THE DEAD DAISIES-HOLY GROUND (Album Review)

Η δύναμη των The Dead Daisies, έχει αλλάξει πολλές φορές σύσταση, κρατώντας όμως ένα rock star attitude που ακόμα υπάρχει. Φέτος, με μερικές ακόμα αλλαγές, και τον Glenn Hughes των Deep Purple πλέον ως χρυσή μεταγραφή, έπειτα από έναν χρόνο καθυστερήσεων, φέρνουν υο νέο τους άλμπουμ, διαφοροποιώντας ελάχιστα και τον ήχο τους, πιο κοντά σε μονοπάτια που αγαπήθηκαν από τους παλαιότερους και θα αγαπηθούν εν καιρώ κι από πιο νέους. Ο λόγος φυσικά για το "Holy Ground", που έρχεται δυόμισι χρόνια μετά την προηγούμενη δουλειά τους, με την παρέα σε πλήρη απαρτία να δείξει ξανά τις διαθέσεις της.

Με μια εξαιρετική, δυναμική εισαγωγή, υποδεχόμαστε το νέο πρόσωπο του εν λόγω σούπεργκρουπ στο ομώνυμο "Holy Ground" που ενώνει περίτεχνα τα 70s με τα 80s, ειδικά μέσα από το δημιουργικό δίδυμο Aldrich-Hughes, το οποίο συνεχίζει να δίνει ρέστα και μετά το παρόν πιασάρικο εναρκτήριο, με το "Like No Other" που ακολουθεί, γκρουβάτο και πιο κοντά στις στιγμές του θρυλικού μπροστάρη στους Deep Purple. Από την άλλη το "Come Alive" έρχεται και πλευρίζει τις επιρροές τους ξανθού guitar hero, με στοιχεία που θυμίζουν Whitesnake, στο "Still Of The Night", και την κληρονομιά του David Coverdale να πλανάται γενικά στο σύνολο.

Το "Bustle And Flow" ξεφεύγει βέβαια από όλα αυτά όντας πιο ρυθμικό και συρτό, οδηγώντας μας προς τις επικές και heavy, μελωδικές riffoλογίες του "My Fate". Έπειτα από ένα συνονθύλευμα σκοτεινών, μεγαλειωδών και νοσταλγικών στιγμών, το "Chosen And Justified" φέρνει το λεγόμενο 'Hollywood rock' που το ίδιο το γκρουπ πρέσβευε με τις προηγούμενες δουλειές του, αν και πάλι σε πιο χτυπητές παραδοσιακές φόρμες θα συναντήσουμε αργότερα το "30 Days In The Hole". Μέχρι τότε όμως, πιο μυστηριακό θα φανεί το δίδυμο των "Saving Grace" και "Unspoken" όπου εκτός από εκρηκτικόύς ρυθμούς έχει έντονα παιχνιδίσματα, και αυτή την ελαφρώς γκρίζα αύρα και τους έντονους όγκους που έφεραν όλοι οι πρωτοπόροι του hard rock 4-5 δεκαετίες πριν.

Κάπως έτσι μάλιστα, με τον χρόνο να έχει κυλήσει σαν νερό φτάνουμε αισίως προς το τέλος, μέσα από δύο ακόμα συνθέσεις. Ο λόγος για το "Righteous Days" αρχικά, που ξαναπατά γκάζια και μας ανεβάζει με την αμεσότητα και το μπρίο του, δείχνοντας πως όλα τα μέλη είναι από το "πρώτο ράφι" αποδοτικά και συνθετικά. Ύστερα από τα ξεσπάσματα αυτά, μας αποχαιρετά το εφτάλεπτο "Far Away" με απαλότητα που μας ταξιδεύει και βαριά σκαμπανεβάσματα που ανατριχιάζουν και μας ξεσηκώνουν σε ένα σκωτσέζικο ντους μέχρι το φινάλε, υπογράφοντας πόσο ζωντάνια υπάρχει ακόμα σε μερικούς τσιτάτους γερόλυκους.

H καινούρια σύνθεση των The Dead Daisies απέδωσε καρπούς όμορφους, γλυκούς και κυρίως ώριμους, αφού μιλάμε για μια δουλειά που αξίζει να ακουστεί από το ευρύ φάσμα του σκληρού ήχου και μάλιστα με ανοιχτό μυαλό και καλή διάθεση. Από όλες τις δουλειές που μέχρι στιγμής έχουν βγάλει, το 'Holy Ground" φέρνει έναν νέο αέρα που κυρίως τους ταιριάζει περισσότερο δημιουργώντας ένα παρεϊστικο μα άκρως επαγγελματικό κλίμα. Κλείνοντας, η περασμένη χρονιά δε μας βοήθησε αλλά ελπίζω να γίνει φέτος, ώστε την all star τετράδα να τη δούμε από κοντά στη χώρα μας και να απολαύσουμε κομμάτια που μας συντρόφευσαν στο παρελθόν αλλά και άλλα που ενδεχομένως να μπουν στην καρδιά μας.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης