τα πράγματα και τα συναισθήματά σου. Έτσι, η κατεύθυνση για το Illuminant ήταν να είναι αυτό που είναι μουσικά και να βγάζει αυτό που έχει να πει.
-Κάποτε υπήρχε η άποψη ότι το τρίτο άλμπουμ μιας μπάντας είναι το πιο ώριμο, το πιο καθοριστικό, το μεγάλο βήμα προς τα έξω. Θεωρείς ότι αυτό ισχύει ακόμα; Το βλέπεις αυτό στους Lucifer’s Child με το Illuminant ως τρίτο άλμπουμ;
Σε εμάς το βλέπω, αλλά όχι γιατί έγινε στοχευμένα επειδή είναι ο τρίτος δίσκος. Υπήρχε αυτή η παλιακή φήμη γενικά. Απλώς σε εμάς, πέρασαν τα χρόνια και, όπως είπα, καταλάβαμε τι θέλουμε να κάνουμε. Γνωρίσαμε καλύτερα τους εαυτούς μας μέσα στην μπάντα.
-Γενικότερα, η μουσική σας πάντα περιβαλλόταν από σκοτάδι, μαύρη ενέργεια και δυναμική. Παρ’ όλα αυτά, τώρα βλέπω πιο έντονη τη δραματικότητα και την αποστροφή. Πράγματα πολύ αρνητικά προς τα έξω, αλλά κάπως τα έχετε «γυαλίσει» στο άλμπουμ. Τι σας έφερε εδώ;
-Θεωρείς δηλαδή ότι το προσωπικό βίωμα μέσα στην μπάντα βρήκε έναν συμβολισμό μέσα από το Left Hand Path, μέσα από τον αποκρυφισμό;
Εκατό τοις εκατό. Να μεταφραστεί σε μια τέχνη με την οποία κάποιος μπορεί να ταυτιστεί όταν την ακούσει. Γιατί τα συναισθήματα που έχουμε δεν είναι μοναδικά. Αυτά που νιώθουμε σαν άνθρωποι τα νιώθει όλος ο κόσμος και μπορεί να τα βιώσει μέσα από τη μουσική μας, να νιώσει τα ίδια πράγματα.
-Όπως είπαμε, είναι ένα σκοτεινό άλμπουμ· παρ’ όλα αυτά λέγεται The Illuminant, δηλαδή υπάρχει εδώ μια αντίθεση. Πώς αυτές οι αντιθέσεις δημιουργούν μια όμορφη αρμονία και πως μέσα από όλο αυτό το σκοτάδι, εν τέλει, δημιουργείται το φως;
Νομίζω ότι είναι το επόμενο βήμα, ο επόμενος κύκλος. Δες ένα απλό παράδειγμα μέσα στη ζωή: όταν έχεις πέσει κάποια στιγμή, αρχίζει και αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα και ξανασηκώνεσαι. Το Illuminant είναι μια ιδέα που αυτό πρεσβεύει, και η μουσική όλου του δίσκου. Ότι μέσα από το οδοιπορικό στην Άβυσσο, μέσα από τα σκοτάδια μας, έρχεται η ώρα να διαφωτιστούμε. Αυτό σημαίνει και ο τίτλος: να πλησιάσουμε περισσότερο τη γνώση, το συναίσθημα που θέλουμε να έχουμε, και να κάνουμε το επόμενο βήμα προς τα μπροστά, προς την άνοδο αφού βυθιστούμε.
-Είπες πιο πριν ότι θεωρείς πως είναι το πιο ολοκληρωμένο σας άλμπουμ. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείς ότι γενικότερα είναι το magnum opus σας;
Μπορεί να είναι και το επόμενο, αλλά στη φάση που βρίσκομαι τώρα, νομίζω ότι είναι ο καλύτερός σας δίσκος μέχρι σήμερα, ναι. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αμφιβολία.
-Γενικά, νιώθεις ότι όλη αυτή η ενέργεια, όλη αυτή η μαυρίλα, μπορεί να μιλήσει στον ψυχισμό του ακροατή και με έναν πιο προσωπικό τόνο; Δηλαδή, άσχετα από το σατανικό, στιχουργικό concept, να μιλήσει διαφορετικά σε μια δύσκολη στιγμή;
Θέλω να πιστεύω πως ναι, και αυτός είναι και ο σκοπός. Όλα αυτά που σου λέω, ότι κάνουμε τη μουσική με αυτή τη βάση, έχουν να κάνουν με το πώς έχουμε ακούσει εμείς μουσική και πώς έχουμε νιώσει τη μουσική. Σε στιγμές που μπορεί να ήταν δύσκολες ή πιο απαιτητικές στη ζωή, ακούγοντας μουσική ταυτίστηκα με κάτι, με βοήθησε, ένιωσα πράγματα. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνουμε κι εμείς αυτή τη μουσική: για να αγγίξει κάποιους, όπως αγγίζει εμάς.
-Επίσης, κάτι που παρατηρώ είναι ότι από το Wiccan, πριν από δέκα χρόνια μέχρι τώρα, πολλά πράγματα έχουν διαφοροποιηθεί. Από δίσκο σε δίσκο βλέπεις αλλαγές. Παρ’ όλα αυτά, νιώθεις ότι έχει χτιστεί μια ταυτότητα, ένας χαρακτήρας; Δηλαδή, εγώ σαν ακροατής ακούω ένα riff και λέω: «αυτό είναι Lucifer’s Child». Νιώθετε κι εσείς ότι πλέον έχετε χτίσει τον χαρακτήρα σας σαν μπάντα, ξεχωριστή από τις υπόλοιπες;
Έχουμε πλησιάσει περισσότερο από ποτέ την ταυτότητά μας, αλλά δεν έχουμε φτάσει στον στόχο. Και νομίζω ότι αυτό δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Το ταξίδι δεν τελειώνει. Ξέρεις τι; Είναι σαν την Οδύσσεια. Ο σκοπός δεν είναι να φτάσεις, είναι το ταξίδι. Αυτός είναι και ο αγώνας – αγώνας εντός πολλών εισαγωγικών. Είναι ευχάριστος, αλλά και πολύ επίπονος. Το να σκαλίζεις τέτοια πράγματα, γιατί εμείς θέλουμε να βγάζουμε τα συναισθήματά μας και τις πιο βαθιές σκέψεις μας, μιλώντας για τον σατανισμό μέσα από πιο σκοτεινές ιστορίες που έχουμε σαν άνθρωποι. Είναι το πιο κοντινό άλμπουμ στην ταυτότητά μας, σίγουρα, γιατί μεσολάβησαν –όπως είπες– πολλά χρόνια. Όταν βγάζεις δίσκους με πολύ μικρή απόσταση μεταξύ τους, δεν έχεις προλάβει να εξελιχθείς ή να αλλάξεις σαν άνθρωπος. Και αυτό θέλει χρόνο. Δες κάποιον που δεν φτιάχνει μουσική πώς είναι από χρόνο σε χρόνο και πώς μπορεί να έχει αλλάξει μέσα σε επτά χρόνια. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στη μουσική. Έτσι μεταφράζεται.
-Κάτι πολύ ενδιαφέρον που είδα, άσχετο από τους Lucifer’s Child, είναι το project που ετοιμάζεται, οι Hexbane. Να πούμε ότι είναι κάτι πολύ φιλόδοξο: εσύ, ο Magus, ο Τάσος από τους Electric Wizard, ο Faust που είναι μια ιστορία από μόνος του. Τι να περιμένουμε από όλο αυτό;
-Και τέλος, πάλι με τους Lucifer’s Child: τι είναι αυτό που περιμένουμε μετά το Illuminant; Είτε σε θέμα περιοδειών είτε γενικότερα σαν πλάνο. Και αν θα περιμένουμε κάτι σύντομα δισκογραφικά – όχι ότι ετοιμάζεται απαραίτητα κάτι άμεσα, αλλά να μη μας πάρει πάλι τόσα χρόνια.
Κοίταξε, αυτό το κενό και εμένα με στενοχώρησε όταν συνειδητοποίησα πόσος καιρός πέρασε από δίσκο σε δίσκο. Αλλά από την άλλη, κάθε εμπόδιο για καλό. Εγώ ένιωσα ότι αυτή η απόσταση έφερε και τον καινούριο ήχο της μπάντας. Αν χρειαστεί ξανά τόσος χρόνος, οκ, δεν είναι κάτι που κάνουμε για τα λεφτά ή για να βιοποριζόμαστε. Το κάνουμε με πολλή αγάπη και μας νοιάζει να δημιουργούμε σωστά, χωρίς να επαναλαμβανόμαστε, φτιάχνοντας νέα πράγματα για τη μπάντα μας. Φυσικά ελπίζω να μη χρειαστούν πάλι επτά χρόνια. Έχουμε ήδη ξεκινήσει να δουλεύουμε νέο υλικό, νέες μουσικές, νέα θέματα. Σίγουρα όχι μέσα στον επόμενο χρόνο, θα πάρει λίγο παραπάνω, αλλά πιστεύω ότι θα είναι συντομότερα απ’ ό,τι τώρα. Δεν θα υπάρξει τέτοια αποχή. Συναυλιακά, συνεχίζουμε από τον Δεκέμβριο με εμφανίσεις στην Ελλάδα. Τον Ιανουάριο, με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία, ξεκινάμε την πρώτη μας headline ευρωπαϊκή περιοδεία, όπου θα παρουσιάσουμε το Illuminant. Θα ακολουθήσει περιοδεία στη Λατινική Αμερική. Έχουμε επίσης κάποιες εμφανίσεις σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ και φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής, που θα ανακοινωθούν σύντομα. Γενικά, θα είναι ίσως η πιο busy χρονιά της μπάντας μέχρι σήμερα, όσον αφορά τον δρόμο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου