Κολλημένοι στο old school αλλά με μια φρέσκια, δροσερή ανάσα, οι Dread Sovereign είναι ο κρυμμένος άσσος στο μανίκι του Alan Averill από τους Primordial, ώστε να εκφράσει με έναν μοναδικό και ιδιαίτερο τρόπο όσα τον ώθησαν να αγαπήσει τον σκληρό ήχο. Με την πυξίδα του να δείχνει την επόμενη κατεύθυνση, και με το μυαλό να σκαρφίζεται τις επόμενες ιδέες, το συγκρότημα φέρνει τη νέα του δουλειά. "Alchemical Warfare" ώστε να υμνηθεί όπως πρέπει ένα ακόμα κομμάτι από την κληρονομιά της σκηνής.
Ήδη μετά το μεγαλοπρεπές και στοιχειωμένο εισαγωγικό, "A Curse On Men" έρχεται το "She Wolves Of The Savage Season" για να συνεχίσει με εντονότερους τόνους αυτό το καθαρό κομμάτι, στα κλασικά μάλιστα doom μονοπάτια, αν και η συνέχεια ξεφεύγει εμφανώς από όλο το κλασικό, βαρύ, ασήκωτο και ατόφιο στοιχείο. Εμβαθύνοντας μάλιστα στους κόσμους των "The Great Beast We Serve" με την αλά Dio Sabbath-ική διάθεσή του, καθώς και στο "Nature Is The Devil's Church" με τις επίσης ωμές πλην σκοτεινές, 80s ματιές του καταλαβαίνουμε πως η ποικιλία και οι ετερόκλητες με τους αργούς ήχους, πινελιές, είναι κάτι που θα απασχολήσει και θα εντυπωσιάσει τον ακροατή για τη συνέχεια πλάι στο φωνητικό μεγαλείο του γνωστού μπροστάρη.
Πιο συγκεκριμένα, κάποιες ακόμα μεστές και γεμάτες ουσία επιρροές από την αγαπημένη δεκαετία θα περιγράψουν τους κυματισμούς του "Her Master's Voice" που πλάι στις ογκώδεις, τσιμεντένιες μπασογραμμές θα χωρέσουν τσιρίδες και κιθαρωδείες που μπορούν να θυμίσουν ακόμα και Virgin Steele, γεμάτες μελωδία και συγκίνηση. Από την άλλη, έπειτα από το τελετουργικό "Viral Tomb" θα ακολουθήσουν οι NWOBHM ρυθμοί του "Devil's Bane", έχοντας αλλάξει στροφή 180 μοιρών με τις ταχύτητες και την ώθηση που δίνονται, με τον Nemtheanga να ακουμπά και στους μεγάλους παλαιούς άλλων ειδών.
Επιστρέφοντας μας για λίγο στην κανονική ροή των Dread Sovereign, κι εκεί που μας άφησε το "For Doom The Bell Tolls" θα έρθει λίγο πριν το τέλος το γρκουβάτο και ευπρεπώς μονότονο "Ruin Upon The Temple Mount" για να ανάψει την μαύρη του φλόγα και να ανατινάξει όλα τα ομόχρωμα συναισθήματά μας, με κραυγές και δυνατά, τραχιά ντεσιμπέλ. To τελευταίο φύλλο στην κέντα σημειώνει το-ίσως-πιο παλιομοδίτικο κομμάτι του σχήματος, κι ένα κρυφό διαμάντι των Bathory, το "You Don't Move Me (I Don't Give A Fuck)", με μια γκαζιάρικη στροφή προς τις φόρμες των Motorhead, συνδυάζοντας μάλιστα τα ύφη του Μεγάλου Σουηδού με τους θρυλικούς Βρετανούς αλλά υπό το πρίσμα του κοκκινοτρίχη κι εκφραστικού Ιρλανδού.
Διαολεμένο μα και μαγικό στο σύνολό του, το εν λόγω δημιούργημα υποστηρίζει περήφανα τον τίτλο-λογοπαίγνιο "Alchemical Warfare". Κάνοντας μας ένα ταξίδι στο παρελθόν, οι Dread Sovereign όχι μόνο θυμίζουν στους παλιούς και μαθαίνουν στο καινούριους από μπάντες και μουσικές, αλλά ενώνει περίτεχνα, πράγματα που πολλοί δε θα τολμούσαν. Αν και από μία σκοπιά πολλοί ακόλουθοι του συγκροτήματος θα απορήσουν με αυτή την στροφή, οι ίδιοι δείχνουν αφενός να μη νοιάζονται και αφετέρου να έχουν όρεξη για νέους δρόμους, είτε πλέον αυτοί ανήκουν στα doom ηχοτόπια, είτε σε κάθε άλλο από τα πρώιμα, ακατέργαστα μεταλλικά ιδιώματα. Τέλος, το τρίτο τους πόνημα δεν ανοίγει μόνο νέες κατευθύνσεις, αλλά ανεβάζει εμφανώς τον πήχη για τη συνέχεια, δημιουργώντας σε όλους τη θέληση να ξεφύγουν από το underground και να πάρουν τον αέρα που τους αναλογεί, σε ένα άλλο επίπεδο με τη δυσαρμονική και δυστοπική τους οντότητα.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου