Οι Necromantia στις σχεδόν τριάμιση δεκαετίες της πορείας τους, άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους τόσο στα ελληνικά όσο και στα παγκόσμια black metal δρώμενα. Έπειτα από τον θάνατο του Baron Blood, αποφάσισαν να κλείσουν τον κύκλο τους με ένα ιδιαίτερο αποχαιρετιστήριο άλμπουμ. Ο ίδιος ο Magus, μιλάει στο Metal View για αυτό το σβήσιμο της μπάντας, το "To The Depths We Descend", τα νέα δεδομένα και τις σκέψεις του γύρω από τη μπάντα του και τον ακραίο ήχο.
-Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο άλμπουμ των Necromantia. Θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς νιώθεις για αυτή την επιστροφή έστω και για τελευταία φορά;
Είναι μια επιστροφή-αποχώρηση. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, από τη μία είμαι χαρούμενος γιατί με την ομάδα που είχα σε αυτό το άλμπουμ όλα έδρασαν τέλεια από όλες τις απόψεις. Είναι από τις λίγες φορές που νιώθω απόλυτα ευχαριστημένος σε όλους τους τομείς. Από την άλλη όμως κάτι λείπει, και εννοώ τον Baron Blood. Τα συναισθήματα μου θα τα έλεγα γλυκόπικρα. Ναι μεν χαίρομαι για τον δίσκο, και θεωρώ πως είναι ό,τι καλύτερο από την εποχή του "Scarlet Evil Witching Black", αλλά η απουσία του Baron Blood δεν είναι απλά αισθητή μουσικά στο άλμπουμ, αλλά είναι και μια απουσία προσωπική, για μένα, είναι μια μεγάλη απώλεια.
-Θεωρείς πως αυτή η απώλεια σε επηρέασε προσωπικά στη σύνθεση του δίσκου; Σε ρωτάω γιατί νιώθω τον δίσκο ό,τι πιο σκοτεινό έχουν κυκλοφορήσει οι Necromantia...
Είναι όντως σκοτεινή δουλειά, αλλά δε θα την έλεγα ως την πιο σκοτεινή. Περισσότερο θα την έλεγα πιο απόκοσμη. Παρόλα αυτά νιώθω πως έχει μπει συναισθηματική φόρτιση μέσα. Ειδικά στο "And The Shadows Wept", που είναι το δικό μου ύστατο χαίρε, νιώθω πως έχω διοχετεύσει όλη μου τη στεναχώρια, και από τότε που το έγραψα μέχρι τώρα που το έχω ακούσει τόσες φορές, ανατριχιάζω, βουρκώνω...ειδικά από το σημείο με τις καμπάνες και μετά, γιατί είναι το αφιέρωμά μου σε εκείνον. Εννοείται πως ο δίσκος είναι έντονα προσωπικός.
-Ακόμα και ο τίτλος μου βγάζει κάτι πιο φιλοσοφικό και πιο μεταφυσικό με το "To The Depths We Descend"....
Έχει σίγουρα έντονο συναισθηματισμό, σίγουρα το μεταφυσικό και όλες οι σκέψεις μου παίζουν ρόλο, αλλά ο τίτλος κυρίως συμβολίζει πως μετά από αυτόν τον δίσκο θα χαθούμε, θα βυθιστούμε κι εμείς σαν μπάντα. Και ο τίτλος, και τα συναισθήματά μου για τον Baron Blood και το ομότιτλο κομμάτι, συμβολίζουν γενικά μια κάθοδο στον Άδη πλέον. Είναι ένα φορτισμένο άλμπουμ, γεμάτο και πολύ απόκοσμο όπως είπα στην αρχή, και ο τίτλος τα περιγράφει όλα αυτά μαζί. Σε ό,τι κάνω πάντα παίζει ρόλο το συναίσθημα, και λογικό τώρα να είναι και λίγο παραπάνω.
Το 2013 ξεκινήσαμε τις συζητήσεις και εννοείται θέλαμε να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Είχαμε πως θα βγάζαμε έναν δίσκο και βλέπουμε....μπορεί και να ήταν ο τελευταίος μας. Είχαμε ξεκινήσει μάλιστα να ρίχνουμε ιδέες αλλά οι υποχρεώσεις και η κανονική ζωή μας έβγαλαν από αυτό και το αφήσαμε λίγο στην άκρη. Παρόλα αυτά το πλάνο υπήρχε. Η ξαφνική απώλεια του Baron Blood το ματαίωσε τελικά αυτό το σχέδιο σαν ντουέτο, και ένιωσα το τελευταίο άλμπουμ να το βγάλω και για εκείνον τον ίδιο. Στην αρχή σκεφτόμουν να κάνω ένα ΕΡ με ένα κομμάτι, μετά όμως είδα, ειδικά μέσα στην καραντίνα που είχα και χρόνο, πως μπορώ να δώσω και άλλα πράγματα. Έτσι αποφάσισα να κάνω ένα ολόκληρο άλμπουμ αποχαιρετισμού και μάλιστα με εξαιρετικά άτομα πλάι μου, τον Γιάννη στα τύμπανα και τον Γιώργο στις κιθάρες, ειλικρινά αν ήταν κι ο Baron Blood σε όλο αυτό θα γινόταν χαμός!
-Όλες αυτές οι ιδέες που είχατε στο μυαλό σας πριν τον θάνατό του, ας πούμε πως υλοποιήθηκαν στο τελικό αποτέλεσμα;
Κάποιες από αυτές υπάρχουν, είναι βασισμένες στα σχέδια που είχαμε κάνει. Συνθετικά όμως κάποιο κομμάτι δικό του δεν υπάρχει, γιατί εμείς γενικά συνθέταμε και γράφαμε όταν ήταν να γράψουμε δίσκο, αλλιώς είχαμε απλώς τις γενικές μας ιδέες. Έτσι δεν είχαμε υλικό πως γράψαμε κάποτε κάτι, ας το βάλουμε, έτσι και η διαδικασία ήταν η ιδια και τώρα, επίσης στη συνθετική διαδικασία βοήθησαν και δύο παλιότερα μας μέλη, ο Inferno στο "Give The Devil His Due" και στο "To The Depths We Descend" ο The Worshipper Of Pan.
Ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι ο "προσωπικός" μου ντράμερ χαχα. Όπου έχω παίξει τον έχω πλάι μου, για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί είναι πολύ καλός ντράμερ, και ο δεύτερος πιάνει αμέσως την ατμόσφαιρα του κομματιού και δε χρειάζεται να του πω σχεδόν τίποτα. Το ίδιο πράγμα έγινε και με τον Γιώργο, που τον θεωρώ εξαιρετικό και αρκετά υποτιμημένο μουσικό. Δουλεύοντας με τους Yoth Iria ανακάλυψα πως έχουμε αυτή τη χημεία, χωρίς πολλές κουβέντες αντιλαμβανόμαστε τι θέλουμε. Έτσι πήγαινε η συνεργασία μας και για αυτό τους διάλεξα για τους Necromantia. Και δένουμε μουσικά σαν ομάδα αλλά κυρίως και εγκεφαλικά, έτσι βοηθάει να βγει κάτι δεμένο και ομοιόμορφο.
-Μάλιστα παρατηρώ πόσο έντονες είναι οι κιθάρες για πρώτη φορά στη μπάντα. Πώς προέκυψε αυτό;
Όντως, πέρα από τα σόλο δεν υπήρχε κιθάρα στους Necromantia. Μιας και κάποτε ήταν το οχτάχορδο μπάσο στη θέση των ρυθμικών, τώρα οι κιθάρες πήραν τη θέση του οχτάχορδου. Φυσικά ακόμα είναι έντονο το μπάσο, δε φθίνει αυτό, αλλά παίρνει πλέον θέση και η κιθάρα, κι αυτό είναι μια καινοτομία στο τέλος των Necromantia, καινοτομήσαμε στον εαυτό μας, χαχα. Υπάρχουν πολλές μελωδικές γραμμές επίσης και πλέον όλα φαίνονται καθαρότερα σε σχέση με το παρελθόν λόγω παραγωγής.
-Επίσης μέσα στο άλμπουμ υπάρχουν δύο επανεκτελέσεις στο "The Warlock" και στο "Lord Of The Abyss". Πώς προέκυψε αυτό και γιατί σε αυτά τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια;
Αυτά τα κομμάτια είναι από τα κλασικότερα μας. Ήταν μια άποψη που είχα για το πως θα ήθελα να ακούγονται κανονικά και με τα σημερινά δεδομένα. Ακόμα και με τον Baron να τα επανεκτελούσαμε νομίζω πως πάλι θα προσθέταμε κιθάρες, εγώ θα έμενα στα φωνητικά και εκείνος θα έβαζε όλα τα μπάσα. Θα ήταν μια άλλη προσέγγιση. Όσον αφορά αυτά τα δύο συγκεκριμένα κομμάτια, ο λόγος είναι γιατί τα θεωρώ από τα πιο επικά και αντιπροσωπευτικά μας κομμάτια μαζι επίσης με το "Les Litanies De Satan". Είναι κομμάτια μεγάλα σε διάρκεια, και συνήθως σε αυτά ξεδιπλώνουμε ό,τι θέλουμε να πούμε. Οι Necromantia ποτέ δεν ήταν το κλασικό γκρουπ που παίζει ένα κουπλέ, ένα ρεφρέν, αλλαγή και μετά πάλι τα ίδια. Εμείς πάντα λέγαμε ιστορίες μέσα από τα τραγούδια μας και προχωράμε, αλλάζει σελίδα, αλλάζει ιστορία, αλλάζει μουσική. Σαν τους Mercyful Fate που η μουσική τους προχωράνε, αλλάζουν ατμόσφαιρα, διάθεση. Έτσι ήταν και η δική μας λογική, δεν είχαμε τη λογική του ΄χιτ΄.
-Όσον αφορά τώρα την επιρροή των Necromantia γενικά στον ακραίο ήχο, κυρίως προς το εξωτερικό, θεωρείς πως έδωσε άλλη βαρύτητα και prestige τόσο σε εσάς όσο και στο ελληνικό black metal;
Γενικά από τη δική μας γενιά, με μπάντες σαν εμάς ή τους Rotting Christ και τους Varathron, θεωρώ πως όλοι έχουμε επηρεάσει τις επόμενες γενιές. Σαν Necromantia ίσως να το κάναμε με πιο ιδιόμορφο τρόπο, γιατί είναι και πιο ιδιόμορφη η μουσική. Αν ακούσεις το "Scarlet..." που βγήκε το 95', θα παρατηρήσεις πλήκτρα που μέχρι τότε δεν είχε παίξει κανείς. Δεν ήταν διαδεδομένη η χρήση των πλήκτρων τότε στον ακραίο ήχο, το ξεκινούσαν λίγο οι Cradle Of Filth και μετέπειτα οι Dimmu Borgir. Επίσης είχαμε πολύ έντονο το heavy metal στοιχείο, οπότε οι χρονικές συγκυρίες και η ιδιαιτερότητα στον ήχο μας, ήταν οι βασικοί παράγοντες που έκαναν τη μπάντα επιρροή σε άλλους. Όταν λέω επιρροή δεν εννοώ μπάντες να παίζουν σαν εμάς, αλλά πήραν πράγματα και τα μετέφρασαν στο δικό τους ύφος, άλλωστε αυτό συμβαίνει πάντα στη μουσική, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Γενικά όταν είσαι φαν της μουσικής και ακούς έναν αριθμό γκρουπ τον μήνα, αν μετά γράψεις μουσική δε γίνεται να μην πάρεις έστω και λίγα στοιχεία από τα ακούσματά σου ή από τις αγαπημένες σου μπάντες, όποιος πει ότι δεν γίνεται έτσι είναι ψεύτης. Έχουν παιχτεί τα πάντα, πλέον το θέμα είναι πως θα τα παίξεις εσύ! Ο κύριος λόγος που προσωπικά παίζω μουσική στο κάτω κάτω είναι για μένα, να περάσω όλα όσα σκέφτομαι σε τέχνη. Νιώθω ερασιτέχνης με την ετυμολογία του "εραστή της τέχνης", ποτέ δε με ένοιαξε το κάνω επαγγελματικά, όποιος με ακούσει ή όποιος επηρεαστεί από αυτό που κάνω τότε ναι, και γαμώ!
-Έτσι νομίζω ότι ήταν και οι πρώτες μέρες και οι νοοτροπίες του πρώιμου black metal γενικά. Εσύ πώς το βλέπεις, έχει αλλάξει αυτό μεταξύ τότε και τώρα;
Κοίτα, υπήρχαν μπάντες και πιο μεγάλες, και πιο παλιές και πιο νέες, που στόχευσαν στην εμπορικότητα. Δηλαδή οι Venom που ξεκίνησαν πρακτικά το ιδίωμα, μέσα στη φάση της νεότητας και της επανάστασης, αυτή την αλητεία την "πούλησαν", την είδαν εμπορικά. Ακόμα και κάποιοι Νορβηγοί, που ήταν ένας κλειστός κύκλος τότε στα 90s, ίσως να το είδαν και κάπως έτσι, όχι εμπορικά τόσο, αλλά είδαν την αναγνώριση μέσα. Οι περισσότερες αξιόλογες μπάντες παρόλα αυτά εννοείται είδαν την έκφραση τους, και κάποιες από αυτές προχώρησαν μακριά και αναγνωρίστηκαν, κάποιες άλλες όχι. Κάποιες μπάντες έγιναν πλούσιες από αυτό, έγινε η δουλειά τους, αλλά εν τέλει τους έμεινε κάτι από εκεί που ξεκίνησαν;! Γιατί εγώ νομίζω πως όχι. Όταν μπαίνει η δουλειά στη μέση η αγάπη για αυτό φθίνει, κι έτσι κάποιες φορές χάνεται και δημιουργικός οίστρος γιατί πρέπει να κυκλοφορείς για να περιοδεύεις κτλ. Θέλει τον χρόνο της η τέχνη για να γίνει καλή, αξιόλογη. Η σκηνή γέμισε αρκετά από τέτοιου είδες μπάντες, αλλά η μουσική δεν είναι σαν να φτιάχνεις μια πίτσα, για αυτό για εμένα οι περισσότερες μπάντες μετά τον τρίτο-τέταρτο δίσκο αρχίζουν μια καμπή και μετά ίσως τους ξαναέρθει μια έκλαμψη. Η δημιουργικότητα κάνει κύκλους. Παντού υπάρχουν όλες οι φιλοδοξίες. Αυτό κιόλας δεν είναι και σημείο των εποχών, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν όλα, οι τύποι που θέλουν να βγάλουν λεφτά, οι τύποι που το παίζουν evil, οι τύποι που το γουστάρουν....τα πάντα.
-Επίσης πλέον σε όλα τα είδη υπάρχει και η πληροφορία...
Εννοείται, είναι πολύ εύκολη η πρόσβαση του κοινού, πολλές οι μπάντες και πολλή η πληροφορία. Και το να γράψεις μουσική και το να πιάσεις κόσμος είναι πιο εύκολο. Αυτό είναι σημείο των καιρών, ο κόσμος ψάχνεται και είναι κι ανυπόμονος. Εγώ πχ, δεν ήθελα να βγάλω lyric video, ήθελα να το πάω πιο παραδοσιακά, αλλά και οι εταιρείες το θέλουν, και ο κόσμος το περιμένει, έχει μάθει να περιμένει τέτοιο υλικό. Θυμάμαι παλιά περιμέναμε πρώτα να το πάρουμε σε δίσκο και έτσι το ακούγαμε. Η πρόσβαση έχει αλλάξει, κι έχουν αλλάξει και τα standrards. Γράφεις, το ανεβάζεις, σε ακούν 1000 άτομα. Παλιά για να σε ακούσουν 1000 άτομα ήταν μεγάλη ιστορία. Τα συγκροτήματα πλέον μπαίνουν και σε αυτές τις λογικές...
-Αλλάζοντας θέμα, με τους Thou Art Lord να περιμένουμε κάτι νέο;
Άγνωστο. Οι Thou Art Lord είναι ένα ιδιαίτερο σχήμα. Δε διαλύεται, απλώς πέφτει σε νάρκη. Αν αποφασίσουμε κάποια στιγμή αυτοί που απαρτίζουμε τη μπάντα να κάνουμε κάτι, θα το κάνουμε. Μπορεί ποτέ, μπορεί και σε ένα χρόνο, δεν το ξέρουμε.
-Τέλος, τι θα μείνει μέσα σου από τους Necromantia;
Θα είναι πάντα μέσα στην ψυχή μου. Ένα σφραγισμένο μαύρο ξύλινο σεντούκι γεμάτο με 32 χρόνια ακραίας, σκοτεινης μουσικής δημιουργίας, περηφάνιας, νοσταλγίας και μια μικρή δόση πικρίας στο τέλος.
-Σε ευχαριστώ Magus για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Θέλω να κλείσω ευχαριστώντας όλους όσους στήριξαν και στηρίζουν τους Necromantia όλα αυτά τα χρόνια. Προσωπικά μιλώντας, ίσως τα πούμε στη συνέχεια κάπου αλλού!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου