Έχοντας ήδη κλείσει δύο δεκαετίες μετά το ντεμπούτο τους, το ιστορικό Γερμανικό power σχήμα επιστρέφει. Οι Brainstorm, με το 12ο τους άλμπουμ, επιστρέφουν να μας κατακλύσουν από μελωδίες, τρόμο και δύναμη, στο "Midnight Ghost".
To "Devil's Eyes" εξωτερικεύει δύο πτυχές, αυτή του κλασικού, παλιομοδίτικου heavy metal, αλλά με τις ιαχές του, τα επικά του leads και τα έντονα πλήκτρα δείχνει τον europower χαρακτήρα του. Xωρίς να αλλάζουμε τακτική, μετά τον εναρκτήριο δυναμισμό, το "Revealing The Darkness" που ακολουθεί, έπειτα από την ατμοσφαιρική του αρχή, μας επαναφέρει σε σκληρά μονοπάτια με έντονο rhtyhm section και κιθάρες που μας ζαλίζουν με τα riffs τους, ενώ οι μελωδίες δε λείπουν από δω κι από κει...
Το "Ravenous Minds", που είναι και από τα πρώτα κομμάτια που έγιναν γνωστά, είναι πληθωρικό, με ένταση και αρκετά πιασάρικο, που θα μπορούσε να θεωρηθεί "ραδιοφωνικό", όπως επίσης και το πιο δυνατό και βαρύ "The Pyre", ή το "Four Blessings" που θυμίζει και λίγο την πιο "εμπορική" πλευρά των Firewind.
Στη συνέχεια, το "Jeanne Boulet (1784)", με τις αρχικές του ήρεμες, ατμοσφαιρικες στιγμές, και τα πιο έντονα ξεσπάσματα στην πορεία, δημιουργούν ένα βασανισμένο αποτέλεσμα με οδύνη σε μια heavy μπαλάντα.
Με την επιστροφή στους πομπώδεις ήχους, και τα πιο σκληροτράχηλα "Divine Inner Ghost" και "When Pain Becomes Real" να φέρνουν στο νου στιγμές από το "Soul Temptation του 2003, προχωράμε στο "Hauntng Voices" με την παλιομοδίτικη αισθητική του, και τις ανατολίτικες επιρροές που "παντρεύουν" τη μουσική των Rainbow με την αγριάδα του σήμερα. Τέλος, το "The Path", ως ένας ευρωπαϊκός power metal δίσκος που σέβεται τον εαυτό του κλείνει με μια power μπαλάντα με ακουστικά περάσματα.
Χωρίς να μας εκπλήσσει, οι Γερμανοί metallers, για ακόμα μια φορά δεν απογοήτευσαν με τη μουσική τους και το αποτέλεσμα που ήταν γεμάτο από εντάσεις, επιθετικότητα, solos και μελωδίες. Μεγάλο ατού αυτού του άλμπουμ προσωπικά θεωρώ τις πιο κλασικές καταβολές του, καθώς και αυτό το πισογύρισμα των 15 χρόνων πριν, ενώ αν και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, πατώντας σε τέτοιους δρόμους και με τη φωνή του And Franck να είναι σαν κρύσταλλο, δείχνουν ότι η δημοτικότητα αυτής της μπάντας θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον μεγαλύτερη σε σχέση με υπερεκτιμημένα ονόματα που κάνουν καριέρα, αν και δε πιάνουν το πάθος που βγήκε πρόπερσι μέσω του "Scary Creatures".
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου