Οι Synteleia είναι από τις μπάντες της χώρας μας, που στα λίγα χρόνια της ύπαρξης τους, αγκαλιάστηκαν από το "δικό" μας underground, και φέτος μας συστήνουν το πρώτο τους άλμπουμ "Ending Of The Unknown Path", το οποίο θα κυκλοφορήσει από τη "Hell's Headbangers" στις 30 Αυγούστου. Λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία, είχα τη χαρά να βρεθώ με τον Nyctelios (φωνή) και Drakon Hesperion (κιθάρα), στο Dope Of Sound studio, να ακούσω το άλμπουμ στην ολότητα του και να συζητήσω όλα όσα κρύβoνται από πίσω. Με πλήρη συνείδηση κι έχοντας ακούσει το δίσκο επανειλημμένως, νιώθω γοητευμένος που η Ελλάδα μένει ακόμα πιστή και δυνατότερη στο black metal.
Στο άκουσμα του "Daemonica Infenralium" που δίνει το έναυσμα με αμεσότητα και χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρατηρούμε την αγάπη των συμπατριωτών μας για το κλασικό ελληνικό black metal στοιχείο, θυμίζοντας σε πολλά σημεία τους θρυλικούς Varathron, αλλά με μερικές πιο μεγαλοπρεπείς ηχητικές προσθήκες από τα synth. Από την άλλη το "Dark Summoner Of Yog-Sothoth" μαζί με το "The Black Goat Rites" έχουν μια πιο ωμή, βαριά και χαοτική διάσταση με τη διαφορά πως η μαυρίλα του δεύτερου σπάει με τα αιθέρια και μυστηριακά φωνητικά της Μίνας Μόρφη.
Βέβαια αυτή τη γυναικεία φωνή θα την ακούσουμε να "στοιχειώνει" το "Ithaqua, The Mighty Storm", το οποίο σε γενικές γραμμές έχει μια αργή και επική οπτική με αρκετές κιθαριστικές μελωδίες, μέχρι όμως οι καταιγίδες να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Από την άλλη, στο "Three Oaths To Dagon" θα δούμε ένα "πάντρεμα" του εγχώριου ήχου, με τον Σκανδιναβικό, αρχικά στην εισαγωγή που οι κιθάρες φλερτάρουν με τη melodeath σκηνή του Γκέτεμπουργκ και πιο κοντά στη μέση τα πράγματα θυμίζουν την ύστερη εποχή των Emperor με την ατμόσφαιρα τους.
Στο ομώνυμο του δίσκου, η αμεσότητα ξαναπαίρνει θέση, αλλά με περισσότερες διαστάσεις και αρκετά heavy metal περάσματα, ενώ το "Celephais" ιδίως στην εισαγωγή με τις ακουστικές κιθάρες, και τα κοψίματα, βγάζουν προς τα έξω μια τεχνική, στα όρια του progressive, ψυχρή black metal πλευρά.
Εν συνεχεία, στο "Missioner Of Sorrow" μετά το εισαγωγικό μπάσο, που στο ευρύ σύνολο είναι ιδιαίτερα εκφραστικό, οι ταχύτητες πέφτουν, βγάζοντας διάφορες heavy/doom και death επιρροές, σε ένα κομμάτι αμιγώς κοντά στο πρώτο κύμα του ελληνικού ακραίου ήχου. Τέλος, το "Many Masks Of Nyarlahotep" κλείνει με μια κιθαριστική εισαγωγή κοντά στις πρώτες μέρες των Rotting Christ", όσο όμως προχωράμε, θα κλιμακωθεί η επιβλητικότητα του ήχου, δίνοντας θέση για ένα υπέροχο σόλο που θα υπογράψει το φινάλε.
Mε το ντεμπούτο των Αθηναίων black metallers, δεν περιμένουμε κάτι νέο ή σύγχρονο, αλλά οι βαθιά ριζωμένες καταβολές τους στην μεταλλική κουλτούρα της χώρας μας, μαζί με τη ζεστασιά του ήχου τους, θυμίζουν ωραίες εποχές που οι παλαιότεροι αναπολούν. Φυσικά, το "Ending Of The Unknon Path", παρά τις έντονες επιρροές, δεν αντιγράφει κάτι, ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία που κάνουν το αποτέλεσμα ποικίλο και δίχως ίχνος μονοτονίας. Αυτό που μένει πλέον, με τις ευλογίες του Κθούλου, είναι να αποκτηθεί η προσωπική τους ταυτότητα εν καιρώ, μιας και ο δρόμος έχει βρεθεί και μάλιστα είναι ορθάνοιχτος, με το παρόν δημιούργημα να δοξάζει τα 90s περήφανα, 30 χρόνια μετά.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Στο άκουσμα του "Daemonica Infenralium" που δίνει το έναυσμα με αμεσότητα και χωρίς πολλές φιοριτούρες, παρατηρούμε την αγάπη των συμπατριωτών μας για το κλασικό ελληνικό black metal στοιχείο, θυμίζοντας σε πολλά σημεία τους θρυλικούς Varathron, αλλά με μερικές πιο μεγαλοπρεπείς ηχητικές προσθήκες από τα synth. Από την άλλη το "Dark Summoner Of Yog-Sothoth" μαζί με το "The Black Goat Rites" έχουν μια πιο ωμή, βαριά και χαοτική διάσταση με τη διαφορά πως η μαυρίλα του δεύτερου σπάει με τα αιθέρια και μυστηριακά φωνητικά της Μίνας Μόρφη.
Βέβαια αυτή τη γυναικεία φωνή θα την ακούσουμε να "στοιχειώνει" το "Ithaqua, The Mighty Storm", το οποίο σε γενικές γραμμές έχει μια αργή και επική οπτική με αρκετές κιθαριστικές μελωδίες, μέχρι όμως οι καταιγίδες να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Από την άλλη, στο "Three Oaths To Dagon" θα δούμε ένα "πάντρεμα" του εγχώριου ήχου, με τον Σκανδιναβικό, αρχικά στην εισαγωγή που οι κιθάρες φλερτάρουν με τη melodeath σκηνή του Γκέτεμπουργκ και πιο κοντά στη μέση τα πράγματα θυμίζουν την ύστερη εποχή των Emperor με την ατμόσφαιρα τους.
Στο ομώνυμο του δίσκου, η αμεσότητα ξαναπαίρνει θέση, αλλά με περισσότερες διαστάσεις και αρκετά heavy metal περάσματα, ενώ το "Celephais" ιδίως στην εισαγωγή με τις ακουστικές κιθάρες, και τα κοψίματα, βγάζουν προς τα έξω μια τεχνική, στα όρια του progressive, ψυχρή black metal πλευρά.
Εν συνεχεία, στο "Missioner Of Sorrow" μετά το εισαγωγικό μπάσο, που στο ευρύ σύνολο είναι ιδιαίτερα εκφραστικό, οι ταχύτητες πέφτουν, βγάζοντας διάφορες heavy/doom και death επιρροές, σε ένα κομμάτι αμιγώς κοντά στο πρώτο κύμα του ελληνικού ακραίου ήχου. Τέλος, το "Many Masks Of Nyarlahotep" κλείνει με μια κιθαριστική εισαγωγή κοντά στις πρώτες μέρες των Rotting Christ", όσο όμως προχωράμε, θα κλιμακωθεί η επιβλητικότητα του ήχου, δίνοντας θέση για ένα υπέροχο σόλο που θα υπογράψει το φινάλε.
Mε το ντεμπούτο των Αθηναίων black metallers, δεν περιμένουμε κάτι νέο ή σύγχρονο, αλλά οι βαθιά ριζωμένες καταβολές τους στην μεταλλική κουλτούρα της χώρας μας, μαζί με τη ζεστασιά του ήχου τους, θυμίζουν ωραίες εποχές που οι παλαιότεροι αναπολούν. Φυσικά, το "Ending Of The Unknon Path", παρά τις έντονες επιρροές, δεν αντιγράφει κάτι, ενώ υπάρχουν πολλά στοιχεία που κάνουν το αποτέλεσμα ποικίλο και δίχως ίχνος μονοτονίας. Αυτό που μένει πλέον, με τις ευλογίες του Κθούλου, είναι να αποκτηθεί η προσωπική τους ταυτότητα εν καιρώ, μιας και ο δρόμος έχει βρεθεί και μάλιστα είναι ορθάνοιχτος, με το παρόν δημιούργημα να δοξάζει τα 90s περήφανα, 30 χρόνια μετά.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου