Τριάντα τρία χρόνια είναι πολλά για να θεωρήσει κάποιος μια μπάντα ανενεργή. Οι Θεσσαλονικείς Northwind όμως μάζεψαν τις δυνάμεις τους, πήραν από το χέρι την παράδοσή τους και τις πρώτες τους μουσικές, και κάπως έτσι επιστρέφουν με το τρίτο τους πόνημα. Οι νεότερες γενιές σε αυτό το σημείο θα πρέπει να μάθουν πως μαζί με τους Spitfire ήταν τα πρώτα σχήματα που πήραν συμβόλαιο από πολυεθνική εταιρεία πίσω στη δεκαετία του 1980, όσο εύκολο κι αν φαίνεται σήμερα για κάποιους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών, η διαδοχή της μυθολογίας προς την Ιστορία.
Τo εναρκτήριο "The Wooden Walls", λιώνοντας τον πάγο του 'Mythology', έρχεται να μας θυμίσει τα 80s, με διάσπαρτα στοιχεία των Judas Priest, Queensryche και Europe, σε έναν όγκο που τα εν λόγω τείχη τα κάνει απροσπέλαστα. Μετά τα βαριά και μελωδικά περάσματα της αρχής, πάμε σε πιο επικά, πολεμικά μονοπάτια με το "King Alexander The Third" που προφανώς αφιερώνεται στον Μέγα Αλέξανδρο. Εδώ η ταυτότητα των Μακεδόνων αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο, με έντονο το ελληνικό στοιχείο, ενώ στο "Soldier's Pay" παρατηρείται μια μετουσίωση των φορμών από το εναρκτήριο δίδυμο, με riffs άκρως πιασάρικα και χτυπητά.
Αν οι επίσης θρυλικοί συμπατριώτες μας, Socrates Drank The Conium ήταν τραγούδι, τότε δικαιωματικά λόγω concept θα ήταν το ''My Dying Day", με τα συρτά του και δυναμικά riffs, τις επιβλητικές τεχνικές και την έντονη δραματικότητα σε ένα αμιγώς κλασικό heavy ύφος. Το "First Shot" από την άλλη αφήνει ελαφρώς κατά μέρος τα μεταλλικά στοιχεία πατώντας σε πιο hard rock δρόμους με πινελιές ανάλογες των Deep Purple, αν και με το "Marathon March" αρματωνόμαστε ξανά για power κατευθύνσεις με τις ελληνοπρεπείς δόσεις να ξανασμίγουν με τη μουσική των Northwind.
Με τα τύμπανα του πολέμου να ηχούν και μάλιστα να κατέχουν εξέχουσα θέση, θα συναντήσουμε το "Pyrrhos The Eagle" που εκτός της νοσταλγικής του ηχητικής του νοοτροπίας, αυτό που μένει είναι το shredding καταμεσής του κομματιού. Επίσης μεγαλοπρεπές, το "Aristodemus The Hero" χώρια από το στιβαρό του πάτημα, εμπλουτίζεται με τις ανατολίτικες επιρροές του Blackmore στους Rainbow κάνοντας το αποτέλεσμα πιο soundtrack-ικό. Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο "Cry Free-Die Free" πιο σκοτεινό και doomy, φέρνοντας στο μυαλό κάτι μεταξύ των Candlemass και των Sabbath επί Tony Martin. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δύσκολα δε θα πιάσει ανατριχίλα τον ακροατή, φαντάζοντας τις σάπιες πύλες του Άδη να τον υποδέχονται. Τέλος, το "The Dog" μας πηγαίνει ξανά στο φως με πιο ξέγνοιαστες 70s ιδέες, εμφανώς ανάλογες των Led Zeppelin.
Eίναι γεγονός από μόνο του, και μάλιστα φτωχό σε σχολιασμούς, πως η πρώτη heavy metal μπάντα της χώρας μας επέστρεψε γερά και δυνατά. Από εκεί και πέρα το "History" παρά τη συνοχή που έχει ηχητικά, σχεδόν στο μισό άλμπουμ διακατέχεται από γνωστές επιρροές. Προσωπικά, αυτό που θα προτιμούσα είναι τα ακουστικά μέρη ή τα πιο ελληνοπρεπή και ταιριαστά στο κλασικό ύφος των συμπατριωτών μας στοιχεία να πάρουν μεγαλύτερο έδαφος. Κλείνοντας, ο δίσκος σίγουρα ακούγεται ευχάριστα με πολλές πορωτικές στιγμές, κάνοντας με έτσι να θέλω να δω τη συνέχεια πως θα πάει για αυτούς, με το επόμενο άλμπουμ αναμφίβολα να πατάει πιο γερά στα πόδια και την κληρονομιά της μπάντας.
(7/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου