THULCANDRA-HAIL THE ABYSS (Album Review)

Ο κύριος Kummerer είναι γνωστός για τα πολύπλευρα έργα του στους Obscura αλλά και την ωμή κατάρτισή του στους Thulcandra. Οι δεύτεροι που φέτος έβγαλαν δίσκο, πάλι με τη βοήθεια του θρυλικού Dan Swano, μας κάνουν ένα ταξίδι στα μέρη που χαρακτηρίζει και ο τίτλος, "Hail The Abyss", και σε εποχές που έφυγαν και έμειναν ανεξίτηλες στον χρόνο και στις καρδιές των απανταχού black metallers. Μελωδικοί αλλά και ακραίοι συνεχίζουν το ανίερο έργο τους με τον Χάρο να παραμονεύει.

Με μια ατμόσφαιρα τόσο μελαγχολίας όσο και διείσδυσης στον Κάτω Κόσμο, οι Thulcandra με την παραδοσιακή Σουηδική συνταγή των Dissection και των Unanimated δημιουργούν το πιο σκοτεινό έργο τους, και αυτό φαίνεται ήδη με την απόκοσμη έναρξη του "Eye Of Heaven" όπου μαζί με το ομότιτλο, φτιάχνουν ένα ερεβώδες και συνάμα heavy σκηνικό περίτεχνο, δαιδαλώδες και καθόλα ακραίο. Συνεχίζοντας από εκεί που μας είχαν αφήσει οι προηγούμενοι δίσκοι, είναι ξεκάθαρο πως και με το παρόν πόνημα οι σταθερές δε θα αλλάξουν, απλά κάποια πράγματα θα κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Έπειτα από ένα σύντομο ακουστικό πρελούδιο, το "At Night", μπαίνουμε στη δεύτερη φάση του δίσκου, γρήγορα-γρήγορα, που δίνει τη σκυτάλη στο "Velvet Damnation" με τα ξεσπάσματά του και την ιδέα ότι ο Jon Nodveidt θα αναστηθεί να τραγουδήσει. Έτσι κιόλας το πάντρεμα του σήμερα με το χθες κάνει τα (μαύρα) μαγικά του.

Πιο black n roll, με πινελιές από το πολύ πρώιμο ακραίο metal έρχεται το "On The Wings Of Cosmic Fire", ενώ ανάλογη αισθητική θα ξανασυνατήσουμε στο "Blood Of Slaves" και στην απόλυτη και "thrash-ύτατη" επιθετικότητά του, ενώ στο "Acheronian Cult" που ταιριάζει απόλυτα στο θανατικό concept του δίσκου, έρχονται να προστεθούν οι επιρροές από τους επικούς Bathory με τα ακουστικά περάσματα, τις δυσαρμονίες και τους στακάτους του ρυθμούς. Συνεχίζοντας το βαθύ τούτο μονοπάτι, συναντάμε και κάτι πιο αυθεντικό, κι όχι απλά μια φρέσκια αναθύμηση, μέσα από το "As I Walk Through The Gateway" με τεχνική, μπρίο αλλά και την απαραίτητη ωμότητα για κάτι τόσο ερεβώδες. Το "In Darkness We Descend" εκτός από το όλο συναίσθημα που μας βγάζει ο δίσκος είναι και το απαλό μυστηριακό ιντερλούδιο, που οδηγείται στο "The Final Closure" εκεί όπου η θλίψη και ο πόνος πατούν τη σατανίλα της ευρύτερης σκηνής, σε μια μίνιμαλ μα πλούσια από feeling μελωδική σύνθεση.

Όπως φάνηκε και παραπάνω, οι Thulcandra δεν πάνε πολύ παραπέρα από όσα η Σκανδιναβία των 90s μας χάρισε. Παρόλα αυτά εδώ έρχονται μερικά νέα στοιχεία που δημιουργούν περισσότερη ποικιλία και ωριμάζουν περισσότερο την κληρονομιά των Γερμανών. Πιο σημαντική όμως είναι η κληρονομιά που συνεχίζουν και χαρίζουν από όλες τις μπάντες που αναφέρθηκαν παραπάνω αφού και το "Hail The Abyss" μεταξύ άλλων φαντάζει σαν φόρος τιμής προς αυτούς. Στην επέτειο των 20 χρόνων τους, ο Steffen Kummerer συνεχίζει το αγνό του οπαδιλίκι και με κάθε άλμπουμ μπαίνει πιο πολύ στο πετσί του ρόλου σαν μια εσωτερική φωνή να του μιλάει, αφήνοντας κατά μέρος όλα τα βιρτουζιλίκια και την θαυμαστή πορεία των Obscura. Τόσο η μπάντα όσο και ο δίσκος ξέρουν πολύ καλά προς ποιους απευθύνεται, οπότε αυτοί θα κρίνουν και άξια όλα όσα ακούγονται μέσα με την ιστορία να έχει ήδη γραφτεί.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης