CORONER-DISSONANCE THEORY (Album Review)

Δύστροποι, μακριά από το ωμό, απογυμνωμένο thrash, οι Coroner πάντα είχαν βλέψεις για πιο περίεργες ανακαλύψεις, σε μαύρα, δύσκολα μονοπάτια. Για πάνω από τρεις δεκαετίες, τα ίχνη τους χάθηκαν, αν και η φήμη τους ήταν πάντα εκεί, να μαθένεται από τους παλιούς προς τους νεότερους. Φέτος, η παρέα των Ron Royce, Tommy Vetterli και του "βενιαμήν". Diego Rapacchietti, γράφει ιστορία, με το τέταρτο κατά σειρά έργο τους, "Dissonance Theory".

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή των Ελβετών, σηματοδοτεί την πιο κλινική δουλειά τους. Δίχως να απασχολούνται για να ανακαλύψουν τον τροχό, ή να ανεβάσουν ακόμα πιο ψηλά τον πήχη της ήδη αριστοτεχνικής τους αντίληψης περί metal, 32 χρόνια μετά το "Grin", καταφέρνουν να γίνουν πιο σκοτεινοί, να φλερτάρουν εκ νέου με τις prog καταβολές, αλλά και να παίξουν ξανά με το thrash, αν και σίγουρα σε μικρότερο βαθμό. Πέραν των δύο singles "Symmetry" και "Renewal", που ανεβάζουν ταχύτητες, ο υπόλοιπος δίσκος είναι αρκετά ζοφερός, με έντονες περιπλοκότητες και δαιδαλώδεις μελωδίες. Φυσικά δε λείπει ο δυναμισμός, όπως στο "Sacrificial Lamb", ή μοντέρνες ματιές, σαν αυτές του "The Law", αλλά και η ατμόσφαιρα, έχει έναν πολύ δυνατό ρόλο εδώ, ούσα πάντα ηλεκτρισμένη. Μεγαλειώδεις συνθέσεις, και μαθήματα τεχνικού metal στο "Transparent Eye", hammond και μια ανάμιξη 70s με ανίερα 90s, στο "Prolonging" ενώ στα "Trinity" και "Renewal" οι ρυθμοί παίζουν με το μυαλό. Με λίγα λόγια, όσο και να μη φαίνονται, ιδιαίτερα κλειστοφοβικοί,  σε σχέση με την ενδοσκόπηση που έδειξαν στα δύο προηγούμενα άλμπουμ, πάλαι ποτέ, οι πειραματισμοί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δε σταματούν ποτέ, φτιάχνοντας ένα άκρως avant garde αποτέλεσμα.

Ουσιώδες, καλλιτεχνικό, μαύρο, και 100% Coroner, το "Dissonance Theory", φέρνει μια δυσαρμονία στο metal του mainstream και της μόδας, αλλά δείχνει  φρέσκο, δένοντας όμορφα με όλη την κληρονομιά που μας έχει χαρίσει πριν χρόνια η εν λόγω τριάδα. Κάποιος συνάδελφος, μου είπε, πως ό,τι είναι το "Monotheist" για τους Celtic Frost είναι αυτό το άλμπουμ για τους Coroner, και μπορώ να συμφωνήσω, σαν να έχει κάτι το νερό στις Άλπεις, αλλά θα προσθέσω κλείνοντας, πως η μεθοδικότητα της μπάντας τους κάνει να ψάχνονται και να δείχνουν επίκαιροι παρά το μεγάλο τους κενό. Οπότε, αν σκεφτήκατε ποτέ το "Mental Vortex" ή το "Grin" λίγο πιο άμεσα, αλλά να φλερτάρουν με τους Voivod, και να σκάει για το γαρνίρισμα, λίγο το prog/psych των Cynic, τότε ακούστε το. Σίγουρα μιλάμε για μια έντονα κολλητική δουλειά, που με μόλις λίγα ακούσματα μένει, δίχως να είναι διόλου προβλέψιμη.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης