Πιονέροι για τον σκοτεινό ήχο του Χάλιφαξ, και εκ γενετής ανήσυχα πνεύματα, οι Paradise Lost, δε χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις. Το θρυλικό συγκρότημα, που εδώ και 30 χρόνια έχει καλύψει ευρέως την έννοια του πειραματισμού, ξαναβρήκε απάγκιο στα doom/death metal λημέρια με τους δύο προηγούμενους δίσκους, και πλέον με το "Obsidian" δείχνουν πως μπορεί να ταιριάξει η ατμόσφαιρα με αυτού του είδους τη μαυρίλα. Για κάθε τι από αυτά, την αγάπη για τη χώρα μας, καθώς και για τις μελλοντικές ανησυχίες, ο κιθαρίστας και συνιδρυτής των Βρετανών, Greg Mackintosh μίλησε στο Metal View.
-Καταρχάς το νέο σας άλμπουμ ονομάζεται "Obsidian", που είναι μια κατάμαυρη πέτρα φτιαγμένη από λάβα. Με αυτόν τον τρόπο θα θέλατε να περιγράψετε το άλμπουμ ως μια πρώτη γεύση στους fans;
Κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσε. Ο Nick ήρθε με την ιδέα του τίτλου και μου άρεσε, γιατί εκτός ο,τι μιλάμε για έναν ιδιαίτερο ηφαιστειακό λίθο, τον συναντάμε συχνά σε διάφορες λαογραφικές παραδόσεις. Μια ενδιαφέρουσα ιστορία από αυτές είναι πως αν φτιάξεις έναν καθρέφτη από οψιδιανό αντικατοπτρίζεται επάνω, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον ενός ανθρώπου, πράγμα που φαντάζει τέλειο στη μουσική των Paradise Lost και την παρούσα κυκλοφορία. Ουσιαστικά θέλαμε να δείξουμε τη δική μας οπτική πάνω σε αυτές τις παραδόσεις και δοξασίες, κυρίως με το artwork και τα δόντια, τα καρφιά κι όλα αυτά που παρουσιάζονται, αλλά και πως βλέπουμε μουσικά όλες τις μεταφορές αυτών των παλιών προκαταλήψεων.
-Τα τελευταία πέντε χρόνια βλέπουμε μια επιστροφή στις ρίζες σας. Είναι εύκολο να "πειράζετε" έναν τόσο κλασικό ήχο όπως το Βρετανικό doom/death;
Ξεκινήσαμε σαν μια doom/death metal μπάντα, και με όσους πειραματισμούς κι αν κάναμε, βλέπαμε πως έχουμε πίσω τέτοιες κυκλοφορίες και από ένα σημείο κι έπειτα θέλαμε να τα δείχνουμε περισσότερο. Ξέρεις, όσο μεγαλώνεις κι ωριμάζεις θέλεις να βλέπεις διάφορες οπτικές, οπότε και επιστρέψαμε περίπου σε αυτόν τον ήχο. Σχετικά με τις τελευταίες μας δουλειές, νομίζω πως ο νέος δίσκος αν και έχει αυτό το χαρακτηριστικό, παίρνει επιρροές από όλη μας την πορεία, προσπαθήσαμε να φέρουμε νέα στοιχεία, όπως η ακουστική έναρξη στο άλμπουμ, και γενικά δουλέψαμε χωρίς να βάλουμε όρια για το τελικό αποτέλεσμα. Το "Obsidian" θέλαμε να είναι σαν μουσική βιογραφία της μπάντας.
-Σχετικά με αυτό που λες, μου δίνεις πάσα, γιατί νιώθω πως είναι ο πιο κιθαριστικός σας δίσκος, και συν τοις άλλοις έρχονται πολλά επικά στοιχεία, gothic επιρροές, και μελωδίες. Ήταν κάτι που προέκυψε αβίαστα ή το ήθελες;
Ωραία παρατήρηση, δημιουργήθηκε πάνω στα πλαίσια του πειραματισμού, και φυσικά όλων μου των επιρροών. Για να σου πω την αλήθεια, βασικό ρόλο έπαιξε ότι πάνω από το μισό άλμπουμ, το ηχογράφησα στο home studio μου, και αυτή είναι η πρώτη φορά που δουλεύω έτσι για έναν δίσκο. Όλοι οι υπόλοιποι δούλευαν κανονικά σε studio, ο Nick έκανε τα φωνητικά του, κι εγώ παρέμενα στο σπίτι να εξασκούμαι και να πειραματίζομαι με τις κιθάρες, τους ήχους τους και όσα σημεία ήθελα να γίνουν πιο εκφραστικά. Είχα βαρεθεί τη γνωστή "συνταγή' για το πως πρέπει να ακούγεται ένας metal δίσκος, κι έτσι ήθελα να νιώσω πιο άνετος και να κάνω εξ ολοκλήρου αυτό που ήθελα. Τα παιδιά έκαναν τη δουλειά τους μέσα σε δύο εβδομάδες για τα σημεία τους, κι εγώ πάλευα περίπου έξι μήνες. Παρόλα αυτά είμαι τόσο ευχαριστημένος για το αποτέλεσμα, που μερικά μέρη του δίσκου τα κράτησα όπως ακριβώς ήταν και στα demo μας.
-Μερικές μελωδίες, σόλο, καθώς και τα πλήκτρα μου θυμίζουν έντονα στιγμές του "Draconian Times". Ήταν κάτι σαν φόρος τιμής για τα 25 χρόνια αυτού του μνημειώδους δίσκου;
Μου το είπαν κάποιοι ακόμα αυτό το πράγμα. Ειλικρινά δεν είχα κάτι τέτοιο στο μυαλό μου, ούτε σκεφτόμουν απαραίτητα το στυλ του "Draconian Times" στις μελωδίες ή τα σόλο μου και ούτε το άκουσα τελευταία, χαχα. Νομίζω πως βγήκε έτσι απλά. Έχω έναν συγκεκριμένο τρόπο παιξίματος και γραφής, που θέλοντας ή μη, μπορεί κάτι να ακουστεί παρόμοιο με κάτι άλλο. Σίγουρα δεν ήταν επιτηδευμένο κάτι τέτοιο. Το "Draconian Times" για εμένα είναι ο δίσκος που καθόρισε το στυλ και την ταυτότητα μας στον μέγιστο βαθμό, οπότε με τον τρόπο του επηρέασε μάλλον και το "Obsidian". Δεν ήταν σκοπός μου αλλά καταλαβαίνω τι εννοείς.
-Mε αυτήν τη γενική "επιστροφή στις ρίζες" σας τα τελευταία χρόνια, επηρεάστηκες από τη δημιουργία των Strigoi και των Vallenfyre, ή από τη συμμετοχή του Nick στους Bloodbath;
Όχι καθόλου. Θα μπορούσα να πω το αντίθετο. Τους Vallenfyre τους ξεκίνησα για άλλο λόγο και τελικά κατέληξε ένα ολοκληρωμένο project. Έτσι και με τους Strigoi, που βλέπω τις παλιές μου επιρροές και ρίζες, και με βοηθάει να εξωτερικεύω τα απωθημένα. Η ενασχόληση με αυτές τις μπάντες με έκανε να δω τι πραγματικά πρέπει να κάνω με τους Paradise Lost ή όχι, ώστε να ξεχωρίζω τις σκέψεις μου. Οι μεγαλύτερες doom/death επιρροές μου από το παρελθόν των Paradise Lost βγήκαν στο "Beneath Broken Earth" που ήταν το τελευταίο κομμάτι που έγραψα για το "The Plague Within" και με έκανε να θέλω να γράψω ένα ακόμα ανάλογο άλμπουμ, που ήταν το "Medusa". Από εκεί και πέρα θέλαμε να ξεχωρίσουμε κάποια στοιχεία για το νέο άλμπουμ, κι έπειτα να δοκιμάσουμε μερικά νέα, ποικίλα πράγματα που θα μας έκαναν πιο χαρούμενους.
-Μιλώντας για νέα στοιχεία και πειραματισμούς. Πιστεύεις πως θα αλλάξει ξανά κάτι ριζικά στον ήχο της μπάντας;
Δεν έχω μάθει να λέω όχι σε κάτι τέτοια, αλλά δε ξέρω. Δεν έχω σκεφτεί κάτι νέο μετά την ετοιμασία του δίσκου, οπότε ακόμα δεν υπάρχουν ιδέες ή πλάνα. Δε μου αρέσει να κάνω μακρινά σχέδια, το θεωρώ ανθυγιεινό για έναν καλλιτέχνη, είναι δώρο άδωρο για τη δουλειά που θα ρίξει. Θεωρώ πως κάθε δίσκος πρέπει να απεικονίζει τη στιγμή που ζει η μπάντα. Πέρασαν τρία χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο, και μέχρι το τελικό αποτέλεσμα του "Obsidian", το μυαλό μου άλλαζε συνεχώς, οπότε...ποτέ μη λες ποτέ.
-Επίσης φέτος συμπληρώνετε τριάντα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου σας δίσκου. Πώς βλέπετε τους εαυτούς σας τότε και τώρα;
Σαν άνθρωποι δε νομίζω πως αλλάξαμε ιδιαίτερα. Είμαστε ακόμα ίδιοι μεταξύ μας, έχουμε ακόμα το ίδιο χιούμορ, και γεωγραφικά ακόμα μένουμε στο ίδιο μέρος, οπότε μας επηρεάζει που βρισκόμαστε στο κέντρο της Βρετανικής εργατικής τάξης. Έχουμε όλα τα συστατικά των κατοίκων του Halifax, και αυτό μας κρατά πολύ ζωντανούς ακόμα και δημιουργικά. Στη μουσική αποκλειστικά όμως, ωριμάσαμε και από δουλειά σε δουλειά φαίνεται πως πέρασαν αυτά τα τριάντα χρόνια. Προσωπικά εγώ και σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης νιώθω αρκετά πιο σοβαρός σε σχέση με την εφηβεία μου, όταν ξεκινούσα, αν και λόγω των καιρών, βλέπω πολλούς σοβαρούς εφήβους πλέον. Σχετικά με τη ζωή κι όλα όσα συμβαίνουν γύρω πάντως, θέλοντας να το περάσουμε και με τη μουσική μας, ακόμα παραμένουμε συνεσταλμένοι και κάπως στοχαστικοί. Όλη αυτή εμπειρία μας κάνει αυτούς που είμαστε
-Λόγω της δεδομένης κατάστασης με την πανδημία, βλέπουμε πολλές μπάντες να παίζουν εικονικά live σε διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες. Ποια η άποψή σου για αυτό;
Μμμ, δεν είναι κάτι που πραγματικά μου αρέσει, δεν μου προκαλεί το ενδιαφέρον να το παρακολουθήσω. Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων συγκροτημάτων να το κάνουν, γιατί κανείς μας δε ξέρει πότε θα τελειώσει όλο αυτό, κι αν όλα θα είναι όπως παλιά, με τη μουσική βιομηχανία προφανώς να ζημιώνεται. Θα μπορούσαμε κι εμείς να το κάνουμε αλλά ακόμα δε νομίζω πως είναι για τα γούστα μας. Προσωπικά σε μια εμφάνιση θεωρώ απαραίτητο το feedback του κόσμου, ενώ σε ένα απλό δωμάτιο που παίζεις, δεν αλλάζει κάτι. όπως φαίνεται όμως οι καιροί αλλάζουν κι αναγκαστικά σε κάποια πράγματα ενδεχομένως να πρέπει ο καθένας να προσαρμοστεί από εκεί που δεν το περιμένει. Είναι ένα γεγονός που επηρεάζει τους καλλιτέχνες, τους promoters, τις εταιρείες και φυσικά το ίδιο το κοινό.
-Αν τα πράγματα πάνε καλύτερα, ευελπιστούμε πως θα σας δούμε φέτος τον Δεκέμβριο. Τι να περιμένουμε από αυτή την εμφάνιση στην Αθήνα;
Όπως είπες κι εσύ, ευελπιστούμε όλα να πάνε καλύτερα. Από την εφηβεία μου μέχρι πρότινος, έπαιζα ζωντανά κάθε δύο εβδομάδες χοντρικά, και νομίζω τώρα, σε αυτούς τους δύο μήνες, πως είναι ο περισσότερος καιρός που έχω κάτσει μέσα χωρίς να κάνω κάτι. Ήδη τα μεγάλα φεστιβάλ έχουν ακυρωθεί καθώς κάποιες μελλοντικές μας εμφανίσεις, έτσι όλα είναι αβέβαια. Φυσικά υπάρχει καιρός μέχρι τον Δεκέμβριο και δεδομένου πως η κατάσταση της Ελλάδας είναι καλύτερη από άλλα μέρη της Ευρώπης, πιστεύουμε πως όλα θα πάνε καλά. Θα είναι το πρώτο, ή ένα από τα πρώτα μέρη που θα παίξουμε το "Obsidian", οπότε το περιμένουμε με μεγάλη δίψα αυτό.
-Ως ένα από τα πιο αγαπητά σχήματα στη χώρα μας, ποιες είναι οι πιο αξιομνημόνευτες στιγμές σου από την Ελλάδα;
Η Ελλάδα είναι αγαπημένος προορισμός, κι από τα μέρη που έχουμε παίξει περισσότερο. Σίγουρα και οι στιγμές είναι αμέτρητες, χαχα. Κάτι πραγματικά αξέχαστο για εμένα θα είναι όταν παίξαμε στο Ρόδον, που είχαμε και τον Jeff στα drums. Ήταν από τα πιο τρελά κι αγαπημένα μας λάιβ, και πραγματικά αυτό το μέρος μου λείπει. Επίσης έχουμε καιρό να παίξουμε στη Θεσσαλονίκη, και είναι κάτι που θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον, και να επισκεφθώ τα rock bars της περιοχής, καθώς παλιά το συνηθίζαμε κάπως.
Σε ευχαριστώ πολύ Greg για αυτή τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Σε ευχαριστώ και εγώ πολύ Γιάννη. Η τέχνη αυτή την περίοδο είναι πιο σημαντική από ποτέ! Θεωρώ πως είναι ωραίο οι μπάντες να κυκλοφορούν τους δίσκους τους εν μέσω καραντίνας, αφού ο κόσμος θέλει κάτι για να ξεχαστεί και να περάσει ευχάριστα τον χρόνο του. Έτσι κι εμείς δε θέλαμε να το καθυστερήσουμε παραπάνω, όταν ξέραμε πως πολλοί περίμεναν Τα βιβλία, οι ταινίες, η μουσική είναι απαραίτητες συντροφιές αυτή τη χρονική στιγμή, κι ελπίζουμε το "Obsidian" να βρει μια θέση εκεί. Ελπίζω να τα πούμε τον Δεκέμβρη!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου