Οι Temor θα μπορούσαν να είναι Σουηδοί, θα μπορούσαν να είναι και Καλιφορνέζοι, θα μπορούσαν να είναι πολλά, αλλά έχουν την τύχη να είναι Έλληνες. Πιο τυχερά όμως θα φανούν τα αυτιά του ακροατή, στο ντεμπούτο της σύμπραξης του Theo από τους Descending, του Thyragon, και του πολυπράγμωνα Constantine, που έχει συνδέσει το όνομα του με μπάντες από τους Nightfall μέχρι τους Primal Fear. Μιλώντας στο τώρα, απευθύνονται στα ακραία κοινά, και στο μελωδικό death metal ιδίωμα, κι έτσι κυκλοφορούν φέτος το πρώτο τους πόνημα, "My Sorrow's Rage".
Οι Temor έχουν κάτι μαγικό, καταφέρνουν μέσα σε ένα συνονθύλευμα επιρροών, που θα φανούν και παρακάτω, να μην αντιγράψουν, αλλά να φτιάξουν ένα νέο τοπίο. Η ακρότητά τους ενώ έχει μια αμιγώς μελωδική death metal υπογραφή, καταφέρνει να φλερτάρει και με το black metal αλλά και με πιο groovy πράγματα, ενώ τρομερό ενδιαφέρον δίνουν και οι πιο αμερικάνικες power-ίλες που στολίζουν τα riffs. Μάλιστα από την έναρξη κιόλας, και την απαλή, ατμοσφαιρική εισαγωγή του ομώνυμου της μπάντας, ο καταιγισμός επιθετικών και απειλητικών ρυθμών, δημιουργούν ένα πολύ επικό σκηνικό, γεμάτο ενέργεια και κολλητικές μελωδίες. Αυτό δε φεύγει, ουδόλως δυναμώνει εν συνεχεία, με το ομότιτλο "Sorrow's Rage" να φτιάχνει μια εκρηκτική και συνάμα εξιλεωτική σύνθεση ανάλογη αυτών των Dark Tranquillity, με το "Damnation" εν συνεχεία να δίνει γκαζιάρικη ώθηση και τα σόλο του συνήθη ύποπτου Constantine στρίβουν το μαχαίρι στο κόκαλο, δένοντας τέλεια με τον Theo ως riff master. Αυτή η συνταγή είναι που θα δημιουργήσει τη βασική γραμμή του άλμπουμ, συναντώντας παρόμοιες στιγμές στα "Hallow Ground", "Black Vs White" και το στοιχειωμένο "Night Bringing Chaos".
Στο "Rampage Of Hate" η πολυπλοκότητα συναντά την αμεσότητα του υπόλοιπου συνόλου, με άκρως πιασάρικη αισθητική, σε ένα τρομερό highlight καταμεσής του δίσκου, με μοντέρνα έκφραση, ποικίλη πλην τσαμπουκαλεμένη και τον Thyragon να "σκίζει" τα λαρύγγια του, παραπέποντας από τη μία στην κλασικότροπη αύρα των Maiden, και από την άλλη στους Έλληνες underground ήρωες του melodeath ήχου, Nightrage, σε πλήρη αντίθεση με το "Thorn Weaver" που πάει σε πιο core μονοπάτια, δαιδαλώδη και γκορυβάτα, ταιριαστά με τα χαμηλά του κουρδίσματα και σίγουρα σε αρμονία με το υπόλοιπο άλμπουμ. Σε μια πιο touching στιγμή, αλλά εξίσου catchy και σύγχρονη, ακολουθεί το "Rotting Love", χτίζοντας λίγο πριν το τέλος μια βαθιά extreme σαγήνη. Το τέλος έρχεται με το ιντερλούδιο του "In Vino Veritas" δίνοντας πάσα στο "Arcanic Vengeance", παραθέτοντας τα τελευταία δείγματα δυναμισμού που έχουν απομείνει, χτυπώντας ανελέητα, κι οδηγώντας σε έναν θριάμβο, του μικρόκοσμου αυτού του δίσκου.
Κάποτε λέγαμε πως το νερό της Σκανδιναβίας κάτι έχει, με τόση έμπνευση. Πλέον και οι "δικοί" μας πρέπει να πίνουν κάποιο αντίστοιχο μαγικό ζουμί, αφού χρόνο με τον χρόνο, και ειδικά φέτος το σύνολο των συγκροτημάτων βρίσκονται στο ζενίθ τους και με τρομερή έμπνευση. Πλέον τα ερεθίσματα γίνονται κινητήριος μοχλός για τα νέα ονόματα, και σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι Temor με το ντεμπούτο τους. Χωρίς δείγμα κορεσμού, επανάπαυσης και φλυαρίας, όλες οι συνθέσεις του "My Sorrow's Rage" δείχνουν μουσικότητα, τεχνική και πολύ οργή και πόνο, σε ένα αποτέλεσμα όλο ζωντάνια. Καθόλου τυχαίοι οι συντελεστές της μπάντας, ενώνουν τις εμπειρίες τους, και δίνουν ένα έργο άξιο προσοχής και πώρωσης.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου