Oι Rotting Christ είναι το πιο αναγνωρισμένο συγκρότημα της εγχώριας σκηνής σε διεθνές επίπεδο, και όχι άδικα. Φέτος, με τη συμπλήρωση των 30 τους χρόνων, ήρθαν με το δεκατο τέταρτο άλμπουμ, που δίνει όλα του τα κλου στις λεπτομέρειες, με την "αιρετική" του ταυτότητα, ενώ το αλά El Greco εξώφυλλο του δίνει την πρωτη γεύση για το cocnept του ίδιου του δίσκου.
Η έναρξη γίνεται με ένα μινιμαλιστικό κομμάτι, το "In The Name Of God", και την τελετουργική του εισαγωγή, το οποίο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε πριν τρία χρόνια το "Rituals". Aπό την άλλη, με πινελιές που σκιαγραφούν αμυδρά τον μελωδικό χαρακτήρα του "A Dead Poem" και τα ethnic στοιχεία του "Kατά Τον Δαίμονα Εαυτού" θα συναντήσουμε το "Vetry Zlya" με τη συμετοχή της Irina από τους Ρώσους Grai.
Koντά στο ύφος του προκατόχου του επίσης, βρίσκεται το "Hallowed Be Thy Name" με τους ελαφρώς groov-άτους ρυθμούς του, αλλά κυρίως τα αργά του, ψιλόdoom περάσματα, ενώ πιο διαφοροποιημένα έρχονται τα ήδη γνωστά "Heaven and Hell and Fire", με τις κλασικές ύστερες Rotting Christ μελωδίες του και ένα από τα πιο τεχνικά solos τους, αλλά και το "Fire, God and Fear" με στοιχεία που προσωπικά μου θύμισαν λίγο το κλασικό πλέον "Theogonia".
Μέσα σε όλο το σκοτεινό σκηνικό των Rotting Christ, με επίσης μυστικιστικά και τελετουργικά μοτίβα, θα συναντήσουμε το ''Dies Irae", επηρρεασμένο από τον ομώνυμο καθολικό ύμνο, αλλά και το "I Believe", με τους ελληνικούς του στίχους, βγαλμένους από την ''Ασκητική'' του Νίκου Καζαντζάκη. Βέβαια πέρα από τους αιρετικούς και καταραμένους λογοτέχνες της ιστορίας, το "The Voice Of Universe", μας κάνει ένα ταξίδι στην Ανατολή, με τον Ashmedi από τους Melechesh να μας μιλάει περι Ζοροαστρισμού, σε ένα όργιο μελωδιών και πολυποίκιλων ρυθμών από τον Θέμη.
Λίγο πριν το τέλος, το "The New Messiah", είναι από τα πιο απλά και catchy κομμάτια της μπάντας, δίνοντας πάσα για το καταλυτικό "The Raven" του Edgar Allan Poe, το οποίο κατακλύζεται από heavy metal riffs, με μια πιο ερεβώδη και extreme αύρα, επικό χαρακτήρα και τέλος ένα αργό αλλά κολλητικό lead στην κιθάρα.
Ο Σάκης με τον Θέμη δείχνουν ξανά την αιρετική ταυτότητα τους, αυτή τη φορά όχι μόνο για τη στιχουργική τους κατεύθυνση, αλλά και για τις μουσικές τους διαδρομές, που πέρα από την ακραία τους πλευρά και τα στοιχεία της ίδιας της μπάντας, βάζουν μέσα και άλλα χαρακτηριστικά πιο κοντά στο παλιό καλό heavy metal. Το "The Heretics" δείχνει ακόμα πως οι Έλληνες βετεράνοι είναι ζωντανοί, και συν τοις άλλοις δημιοούργησαν έναν δίσκο ο οποίος δεν κρίνεται με το πρώτο άκουσμα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η έναρξη γίνεται με ένα μινιμαλιστικό κομμάτι, το "In The Name Of God", και την τελετουργική του εισαγωγή, το οποίο συνεχίζει από εκεί που μας άφησε πριν τρία χρόνια το "Rituals". Aπό την άλλη, με πινελιές που σκιαγραφούν αμυδρά τον μελωδικό χαρακτήρα του "A Dead Poem" και τα ethnic στοιχεία του "Kατά Τον Δαίμονα Εαυτού" θα συναντήσουμε το "Vetry Zlya" με τη συμετοχή της Irina από τους Ρώσους Grai.
Koντά στο ύφος του προκατόχου του επίσης, βρίσκεται το "Hallowed Be Thy Name" με τους ελαφρώς groov-άτους ρυθμούς του, αλλά κυρίως τα αργά του, ψιλόdoom περάσματα, ενώ πιο διαφοροποιημένα έρχονται τα ήδη γνωστά "Heaven and Hell and Fire", με τις κλασικές ύστερες Rotting Christ μελωδίες του και ένα από τα πιο τεχνικά solos τους, αλλά και το "Fire, God and Fear" με στοιχεία που προσωπικά μου θύμισαν λίγο το κλασικό πλέον "Theogonia".
Μέσα σε όλο το σκοτεινό σκηνικό των Rotting Christ, με επίσης μυστικιστικά και τελετουργικά μοτίβα, θα συναντήσουμε το ''Dies Irae", επηρρεασμένο από τον ομώνυμο καθολικό ύμνο, αλλά και το "I Believe", με τους ελληνικούς του στίχους, βγαλμένους από την ''Ασκητική'' του Νίκου Καζαντζάκη. Βέβαια πέρα από τους αιρετικούς και καταραμένους λογοτέχνες της ιστορίας, το "The Voice Of Universe", μας κάνει ένα ταξίδι στην Ανατολή, με τον Ashmedi από τους Melechesh να μας μιλάει περι Ζοροαστρισμού, σε ένα όργιο μελωδιών και πολυποίκιλων ρυθμών από τον Θέμη.
Λίγο πριν το τέλος, το "The New Messiah", είναι από τα πιο απλά και catchy κομμάτια της μπάντας, δίνοντας πάσα για το καταλυτικό "The Raven" του Edgar Allan Poe, το οποίο κατακλύζεται από heavy metal riffs, με μια πιο ερεβώδη και extreme αύρα, επικό χαρακτήρα και τέλος ένα αργό αλλά κολλητικό lead στην κιθάρα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου