Η πρώτη μου επαφή με τους Ολλανδούς Phlebotomized, ήρθε μέσω του νέου τους πονήματος και πριν καν το ακούσω και ψάξω την προηγούμενη διασκογραφίας τους, φανταζόμουν ένα καφρικό grindcore συγκρότημα. Φυσικά έπεσα έξω, αλλά το αποτέλεσμα με τους πολυποίκιλους και όμορφους ήχους του με κέρδισε.
Μετά από μια σκοτεινή και αργή εισαγωγή, βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες μας, έρχεται ένα σκληρό και σινάμα κινηματογραφικό μελωδικό κομμάτι, το "Chambre Ardente" το οποίο μαζί με τα "My Dear.." και "Proclamation Of A Terrifie" ενώνουν πολλά doom στοιχεία αντίστοιχα των πρώιμων Paradise Lost και My Dying Bride, και τα ορχηστρικά των Septic Flesh από την εποχή του "Sumerian Demons".
Από την άλλη βέβαια, το "Descent To Deviance" έρχεται ακόμα πιο αργό και ερεβώδες με ήχους από βιολί, που ανατριχιάζουν τον ακροατή, με τα φωνητικά να στοιχειώνουν την όλη ατμόσφαιρα, κάτι που σπάει βέβαια στο πιο γρήγορο και Morbid Angel-ικό "Eyes On The Prize". Στη μέση του δίσκου θα κάνουμε ένα διάλειμμα με το "Desideratum" και τις απαγγελίες μιας κοπέλας και τα γοτθικά πειράματα στο death metal της μπάντας, ενώ το ομώνυμο "Deformation Of Humanity" ταιριάζει εμ το ίδιο ύφος αλλά με αμερικάνικες death metal φόρμες και κάποιες κλεφτές ματιές στο κλασικό heavy metal.
Τα "Until The End" και "Until The End-Reprise" χωρίς να έχουν ιδιαίτερες διαφορές προσδίδουν λίγο ακόμα σκοτάδι και μελαγχολία με τα riffs και τις μελωδίες τους, φτάνοντας μας στο τέλος και τους ακουστικούς ήχους του "Ataraxia II".
To τρίτο άλμπουμ των undeground θρύλων καθυστέρησε 22 ολόκληρα χρόνια, αλλά όπως φαίενται άξιζε τον κόπο. Αυτό, γιατί μέσα σε μια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα και αρκετές επιρροές, δε χάνεται η φρεσκάδα και η ένταση των Ολλανδών. Το "Deformation Of Humanity" αποτέλεσε μια ευχαριστη έκπληξη μέσα σε διάφορες κυκλοφορίες που αναμέναμε εν έτει 2019, και ο συνδυασμός επιθετικότητας και αρμονικών μελωδιών δε θα ξενίσει κανέναν που θα επιχειρήσιε να ακούσει το άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Μετά από μια σκοτεινή και αργή εισαγωγή, βγαλμένη από τους χειρότερους εφιάλτες μας, έρχεται ένα σκληρό και σινάμα κινηματογραφικό μελωδικό κομμάτι, το "Chambre Ardente" το οποίο μαζί με τα "My Dear.." και "Proclamation Of A Terrifie" ενώνουν πολλά doom στοιχεία αντίστοιχα των πρώιμων Paradise Lost και My Dying Bride, και τα ορχηστρικά των Septic Flesh από την εποχή του "Sumerian Demons".
Από την άλλη βέβαια, το "Descent To Deviance" έρχεται ακόμα πιο αργό και ερεβώδες με ήχους από βιολί, που ανατριχιάζουν τον ακροατή, με τα φωνητικά να στοιχειώνουν την όλη ατμόσφαιρα, κάτι που σπάει βέβαια στο πιο γρήγορο και Morbid Angel-ικό "Eyes On The Prize". Στη μέση του δίσκου θα κάνουμε ένα διάλειμμα με το "Desideratum" και τις απαγγελίες μιας κοπέλας και τα γοτθικά πειράματα στο death metal της μπάντας, ενώ το ομώνυμο "Deformation Of Humanity" ταιριάζει εμ το ίδιο ύφος αλλά με αμερικάνικες death metal φόρμες και κάποιες κλεφτές ματιές στο κλασικό heavy metal.
Τα "Until The End" και "Until The End-Reprise" χωρίς να έχουν ιδιαίτερες διαφορές προσδίδουν λίγο ακόμα σκοτάδι και μελαγχολία με τα riffs και τις μελωδίες τους, φτάνοντας μας στο τέλος και τους ακουστικούς ήχους του "Ataraxia II".
To τρίτο άλμπουμ των undeground θρύλων καθυστέρησε 22 ολόκληρα χρόνια, αλλά όπως φαίενται άξιζε τον κόπο. Αυτό, γιατί μέσα σε μια παλιομοδίτικη ατμόσφαιρα και αρκετές επιρροές, δε χάνεται η φρεσκάδα και η ένταση των Ολλανδών. Το "Deformation Of Humanity" αποτέλεσε μια ευχαριστη έκπληξη μέσα σε διάφορες κυκλοφορίες που αναμέναμε εν έτει 2019, και ο συνδυασμός επιθετικότητας και αρμονικών μελωδιών δε θα ξενίσει κανέναν που θα επιχειρήσιε να ακούσει το άλμπουμ.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου