Από το 1989, οι Necromantia δε σταμάτησαν να ιντριγκάρουν τον ακραίο μεταλόκοσμο, ούτε να εμπνέουν τη σκηνή που υπηρέτησαν με τις δουλειές τους. Ο αιφνίδιος θάνατος του Baron Blood δύο χρόνια πριν, έκαναν τη μπάντα να βάλει τελεία, κυκλοφορώντας τώρα το πέμπτο τους πόνημα, το συμβολικό "To The Depths We Descend...", με τον ίδιον το γράφοντα παρακάτω να μην περίμενε ότι θα έρθει αυτή η στιγμή, που ο δράκος θα φυσήξει τις φλόγες του για τελευταία φορά.
Χωρίς αποστειρωμένα κατάλοιπα ή χιλιοπαιγμένα μοτίβα, οι Necromantia ακόμα και στο ύστατο βήμα τους, θα πατήσουν σε ένα ψηλότερο σκαλοπάτι, πριν σβήσουν τα κεριά. Αυτό φαίνεται κιόλας από την αρχή του "Daemonocentric" όπου μετά τα βασανισμένα βουητά της εισαγωγής, η δυναμική και η ατμόσφαιρα υπερισχύουν της καφρίλας, δίχως να υποβαθμίζεται το ακραίο μοτίβο της μπάντας, με τον ίδιον τον Magus να δείχνει την κολασμένη του διάθεση, ενώ οι κιθάρες για πρώτη φορά παίρνουν τα ηνία πλάι στο μπάσο του ιθύνοντα νου. Πιο γκρουβάτο, πολυδιάστατο και με βήμα γοργό το αναθηματικό προς τον Baron Blood, "And The Shadows Wept", βγάζει έναν heavy χαρακτήρα δίπλα στα κλασικά, αλλά εξίσου ανανεωμένα στοιχεία της μπάντας, ενώ η μεγάλη ανατριχίλα έρχεται προς το τέλος με τα πλήκτρα που εισάγονται, τον ήχο της καμπάνας και το κραυγαλέο "Farewell My Brother", βυθίζοντας μας στα άδυτα της Αβύσσου, σε μια μοναδική, υπαρξιακή κατάθεση ψυχής.
Από την άλλη, το "Give The Devil His Due", ως ένα μινιμαλιστικό, ορχηστρικό μανιφέστο, μας συνεχίζει με το βαρύ μα μελωδικό του χαρακτήρα στη συνέχεια των αδύτων, δίνοντας έπειτα τη σκυτάλη στο άμεσο και σαρωτικό "Inferno" ανάβοντας φωτιές στο εκρηκτικό πέρασμά του. Πιο κοντά στο παρελθόν τους με έναν συμφωνικό, στοιχειωμένο και συνάμα σκοτεινά ρομαντικό πνευματισμό, ακολουθεί λίγο πριν το φινάλε, το "Eldritch", γλυκαίνοντας παρά το υποχθόνιο στυλ του, το όλο σύνολο, ξεσπώντας με επικά χτυπήματα. Κάπως έτσι φτάνουμε και ανεπίσημα στο φινάλε με το ομότιτλο και τη σκιώδη, κατραμιασμένη avant garde προσέγγισή του σε μια πιο jazzy πλευρά του όλου μαυρομεταλλικού οίστρου. Η τελευταία σφραγίδα πέφτει με δύο επανεκτελέσεις στα κλασικά "Lord Of The Abyss" από το split με τους Varathron και "The Warlock" από το ιστορικό "Crossing The Fiery Path" σε μια εντελώς σύγχρονη, ανανεωμένη και πιο κιθαριστική προσέγγιση, με την αύρα των παλιών ημερών όμως ακόμα να κρατά και φυσικά το μεγαλείο τους να μην εκλείπει.
Το Α και το Ω βρίσκονται εδώ, με όλον τον ηχητικό καμβά της μπάντας να απλώνεται με τα μελανά του χρώματα. 32 χρόνια ιστορίας ολοκληρώνονται με πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά και μια ένδοξη ιστορία, της οποίας αντάξιο είναι και το "To The Depths We Descend". Ένας δίσκος μαγευτικός, δύσκολος και δαιδαλώδες, είναι ό,τι πρέπει για να εναποθέσει φόρο τιμής σε ένα ιδρυτικό μέλος, και να τιμήσει όλα όσα έχει κάνει με νέες αλλά και γνώριμες γεύσεις από φωτιά και στάχτη. Όλοι μας χωνόμαστε στα βάθη, όπως και η ίδια η μπάντα, με το εν λόγω καταληκτικό κεφάλαιο, δειχνοντας ακόμα και τώρα πόσο εμβληματικοί και αναντικατάστατοι θα είναι οι Necromantia όσο υπάρχει το black metal.
(9/10)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου