Toυς Suicidal Angels, τους έμαθα πριν ακριβώς μια δεκαετία, μέσω του "Sanctify The Darkness". Ο χρόνος που πέρασε από το δεύτερο τους πόνημα μέχρι το έβδομο, στη χρονιά που διανύουμε τώρα, φαίνεται τελείως μηδαμινός, αλλά η εξέλιξη και η ωριμότητα των συμπατριωτών μας είναι καθ'όλα έντονη. Τρία χρόνια λοιπόν μετά το εξαιρετικό "Division Of Blood" επανέρχονται ανεβάζοντας κι άλλο τον πήχη με το "Years Of Aggression", που προκαταβολικά θα τονίσω το ευχαριστήθηκα περισσότερο κι από το προσωπικό μου αγαπημένο, "Bloodbath".
Στο εναρκτήριο "Endless War" οι διαθέσεις των Ελλήνων thrashers είναι ξεκάθαρες, καθώς ο τσαμπουκάς και οι ταχύτητες, δεν αφήνουν περιθώρια για χαρούμενες σκέψεις, ενώ οι απειλητικές διαθέσεις για το τι μέλλει γενέσθαι, είναι ευδιάκριτες και στα thrash σημεία αλλά και στα πιο αργά με τη μπασογραμμή να είναι ιδιαιτέρως εκφραστική. Το ήδη γνωστό "Born Of Hate" από την άλλη φλερτάρει με τη Σουηδική riff-ολογία των At The Gates, Nightrage και πρώιμων Amon Amarth, δείχνοντας πόσο πολύ ταιριάζει η μελωδία πλάι στους σκληροτράχηλους ρυθμούς.τους.
Με το ομώνυμο "Years Of Aggression" που Slayer-ίζει, καθώς και τα "D.I.Va" και "Order Of Death", επανερχόμαστε στην αμιγώς thrash-ύτατη πλευρά των Suicidal Angels, με δυναμισμό και ενέργεια, όσο τα drums βαράνε κατευθείαν στην καρδιά και τα solos του Gus Drax βρίσκουν ακόμα πιο εύκολα τον κατάλληλο δρόμο στο ύφος της μπάντας. Βέβαια, το "Bloody Ground" που έγινε ευρέως γνωστό μαζί με την ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου, δείχνει μια άλλη οπτική των συμπατριωτών μας, πολύ πιο groove-άτη και μελωδική αλλά παράλληλα με έναν μαγκιόρικο τόνο από τη χροιά του Νίκου.
Το "The Roof Of Rats" γυρίζει με το μάτι καρφωμένο στην Bay Area, θυμίζοντας ταυτόχρονα και τις πρώτες μέρες της μπάντας, ενώ η ακουστική εισαγωγή του "The Sacred Dance With Chaos" σηματοδοτεί την αρχή του τέλους, ενώ τα mid-tempos που ομολογώ πως τους πάνε, κλείνουν το άλμπουμ με έναν σκοτεινό τρόπο.
Eπί 45 λεπτά επιβλητικότητας, το "Years Of Aggression" είναι ωμό αλλά και αρκετά τεχνικό, με στοιχεία από διάφορα άλλα είδη, που παντρεύονται τέλεια με το thrash στυλ των Suicidal Angels. Εδώ θα συναντήσουμε εκτός από νέες προσθήκες, και μερικές πιο παλιομοδίτικες στιγμές που κάνουν την ολόφρεσκη δουλειά του συγκροτήματος, ακόμα πιο ολοκληρωμένη, τους ίδιους πιο λυσσαλέους, με τον τίτλο να περιγράφει πλήρως τα συναισθήματα του ακροατή όσο ηχεί.στα αυτιά του το καλύτερο thrash album του 2019.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Στο εναρκτήριο "Endless War" οι διαθέσεις των Ελλήνων thrashers είναι ξεκάθαρες, καθώς ο τσαμπουκάς και οι ταχύτητες, δεν αφήνουν περιθώρια για χαρούμενες σκέψεις, ενώ οι απειλητικές διαθέσεις για το τι μέλλει γενέσθαι, είναι ευδιάκριτες και στα thrash σημεία αλλά και στα πιο αργά με τη μπασογραμμή να είναι ιδιαιτέρως εκφραστική. Το ήδη γνωστό "Born Of Hate" από την άλλη φλερτάρει με τη Σουηδική riff-ολογία των At The Gates, Nightrage και πρώιμων Amon Amarth, δείχνοντας πόσο πολύ ταιριάζει η μελωδία πλάι στους σκληροτράχηλους ρυθμούς.τους.
Με το ομώνυμο "Years Of Aggression" που Slayer-ίζει, καθώς και τα "D.I.Va" και "Order Of Death", επανερχόμαστε στην αμιγώς thrash-ύτατη πλευρά των Suicidal Angels, με δυναμισμό και ενέργεια, όσο τα drums βαράνε κατευθείαν στην καρδιά και τα solos του Gus Drax βρίσκουν ακόμα πιο εύκολα τον κατάλληλο δρόμο στο ύφος της μπάντας. Βέβαια, το "Bloody Ground" που έγινε ευρέως γνωστό μαζί με την ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου, δείχνει μια άλλη οπτική των συμπατριωτών μας, πολύ πιο groove-άτη και μελωδική αλλά παράλληλα με έναν μαγκιόρικο τόνο από τη χροιά του Νίκου.
Το "The Roof Of Rats" γυρίζει με το μάτι καρφωμένο στην Bay Area, θυμίζοντας ταυτόχρονα και τις πρώτες μέρες της μπάντας, ενώ η ακουστική εισαγωγή του "The Sacred Dance With Chaos" σηματοδοτεί την αρχή του τέλους, ενώ τα mid-tempos που ομολογώ πως τους πάνε, κλείνουν το άλμπουμ με έναν σκοτεινό τρόπο.
Eπί 45 λεπτά επιβλητικότητας, το "Years Of Aggression" είναι ωμό αλλά και αρκετά τεχνικό, με στοιχεία από διάφορα άλλα είδη, που παντρεύονται τέλεια με το thrash στυλ των Suicidal Angels. Εδώ θα συναντήσουμε εκτός από νέες προσθήκες, και μερικές πιο παλιομοδίτικες στιγμές που κάνουν την ολόφρεσκη δουλειά του συγκροτήματος, ακόμα πιο ολοκληρωμένη, τους ίδιους πιο λυσσαλέους, με τον τίτλο να περιγράφει πλήρως τα συναισθήματα του ακροατή όσο ηχεί.στα αυτιά του το καλύτερο thrash album του 2019.
(9,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου