Οι Berzerker Legion, είναι ένα νέο supergroup, δημιουργημένο από την αφρόκρεμα του Ευρωπαϊκού death metal. Συγκεκριμένα, οι κιθαρίστες Tomas Ellofson (Hypocrisy), Alwin Zuur (Asphyx) μαζί με τον τραγουδιστή των Wombbath, Johnny Petterson, τον μπασίστα των Dark Funeral Fredrik Isaksson αλλά και τον ντράμερ James Stewart από τους Vader, μας συστήνονται με το καταστροφικό τους ντεμπούτο, υπό τον τίτλο "Obliterate The Weak".
Η εισαγωγή με το "Rise Of The Berzerkers" δείχνει πολύ δυναμικά τι μέλλει γεννέσθαι, σε ένα υποχθόνιο και επικό μοτίβο με στοιχεία που θυμίζουν κυρίως Αsphyx και Vader ενώ το "Α World In Despair" γεμάτο αγριάδα και μοχθηρότητα, έχει έναν μελωδικό και συνάμα πολεμοχαρή χαρακτήρα που φλερτάρει με τον Σουηδικό ήχο.
Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει και το "Ι Αm The Legion" κάνοντας το σκηνικό όλο και πιο σκοτεινό, ενώ το "Of Blood And Ash" φέρνει ένα soundtrack-ικό στυλ στις κιθάρες με αρκετές heavy/black πινελιές και ένα ογκώδες rhythm section. Το ομώνυμο, "Obliterate The Weak" μαζί με το "The Final Dawn" που ακολουθεί, γίνονται πιο groovy, αν και αυτή η ισοπεδωτική μανία στον συνολικό ήχο δε φεύγει με την καμία.
Ρίχνοντας τις ταχύτητες, το "King Of All Masters" έρχεται και φέρνει μαζί του περισσότερα Κεντρο-ευρωπαϊκά θέματα, ενώ σχετικά με το Βορρά θα μας επαναφέρει το "Upon The Throne Of Mortem" με μκρές επιρροές από τους Eucharist. Από εκεί και πέρα, λίγο πριν το τέλος, το "A Lurking Evil" ακολουθεί τα λεγόμενα του τίτλου, με ζήλο αλλά και...ξύλο, έτσι όπως αναπτύσσονται οι ρυθμοί και οι ξυραφιασμένες κιθάρες του, ενώ το "Ιn The Name Of The Father" κλείνει το άλμπουμ με ένα κατραμιασμένο death n roll ύφος, σαν αυτό των ύστερων At The Gates και των συμπατριωτών τους, Εntombed AD με πολύ βαθιά μπασογραμμή. Βέβαια, μόνο για τις εκδόσεις του CD, υπάρχει και το "Death Euphoria" προσθέτοντας μελωδία αλλά και σφυροκόπημα από τα drums.
Το ντεμπούτο των νεοσύστατων death metallers, δε δύναται να φέρει κάτι νέο, αλλά όπως φαίνεται δεν το έχει καν σαν στόχο. Αγαπημένα στοιχεία του Ευρωπαϊκού ήχου κάνουν παρέλαση σε όλο το άλμπουμ, ενώ τα μέλη που βρίσκονται από πίσω, ξέρουν καλύτερα από όλους μας αυτή τη σκηνή. Τέλος, το "Obliterate The Weak" με την κακία που βγάζει προς τα έξω, δίνει ελπίδα για το ερχόμενο έτος, ελπίζοντας πως όλες οι κυκλοφορίες του 2020, θα είναι τουλάχιστον καλογραμμένες και καλοπαιγμένες σαν αυτή.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Η εισαγωγή με το "Rise Of The Berzerkers" δείχνει πολύ δυναμικά τι μέλλει γεννέσθαι, σε ένα υποχθόνιο και επικό μοτίβο με στοιχεία που θυμίζουν κυρίως Αsphyx και Vader ενώ το "Α World In Despair" γεμάτο αγριάδα και μοχθηρότητα, έχει έναν μελωδικό και συνάμα πολεμοχαρή χαρακτήρα που φλερτάρει με τον Σουηδικό ήχο.
Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει και το "Ι Αm The Legion" κάνοντας το σκηνικό όλο και πιο σκοτεινό, ενώ το "Of Blood And Ash" φέρνει ένα soundtrack-ικό στυλ στις κιθάρες με αρκετές heavy/black πινελιές και ένα ογκώδες rhythm section. Το ομώνυμο, "Obliterate The Weak" μαζί με το "The Final Dawn" που ακολουθεί, γίνονται πιο groovy, αν και αυτή η ισοπεδωτική μανία στον συνολικό ήχο δε φεύγει με την καμία.
Ρίχνοντας τις ταχύτητες, το "King Of All Masters" έρχεται και φέρνει μαζί του περισσότερα Κεντρο-ευρωπαϊκά θέματα, ενώ σχετικά με το Βορρά θα μας επαναφέρει το "Upon The Throne Of Mortem" με μκρές επιρροές από τους Eucharist. Από εκεί και πέρα, λίγο πριν το τέλος, το "A Lurking Evil" ακολουθεί τα λεγόμενα του τίτλου, με ζήλο αλλά και...ξύλο, έτσι όπως αναπτύσσονται οι ρυθμοί και οι ξυραφιασμένες κιθάρες του, ενώ το "Ιn The Name Of The Father" κλείνει το άλμπουμ με ένα κατραμιασμένο death n roll ύφος, σαν αυτό των ύστερων At The Gates και των συμπατριωτών τους, Εntombed AD με πολύ βαθιά μπασογραμμή. Βέβαια, μόνο για τις εκδόσεις του CD, υπάρχει και το "Death Euphoria" προσθέτοντας μελωδία αλλά και σφυροκόπημα από τα drums.
Το ντεμπούτο των νεοσύστατων death metallers, δε δύναται να φέρει κάτι νέο, αλλά όπως φαίνεται δεν το έχει καν σαν στόχο. Αγαπημένα στοιχεία του Ευρωπαϊκού ήχου κάνουν παρέλαση σε όλο το άλμπουμ, ενώ τα μέλη που βρίσκονται από πίσω, ξέρουν καλύτερα από όλους μας αυτή τη σκηνή. Τέλος, το "Obliterate The Weak" με την κακία που βγάζει προς τα έξω, δίνει ελπίδα για το ερχόμενο έτος, ελπίζοντας πως όλες οι κυκλοφορίες του 2020, θα είναι τουλάχιστον καλογραμμένες και καλοπαιγμένες σαν αυτή.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου