Οι Mayhem άφησαν γερά το στίγμα τους στην μαυρομεταλλική κοινότητα, τόσο μουσικά όσο και σκανδαλοθηρικά. Μπάντες όπως οι Cadaver ή οι Satyricon τότε ήταν στα ξεκινήματά τους, αλλά όλοι μαζί είχαν επικοινωνία ώστε να ανθίσει μια σκηνή. Όλα αυτά πλέον βέβαια αναήκουν στην ιστορία, αλλά μέλη από όλες αυτές τις μπάντες, εδώ και μια πενταετία έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους μέσω των Order. Έτσι φέτος, επιστρέφουν με το δεύτερό τους άλμπουμ, ονόματι "The Gospel".
Σε ένα Mayhem-ικό κλίμα, αμιγώς σκοτεινοί, αλλά και πιο άμεσοι κι ακραίοι, σε σχέση με το ντεμπούτο τους, οι Order μας εισάγουν με το "Pneuma" λίγο πριν το μαύρο Ευαγγέλιο ανοίξει τις σελίδες του, και εξαπολύσει όλη τη σαπίλα, μέσω του "Rise" και της αλά "Deathcrush" αισθητικής του, που στα 2/4 της μπάντας, ξεσκονίζει στιγμές από το πρώιμο, ένοχο παρελθόν, ενώ πιο crust/black με ταχύτητες και γκρούβες έρχεται το "Bringer Of Salt", με τον Anders Odden να νιώθει στο πετσί του το έργο που επιτελεί στις κιθάρες, και τη ψύχρα που φέρνει μαζί του.
Με το "It Burns" να μας βυθίζει κι άλλο στην κλασική black metal πραγματικότητα, ενώνονται οι απαρχές του Νορβηγικού ήχου, με αυτή την ακατέργαστη ομορφιά, με τις πρωτιές των Bathory και των Venom σε ένα μανιφέστο κάφρικων επιρροών, όπου μας ζώνουν σαν φίδια, σε αντίθεση με το ομώνυμο, που αποφασίζει παρά την ωμότητα του, να χαλαρώσει τα τέμπο του, να μας "απαλλάξει" για λίγο από την ακατάπαυστη οργή, και να φτιάξει με ό,τι έχει, μια κολασμένη και αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Ο Messiah φαίνεται πως έχει κέφια για τον όλεθρο που επίκειται και κομμάτια σαν το "Descend" και το "Lust" τον βοηθούν κι άλλο να τα εξωτερικεύσει βγάζοντας τα λαρύγγια του, περισσότερο κι απ'όσο τα κατάφερε στη νιότη του.
Το "Silvester Anfang" του δίσκου, προμηνύει σιγά σιγά το τέλος, με τον τίτλο "Gal. Lu", δίνοντας μετά από λίγο πάσα στο στοιχειωμένο και βασανισμένο "My Pain", που μέσα στο νεύρο και την μοχθηρότητα βάζει λίγη μελωδία, μέχρι οι μηχανές 'εξόντωσης' να πάρουν πάλι μπροστά. Με το rhythm section να σκάβει και να χτίζει, το "Tomb" φέρνει πάλι στο μυαλό τους πιονέρους Νορβηγούς και την εποχή του Maniac, μαζί με πιο σύγχρονες αισθητικές σε όλη αυτή την κατραμιασμένη νοσταλγία, ενώ τα ξυραφιασμένα riffs συμβάλλουν στο ρόλο του Manheim ο οποίος δίνει τα ρέστα του με τους βαρύγδουπους, στακάτους ρυθμούς του. Κλείνοντας με το "Pneuma II", οι δαίμονες μας μιλούν, μας ψιθυρίζουν, όσο ξεκούρδιστα τα πάντα σιγοντάρουν, κρατώντας τη δυσαρμονία του δίσκου μέχρι την ύστατη στιγμή.
Ο ντράμερ, και βασικός εμπνευστής του δίσκου, Kjetil Manheim, κατάφερε να βγάλει όλη του την εσωστρέφεια, την καταστροφικότητα και τη νωχελικότητα που έκρυβε μέσα του, ήδη από τα 80s και τα 90s, να τα φιλτράρει και να τα φέρει στο σήμερα, δημιουργώντας μαζί με τους συναδέλφους του, και φίλους στην ακραία σκηνή, κάτι που δείχνει την έννοια του underground, ζωντανεύοντας ξανά από τα σπάργανα την ψυχή και την έννοια του black metal. Όλα τα μέλη έχουν τη δική τους ιστορία στο extreme metal της χώρας τους, και αυτός ο δίσκος, δείχνει ωριμότητα μα και ανεμελιά ταυτόχρονα, σφηνωμένα μέσα σε ένα δισκάκι. Το "The Gospel" θα μάθει στους νέους τι σημαίνει παλιομοδίτικο black metal, και θα θυμίσει στους παλιότερους πως ξεκίνησαν να ακούν αυτή τη μουσική μέσα στην τρέλα των νιάτων, πιάνοντας όλους μας από τα μούτρα.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου