Ο ακραίος χώρος αποτελείται από ένα ευρύ φάσμα ηχοχρωμάτων και εντάσεων. Ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτό, με σημαντική παρουσία και ιδιαίτερη προσωπικότητα, ειδικά για τα σύγχρονα δεδομένα αποτελούν οι Σουηδοί Tribulation. Με όρεξη για εξέλιξη και με ένα πολύ ζωντανό μπρίο, που φαίνεται δυσανάλογο με τον ήχο τους φέρνουν το ολοκαίνουριο "Where The Gloom Becomes Sound".
Συνεχίζοντας πιστά από εκεί που μας άφησε το "Down Below", έτσι και τώρα αφήνεται κατά μέρος το death στοιχείο, για να εστιάσουμε ξανά στο μελωδικό black n roll, που ήδη με το εναρκτήριο "In Rememberance" φαίνεται η γλύκα στη ψυχρή καφρίλα. Με 70s ψυχοσύνθεση, αλλά εστιασμένο στον extreme ήχο των ημερών μας, ακολουθεί πιο ρυθμικό το "Hour Of The Wolf" ενώ το "Leviathans" πιασάρικο, με μια ελαφριά ζωηρότητα μοιάζει πραγματικά σαν το πλέον αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου, συνδυάζοντας την ατμόσφαιρα του προκατόχου του με τον όγκο και την κιθαριστική οδό του παρόντος.
Riff-άτο και σκοτεινό σαν ένα ηλεκτρισμένο ρέκβιεμ, με τα μινόρε να τραντάζονται στην καρδιά μας έρχεται το "Dirge Of A Dying Soul" για να φύγει από τη μαύρη, γοτθική ομορφιά και να μας βυθίσει στον βάλτο με τον πυκνό του όγκο, κάτι που θα συναντήσουμε αργότερα με το βραχνό και επίσης πένθιμο "Funeral Pyre", ενώ θα το μετουσιώσει αριστοτεχνικά μαζί με επικά leads και κλασική heavy αισθητική κάπου στο μεταίχμιο, το "Daughter Of The Djinn" με το πρελούδιο "Lethe" να έχει φέρει την ηρεμία πίσω από τους υπόλοιπους καταιγιστικούς τόνους των Σουηδών.
Βγαλμένο επίσης από το προ τριετίας αριστούργημα, φαντάζει και το "Elementals" σαν να μην πέρασε μέρα από τότε, αν και δεν ισχύει το ίδιο με το "Inanna" το οποίο βάζει τα τύμπανα να πρωταγωνιστήσουν με τις γκρούβες τους, όσο τα synth και οι κιθάρες απλώς στολίζουν με τη μελαγχολία τους κάνοντας τον όλο ρομαντισμό της μουσικής τους μαύρο και ξεραμένο, σε μια σύνθεση που δείχνει την αληθινή εξέλιξη. Στα πλαίσιο της προόδου συναντάμε στο τέλος τον κρυμμένο άσσο του δίσκου, που δεν είναι άλλος από το "The Wilderness" δείχνοντας τον αγριεμένο, βραχνό του χαρακτήρα πίσω από τεχνικά, δυσαρμονικά, πλην κολλητικά στοιχεία, με εκφραστικό μπάσο, σχιστές χροιές και τσιριχτές, κλαμένες μελωδίες.
Σαν να στολίζουν το πιο αγριεμένο και μοχθηρό έργο του Tim Burton, οι Tribulation μεγαλουργούν ξανά, φτιάχνοντας τον δικό τους θρύλο πίσω από τις νότες και την αισθητική τους. Αυτό που ο γράφοντας αποκαλεί για το ύφος τους ως νεοκλασικό black n roll, δεν είναι απλά σαν ένα μαύρο παραμύθι, αλλά η γλύκα του ερέβους και η ψυχρή νυχτωδεία του χαρακτήρα τους που ακολουθεί τα χνάρια παλιών καλών ιδεών με τα ξύσματα της καινοτομίας να σκιαγραφούν τη συνέχεια τώρα. Το "Where The Gloom Becomes Sound" σε τελική ανάλυση δεν είναι απλώς ένας τίτλος, αλλά μια δήλωση που χαρακτηρίζει περίτρανα το όραμα των ανανεωμένων Tribulation για την πέμπτη τους κυκλοφορία.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου