Η ελληνική σκηνή όπως είναι γνωστό, έχει παράδοση σε πολλά παρακλάδια του σκληρού ήχου. Ένα από αυτά και το power metal, όπου μια μπάντα σαν τους The Silent Rage είναι γνωστή κι αγαπημένη στου κύκλους των εγχώριων οπαδών χτίζοντας εδώ και πολύ καιρό το όνομα της. Εφτά χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ τους, και γεμάτοι αλλαγές εξαπολύουν ξανά την πυγμή τους με το νέο τους άλμπουμ που ακούει στο όνομα "Nuances Of Life".
Ευθύς εξ αρχής, αυτό που νιώθει κανείς με το έναυσμα του δίσκου, και κολακεύει τα αυτιά του, είναι η αρμονία του κλασικού power των Iced Earth, σε ένα Αμερικάνικο πρίσμα, με το παλιό ορθόδοξο metal των Jag Panzer, Liege Lord και Omen, μπολιάζοντας το με πολλά σύγχρονα στοιχεία από thrash μέχρι prog, δημιουργώντας κάτι εύηχο, πιασάρικο, και ταυτόχρονα αυθεντικό. Έτσι ήδη με την πρώτη τριάδα του άλμπουμ, στα "The Serpent Lord", "Code Of Destruction" και "Cave Your Rage" νιώθουμε αυτή την ατμόσφαιρα να μας "ρουφάει", δίνοντας μας γραμμή για το συνονθύλευμα εκφραστικών μπασογραμμών, μελωδικότητας και επιθετικότητας που θα συνοδεύσουν το "Crows Fly Back".
Με βάση τις επιρροές που αναφέρθηκαν παραπάνω, κάποιοι "ήρωες" των γκρουπ, διόλου τυχαία κάνουν την εμφάνισή τους, ανεβάζοντας κι άλλο τον πήχη, αρχικά στο "Another Fallen Dreamland" που ο Stu Block των Iced Earth άλλοτε μας παθιάζει κι άλλοτε μας υπνωτίζει με τη χροιά του σε μία καθόλα δυνατή σύνθεση, ενώ ακόμα πιο heavy με τρελά μπασίματα θα ακολουθήσει το "Scarlet Dawn" με τον θρυλικό μπροστάρη των Jag Panzer, Harry Conklin να δίνει ψυχή. Έτσι συνειδητοποιώντας καλύτερα τα προσόντα και τον επαγγελματισμό των The Silent Rage, νιώθουμε πως κι ο νεοφερμένος Μιχάλη Ρινακάκης πίσω από το μικρόφωνο είναι το "καπάκι" στον ηχητικό τέντζερη της μπάντας του, που κάνει θόρυβο παθιασμένα και καταιγιστικά. Αφορμής γενομένης, το "The Man In The Mirror" βάζει λίγο παραπάνω ταχύτητα, ενώ οι τσιρίδες είναι όλα τα λεφτά, όπως αντίστοιχα και τα riff-αρίσματα και οι τρίλιες του "Exhaling Fear" αμέσως μετά.
Έπειτα από όλα αυτά, φτάνουμε σε ένα σημείο κορύφωσης, με την απόλυτη στροφή στο σήμερα με το "Ghost Of Wayward God" και το βάρος και τα ηχοχρώματα τόσο των Sabaton όσο και των Witherfall, έως ότου να έρθει η απόλυτη συγκίνηση. Εκεί ο δίσκος σπάει με το "Black Monday", ένα ακουστικό αλλά συνάμα μεγαλειώδες αφιέρωμα στα θύματα της Πυρκαγιάς του Ματιού, με τον Bob Κατσιώνη να βάζει το χέρι του στα πλήκτρα με τη σπαρακτική του αμτόσφαιρα. Κάπως έτσι, αισίως φτάνουμε στο τέλος με το ομότιτλο, να μας γυρνάει στην κλασική πεπατημένη του δίσκου με ζωντάνια, ενώ μεταξύ άλλων υπάρχουν και δύο bonus tracks, τα "Defy The Headhunters" και "Harvester Of Souls".
Οι συμπατριώτες μας ακολουθούν τα χνάρια των μεγάλων του ήχου που υπηρετούν, αλλά με αριστοτεχνία μπαίνουν πράγματα που ολοκληρώνουν στο τέλος τον ήχο και το προσωπικό τους χαρακτηριστικό. Με το "Nuances Of Life" η μαγεία συναντά την πραγματικότητα, το όνειρο τη δυστοπία και το άκουσμα γίνεται βίωμα. Δε χρειάζεται να αναφερθούν καν τα κλισέ περί συγκροτημάτων του εξωτερικού και λοιπές ζήλιες. Αυτό όμως που αξίζει να αναφερθεί είναι πως τα αγαθά κόποις κτώνται, και η δουλειά που έριξαν μετά το ντεμπούτο τους έδωσε καρπούς, έναν αέρα σπουδαίας μπάντας και πέρα από το μεράκι, το όλο rotation απέδωσε φρεσκάδα αλλά και ποικιλία με το αποτέλεσμα να το αποδεικνύει. Μπορεί να άργησε να φανεί το άστρο τους, αλλά οι Αθηναίοι metallers, μαζί με το συμβόλαιο στη Scarlet Records και το δεύτερο πόνημά τους, δίνουν πολλές ακόμα υποσχέσεις.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου