Μόλις δύο χρόνια από την προηγούμενη τους δουλειά, οι Firespawn επέστρεψαν με το τρίτο στη σειρά έργο τους. To Σουηδικό supergroup του ακραίου ήχου, με το "Abominate", ανεβάζουν τον πήχη, αφήνοντας πλέον κατά μέρος τις ανάμικτες κριτικές, και μάλιστα συνδυάζουν νέα στοιχεία εκτός του κλασικού death ύφους της χώρας τους.
Υπό το πλήθος κραυγών και ιαχών, ανοίγει το "The Gallows End" το οποίο μάλιστα συνεχίζει με κλασικά death metal στοιχεία και κάποιες υποβόσκουσες μελωδίες οι οποίες προσωπικά μου θύμισαν κάτι από το τελευταίο Dimmu Borgir, πίσω από το μπάσο του Impaler, και αναρωτιέμαι μήπως ο κιθαρίστας τους, Victor Brandt, επηρεάστηκε από τη συνεργασία του με τους Νορβηγούς. Από την άλλη το "Death And Damnation" έρχεται πιο επιθετικό και σκοτεινό, με πολύ δυνατές στιγμές, βαρύγδουπους και ξευραφιασμένους ρυθμούς αλλά και κάποια σολιστικά επηρεασμένα από κλασικό heavy metal.
Το ομώνυμο, "Abominate" ακολουθεί πιο αργές ταχύτητες ενώ οι κιθάρες αποφασίζουν να στραφούν προς την Αμερικανική σχολή, σε αντίθεση με το "Heathen Blood" που επιστρέφει στο Σκανδιναβικό κρύο, ή ακόμα και το πιο blackened death "The Great One", που αμέσως δίνει τη θέση του σε ένα αρκετά ατμοσφαιρικό, ακουστικό instrumental, το "Cold Void", το οποίο συνδέει έπειτα άλλο ένα αργό μαύρο κομμάτι, που φέρει τον τίτλο "The Hunter".
Εν συνεχεία και όπως φαίνεται χωρίς να ντραπούν να δείξουν πως υπάρχει αγάπη στους Morbid Angel, το "Godlessness" μας επιστρέφει στην "κόκκινη" ήπειρο, σε ένα ταξίδι αστραπή, γεμάτο από έντονα μπάσα, κοφτά riffs και δαιμονισμένη οργή. Με το "Blind Kingdom" οι Firespawn μας δείχνουν τον πιο ζωντανό και δυναμικό εαυτό τους, γεμάτο από κολασμένη ενέργεια, ενώ το 'The Undertaker" μας κερνάει πίσσα και κατράμι από την χαοτική του αύρα. Έτσι, φτάνοντας στο τέλος, το "Black Wings Of The Apokalypse", μουσικά δεν είναι τόσο κλισέ όσο ο τίτλος του, αποχαιρετώντας μας με έναν παλιομοδίτικο τρόπο και τρεμάμενες κιθάρες που θα ζήλευε και ο Kerry King.
Μπορεί να μην ήμουν ποτέ μεγάλος φίλος των Firespawn, αλλά όλων των υπόλοιπων συγκροτημάτων των οποίων τα μέλη συμμετέχουν, είμαι οπαδός, ξέροντας πως η Σουηδία είναι μανούλα στον σκληρό ήχο. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εδώ και τέσσερα χρόνια, με κάθε νέο άλμπουμ, η εξέλιξη τους είναι εμφανής, σταματώντας πια να απορούμε τι άλλο μπορεί να μας δώσει ένα super band βετεράνων. Εδώ οι συνθέσεις γίνονται ακόμα πιο ώριμες καικολασμένες, με στοιχεία που ενώνουν τον Στοκχολμέζικο ήχο με αυτόν της Florida, ενώνοντας δύο στρατόπεδα, όπως κάποιες φορές έκαναν και οι συμπατριώτες τους, Bloodbath, ενώ κλείνοντας δεν παραλείπουν μέσα στην παλιατζούρα να χώσουν μερικά φρέσκα μαυρομεταλλικά στοιχεία και heavy ιδέες.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
The album welcomes us, full of screams and cries, and "The Gallows End" opens with classic Scandinavian death metal elements and some "secret" melodies beside Impaler's heavy bassline, that personally reminded me of a track from the last Dimmu Borgir, album and I wonder if Victor Brandt was influenced from his co-operation with the Norwegians. On the other hand, "Death And Damnation" comes more aggressive and dark, with very strong moments, heavy and rugh rhythms, but also some solos influenced by classic heavy metal.
The title track, "Abominate," follows slower speeds, while guitars has an American old school attitude, as opposed to "Heathen Blood" returning to the Scandinavian cold, or even the most blackened death song "The Great One" which gives its place to an atmospheric, acoustic instrumental "Cold Void", which connects us with another slow blackened track, called "The Hunter".
In continue, with a love to Morbid Angel, "Godlessness" returns us to the US, full of intense bass, sharp riffs, and angry rage.
With the "Blind Kingdom", Firespawn shows us their most lively and dynamic self, full of energy, than'The Undertaker' with its black, like petrol, chaotic aura. In the end, the music of ''Black Wings Of The Apokalypse",music is not as cliché as his title, and works as a farewell to us in an old-fashioned way and with some trembling guitars that would be envied by Kerry King.
In the past I was not such a big fan of Firespawn, but of all the other bands whose members are involved, I am a lover, knowing that Sweden is one of the richest countries of extreme sound. Of course, the truth is that for four years, with every new album, their evolution is evident, stopping many people to wonder what else a super band of veterans can give in metal sound. On this record, the compositions become even more mature and crisp, with elements that "marry" Stockholm with Florida. The last time that I saw such a big combination of Swedish and American sound was in the past with Bloodbath, and now with Firespawn there are many elements that fan would love, like black and blackened death layers and also many classic metal elements with an old feeling.
(8/10)
John Hartzaniotis
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Υπό το πλήθος κραυγών και ιαχών, ανοίγει το "The Gallows End" το οποίο μάλιστα συνεχίζει με κλασικά death metal στοιχεία και κάποιες υποβόσκουσες μελωδίες οι οποίες προσωπικά μου θύμισαν κάτι από το τελευταίο Dimmu Borgir, πίσω από το μπάσο του Impaler, και αναρωτιέμαι μήπως ο κιθαρίστας τους, Victor Brandt, επηρεάστηκε από τη συνεργασία του με τους Νορβηγούς. Από την άλλη το "Death And Damnation" έρχεται πιο επιθετικό και σκοτεινό, με πολύ δυνατές στιγμές, βαρύγδουπους και ξευραφιασμένους ρυθμούς αλλά και κάποια σολιστικά επηρεασμένα από κλασικό heavy metal.
Το ομώνυμο, "Abominate" ακολουθεί πιο αργές ταχύτητες ενώ οι κιθάρες αποφασίζουν να στραφούν προς την Αμερικανική σχολή, σε αντίθεση με το "Heathen Blood" που επιστρέφει στο Σκανδιναβικό κρύο, ή ακόμα και το πιο blackened death "The Great One", που αμέσως δίνει τη θέση του σε ένα αρκετά ατμοσφαιρικό, ακουστικό instrumental, το "Cold Void", το οποίο συνδέει έπειτα άλλο ένα αργό μαύρο κομμάτι, που φέρει τον τίτλο "The Hunter".
Εν συνεχεία και όπως φαίνεται χωρίς να ντραπούν να δείξουν πως υπάρχει αγάπη στους Morbid Angel, το "Godlessness" μας επιστρέφει στην "κόκκινη" ήπειρο, σε ένα ταξίδι αστραπή, γεμάτο από έντονα μπάσα, κοφτά riffs και δαιμονισμένη οργή. Με το "Blind Kingdom" οι Firespawn μας δείχνουν τον πιο ζωντανό και δυναμικό εαυτό τους, γεμάτο από κολασμένη ενέργεια, ενώ το 'The Undertaker" μας κερνάει πίσσα και κατράμι από την χαοτική του αύρα. Έτσι, φτάνοντας στο τέλος, το "Black Wings Of The Apokalypse", μουσικά δεν είναι τόσο κλισέ όσο ο τίτλος του, αποχαιρετώντας μας με έναν παλιομοδίτικο τρόπο και τρεμάμενες κιθάρες που θα ζήλευε και ο Kerry King.
Μπορεί να μην ήμουν ποτέ μεγάλος φίλος των Firespawn, αλλά όλων των υπόλοιπων συγκροτημάτων των οποίων τα μέλη συμμετέχουν, είμαι οπαδός, ξέροντας πως η Σουηδία είναι μανούλα στον σκληρό ήχο. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εδώ και τέσσερα χρόνια, με κάθε νέο άλμπουμ, η εξέλιξη τους είναι εμφανής, σταματώντας πια να απορούμε τι άλλο μπορεί να μας δώσει ένα super band βετεράνων. Εδώ οι συνθέσεις γίνονται ακόμα πιο ώριμες καικολασμένες, με στοιχεία που ενώνουν τον Στοκχολμέζικο ήχο με αυτόν της Florida, ενώνοντας δύο στρατόπεδα, όπως κάποιες φορές έκαναν και οι συμπατριώτες τους, Bloodbath, ενώ κλείνοντας δεν παραλείπουν μέσα στην παλιατζούρα να χώσουν μερικά φρέσκα μαυρομεταλλικά στοιχεία και heavy ιδέες.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
ENGLISH VERSION
Just two years after their previous work, Firespawn returned with their third opus . The extreme Swedish supergroup, with the "Abominate," release, can raise the bar, leaving aside the mixed reviews, and do a combination of new elements outside of their country's classical style of death metal.
The album welcomes us, full of screams and cries, and "The Gallows End" opens with classic Scandinavian death metal elements and some "secret" melodies beside Impaler's heavy bassline, that personally reminded me of a track from the last Dimmu Borgir, album and I wonder if Victor Brandt was influenced from his co-operation with the Norwegians. On the other hand, "Death And Damnation" comes more aggressive and dark, with very strong moments, heavy and rugh rhythms, but also some solos influenced by classic heavy metal.
The title track, "Abominate," follows slower speeds, while guitars has an American old school attitude, as opposed to "Heathen Blood" returning to the Scandinavian cold, or even the most blackened death song "The Great One" which gives its place to an atmospheric, acoustic instrumental "Cold Void", which connects us with another slow blackened track, called "The Hunter".
In continue, with a love to Morbid Angel, "Godlessness" returns us to the US, full of intense bass, sharp riffs, and angry rage.
With the "Blind Kingdom", Firespawn shows us their most lively and dynamic self, full of energy, than'The Undertaker' with its black, like petrol, chaotic aura. In the end, the music of ''Black Wings Of The Apokalypse",music is not as cliché as his title, and works as a farewell to us in an old-fashioned way and with some trembling guitars that would be envied by Kerry King.
In the past I was not such a big fan of Firespawn, but of all the other bands whose members are involved, I am a lover, knowing that Sweden is one of the richest countries of extreme sound. Of course, the truth is that for four years, with every new album, their evolution is evident, stopping many people to wonder what else a super band of veterans can give in metal sound. On this record, the compositions become even more mature and crisp, with elements that "marry" Stockholm with Florida. The last time that I saw such a big combination of Swedish and American sound was in the past with Bloodbath, and now with Firespawn there are many elements that fan would love, like black and blackened death layers and also many classic metal elements with an old feeling.
(8/10)
John Hartzaniotis
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου